Vijek srbocida

Skoro da nema datuma u 365 dana kalendara, a da na njega ne pada godišnjica nekog pokolja nad Srbima, da li u svjetskim ratovima ili ratovima devedesetih godina prošlog vijeka.

Proteklih nekoliko dana smo se iznova zgražavali i opominjali na Oluju, ne samo na čin, nego i na načine na koji se ta zajednička akcija imperijalne vojske i njenih hrvatskih bojovnika danas slavi od Zagreba i Knina, preko Crne Gore, pa do – pazi sad! – Izraela. Kako je zamro žagor oko Oluje, tako iz šurmanačkih jama u Zapadnoj Hercegovini promoli glavu duh Prebilovaca. Za nedelju dana ćemo oživljavati invaziju Austrougarske na Srbiju; malo poznate zločine šuckora nad Srbima Bosne i Hercegovine, koji se zahuktavaju baš dok traje odbrana Srbije 1914., rijetko ko i da spomene, a kamoli da svijeću zapali.

Kojem još narodu se u jednom vijeku desilo toliko pokolja, da svaki dan imamo kome zapaliti svijeću?

Čitav jedan vijek se sprovodi srbocid, istrebljenje, biološko i identitetsko, srpskog naroda u njegovoj otadžbini. Zajednički napor skoro svih zavojevača, u skoro svakom ratu koji je protiv Srba i među Srbima vođen u krvavom 20. vijeku, imao je jedan cilj: istrebljenje Srba, srbocid. Ono nije bilo propratni detalj, usputna djelatnost, ili taktika, ono je išlo ruku pod ruku sa osvajanjem i bilo njegov cilj. Da se desilo jednom prilikom, u jednom sukobu, od strane jednog neprijatelja, pa da ga i otpišemo na nus-pojavu. Međutim, ono je glavni dio rata protiv Srba, traje čitav vijek i čine ga isti djelatnici.

Niste baš sigurni da je sve što je učinjeno Srbima dio jednog projekta?

Da nisam malo pretjerao i zalutao u teoriju zavjere?

Ma, kakvi.

Evo zašto.

Počevši od Prvog svjetskog rata, sve zlo koje je austrougarska politika tada primjenjivala na Srbe, u kasnijim se periodima samo ponavljalo i, često, eskaliralo do nadrealnih razmjera.

Austrougarska, NJemačka i Bugarska osvajaju Srbiju 1915. godine. Srpska vojska se povlači, nestaje kao prijetnja okupatoru. Okupator se, međutim, time ne zadovoljava, nego zatire civilno stanovništvo, žene, djecu, starce, one koji im vojno ne mogu ometati okupaciju i ratno napredovanje. Zna se zašto se ubijaju žene i djeca; da se narod ne obnavlja, da se manje rađa i da nema ko da nasljeđuje. To je ekstremni oblik genocida. U stvari, to je sama suština kojom ciljano istrebljenje postaje neporecivo, očevidno.

U isto vrijeme se istrebljenje Srba na masovnoj razini sprovodi širom Austrougarske, naročito u Bosni i Hercegovini. Politika istrebljenja i terora počinje od osnivanja prvih šuckorskih grupa već po Sarajevskom atentatu. U prvim koncentracionim logorima u Evropi 20. vijeka, Austrougarska je zatvarala, mučila i ubijala Srbe iz Bosne i iz Hercegovine, ali i iz Kraljevine Srbije i Kraljevine Crne Gore. Prvo je otvoren Arad, u Rumuniji, gdje je, prema “Crnoj knjizi“ istoričara Vladimira Ćorovića, zatvoreno oko 5500 Srba, a pomoreno 2200. Logor u Doboju je bio daleko veći; oko 46000 Srba je prošlo kroz njega, a smrt je u njemu našlo blizu tri hiljade, po austrougarskim izvorima koje Ćorović navodi, a i do 12000, po drugim izvorima. Bilo ih je još; Šopronj i Turonj u Ugarskoj, Nežider u Austriji, Žegar kod Bihaća i mnogi drugi. Nežider u Burgenlandu je bio poznat po internaciji srpskih intelektualaca, a Dušan Krivokapić, koji ga je preživio, tvrdio je 1920. da je kroz Nežider prošlo oko 14500 Srba iz Srbije i Crne Gore, od kojih ga je preživjelo oko 4800.

