DA LI STE ZNALI? 13 ČINJENICA ZBOG KOJIH JE 29. NOVEMBAR 1943. I ZLOČINAČKO ZASEDANJE AVNOJ-A NAJVEĆA NESREĆA I KATASTROFA SRPSKOG NARODA ZBOG KOJE SE I DANAS OVAKO ZLOPATIMO
Teško je u istoriji naći jedan ovako ključan događaj koji toliko decenija kasnije ostavlja katastrofalne posledice po neki narod.
Praktično sve nesreće i anomalije sa kojima se danas kao srpski narod suočavamo, potiču od odluka koje su donete na današnji dan 1943. godine, na Drugom zasedanju AVNOJ-a, pod predsedništvom jugoslovenskog komunističkog diktatora Hrvata Josipa Broza Tita.
Zapravo, suština naše današnje srpske nesreće počiva u odlukama donetim ovog dana 1943. godine, dok je domet te naše nesreće činjenica što su takve odluke, koje je tada donela jedna totalitarna partija i njen diktator bez pitanja naroda, dobile snagu međunarodnog prava i međudržavnih odnosa.
1) NA DANAŠNJI DAN JE STVORENA DRŽAVA U KOJOJ ŽIVIMO.
Iako se u Republici Srbiji proslavlja dan njene državnosti svakog 15. februara kao sećanje na Karađorđev sretenjski ustanak u Orašcu 1804. godine, kao i prvi srpski ustav iz 1835. godine, to zapravo nije njen praznik. To je praznik države koja je poništena i uništena na današnji dan 1943. godine i koja je streljana sa Dražom Mihailovićem, a to je bila naša Kraljevina, nikako Titova Republika.
Prema tome, na današnji dan je stvorena i država u kojoj živimo Republika Srbija (kao i Republika Crna Gora, Makedonija itd.) i njeni osnivači i utemeljivači nisu Vlastimirovići ili Vojislavljevići ili Sveti Simeon Nemanja i svetorodni Nemanjići, već je to neprijateljski austrougarski vojnik sa Cera i Kolubare Josip Broz Tito. On je tvorac ove današnje Republike, a ostali nabrojani su stvarali i, sa Petrović-Njegošima, Karađorđem i Milošem, obnavljali ukinutu Kraljevinu, koja danas ne postoji.
2) NA ZLOČINAČKOM ZASEDANJU AVNOJ-A U JAJCU 1943. GODINE SRPSKI NAROD JE KAŽNJEN I PODELJEN U GRANICE KOJE NAS I DANAS DELE DOK SU OD SRBA IZMIŠLJENI DRUGI NARODI.
Mnogi ljudi danas ne uviđaju pogubnost i opšti antisrpski karakter odluka koje su tada donete. To se pre svega odnosi na granice današnje Srbije i ostalih srpskih teritorija koje su tada određene, a danas su one međunarodne.
Prilikom crtanja tih avnojevskih granica paralelno se primenjivalo čas istorijsko, a čas etničko pravo—uvek ono koje je na štetu Srba.
I čitavo zasedanje AVNOJ-a je koncipirano po principu nanošenja što veće štete srpskom narodu i kažnjavanju Srba kao jedinog istorijskog naroda zbog svog Svetosavlja, Kosovskog zaveta i velikosrpskog domaćinskog kapitalizma, kojim su se oslobodili od Turaka i pobedili u Prvom svetskom ratu.
3) ODVAJANJE METOHIJE I KOSOVA I IZMIŠLJANJE POKRAJINE PUTEM KOJE NAM I DANAS OTIMAJU KOSMET
Da se prilikom iscrtavanja današnjih avnojevskih granica primenjivalo primenjivalo čas istorijsko, a čas etničko pravo—uvek ono koje je na štetu Srba, dovoljno pokazuje primer Kosova i Metohije.
Kako bi se Srbi što više kaznili, 532 hiljada Albanaca, (koji su 1948. godine činili tek 8.15% stanovnika ove današnje okrnjene avnojevske Srbije) dobilo je na AVNOJ-u etničku autonomiju sa elementima državnosti (zakonodavnom, izvršnom i sudskom vlašću) i to na najsvetijem parčetu srpske teritorije i mestu gde se nalazi sedište SPC Pećka Patrijaršija.
Ne treba pominjati dekret o zabrani povratka srpskih izbeglica proteranih tokom rata sa Kosova i Metohije iz 6. marta 1945. i oduzimanje njihove i Crkvene imovine.
