Među brojnim žrtvama rata u Petrinji bila je i Ankica Konjuh (1924-1991) bivša zatočenica logora Jasenovac. Preživela je Ankica sve torture ustaša iz Drugog svetskog rata, ali je mučeničkom smrću skončala hladne zime 1991. u 68-oj godini života prilikom jednog od napada hrvatskih ekstremista.
Na području Petrinje, hrvatske paravojne formacije su od 1991. do 1995. počinile veliki broj ratnih zločina prilikom čega je ubijeno 240 Srba i pripadnika drugih nacionalnosti. Među žrtvama su registrovane 144 civilne žrtve, među kojima je 50 žena i šestoro dece, a čak 67-oro ubijenih su bile osobe starije od 60 godina. Gotovo sva srpska sela oko Petrinje su popaljena i uništena a srpske kuće u mešovitim selima, kao i u samom gradu poputno su opljačkane, minirane i demolirane. Prve žrtve u Petrinji su baš kao i u drugim krajevima Hrvatske bili upravo Srbi. Miloš Rabljenović (73) je ubijen, nasilno nestao početkom maja 1991. u selu Jovac a njegovi posmrtni ostaci su pronađeni i identifikovani tek nakon dvadeset godina. Bila je to prva žrtva ovog kraja.
Činjenica koja se i danas skriva u hrvatskoj javnosti jeste da je pre početka sukoba JNA i hrvatskih vojnih i paravojnih formacija (pre 2. septembra 1991) ubijeno i nestalo dvadesetak srpskih civila, od kojih se mnogi i danas vode kao nestali. Ubistva i zločini su nastavljeni i intenzivirani tokom jeseni i zime 1991. kada je mnogo ljudi pobijeno i nestalo pod različitim okolnostima, od kojih mnoge još uvek nisu sasvim rasvetljene. Iako je sporadičnih ubistava bilo i tokom 1992. i 1993. masovni zločini su počinjeni i tokom akcije „Oluja“ koja je započela 4. avgusta 1995. kada je ubijen veliki broj srpskih civila, uglavnom starije dobi. Civili su u 94% slučajeva ubijeni klanjem, masakriranjem, streljanjem dok je nekoliko njih poginulo u granatiranju izbegličkih kolona ili nesrećnim slučajem.
Među brojnim žrtvama zločina na području opštine Petrinja je i Ankica Konjuh, čija je priča posebno teška, potresna i traumatična. Ankica je rođena 28.09.1924. u uglednoj porodici Ivana Konjuha. Još od najranijeg detinjstva, Ankica se baš kao i svi članovi njene porodice suočila sa brojnim poteškoćama i šikaniranjem zbog svoje nacionalne-verske pripadnosti. U Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, po uzoru na nacističku Nemačku – Jevreji, Srbi i Romi bili su osuđeni unapred na istrebljenje! Tadašnja hrvatska ustaška vlast osnovala je veliki broj logora za ove narode gde je stotine hiljada nedužnih ljudi mučki pobijeno. Stara Gradiška, Jasenovac, Jastrebarsko, Jadovno…samo su neka od masovnih stratišta gde su ustaše bez milosti ubijale decu, žene i civile. U Jasenovcu je bila zatočena i Ankica Konjuh, tada sedamnaestogodišnja devojka. Bila je osuđena da nosi belu traku oko ruke a redovno je bila izložena teškim torturama i zlostavljanju. Brojni članovi njene porodice su 1941. i 1942. mučki pobijeni a kosti mnogih od njih nikada nisu pronađeni.
Uspela je Ankica da preživi užasne torture u Jasenovcu i sav taj pakao Drugog svetskog rata ali, nažalost, nije preživela ovaj poslednji rat u Hrvatskoj (1991-1995) koji je započet sa istom namerom i fašističkom idejom o stvaranju čiste etničke države Hrvatske bez Srba, Jevreja i pripadnika drugih nacija.
Prema podacima projekta „Hronologija rata u Hrvatskoj 1991-1995“ koju su objavila udruženja Srba iz Hrvatske, a podržao i DIC „Veritas“, navodi se kako su 19. decembra 1991. pripadnici hrvatske vojske živu zapalili Ankicu Konjuh i to u njenoj porodičnoj kući. Valjda potomcima ustaša nije bilo pravo što je Ankica ostala te 1941. godine živa pa su odlučili da „dovrše posao“ svojih dedova. Ni kriva ni dužna, Ankica je bez milosti ubijena. Najpre mučena pa živa zapaljena. Godinama unazad hrvatski ratnohuškački mediji pokušali su da opravdaju ubistvo Ankice Konjuh pa su je predstavljali kao „Hrvaticu katolkinju koja je ubijena od četnika“. Rodbina i poznanici odbacili su sva ova naklapanja kao bezočne laži navodeći da je Ankica bila ponosna na svoje poreklom i da nikada nije skrivala da je bila mučena i zatočena u Jasenovcu, kao i da su njeni bližnji tamo skončali.
dr Klara Mandić, osnivač Društvo srpsko-jevrejskog prijateljstva prva je upoznala domaću i svetsku javnost sa monstruoznim ubistvom Ankice Konjuh ukazujući na svu brutalnost hrvatske vojske i Tuđmanovog režima. „Ovo je prva jevrejska žrtva za koju mi znamo, ali mi strahujemo da ih ima mnogo više, posebno u Zagrebu.“, rekla je tada Klara na konferenciji za štampu a ubrzo su se oglasile brojne jevrejske organizacije iz celog sveta koje su osudile ovaj zločinački akt.
U napadima hrvatske vojske razrušen je i uništen znatan broj stambenih, društvenih, upravnih i sakralnih objekata. Osim Srba, žrtve hrvatske paravojske su bili i Hrvati koji se nisu slagali sa politikom zločina. Nakon završetka rata pronađen je veliki broj masovnih i pojedinačnih grobnica sa posmrtnim ostacima ubijenih srpskih civila, mada ovaj broj nije konačan budući da se mnogi Srbi i dalje nalaze na evidenciji nestalih lica.
Prema podacima udruženja žrtava, na području Petrinje je registrovan jedan logor za Srbe u selu Brest gde su vršena nečovečna postupanja, zlostavljanja i strahovita mučenja nad Srbima – civilima i manjim brojem zarobljenih vojnika, a meštani Petrinje su takođe odvođeni i u Sisak (gde je registrovano čak 16 logora za Srbe) gde su takođe vršena mučenja, silovanja i likvidacije zarobljenih srpskih civila, među kojima je bilo žena, staraca i dece.
Na području Petrinje nakon završetka rata pronađen je veliki broj masovnih i pojedinačnih grobnica gd su bacana tela prethodno likvidiranih srpskih civila. Jedna od najvećih masovnih grobnica je ona pronađena nedaleko od groblja Sveti Nikola odakle je eshumirano 161 telo srpskih civila i malog broja streljanih zarobljenih boraca. Do danas nisu identifikovana sva eshumirana tela. Hrvatska vojska je porušila i devastirala deset pravoslavnih objekata na području Petrinje.
Veritas – 19.12.2022. Hronologija rata u Hrvatskoj 1991-1995
