Po međunarodno pravnoj definiciji genocid označava namerno plansko, sistematsko etničko čišćenje sa momentima istrebljenja. Razlikuje se od etičkog čišćenja zbog brutalnosti zatiranja i nestajanja, a ne samo progona. Već smo navikli da se pojam genocida koristi na razne načine i drugačije od definicije, da se koristi kao oznaka za građanske ratove 90ih godina i time obesmišljava, vređajući stvarne žrtve genocida u Jasenovcu i širom NDH i Aušvicu i širom Trećeg Rajha. Na žalost zloupotreba pojma genocid u ideološke svrhe, uz marketinški i medijski dobro ispraćen i plaćen narativ ne ostavlja puno prostora narodu koji je preživeo pravi genocid da dokazuje da nije genocidan.
Ali hajde da sagledamo šta se dešavalo u Bosni i Hercegovini u proteklih 80 godina, pošto je ovih dana reč genocid najviše upotrebljena upravo tamo u Bosni. Podsećmo na definiciju termina genocid: je plansko istrebljenje, zatiranje i nemislosrdno uništenje jednog naroda. Krenimo od Kozare ispod Jasenovca koja nije imala mladiće za služenje vojnog roka do 70ih godina prošlog veka, što znači da nije bilo muške dece niti koga da ih rađa, pune 3 decenije od istrebljenja srpskog naroda na tim prostorima. Pusta Kozara, ali groblja puna. Dalje na zapad Kordun, Banija, Lika, sever Dalmacije, Zapadna Slavonija, Bosanska Krajina i Dinara, što od dece nije satrano završilo je u logoru, pa i logoru za decu Jastrebarsko jedini originalni hrvatski izum za sve tisućljetno mitološko postojanje, a ostali poklani u pravoslavnim crkvama, na svojim ognjištima po selima i gradovima i bacani po jamama ili u sistemu logora Jadovno – Jasenovac. Idemo dalje, Posavina sva stradala. Samo u Beogradu u donjem delu Kalemegdana je sahranjeno 30 000 srpskih leševa koje je reka Sava donela iz Nezavisne Države Hrvatske. Spuštajući se niže ka Doboju do prvog logora za Srbe, tamo gdje su bosanski muslimani i Hrvati u službi Austrougarske, sistematski zatirali na desetine hiljada Srba još od aneksije Bosne. Iduću na jug u Hercegovinu tamo gdje su najžešće ustaše ponikle od konvertiranih Srba. Eto tu nad jamom u Prebilovci da se zapitamo šta je zapravo genocid i gde su preživele žrtve genocida? Po jamama punim Srpske krvi od Prebilovaca do Drakulića, od Metkovića do Šargovca. Pitali bismo nekog od Srba o genocidu, ali ih tamo više nema, nestali su u jami. Počivaju tu zaboravljeni ne od svetske javnosti, koja je u Potočarima, nego na žalost od svojih potomaka koji se polivaju pepelom nesvjesni sopstvenih gubitaka i rana. Idemo dalje, tamo gdje je epicentar tamo gdje nastaje kovanica da su Srbi počinili genocid, idemo u Bratunac i Srebrenicu. Obilazimo Kravicu, Ježesticu i Šiljkoviće one koji su stradali po običaju na velike hrišćanske praznike. Pokolji Srba na velike verske praznike su biblijska slika stradanja starozavetnih Jevreja na šabat i njihove verske praznike. Zaista je srpsko stradanje biblijsko i po dubini zla i po satanističkim sadističkim metodama ubistava. To nije bilo prosto streljanje ratnih vojnih zarobljenika, već masakr civila na najmonstruouzniji način, klanjem, mučenjem, odsecanjem glava, razapinjanjem na krst, itd i to od dece do staraca i pre svega zatiranje civilnog stanovništva. To satanističko iživljavanje nad srpskim stradalnicima na verske praznike najbolje svedoči Hristov krst koji naš svetosavski narod nosi. Pusta su sela oko Bratunca. Nema graje, nema dece, ne čuje se čak ni plač sa groblja. Nema ko da oplače čitave varošice, sela, zaseoke, porodice. Nema ko da upali sveću za pokoj duše. Stradali su mučenički, od dečaka Petra i Pavla Golubovića jednog od 7 drugog od 5 godina, mučki ubijene ili Slobodana Stojanovića. Mali Slobodan, srpsko dete koje je otišlo da traži svoga psa, odredi Nasera Orića su mučili, prošao je Golgotu, usjekli su mu krst, a svaku kost polomili. Nema ko da oplače srpsku decu. Ali zato plaču neki slučajni Srbi po Beogradu za Naserovim vojnicima stradalim prilikom proboja. Nema suza u NVO sektoru ni za malu Mirjanu koja je imala 9 godina u Ilijašu kod Sarajeva. Srpsko dete koje su silovali satima i mučili, zatim svirepo ubili. Krokodilske suze su rezervisane samo za oca Emira Suljagića. Nema niti jedna topla reč za 120 000 Srba protjeranih iz Sarajeva, onih koji su preživeli logor Silose i ostala stratiša. Nema, jer Srbi su genocidaši. Proglasili su nas za monstrume, nas koje su monstrumi ubijali. Sve je izopačeno. Nestali smo, protjerani. Oslobodioci su jedinice Abu Hamze El Mudžahidin najbolji sinovi džihada koji su protjerali te zle genocidaše od Doboja, Ozrena, Bočinje, Maglaja, Zavidovića do Vozuće. Oni su donijeli iskru slobode, oslobodili su srpsku zemlju od srpskih genocidaša. Od tih staraca, od žena, od djece. Suprostavio im se Spomenko Gostić odbačeno dete koje simboliše Srbe koje je svoje detinjstvo žrtvovalo pokušavajući da preživi. Antigenocidaši džihada uz pomoć Zapada su riješili stati na put tom srpčetu, tom genocidašu, grob mu je u šumu na teritoriji opštine Maglaj. Kada krenete tim putem videćete sva spaljena sela, table na kojima je išarana ćirilica. Nemojte samo ići preko srpske zemlje, minirana je ili preko srpskih šuma tu su masovne grobnice Srba koje nikoga ne zanimaju, pustite ih da počivaju u miru u molitvama Srba svetitelja. Kroz tminu srpskih sela sada vladaju šerijatski zakoni, i onaj ko bi se usudio da progovori van CNN narativa kao Dževad Galijašević, bio bi linčovan. Od ponosa srpske zemlje nastalo je leglo vehabija pod patronatom EU, UN itd. Idemo dalje dolinom Bosne i dolinom Krivaje, nema Srba nestali su. Ubijeni su svi u krugu od 50 kilometara manastira Vozićica. Nema ih gorili su kao i manastir i to svi od Zenice do Tuzle tri puta, svi su ubijeni tri puta. Gore i sada, nema plamena srpske suze koja bi ugasila vatru stradanja. Ti zli genocidni Srbi koji su protjerani, nestali, ubijeni, oni koji vape iz jama Ivan Goran Kovačića do puste ljuljaške u Bratuncu, oni koji sve zaboravljaju pa im se surovo ponavlja. Ne dozvolite da ja donesem zaključak, prosudite sami da li smo mi genocidaši ili smo žrtve genocida? I da li nam se sprema novi genocid s obzirom da su nas ponovo proglasili „neprijateljima roda ljudskoga“ kao u vreme Rimljana kada su dehumanizovali hrišćane da bi ih mogli ubijati.
Autor: Andrej Ilić
IZVOR: Vidovdan