U isto vreme se radilo na prihvatanju izbeglica iz Enver Hodžine Albanije, koji su masovno prelazili granicu dok su ih komunističke vlasti naseljavali na teritoriju novouspostavljene SAP Kosovo i to na imanja proteranih Srba ili imanja otetih od SPC.
Sa druge strane, procenat od 8% Albanaca u osakaćenoj SR Srbiji je bio identičan procentu Turaka u novostvorenoj SR Makedoniji, koji takođe nisu dobili nikakvu autonomiju. Samih Albanaca je u novoizmišljenoj SR Makedoniji bilo čak 17%, pa opet, za razliku od onih u SR Srbiji ništa nisu dobili.
4) NEDAVANJE AUTONOMIJE SRBIMA U SR HRVATSKOJ
Iste te 1948. godine na teritoriji novoformirane SR Hrvatske je bilo 543 hiljada Srba, što je tada bilo 14.5% stanovništva i oni nikakvu autonomiju nisu dobili (iako su je Albanci na KiM sa 8.15% dobili), uprkos masovnom učešću u snagama NOVJ i otvorenom genocidu koji su preživeli.
5) STVARANJE I OBNAVLJANJE ANTISRPSKOG PROJEKTA SR CRNE GORE
Na zasedanju AVNOJ-a je takođe od dela srpske etničke teritorije formirana nova republika SR Crna Gora, iako je njeno stanovništvo 1918. godine na najslobodnijim ikada održanim izborima glasalo direktno za prisajedinjenje Srbiji, utopivši nekadašnju Crnu Goru u državu Srbiju.
U isto vreme od južne i Stare Srbije, oslobođene 1912. godine, stvara se već pomenuta SR Makedonija i time započinje i projekat formiranja posebnih nacija i identiteta od srpskog stanovništva na tom području.
Tvrdnja komunista kod stvaranja SR Crne Gore je bila, da je AVNOJ zapravo samo „obnova“ države koja je postojala ranije. Postojala je na primer i Dubrovačka republika i to mnogo duže od Crne Gore i ona, gle „čuda“, nikada nije formirana, već je utopljena u granice velike Hrvatske, koje su dodeljene Hrvatima uprkos počinjenom genocidu, masovnom učešću u Hitlerovom poretku i minimalnom učešću u NOVJ-u.
6) IZMIŠLJANJE POKRAJINE VOJVODINE KOJA I DANAS SLUŽI ZA RASPARČAVANJE SRBIJE
Na zasedanju AVNOJ-a stvorena je i zločinačka ludačka košulja zvana Vojvođanska autonomija, koja nažalost postoji i danas, iako u celoj Evropi ne postoji ništa slično njoj.
Ne treba zaboraviti i otimanje čitave Baranje i zapadnog Srema od SR Srbije i „SAP Vojvodine“ i njihovo arbitrerno pripajanje velikoj SR Hrvatskoj, bez ikakvog istorijskog ili etničkog osnova i uprkos sprovedenom genocidu nad Srbima na tom području. Podsetimo, čitava Baranja (sa Bačkom i Banatom) i Srem su se ujedinili sa Kraljevinom Srbijom u Novom Sadu 25. novembra 1918. godine, osnosno 24. novembra 1918. godine.
7) ZABRANA SRBIMA U DANAŠNJOJ BOSNI I HERCEGOVINI DA DOBIJU AUTONOMIJU ILI DA SE UJEDINE SA MATICOM
Vrhunac zla Titovog AVNOJ-a bio je u stvaranju SR Bosne i Hercegovine. Srba je na tom području, nakon genocida NDH i kampanje masovne kolonizacije u Vojvodinu bilo MILION I STO TRIDESET ŠEST HILJADA i činili su 44.29% stanovništva te republike, i kao takvi su predstavljali njenu relativnu većinu, no njima nije priznato nikakvo pravo na samoopredeljenje.
Josipu Brozu i delegatima AVNOJ-a je bilo bitnije da zadovolje 788 hiljada etnički neopredeljenih Muslimana, koji su činili 30.73% stanovništva te republike. Ne treba podsećati da su i bosanski muslimani u većini učestvovali u genocidu nad Srbima i masovno tokom rata sarađivali sa okupatorom, dok su sa druge strane, imali (uz tzv. Makedonce) ubedljivo najmanji procenat učešća i veoma skroman doprinos snagama NOVJ-a—svega 2,5% Muslimana (i tzv. Makedonaca) je učestvovalo u snagama NOVJ-a.
