Srbiji (ni)je potrebna politička debata?
Od povratka na parlamrntarni sistem 1990. godine u Srbiji se postavlja pitanje „Da li je potrebna ili je nužna politička debata i dijalog vlasti i opozicije i društva?. Do višestranačkih izbora u Srbiji organizovani su formalni „okrugli stolovi“ vlasti i opozicije oko uslova za održavanje parlemantarnih izbora. Ova dilema iz jeseni 1990 godine, i danas posle 27 godina je u Srbiji značajna. Napravljni su mali koraci u parlamrntarnoj demokratiji ,ali u Srbiji i dalje nedostaje „zdrava“ politička i javna debata,polemika i dijalog koji jača demokratsku kulturu, odgovornost i brigu za državu i narod. Srbija nema debate i dijalog vlasti i opozicije. Nije ga bilo ni 1992, 1996, 2000, 2004, 2008, 2012 nema ga ni danas. Vlast, koja god bila za sebe je zauzela poziciju sile i arogancije, a opozicija kompleksa „niže vrednosti“, podeljenosti i unutrašnje surevnjivosti.
„Politički krug“ vlasti i opozicije
Opozicija koja postaje vlast u Srbiji ponaša se isto kao i prethodna vlast, a ona se stalno puni rezervoarom „prebega“ prethodne vlasti. Bivši postaju sadašnji, a i obrnito i tu se formira oligarhijski krug moći. Cenu plaća društvo i glasači, koji u jednom periodu glasaju za jedne, pa za druge i tako se gubi socijlno i političko stabilno biračko telo bitno za stabilne demokratije. Interesi, moć partijskih oligahija i stranačke politike deluju kao politička preduzeća. Partijske knjižice postaju kao „radne“ ili „čekovne“ za pojedine društvene slojeve. Srbija je danas više partijska i politički indoktriirana nego u jednopartijskom sistemu. Moć partijske knjižice je jača od „crvene knjižice“ sa Titovim likom do 1990 godine. Borba političkih oligarhija ne voli debate i dijaloge, već monologe uz jak uticaj režimskih medija. Oni koji su sada opozicija, a bili su vlast i ostavili su u nasleđe fenomen „gluvih telefona“, odnosno suprotnih mišljenja i politika.
„Partijske knjižice“ kao radna mesta ?
Političke partije u Srbiji stalno traže kroz svoju stranačku pragmatiku političke „neprijatelje“ u suprostavnjenim partijama, a onda se otkiva i politička „peta kolona“ koja kasnije prelazi u druge partije kada proceni da partije u kojima su gube pozicije. Tako imamo građane sa više od tri partijske knjižice koje koriste kao svoje uloge za nova radno mesta i pozicije. Da bi se dokazali sa novom partijskom knjižicom, moraju da „revidiraju“ odaju, izdaju ,cinkare i ponište prethodna ubeđenja, prijatelje, da bi dobili podršku nove stranke i dokazali se kao „pravoverni“. Upravo zbog toga i nema debate i dijaloga jer bivši su sadašnji, a sadašnji su bivši i teško je da se oko nečega dogovore. Interesi i opstanak u političkoj igri je iznad svega. Zato se i kaže da moral i nije toliko važan u politici koliko intersi i trenutak. Za one koji su izvan političkih partija nema mnogo mesta niti uticaja, nema mnogo javnosti niti prava na javnu politiku. Oni građani bez partijskih knjižica jedino mogu da na izborima glasaju ili budu „beli listići,“ i da nestanu u svojoj „anonimi“,Onda partije koje se bore za vlast „jure“ građane bez partijskih knjižica da glasaju za njih uz razna obećanja.
Piše: Tomislav Kresović
intermagazin.rs
