Genocidni Vuk Karadžić

Izgleda da je Vuk Karadžić najveći neprijatelj i izdajnik srpskog naroda. I ja kao poštovalac dela genijalnog Vuka spadam u taj red izdajnika Sprstva. Potomci komunističkih zlikovaca, doktori samoupravnih nauka i klonovi njihovog sistema mišljenja, svesni ili nesvesni, oni koji su nas iz Evrope, u koju nas je Vuk uveo, odveli u Afriku, u koju nas je Broz odveo, sada preko određene gospode pucaju na Vuka iz svih teških haubica koje nisu pretopljene u Smederevu.

Možda je jedini veći izdajnik i neprijatelj Srba Dositej Obradović. Na fakultetu sam naučio „da je Dositej rekao šta bi trebalo raditi, a Vuk pokazao kako to treba uraditi“. Međutim, ja sam po zanimanju magacioner, moje znanje i mišljenje nije bitno.

Kome verovati? Doktorima sa Sorbone (još iz 19. veka) ili doktorima i akademicima univerziteta i akademija čiji je počasni doktor i akademik bio „šloser“ koga je „čovek od čelika“ ovde instalirao. Da se obračuna sa velikosrpskim hegemonizmom, sa Srpstvom, kao najvećom preprekom širenju komunističkog internacionalizma na Balkan. Potomci šlosera i čeličnog čoveka danas su vlasnici Srbije i gospodari njene svesti i savesti.

Dositej i Vuk su definisali Srpstvo. Prvi u srpskoj himni „Vostani serbie“, drugi u tekstu „Srbi svi i svuda“. Srbi su, iz mnogih razloga, srpstvo sveli na Beogradski pašaluk, ceo 19. i prve dve decenije 20. veka brobe za slobodu, bacili u bezdan. Uz bogatu pomoć i sa zapada i sa istoka: fašizam, nacizam i komunizam.

Dositej i Vuk su bili iznad svog (srpskog) vremena. Uvek su bili sumnjivi. Njihovi grobovi su na ulazu u Sabornu crkvu u Beogradu. To bi, kao simbol, moglo da znači: Crkva ih nije prihavtila, ali nije mogla da ih odbaci.

Trebalo bi da svaki Srbin, koji se bavi politikom i javinim poslom, bar dva puta godišnje pročita Vukovo pismo Knjazu Milošu. U njemu je podatak, između ostalog, da je Milosav Lapovac tražio da se u Srbiji pobiju svi pismeni ljudi jer su oni jedini krivci za sva zla. Tri godine posle tog pisma Miloš je Vuku dodelio penziju. Vuk je bio psimen, hteo je da opismeni Miloša, a kako, piše u Pismu.

Kad neko napada Vuka, kao izdajnika i neprijatelja sprpstva, austrijskog i vatikaskog špijuna, neprijatelja ruskog i pravoslavnog… neko bi mogao „pomislit“ da upravo „tužilac“ radi ono zbog čega Vuka optužuje. Možda mu smeta duh Srpstva koji je sačuvan u Vukovim delima (50 obimnih knjiga koje se teško nalaze, a trebalo bi da ih poseduje svaka srpska porodica, kao tapiju, ili posednovni list).

Da li je Puškin, kao rodonačelnik modernog ruskog književnog jezika, izdajnik ruskog naroda i ruske književnosti? Šta li Rusi kažu o tome?

Kakvi li su tek izdajnici Rusi? Na svetskom prvenstvu u fuzbalu, usred zemlje Rusije, Rusi su nosili dresove na kojima su, straga, njihova prezimena bila ispisana nekom čudnom ćirilicom, pardon, latinicom. Ni jedno rusko prezime nisam mogao da pročitam. Eto šta nam rade neprijatelji rusije i pravoslavlja. Za sve je kriv Vuk Karadžić. Jer Rusi su Vuku Karadžiću davali ordenja, penzije, primali ga u akademije, davali mu počasne doktorate, bio je član njihovih književnih društava… I zato su ruska prezimena, na ruskim dresovima, ispisana latinicom, a naši vrli nacionalisti to nisu sprečili! Sramota za srpski narod.