Uprkos tome, prilikom stvaranja SR BiH, nije poštovana želja Srba iz BiH da ona bude pripojena Srbiji, makar kao autonomna pokrajina, i makar u onim delovima u kojima su većina, iako ih je bilo više nego novoizmišljenih tzv. Makedonaca u SR Makedoniji, kojih je tada bilo 789 hiljada.
8 ) IZMIŠLJANJE MAKEDONSKE NACIJE OD SRBA I SVOĐENJE SRBIJE NA NJENE PRETKUMANOVSKE GRANICE
Na zasedanju AVNOJ-a u Jajcu je udaren temelj stvaranja makedonske nacije i njenog izdvajanja iz Srbije. To je nastavljeno na razbojničkom ASNOM-u, 2. avgusta 1944. godine, održanom u srpskom manastiru Svetog Prohora Pčinjskog. Tada je od Vardarske Srbije formirana Titova socijalistička „republika Makedonija“, zatim je Makedonizirani Srbin Blagoje Ljamević (Blaže Koneski) 21. maja 1945. godine izmislio „makedonski jezik“, onda su komunisti 8. avgusta 1945. godine doneli uredbu „Načelno napatstvije za ličnite imena“ kojom je Titova komunistička milicija nasilno Srbima promenila prezimena sa srpskog „-ić“ na ono što je komunistima ličilo na „makedonski“ poput prezimena koja se završavaju na: „-ski“, „-ska“, „-ov“, „-ova“, „-ev“, „-eva“. Ubrzo je na red došlo i pitanje proterivanja SPC iz južne tj. Vardarske Srbije i formiranje Titove MPC, kako bi se zaokružio novonastali identitet Titovih Makedonaca.
9) KAZNA SRBIMA NA AVNOJ-U JE GORA OD ONE KOJIM SU KAŽNJENI NARODI I DRŽAVE ZBOG GENOCIDA I KAPTULACIJE U SVETSKIM RATOVIMA
I tako je prilikom crtanja granica avnojevske pretkumanovske Srbije (u kojoj i danas živimo) preko 40% Srba ostavljeno van Srbije, i kao takvi predstavljamo jedinstven primer u Evropi (Mađara je ostalo 20% izvan Mađarske nakon Trianonskog sporazuma iz 1920. godine).
To se nije dogodilo čak ni narodima čije su granice određene nakon poraza u svetskim ratovima i učešća u genocidima nakon kojih su bili kažnjavani gubitkom svojih teritorija.
10) NA ZASEDANJU AVNOJ-A JE BILO NAJMANJE DELEGATA KOJI SU SE IZJAŠNJAVALI KAO SRBI I SRBIJU I SRPSKE KOMUNISTE NIJE IMAO KO DA PREDSTAVLJA
Ne treba zaboraviti i da je na istom tom Drugom zasedanju AVNOJ-a 29. novembra 1943. godine bilo najmanje delegata etničkih Srba, a njihovim interesima se žestoko manipulisalo.
Naime, drugi narodi (najviše Hrvati, Slovenci i Albanci) imali su svoja Titova „antifašistička veća“ koji su bili na zasedanju u Jajcu, dok sa druge strane, lično Tito nije dozvolio Srbima da formiraju takvo „veće“ i dobiju kudikamo nekakvo komunističko predstavništvo.
Srbima je osnovano „antifašističko veće“ tek godinu dana kasnije u Beogradu, kada partizane i Tita na vlast u Beogradu dovodi Staljinova Crvena armija i kad su već uveliko donete odluke koje se tiču njih.
Umesto takvog „veća“ (kakvo su imali svi ostali tzv. narodi osim Srba) Srbe su na pomenutom zasedanju predstavljali članovi Titovog štaba i komunistički funkcioneri koje je izabrao lično Hrvat Tito.
Zato se i ne treba čuditi kako je tako lako doneta odluka da skoro polovina Srba ostane izvan SR Srbije ili da se na Srbiju nakače nekakve autonomije i od Srba stvaraju novi regionalni identiteti i kako se niko nije bunio protiv toga.
11) ANTISRPSKE PRINCIPE AVNOJ-A 90-IH GODINA USVOJIO JE KOLEKTIVNI ZAPAD I ISTU FORMULU SPROVODI I DANAS
Prvi put su odluke AVNOJ-a odredile da samo Srbi svuda, u svim republikama i pokrajinama, osim u tzv. „užoj Srbiji“ postanu nacionalna manjina i da se nad njima, uz teror i nasilje sprovode ideje stvaranja novih identiteta poput makedonskog, crnogorskog, muslimanskog, vojvođanskog, hrvatskog, slovenačkog itd.