Kako mu je Austrougarska udarila temelje, tako je srbocid nastavljen kroz čitav 20. vijek, ne mijenjajući metode, samo pomijerajući granice mogućeg.

Nije mi namjera da ulazim u pojedinosti srbocida u ovom tekstu, nego da povučem nit između svih pohoda protiv Srba u jednom vijeku, a ta nit je projekat koji se zove srbocid.

Elem, tok rata nam je poznat i poznato nam je da je najveća tekovina Prvog svjetskog rata, pored ukidanja srpskih država, desetkovanje srpskog naroda. Naravno, da se to zabašuri, pričali su nam o slavnim pobjedama junačke vojske i viteškog kralja, a činjenica da ta vojska i taj kralj nisu odbranili svoj narod od pokolja je zasjenjena slavnim ujedinjenjem sa istim tim Južnim Slovenima koji su i desetkovali Srbe noseći uniforme Crno-žute monarhije.

Na kraju, i pored činjenice da se raspala i Austrougarska, Srbi su u tom ratu kao narod prošli daleko gore nego oni koji su krenuli da ih unište. Pobijen je cvijet Srpstva, što na frontovima, što držeći se grčevito za skute obeščaćenih majki. Ciljano je i tek rođeno i nerođeno, a naročito ono što rađa. Ciljano je i ono što rađa ideje, što gradi, što predvodi, što nosi narod na leđima, da nema ko da misli, da snaži, da pokazuje put, da brani…

Ako je posljednji juriš Austrougarske imao za cilj desetkovanje srpske nacije, bio je uspješan. A u posljednji juriš su napujdani Bugari, Hrvati, Mađari, bosanski muslimani, Šiptari koji vode neki svoj rat, ali čitav 20. vijek protiv Srba…

Što je najvažnije, Srbi su ubijani bez vojno-strateškog značaja tog istrebljenja, istrebljivani su istrebljenja radi.

U narednom srbocidnom ratu su neprijatelji samo usavršili austrijske metode, prenijeli ih na viši nivo, u svakoj sferi. Istrebljenje po logorima, jamama, drinskim klancima, gdje se koji Srbin zadesio, u Drugom svjetskom ratu je poprimilo viši stepen proračunatosti i organizacije.

I dok se Nijemci bave uklanjanjem prepreka ka Sovjetskom Savezu i Sjevernoj Africi, njihovi lokalni podanici, Hrvati i bosanski muslimani, te Šiptari i Bugari, časa ne čase u nastojanju u kojem su prekinuti 1918. godine. Ista meta, isto odstojanje. Genocid nad Srbima u ND Hrvatskoj, masovne internacije u logore, lokalne i one po NJemačkoj, masovna strijeljanja po Srbiji, teror nad Srbima Kosova i Metohije i njihovo masovno protjerivanje, bugarski teror po Istočnoj Srbiji, i na kraju rata, masovna ubistva od ruke komunista, kad se saberu, navode na zaključak da je i u ovome ratu najjasniji cilj bio smanjenje broja Srba i njihov progon sa nacionalnih teritorija. Kad je Hrvatima, koji ostvaruju “tisućljetnu“ težnju ka državnosti, od svih državotvornih djelatnosti najpreče bilo istrebljenje Srba, jasno je da je srbocid i bio cilj formiranja ND Hrvatske. I sam napor koji je bio potreban da se pohvataju i pobiju onoliki Srbi i govori u prilog tvrdnji da je srbocid bio na vrhu hrvatskih državnih i nacionalnih prioriteta, a ne tamo neka državotvornost.