Da bi se razumela izdajnička ugloga Vuka Karadžića u istoriji Srpstva, možda će nam pomoći odlomci iz teksta jednog bošnjačkog akademika¹. Možda bi bilo od koristi uporediti kritiku bošnjačkog akademika i savremenih srpskih nacionalista:

„Jedna varijanta najgore fašističke ideologije osmišljena je u agresivnom pravoslavlju i njegovom vjerskogenocidnom radikalizmu od XII vijeka do danas, a njegovi interpretatori i realizatori su ekstremno svešenstvo, nacionalistički intelektualci (pisci, političari, istoričari, akademici i dr.) i vladari pomućene pameti.

U ovom genocidnom kontekstu stvorena je ideja o tzv. državnom jeziku, o srboslavlju i Srboslaviji, o etničkim čišćenjima i pokoljima u ime vjere (‘’srpske vere’’) i srpskohrišćanskog paganizma.

Svoju jezičku reformu Vuk je započeo 1814. godine, da bi već 1818. svojim Rječnikom srpskoga jezika verifikovao dominaciju ovoga jezika nad ostalim južnoslovenskim jezicima i stavio pod isti imenitelj jezik Srba u Šumadiji, Srba u Vojvodini i na Kosovu, zatim jezike svih Bosanaca, Crnogoraca, Hrvata (sem čakavaca i kajkavaca), te Vlaha u istočnim dijelovima Srbije. Ovaj Rječnik je doživio nekolika izdanja, poslije 1818. godine: 1827, 1854, 1896, 1930, i zadnje poslije 1960.

Cjelokupna Vukova reforma, uz pomoć notornog austrofila Kopitara i Beča, odvijala se u kontekstu suprotstavljenih interesa Austrougarske i Rusije i konflikata sa Turskom. Vuk je vješto koristio i jedne i druge i uspostavljao temelje ne samo srpskoj usmenoj i pisanoj kulturi na narodnom jeziku, oponirajući nastojanjima crkve, nekih konzervativnih pisaca i aktuelnih predstavnika vlasti u Srbiji, već je uspostavljao i osnove za buduće nacionalističke i velikosrpske projekte.

(…)

Vuk i njegovi istomišljenici vodili su u Srbiji, i oko nje, borbu za afirmaciju narodnog jezika i usmene narodne tradicije, što je naučno promovisano i knjigom ‘’Rat za srpski jezik i pravopis’’ Ðure Daničića (izd. 1847.). Vukova reforma jednom svojom nacionalističkom komponentom (onom ‘’Srbi sve i svuda’’) našla je pedesetih godina XIX stoljeća, i dalje tokom XX, ne samo jezičku potvrdu već i nacionalističku, i genocidnu, u djelima kao što su Njegošev “Gorski vijenac’’ (ona ‘’Istraga poturica’’ prva je literarna potvrda etničkog čišćenja, međunacinalne i međuvjerske mržnje i pokolja koji su slijedili tokom tri stoljeća – do danas), zatim u nekim pjesmama Branka Radičevića (fragmenti iz “Ðačkog rastanka’’) i Ðure Jakšića (“Otadžbina’’) , u djelima Janka Veselinovića (“Hajduk Stanko’’) , kao i u srpskim epskim pjesmama, te u crnogorskoj i hrvatskoj epici. I posebno u novijoj književnosti u djelima Iva Andrića.“

Staro pravili je bilo da je leto period kada nema dovoljno „uzbudljivh“ vesti pa moraju da se izmišljaju, ili se vade iz naftalina neke teme i ideje koje će biti, možda, ostvarive u dalekoj budućnosti kao kanal Dunav – Morava – Vardar – Egejsko more. Da li je u Vuk Karadžić zgodan za „sveobuhvatne“ napade u peridu kada mnoga glasila nemaju o čemu da pišu?

Možda je „hajka na Vuka“ agenda novih vlasnika Srbije?

(nastaviće se)