Tokom zločinačkog bombarodovanja SRJ, Boris Džonson je bio jedan od najglasnijih protivnika sramne NATO agresije. Istovremeno, Đukanovićeva uloga tokom 1999. godine najslikovitije je prikazana u riječima njegovog mentora, zločinca Ričarda Holbruka: Milo Đukanović je bio naš vjerni saveznik
Ovih dana svjetska javnost je imala priliku da pogleda video zapis u kome britanski premijer Boris Džonson, poput ostalih ljudi, trguje u jednom od londonskih marketa. Spontano, ljudski, reklo bi se – ništa čudno. Još ranije, javnost je mogla da vidi, faktički najuticajniju političku ličnost ove supermoćne ostrvske države, kako biciklom odlazi na posao.
S druge strane kantara stoji Milo Đukanović, jedan od najbogatijih evropskih političara – jedne od najsiromašnijih evropskih država. Za razliku od Džonsona, čije ga lično bogatstvo, uprkos plemićkom porijeklu, uopšte ne svrstava u elitno društvo finansijskih moćnika Velike Britanije, Milo Đukanović je na čuvenoj Forbsovoj listi zauzeo jedno od vodećih mjesta među političarima. Uprkos istraživanju Međunarodnog konzorcijuma istraživačkih novinara, u kome je bogatstvo Mila Đukanovića procijenjeno na „tek 14,7 miliona evra“, a njegovog brata Aca na 167 miliona dolara, biznis imperija Đukanovića je, još uvijek, obavijena velom brojnih mistifikacija.
Međutim, ono što čini nepremostivi jaz između ove dvije političke figure, pored finansijskog portfolija, svakako su njihove ličnosti. S jedne strane imamo čovjeka koji će ostati upamćen i kao jedan je od pionira satiričnog novinarskog izvještavanja iz Brisela, predstavljajući Evropsku uniju kao „birokratsko čudovište“ i izvrćući ruglu još jednu kockicu u mozaiku nikad završene pravne preodređenosti svega i svačega. Pamtiće se dugo Džonsonovo „prenošenje“ navodne mjere evropskih institucija o tome da svaka domaća životinja mora da ima i svoje igračke. Njegova spontanost, hrabrost i beskompromisnost očitovali su se nebrojeno puta – provociranje Tonija Blera na pres konferencijama, neskrivena mržnja koju je zavrijedio kod Džona Mejdžora, sve te hajke briselskih zvaničnika – vinuli su ga u etar popularnosti kod običnih ljudi. Oni su ga poštovali, a nisu ga se plašili.
Dakle, čovjek antipod ovdašnjem dvije godine starijem balkanskom hegemonu, koji se, nakon ne tako slavne studentske karijere, otisnuo u dubine Komunističke partije, iz čijih mentalitetskih uzusa nikako da izađe – uprkos tolikom broju evroatlantskih političkih seansi. Čak i odsustvo bilo kakvih, običnom čovjeku svojstvenih manira, spontanosti, ili ne daj Bože – gafova, znakovito je po mnogo čemu. Kao da je riječ o projektovanoj slici političkog robota na zadatku koji ne prestaje. Za razliku od Džonsona, Đukanović nije iskazao ideološku doslednost, ni u čemu. Nju je diktirala zvjerska potreba za političkim i poslovnim samoodržanjem. Ne mareći za posledice i ukupni socio-ekonomski bilans zaposijednute teritorije, Đukanović je izgradio imidž surovog balkanskog vlastodršca, ogrezlog u pohlepi. Njegova hrana je moć – u svim svojim nakaradnim manifestacijama – taj superluksuzni stil života, okruženost poslušnicima i brutalnost prema političkoj i svakoj drugoj konkurenciji. Vjerovatno i najslikovitiji prikaz ličnih svjetonazora iznio je upravo on, prije nekoliko godina, u intervjuu Milomiru Mariću, kada je, između ostalog, obrazložio svoju životnu i profesionalnu opredijeljenost za politku: Mogao sam da biram. Ili da budem političar, ili da budem računovođa u nekom lokalnom komunalnom preduzeću. Kakva drskost.
U moru različitosti između Đukanovića i Džonsona, uočimo i sledeću, za nas posebno interesantnu. Tokom zločinačkog bombarodovanja SRJ, Boris Džonson je bio jedan od najglasnijih protivnika sramne NATO agresije. Ostaće upamćene njegove suze za malenom Milicom Rakić, ali i odbrana Srbije od napada pojedinih engleskih istoričara da je, upravo Srbija, izazvala Prvi svjetski rat. Na njegovo prosrpsko raspoloženje vjerovatno je uticalo i to što je kao poslanik za Aksbridž i Južni Rajslip, gdje je mahom smještena stara srpska emigracija, branio interese srpske lokalne zajednice u Parlamentu, upoznajući se do tančina sa mučnom i stradalničkom srpskom istorijom.
Istovremeno, Đukanovićeva uloga tokom 1999. godine najslikovitije je prikazana u riječima njegovog mentora, zločinca Ričarda Holbruka: Milo Đukanović je bio naš vjerni saveznik.