Ustaše i njihovo cvijeće prednjače, ali ni Šiptari i Bugari ne zaostaju za njima značajno, bar ne u srbocidnom duhu, mada su se Bugari prilično ispucali u Prvom svjetskom ratu.

Da stvar bude gora, srbocidu se, na više načina pridružuju i komunisti, mnogi od njih rođeni kao Srbi. Ali šta to smeta, pa i mnoge ustaše su bile rođeni kao Srbi ili su srpsko mlijeko posisali… Komunisti fizički uništavaju cvijet Srpstva na Sremskom frontu, i tokom Crvenog terora, ali njihov udarac je zadat daleko snažnije na identitetskom frontu, o kojem ćemo niže.

Treći veliki sukob na srpskoj zemlji u 20. vijeku, ono što ja zovem Srpski rat Atlantske imperije, ima slične aktere, mada nema isti ishod, iz prostog razloga što su Srbi dočekali neprijatelja kao Srbi, a ne kao dezorijentisani sljedbenici neke antisrpske dogme. Ipak, gdje god su mogli, gdje god su im Srbi pali šaka, Hrvati, muslimani i Šiptari (ovaj put bez direktnog učešća Bugara), prizore koji podsjećaju na ranija dva srbocidna napora su reinkarnirali.

Učesnici su, dakle, opet manje-više isti. Lokalni podanici stranog zavojevača, naoružani i zaštićeni njime. I kad se izredaju interesi svakog pojedinačnog učesnika u događajima, zajednički imenitelj im je opet isti: Srbi. Ishod je bio ne toliko fizičko uništenje Srba, koliko drastično smanjenje srpskog životnog prostora. Srpstvo je teritorijalno mnogo manje nego prije 1990., a kamoli prije 1941. godine. I to ne samo usljed istrebljenja i progona.

Dolazimo tu do druge dimenzije srbocida, koja je još teža po Srpstvo, ukoliko se to može i zamisliti.

Odsrbljavanje je takođe programski odrađeno, uporedo sa fizičkim uništenjem. Državna politika Hrvatske u Drugom svjetskom ratu, tzv. politika trećina, je najbolje odražavala težnju srbocida koja se provlači kroz čitav 20. vijek. Nije dovoljno pobiti i protjerati Srbe, nego ih se, koliko god je moguće, mora i odsrbiti, tj. primorati ih, kroz razne oblike terora i preumljenja, da odbace srpsko ime. Politika koja je urodila plodom pod austrijskom i osmanskom okupacijom, programski je nastavljena u 20. vijeku.

Tako Austrougarska 1914. najprije zabranjuje ćirilicu u srpskim školama, koje onda i potpuno zatvara (što je već učinila i u Dubrovniku 1908., i što je izazvalo egzodus Srba iz Dubrovnika). Hrvatska to ponavlja 1941., kao jedan od prvih akata od proglašenja državnosti. Bugarska okupaciona politika, naravno, nije mogla zatirati ćirilicu, ali jeste srpski jezik, srpske škole i srpska prezimena. Gdje je na udaru ćirilica i obrazovanje, nije daleko ni udar na srpsko ime, jer uporedo za zabranom jednog elementa identiteta idu i drugi.

Taj udar na srpsko ime se u katoličkim zemljama svodio na njegovo odbacivanje od strane Srba katolika, jer ako si katolik, možeš samo biti Hrvat, a nikako Srbin. Ako si Srbin, živjećeš pod teškim pritiskom dok ne odlučiš da se nazoveš Hrvatom.

