Protiv titoističkih falsifikata Brozove kvazi-istoriografije

U ambasadi Ruske Federacije u Beogradu je 19. februara tekuće godine održan svečani prijem povodom praznika „Dana Branioca Otadžbine“ a kojom prilikom je ambasada Rusije dodelila odlikovanja „srpskim veteranima Drugog svetskog rata“ za njihov doprinos zajedničkoj sovjetsko-jugoslovenskoj (srpskoj) borbi protiv fašizma (kako to stoji na zvaničnom sajtu ambasade Rusije u Srbiji). Međutim, ovde se pod plaštom „srpskih veterana“ iz Drugog svetskog rata kriju Brozovi partizani koji su u toku samog rata pre svega tesno sarađivali sa hrvatskim nacističkim ustašama pa čak i sa Nemcima, a najmanje se borili upravo protiv fašizma. Ovom prilikom nećemo ulaziti u razloge gornje odluke ruskih diplomatskih predstavnika u Srbiji ali bismo skrenuli pažnju na činjenicu da se i nakon 70 godina od završetka Drugog svetskog rata njegova istinska suština na jugoslovenskim prostorima i dalje falsifikuje i prekraja po kvazi-istoriografskim aršinima Brozove pre svega antisrpske titologije.

Jugoslovenska posleratna istoriografija u Brozovoj Titoslaviji je bila, i na žalost još uvek jeste, jedan od klasičnih primera u svetskim razmerama brutalnog falsifikovanja istorijske istine. U ovom konkretnom slučaju se radi o grubim lažima i na njima zasnovanoj državno-partijskoj ideologiji vezanoj za povesne događaje i njihovoj istoriografskoj interpretaciji iz Drugog svetskog rata na prostoru bivše Jugoslavije. Stoga se titoistička „istorijska nauka“ kao takva ne može tretirati jer je ona pre svega kvazi-istoriografija zasnovana na nepostojećim povesnim događajima, falsifikovanim dokumentima i ostaloj istoriografskog građi kao i na politikantsko-ideološkim interpretacijama povesnih događaja.

Kao i svaka druga kvazi i ideološki obojena istoriografija (a istoriografija po definiciji takva ne može da bude jer se u tom slučaju radi samo o istoriji) tako je i Brozova titološka istorija povesti i uloge „jugoslovenskih naroda i narodnosti“ u Drugom svetskom ratu bila i jeste zasnovana na netačnim ali političko-ideološki podobnim tezama. Ovom prilikom bismo se kritički osvrnuli na jednu od takvih titoističko-titoloških teza a koja se formuliše otprilike ovako:

Jugoslovenski partizani pod rukovodstvom Josipa Broza Tita su vodili patriotsku borbu za oslobađanje zemlje od stranih okupatora i jugoslovenski partizani su jedini vodili ovu borbu.

Međutim, pravo činjenično stanje zasnovano na istoriografskim istraživanjima i autentičnoj istoriografskoj građi o Drugom svetskom ratu na prostoru Jugoslavije govori nešto sasvim drugo na šta bismo želeli ukratko da ukažemo u donjim redovima.
Partizanski pokret Komunističke partije Jugoslavije pod rukovodstvom njenog generalnog sekretara Josipa Broza Tita se načelno borio za izbacivanje stranih okupatorskih formacija iz Jugoslavije, ali ova slovom proklamovana borba nije bila glavni ratni cilj ovog pokreta već samo usputno sredstvo za realizaciju osnovnog političkog cilja KPJ, a to je bilo preuzimanje političke vlasti nad čitavom Jugoslavijom putem oružano-revolucionarne borbe kako bi se kasnije u posleratnom periodu ostvario i krajnji programski cilj KPJ o političko-ekonomsko-ideološkom preuređenju Jugoslavije[1] na pre svega anti-srpskim i anti-srbijanskim osnovama.

