Jasno je da navedeni podaci o nacionalnom identitetu jasenovačkih žrtava nisu plod srpske mitomanije, ali i to da je nacionalnost ovih prezimena potvrđena upravo time što su njihovi nosioci stradali u Jasenovcu
Na poimeničnom popisu 83.145 žrtava u logoru Jasenovac koji se može pregledati na zvaničnom sajtu ovog spomen područja, a koje je pod upravom Republike Hrvatske, aktuelni fudbaleri hrvatske reprezentacije – koji su ispraćaj na SP imali u Vukovaru i u Rusiju poneli repliku zastave koja se vijori nad Kninom od proterivanja Srba, koji se raduju pevajući ustaške pesme i slave današnju Ukrajinu, i koji pred utakmicu najavljuju da će napraviti novu Oluju – mogu da pronađu sledeće:
(U zagradi piše nacionalnost žrtava prema podacima ustanove Spomen područja Jasenovac.)
Badelj – 1 (Hrvat)
Bradarić – 14 (13 Srba i 1 Musliman)
Brozović – 1 (Hrv)
Vukojević – 32 (Srb)
Kalinić – 17 (Srb)
Kovačić – 80 (54 Srb, 15 Roma, 11 Hrv)
Kramarić – 6 (4 Hrv i 2 Srb)
Lovren – nema, ali ima Lovrenović – 7 (Srb)
Modrić – 5 (Hrv)
Perišić – 19 (Srb)
Pjaca – 2 (Srb)
Rakitić – nema, ali ima Rakita – 2 (Srb) i Raketić 4 (Srb)
Rebić – 6 (Srb)
Subašić – 11 (7 Srb, 3 Mus, 1 Hrv)
Ćorluka – 5 (Srb)
Car – 3 (2 Jevrejina i 1 Hrv).
Jasno je da navedeni podaci o nacionalnom identitetu jasenovačkih žrtava nisu plod srpske mitomanije, ali i to da je nacionalnost ovih prezimena potvrđena upravo time što su njihovi nosioci stradali u Jasenovcu.
Ponižavanje, a potom i konvertiranje Danijela Subašića, podstaknuto mentalnom represijom nad njim u tradicionalnom austro-vatikanskom stilu, deo je kontinuiteta za koji smo odgovorni svi, svako prema svom pozivu. Ako se neko pita kako je to pokatoličavanje Srba o kojem slušamo i čitamo izgledalo pred očima, uživo, vremenski neposredno, neka u svim vidovima sadašnjice sagleda slučaj ovog momka, Srbina do pre nekoliko godina.
Sloboda formiranja identiteta je osnovna ljudska sloboda. A biti slobodan znači preuzeti odgovornost. Svako prema svom pozivu.
Sloboda znači biti sloboda za drugog.
Radoslav Dokmanović
stanjestvari.com
Činjenice sve govore, a pisane izvore niko ne može da osporava:
„Prema podacima koje je skupila Austrougarska država, kada je 31. decembra 1890. godine popisala stanovništvo grada Dubrovnika, srpskim jezikom govori apsolutna većina od 5.823 ljudi, italijanskim 677, češkim 48, poljskim 6, nemačkim 263 i mađarskim 384.
Tu su i podaci za druga mesta u opštini Dubrovnik, a podaci su tu još frapantniji, jer Srbi u većini mesta čine 100 odsto stanovništa.
Dakle, iz priloženog možemo videti da hrvatski jezik nije ni postojao kao jezik kojim se pričalo u Dubrovniku i okolini.
Ako to nije dovoljno, treba reći da je tadašnji papa, Lav XIII (1810-1903), javno i pismeno priznao Dubrovčanima da su Srbi“.
Hrvatima uvek treba reći ko su i šta su. Na sve njihove antisrpske ispade obojene mržnjom uvek treba odgovoriti samo smireno i sa iskrenom hrišćanskom ljubavlju.