Poslije 1945., u komunizmu, srbocid odsrbljavanjem je nastavljen na više frontova. Prvo je žigosan velikosrpski hegemonizam kao najveće zlo kojeg se svaki pošten Srbin treba stidjeti i ne smije se nigdje sa njim poistovjećivati. Pošto su komunisti naslijedili tu frazu od Hrvata iz vremena Kraljevine, ona je označavala i žigosala običan srpski nacionalizam, bez kojeg nacija umire. To je i bio cilj – ne daj Srpstvu vazduha.

Uporedo sa zatiranjem nacionalizma, u kojem su najveću ulogu imali komunisti srpskog roda, zatire se i srpsko ime u krajevima gdje su Srbi imali rezervno ili oblasno ime (Crna Gora), pa čak i tamo gdje su ga morali izmisliti (Makedonija). Srbocid je u jugokomunizmu napredovao dotle da se nisu odsrbljavali samo Srbi druge vjere, kao do tada, nego i Srbi pravoslavne vjere.

Danas imamo nekadašnju Južnu Srbiju bez Srba, odsrbljenu nastavkom bugarske srbocidne politike preimenjivanja, i nekadašnju Srpsku Spartu, gdje je Srpstvo progonjeno opet od strane odsrbljenih, kao i u slučaju šuckora, ustaša, komunista. Crna Gora je i najdalji domet srbocida; od dijela Srpstva koji je podigao Srbe iz ropstva, srbocidom je stvoren mutant kojemu je bliži Šiptar i Hrvat od Srbina. Iako narod Crne Gore u velikoj mjeri nije odlučen od Srpstva, sama činjenica da mnogi jesu i da oni vladaju je alarmantna i poražavajuća, ali i svjedočenje o stepenu srbocida.

Srbocid traje.

Srpstvo je danas na testu, primorava se da se odrekne Kosova, i to ne zato što ne mogu drugačije da ga uzmu, nego da bi se nastavio srbocid, da bi se Srbi sami odrekli sebe i stuba svog identiteta. Srbi se odriču i ćirilice, ne tamo gdje su u manjini, pa je pritisak neizdrživ, nego u Srbiji, gdje su u većini, gdje im je niko ne zabranjuje, gdje je u Ustavu zapisano da je ćirilica srpsko pismo.

Svaki dobar plan ima faze, strateška rješenja prilagođena preprekama, mogućnosti i momentu. Da je srbocid projekat, jasno je iz praćenja prelaska iz faze u fazu. I dok su Srbi Nikole Petrovića jurišali na Taraboš protiv kiše olova, nije se moglo zamisliti da će njihovi unuci psovati majku srpsku po Cetinju i Podgoricu, rastjerivati litije, odavati počast srpskim dželatima.

Šta se sve može kad se zna šta se hoće, kad se dobro isplanira i kad se dobro prouči meta…

Ali može se mnogo i kad se prepozna namjera neprijatelja. Nije isto ratovati u matricama imperijalističkih ideologija i braniti se od istrebljenja. Ne pokreće se narod na isti način kad zna da dolaze da ga pokolju, i kad ne zna.

Mnogo se lakše braniti kad znaš da rat nije oko fašizma, komunizma, demokratije, nego oko tvoga vrata još nepreklanog, oko tvoje krsne svijeće još neugašene, oko tvoga roda još neistraženog, oko tvog poroda još nekrštenog.

Srbi su ovce za klanje kad pogrešno shvataju odakle im prijeti opasnost, kad su dezorijentisani, a ljuti lavovi kad znaju šta na njih udara, s koje strane i zašto.

Zato je i vijek srbocida propraćen vijekom laži, propagande, zaluđivanja, slavljenja poraza, da se ne sjete ovce da su lavovi. Zato su i progonjeni, odvođeni i ukaljani svi koji su budili lavove iz ovaca. Zato srbocid ima dvije dimenzije, fizičko istrebljenje i identitetsko preumljenje, iliti rasrbljavanje, bez obzira koji se rat vodi i koji je dželat u trenutnoj fazi nosilac srbocida.

Author: V. Ivković
srbist.com