U faktografskom smislu reči, Titovi partizani se u toku čitavog rata nisu uopšte ni borili protiv stranog okupatora, a najmanje protiv hrvatsko-bošnjačkih ustaša i domobrana, već samo i isključivo protiv rojalističkog Ravnogorskog pokreta đenerala Draže Mihailovića. Ovakva taktička strategija komunističkog rukovodstva partizanskog pokreta je potpuno razumljiva i shvatljiva ukoliko se zna da je osnovni vojno-politički cilj komunista u Jugoslaviji bio preuzimanje vlasti u čitavoj zemlji, a to se moglo ostvariti samo na jedan način – vojnom pobedom nad neprijateljem.
Međutim, ovde se postavlja krucijalno pitanje: ko su za komuniste bili neprijatelji koje je trebalo poraziti kako bi se došlo na vlast? Vojno-političko rukovodstvo jugoslovenskih komunista je sa svoje tačke gledišta postavilo tačnu strategiju borbe još na samom početku rata u koji su ušli nakon direktive iz Moskve, tj. Kominterne posle 22. juna 1941. g., a te strategije su se držali do samog kraja rata. Suština ove, kako se ispostavilo uspešne, strategije se svodila na tačnom zaključku da se ratna sudbina Balkana i Jugoslavije ne rešava na samom Balkanu i Jugoslaviji već na glavnim svetskim frontovima, a naročito na Istočnom frontu na kome je ratovao glavni sponzor jugoslovenskih partizana – SSSR. Dakle, Vrhovni štab sa Politbiroom CK KPJ jugoslovenskih partizana je sve svoje nade polagao na manje-više realnoj taktičkoj pretpostavci da će Nemačka izgubiti rat na Istoku i shodno tome da će sovjetska Crvena Armija doći na Balkan i Jugoslaviju pre zapadnih saveznika što bi značilo i faktičku pobedu revolucionarnih komunista koji bi se na taj način domogli vlasti u posleratnoj Jugoslaviji kao što je to bio slučaj sa istočnim delom Centralne Evrope 1945. g.

U gornjem kontekstu, jugoslovenskim partizanima nije odgovarala nikakva ofanzivna taktika protiv Nemaca i Italijana jer i jedni i drugi napuštaju područje Jugoslavije nakon prodora Crvene Armije sa Istoka što se stvarno i dogodilo. Stoga je za KPJ glavni i jedini problem bio poraziti jedinog unutrašnjeg neprijatelja koji je komunistima stajao na putu do vlasti i bio sposoban da ih porazi na njihovom fanatičnom putu ka toj vlasti, a to je bio Ravnogorski pokret ili JVuO. Stoga su sve ofanzivne akcije partizana bile usmerene isključivo na četnike Draže Mihailovića dok se prema Nemcima, Italijanima i oružanim formacijama Nezavisne Države Hrvatske vodila isključivo defanzivno-odbrambena borba ukoliko su od njih bili napadnuti. Ofanzivnu ratnu strategiju protiv partizana (i četnika) je isključivo tražio Berlin tako da su lokalni Nemci, Italijani i ustaše ulazili u direktne borbe protiv partizana isključivo na zahtev, tj. teranje, iz Berlina dok su ustaše u savezu sa partizanima ofanzivno ratovale na dobrovoljno-sporazumnoj bazi samo protiv četnika.[2]

Na čitavom prostoru Jugoslavije u toku čitavog perioda Drugog svetskog rata jedini pravi borci protiv stranog okupatora kao i oružanih formacija nacističke Nezavisne Države Hrvatske su bili pripadnici Jugoslovenske Vojske u Otadžbini. NJihova vojno-operativna strategija se zasnivala na planovima da se u odlučujući frontalno-direktni sukob sa Nemcima i Italijanima u vidu opštenarodnog (srpskog) ustanka može stupiti tek nakon Nemačkog poraza na nekom od glavnih ratnih frontova i nakon toga uz anglo-američko vojno iskrcavanje na Balkanu uz priželjkivanje da to bude na jugoslovenskoj jadranskoj obali. Do tog vremena JVuO bi se organizaciono i vojno pripremala za konačni obračun sa okupatorskim vojskama i samo gerilskim akcijama nanosila štetu okupatoru naročito na njegovoj glavnoj liniji snabdevanja severnoafričke vojske Vermahta – Moravsko-vardarskoj dolini. Ovakvom taktikom bi se izbeglo streljanje velikog broja (srpskih) civila na osnovu Hitlerove naredbe za Srbiju 100:1 i 50:1 kao i nanošenje većih gubitaka JVuO od strane znatno jačeg okupatora.[3]