Na taj način se stiglo do formule, koja i danas proganja srpski narod izvan Republike Srbije, da se svako i najmanje pominjanje prava na samoopredeljenje Srba ili zahtevi da se definišu prava Srba izvan Srbije, označavaju kao „velikosrpski nacionalizam“ ili „srpska agresija“ ili „mešanje u nadležnosti drugih republika“ odnosno današnjih međunarodno priznatih država. Sve to svoje ishodište ima na Drugom zasedanju AVNOJ-a održanom na današnji dan 1943. godine.
12) AVNOJ NIJE NIKAKVA DEMOKRATSKA I LEGITIMNA SKUPŠTINA IZA KOJE JE STAJALA VOLJA NARODA
U skladu sa totalitarnim principima funkcionisanja jugoslovenske komunističke partije i njenog rukovodioca diktatora Tita, i sam karakter ovog zasedanja AVNOJ-a pokazuje principe teške improvizacije i amaterizma.
Recimo, Tito je u jednom autorskom tekstu 1944. godine saopštio da je na zasedanju bilo 240 komunističkih partijskih delegata iz svih krajeva Jugoslavije. Istorijske činjenice, prema zapisniku, govore da je to bila prevara javnosti, koju je objavila i svetska štampa. Na sednici su bila 142 delegata, od 303 koliko ih je bilo izabrano za zasedanje, dakle za odlučivanje na AVNOJ-u čak ni po pravilima KPJ nije postojao kvorum. Da bi se to nekako prevazišlo, odlučeno je da se delegati iz Makedonije, njih 42, i iz tzv. Sandžaka 11, koji nisu stigli na zasedanje, tek tako „proglase prisutnim“, kako bi se stvorila većina, što je nezabeležena anomalija. Nepostojeći i imaginarni delegati su omogućili nekakvo glasanje. To čak ni Lenjin, Staljin, Mao, Pol Pot ili Kim Il-sung nisu imali kad su stvarali svoje komunističke diktature.
Ili na primer, kako bi Titovi komunisti obmanuli javnost da su Srbi bili adekvatno predstavljeni na AVNOJ-u, predsedavajući zasedanja dr Ivan Ribar registrovan je kao Srbin, iako je na Prvom zasedanju AVNOJ-a u Bihaću bio registrovan kao Hrvat.
Ili da nijedna odluka na AVNOJ-u nije doneta samim činom glasanja delegata i brojanjem glasova. Predsedavajući ni za jednu odluku nije tražio glasanje, već je primenjivao sledeći, malo je reći komičan, princip: „Prema vašem aplauzu mogu samo konstatovati da smo odluku jednodušno prihvatili“. I kozačke skuštine su imale veći legitimitet od AVNOJ-a.
Ili da je jedan od delegata bio i na pr. Sulejman Filipović, pukovnik Domobranstva Nezavisne Države Hrvatske, koji je Titovom partizanskom pokretu prišao samo mesec dana pre ovog zasedanja.
Varoš Jajce se tog 29. novembra 1943. godine, nalazilo u srcu Pavelićeve Nezavisne države Hrvatske i primetićete da hrvatske ustaše nikada nijedan pokušaj nisu izvele da spreče rad ove neizabrane i nedemokratske tzv. skupštine ili da pokrenu neku ofanzivu prema Titovim teritorijama u Bihaću ili Jajcu. Isto tako, nikada nećete pronaći nijednu ofanzivu Titovih partizana prema zapadu, na Zagreb ili Jasenovac. Partizanima je samo u glavi bio Beograd, otimanje vlasti i sve njihove akcije idu iz zapadne Bosne ka istoku, tj. ka Šumadiji i Beogradu.
13) FORMALNO UKIDANJE KARAĐORĐEVE I MILOŠEVE SRBIJE
Takođe, na Trećem zasedanju AVNOJ-a 1945. godine, održanom isto tako 29. novembra, Ustavotvorna skupština, izabrana na najnedemokratskijim i nasiljem prožetim izborima, je deklaracijom proglasila novu državu Federativnu Narodnu Republiku Jugoslaviju (FNRJ), ukinula srpsku monarhiju i članove dinastije Karađorđević proglasila za neprijatelje i lišila svih prava i faktički uspostavila diktaturu jedne partije i jednog čoveka.
E pa Srbi, srećan vam AVNOJ i dan komunističke republike Srbije! I srećan ovaj praznik svima koji još uvek slave svoj nestanak i oplakuju Titovo vreme u kome se „bolje živelo“. Sad bar znajte šta proslavljate!
