Navršilo se 1150 godina otkako su Srbi primili hrišćanstvo, otkako stoje na braniku hrišćanstva i hrišćanske civilizacije, na raskrsnici puteva, sa Kosovom – središnjom tačkom.
Isto toliko godina nema ni granica ni ograničenja stradanju Srba braneći se od sekti, mentalne torture, falsifikata, progona, pogroma, seoba, pošasti, neistina, prekrajanja činjenica, indoktrinacije, krivotvoritelja, uzurpatora, bolesnika, i bolesnih društava, sve do naših dana…
Prekrajanjem istorije od jutra do sjutra bave se Makedonci, Albanci, Crnogorci… Ako su Filip i Aleksandar Makedonci, zašto Ćirilo i Metodije ne bi bili Crnogorci..?
Nema prostora za sumnju da će novi Zakon o slobodi vjeroispovijesti, na dobro služiti i Srbima i Crnogorcima. Poput univerzalnog lijeka, izbrisaće brojne patološke devijacije…
Kad se čovjek najmanje nada, pojavi se Bog, i pruži mu prst. Tako je bilo i u Crnoj Gori.
I, jedne svete nedelje – narod je okrenu lice Bogu..!
Kad je pod velom noći izglasan (takav) Zakon, nije ostalo ništa drugo, nego da se iz temelja ruši (takav) sistem. I, šta je tu čudno, ko se tome još čudi. Čude se samo oni na nivou idiotije…
Konačno, pokazalo se da je Crna Gora ogromni pravoslavni posjed, najrazvijenija duševna stvarnost..!
Sjetimo se Aljoše: gleda mrtvog starca, monaha, koji se raspada. Širi se strašan smrad i zadah, ali, Aljošina vjera nije se poljuljala… I srpski narod u Crnoj Gori prošao je Aljošinim putem…
U sociološkom kontekstu, patologija predstavlja bolesno odstupanje društva i institucija od svoje normalne strukture i funkcije. Za stabljiku pojedinca radi se o paklu izobličenja, kakve je mogao samo Dostojevski slikati. I, zaista, mnogi likovi iz takozvane crnogorske javnosti, kao da su pobjegli između korica ruskog genija.
Socijalna devijacija štampana je (revolucionarne) 1848. godine, kao grana medicine koja proučava opštu bolest društva.
U Crnoj Gori podavno je objavljena studija Todora Bakovića „Depresivni optimizam Crnogoraca“, koja je, svakako, pionirski poduhvat u tom smislu, ali i sama sa neizbježnim devijacijama baš na religioznom polju. Sa marksističkog polja i nije se moglo sa prave strane prići Raspeću. (Jerotić bi bio zadovoljniji naslovom – Melanholični optimizam Crnogoraca) Pa ipak, možda je ova studija, nesvjesno, ocrtala svu kloaku koja će se, u naše dane, izliti preko Crne Gore…
Nije čudo što je Gospod vaskrsao, čudo je što je Gospod rođen u štali, parafraziram postmodernog srpskog pisca. Što je društvo bolesnije, i gluvlje je na glasove prosvetitelja i pisaca..!
Bez jezika i crkve, samo patološki slučaj, zaumi, da pravi naciju…
Sociološka patologija prolistava i u ove jesenje dane, i nema toga zgubidana koji ne sastavlja vladu, predlaže pojedince, usput, ističući i svoje zasluge (!), upozoravajući i na svoju bitnost (!).
Jedan je, samo jednom, u zanosu, pred svojom ženom, napravio kardinalu grešku proglašavajući sebe velikim pjesnikom (!). Naime, pjesnik je bio – kažnjen – nekavom društvenom nagradom (!), pa je poput vrane kvaknuo nasred ulice, ali štos do danas nije prihvaćen (?).
U samrtnom ropcu, u Podgorici je organizovan sajam knjiga (antsrpski i novocrnogorski vašar), ali, evo, i izložbe u Gimnaziji „Slobodan Škerović“ pod lažnim naslovom „Crnogorsko ćirilsko štamparstvo u 15. i 16. vijeku“.
Prije 525 godina štampan je Oktoih i, prije 500 godina štampan je Psaltir i Službavnik Božidara Vukovića Podgoričanina.
Nikome pismenome ne treba ponavljati da je „crnogorsko ćirilsko štamparstvo“ obična floskula kojom se falsifikuje istorijski period koji je imao samo – srpski – i znak, i – predznak.
Prije 500 godina nije postojao nijedan pridjev koji se odnosio na išta crnogorsko… Ima, samo – srpsko – i – srpski..!
Božidar Vuković Podgoričanin, znao je zašto uporno ponavlja da je njegova misija – „dušespasenije“, i „mnogonaročitije“ srpskog naroda, usled pustošenja i uništenja srpskih knjiga po manastirima koje bivaju „opustošene od inovernih“.
Tako je govorio Božidar Vuković Podgoričanin – Srbin – pravoslavac.
Bećir Vuković
Izvor: in4s.net