Međutim, na kraju se ipak ispostavilo da su ravnogorci izgubili rat protiv komunista pre svega iz razloga što nisu kao partizani sarađivali sa okupatorom koji je na ovakvu vrstu saradnje bio i spreman i voljan bez obzira što se bilo kakvoj saradnji bilo sa partizanima ili četnicima Berlin, tj. Hitler, žestoko protivio. Sam Draža ovakvu saradnju, pre svega iz moralno-političkih razloga, nikada nije dozvolio i protiv nje se zdušno borio, a 11. novembra 1941. g. je čak odbio u selu Divcima povoljan predlog nemačke komande u Beogradu o zajedničkoj nemačko-četničkoj kolaboraciji protiv partizana. Ovakva pogrešna i pre svega nepragmatična taktika ga je na kraju koštala glave, a Srbe još jedne anti-srpske Jugoslavije nakon 1945. g. od kojih se ni do dana današnjeg nisu otreznili.

Ispostavilo se da su mnoge, ako ne i većina uspešnih gerilskih akcija četnika protiv nemačkih snaga i objekata u toku rata[4] iz političkih razloga od strane i Sovjeta i Britanaca pripisivane Titovim partizanima od kojih je na taj (veštački) način stvaran netačan imidž jugoslovenskih patriota, rodoljuba i što je najnetačnije – boraca protiv okupatora Jugoslavije. Tako su Čerčil i BBC propagirali da Tito navodno u Jugoslaviji blokira čitavih 20 nemačkih divizija, koje bi se inače našle na Severnoafričkom ili Istočnom frontu, dok je u stvarnosti u Jugoslaviji u toku rata bilo svega tri nemačke divizije i to nekompletne.[5]

Vladislav B. Sotirović
www.sotirovic.eu
vladislav@sotirovic.eu

© Vladislav B. Sotirovic 2015

Napomene uz tekst:

[1] Paul Robert Magocsi, Historical Atlas of Central Europe. Revised and Expanded Edition, Seattle: University of Washington Press, str. 154.
[2]O otvorenoj i direktnoj saradnji Brozovih partizana i Pavelićevih ustaša videti opširnije u: Vladislav B. Sotirović, „Saradnja Brozovih partizana i Pavelićevih ustaša“, Na odru titografije. Zbirka devetnaest članaka, Viljnus: Štamparija Litvanskog edukološkog univerziteta „Edukologija“, 2012, str. 102-130; O kolaboraciji jugoslovenskih partizana sa Nemcima, ustašama i Šiptarima videti u: Miloslav Samardžić, Saradnja partizana sa Nemcima, ustašama i Albancima, Kragujevac: Pogledi, 2006.
[3]O strategiji ratovanja JVuO, a naročito o strategiji gerile, videti u: Kosta Nikolić, Istorija Ravnogorskog pokreta 1941-1945. Knjiga prva, Beograd: Srpska Reč, 1999, str. 60-66; Miloš Aćin Kosta, Draža Mihailović – Apostol slobode, Vašington, 1993, str. 40. Borba Mihailovićevih četnika svim raspoloživim sredstvima se predviđala samo protiv hrvatsko-bošnjačkih ustaša iz razumljivih i moralno-životnih razloga zaštite golih života srpskih civila na području NDH: Arhiv Vojno-istorijskog instituta, Četnička arhiva, Beograd, 16-1-2; Sergije Živanović, Đeneral Mihailović i njegovo doba. Treći srpski ustanak, I, Čikago, 1962, str. 75.
[4]O aktivnim borbama JVuO protiv Nemaca i ustaša videti u: Miloslav Samardžić, Borbe četnika protiv Nemaca i ustaša 1941-1945., I-II, Kragujevac: Pogledi, 2006.
[5]O Čerčilovoj i Ruzveltovoj predaji Jugoslavije Josipu Brozu Titu i izdaje Draže Mihailovića videti u: Robert Makdauel, Streljanje istorije. Ključna uloga Srba u Drugom svetskom ratu, Beograd: Poeta-Rad, 2012, str. 140-221.