„U jednom takvoj šetnji ‘probijanja kordona’, učestvovala je i SPC, predvođena patrijarhom Pavlom“, kaže se 1991. godine u svim izvještajima o prvoj „Plišanoj revoluciji“, osmišljenoj za nasilno rušenje vlade u Beogradu i „zaustavljanje Srpske agresije u Bosni“.
Već 25 godina, a i danas, isti oni koji „prave“ Đinđića novim Obilićem, „guraju i priču“, o proglašenju patrijarha Pavla svecem. Narodi koji nisu spremni da prihvate potpunu istinu o sebi, koliko god ona bila neprijatna, nikad neće biti slobodni!
U istoriji svih naroda i kultura, crkva je bila stožer okupljanja. Vitalna veza crkve i naroda je upravo u tome: vođe su prepoznavale da se vjera može održati bez slobode, ali se sloboda ne može steći i održati bez vjere.
Međutim, aktivno učešće Crkve u politici, često može biti i kontraproduktivno, posebno ako ta najsvelija institucija podržava pogrešnu političku stranu, nenamjerno dijeleći narod na ove ili one; na „demokrate, liberale, prozapadne fašiste“ ili „antifašiste, rusofile (desničare) i komunjare“.
Crkva je mjesto okupljanja svih, bez obzira na njihovu političku opredeljenost, pa čak i fašista. Uz vjeru, patriotizam je ključna pretpostavka i okosnica održanja veze crkve i naroda. U nedostatku tog najvažnijeg elementa, dolazi do rasula i opšteg raskola.
NATO skup pravoslavnih crkava na Kritu
U organizaciji Konstantinopoljske patrijaršije, najviše tradicionalno od svih grana hrišćanstva – pravoslavlje, zamišljeno je da 16. juna 2016. okupi svoje predstavnika na tzv. Svepravoslavnom Saboru na Kritu. Pravoslavlje čini četrnaest autokefalnih crkava.
Ovaj događaj je zamišljen da bude istorijski, poslije skupa održanog u Jerusalimu 1672. Pripreme za ovaj tekući skup traju još od 1960-ih. Međutim, odbijanjem Ruske, Antiohijske, Bugarske i Gruzijske Crkve… da prisustvuju skupu, uskraćeno je učešće 80% predstavnika pravoslavlja.
Radi kontrole iz jednog centra, javnosti je dobro poznato da postoji stalan pritiskom globalista da se sve religije svijeta ujedine u jednu. Inicijativa Ujedinjenih religija je jedan od ne malog broja sličnih organizacija koje rade na tom planu. Takođe je dobro poznato javnosti, da je od 1948. godine Konstantinopoljska patrijaršija pod direktnom kontrolom Vašingtona.
Wikileaks-ov dokument sadrži snimak razgovora između carigradskog patrijarha i američkog senatora Durbina, a to nedvojbeno potvrđuje sledeće: „Ako Vaseljenska patrijaršija izgubi svoju poziciju u Istanbulu, Ruskoj pravoslavnoj crkvi će biti otvoren put da ostvari svoje pretenzije u kontroli Patrijaršije, postajući tako nadređena svim pravoslavnim crkvama. Patrijaršiju je neophodno odbrani, kako bi se oduprla poniženjima Ankare i ruskoj pretenziji“, rekao je rusofobni patrijarh u Carigradu, kojeg su na to mjesto dovele SAD.“
Konstantinopoljska patrijaršija je sada očajna: zna da je ovaj sastanak „biti ili ne biti“. Ako ne postigne cilj, Patrijaršija više neće biti uzimana ozbiljno niti dobijati pomoć od svoja dva sponzora: Vašingtona koji garantuje njegovo puko preživljavanje u Istambulu i borbu protiv ruskih interesa; i Vatikana, koji je jedino i prihvata za ozbiljno.
To bi značilo i značiće, prije ili kasnije, da će stvarna i formalna moć proći u Moskvu, koju svi pravoslavci i svaki normalni stanovnik Planete gleda kao prirodnog lidera pravoslavlja. U svom očaju da izvrši pritisak na Rusku crkvu, Patrijarh je pribjegao rezervnom planu Zapada.
Primijeniti model Estonije u Ukrajini, što bi značilo ucjenu invazijom na rusku kanonsku teritoriju i podređivanje buduće raskolničke ukrajinske crkve pod svoju nadležnost. Imajući pod kontrolom manje od 2% pravoslavnog svijeta i radeći za Vašington, Patrijarh pokušava da zastrašivanjem primora pravoslavce da mu se podrede.
Zapad još nema potpunu kontrolu nad pravoslavljem. Eto, otprilike, to je glavni plan Patrijarhovih sponzora i njegovih birokrata sa doktoratima dobijenim na Gregorijanskom katoličkom univerzitetu u Rimu.
Zar opet nož u leđa?
– Uoči samog sastanka na Kritu, rastrzane između EU/NATO i pravoslavlja, crkvene vlasti Srbije su se predomislile i odlučile su da prisustvuju sastanku. Za pretpostaviti je da su ambasador SAD u Beogradu i novac, ili pak neka obećanja srbijanske masonske vlasti, odigrali ključnu ulogu. Rastrzano raskolom na Kosmetu, podsticanim od SAD, i izdano iznutra, teško je sagledati u šta rukovodstvo SPC vjeruje – posjetama sinagogi ili pravoslavnim crkvama. Jednog dana će morati da se odluči – piše Otac Endrju u uglednom pravoslavnom portalu, Orthodox England.
– Što se tiče Srba, mislim da je njihov problem u suštini kao i kod svih ostalih – da Carigrad jednostavno ignoriše svaku kritiku, slijepo pokušava da nametne svoju volju, bez obzira na druge, ponašajući se kao da je i na istoku papstvo. Naravno, Srpska crkva, opterećena raskolom na Kosmetu i pod velikim pritiskom Vašingtona/EU/NATO i masonske vlasti u Beogradu, ipak je odlučila da prisustvuje sastanku na Kritu, navodno uslovno, ali to je druga priča – piše Endrju Filips.
– Vaseljenski Patrijarhat, koji posljednjih decenija zavisi od Zapada, posledično je bio sklon ekumenizmu, i kao takav je promovisao ideju svepravoslavnog sabora radi ponovnog utvrđenja svoje hegemonije. Pri tome se ide na to da se uguši volja i samostalnost drugih Pravoslavnih Crkava, kao i da se uguši uloga Ruske Pravoslavne Crkve u svetskom pravoslavlju, a što čini osnov i bitan element antiruske politike današnjih protivnika Rusije – piše Natalija Naročnickaja u svom tekstu „Cilj Fanara – utvrditi pravo diktiranja svoje volje“.
Milenko Višnjić
http://milenkovisnjic.blogspot.rs
