Tokom hrvatskog terora (1992-1995) na području Broda, ubijeno je više od pet stotina građana – Srba, Muslimana, Roma, Jugoslovena, Ukrajinaca pa čak i lojalnih Hrvata. Silovano je stotine žena i devojčica srpske nacionalnosti. Prva žrtva rata u Brodu bio je Vojislav Goranović koji je ubijen u septembru 1991. godine tokom jednog od mnogobrojnih artiljerijskih napada hrvatske vojske iz RH na područje ove opštine. Dana 29. februara 1992. u hrvatskom granatiranju mesta Koraće ubijen je Simo Aleksić a već 3. marta 1992. započinje agresija na Brod. Hiljade uniformisanih crnokošuljaša iz Hrvatske prelazi most i upadaju u Brod gde vrše masakr nad srpskim civilnim stanovništvom. Jedno za drugim padala su srpska sela a svaki ulazak hrvatskih agresora u mesta naseljena Srbima bio je praćen jezivim zločinima koji su uključivali zlostavljanja, silovanja i surove likvidacije. Prvo napadnuto mesto bilo je Sijekovac u koje su hrvatski agresori upali 26. marta 1992. kada su počinili pokolj nad nevinim civilima. Ukupno je ubijeno 50 civila, žena, dece i staraca. Već 4. aprila 1992. hrvatski ekstremisti upadaju u selo Kostreš, opština Derventa, gde masakriraju petnaest starijih osoba, mahom žena, od kojih su neke bile slepe i nepokretne. Pre svakog upada u sela, po dobro osmišljenom planu hrvatski agresori bi tukli artiljerijom po ovim mestima.
U Brodu tokom proleća i leta 1992. nisu vođene nikakve ravnopravne borbe već je jedna strana – hrvatska, agresorska mučila, silovala i ubijala dok je druga strana – srpska ubijana. U besomučnoj kampanji istrebljenja hrvatski agresori pristigli iz različitih krajeva Hrvatske, potpomognuti lokalnim Hrvatima, koristili su različite metode ubijanja. U tim zločinima stradalo je i dosta Hrvata što daje poseban pečat ratnim dešavanjima u ovom kraju. Evidencije pokazuju kako je preko stotinu etničkih Hrvata u Brodu ubijeno, ranjeno ili zlostavljano, silovano od strane pripadnika HV ili HVO. Najčešće je bio slučaj o ženama i muškarcima koji su bili u bračnoj zajednici sa Srbinom/Srpkinjom zbog čega su trpeli teška poniženja i zlostavljanja a neki su platili i životom. Drugi su pak ubijeni ili zverski mučeni kada su pokušali da zaštite komšije Srbe i kada su digli glas protiv stravičnih zločina hrvatskih vojnika. Nije bio redak slučaj ni da zločinci prvo ubace bombu u kuću ili podrum, bez provere u čijem je ona vlasništvu. Tako su stradali mnogobrojni hrvatski civili a neki su poginuli i tokom hrvatskog bombardovanja mešovitih ili većinski srpskih sela na području opštine Brod.
Jedan deo Hrvata iz Broda stao je na stranu svojih komšija i u odbranu Jugoslavije. Pridružili su se odbrambenim snagama i ustali protiv tuđmanovih neonacista zbog čega su neki časno poginuli ili ostali invalidi. Ima Hrvata koji su danas članovi boračkih udruženja i primaju invalidninu ili boračke dodatke zbog svog učešća u ratu.
Već tokom napada na Sijekovac u martu 1992. bilo je jasno o kakvim teškim zločinima se radi. Penzioner Ivan Rudež, Hrvat po nacionalnosti, star 79 godina, pokušao je da zaustavi razularene bande hrvatskih „dragovoljaca“ koji su palili i pljačkali sve pred sobom. – Zašto im to radite, šta su vam ti ljudi krivi? Ostavite ih na miru, pustite nas da živimo kao i do sada – govorio je stari Ivan, međutim, to nije mnogo vredelo. Protivljenje ovog starog poštenog čoveka razljutilo je do zuba naoružane crnokošuljaše koji su ga pretukli a potom masakrirali i zapalili. Ivan je bio rodom iz Vrgorca, Hrvatska a čak i u tim najtežim danima nije pokazao zrno straha. Rizikovao je da bude ubijen samo kako bi zaštitio svoje komšije. Platio je životom svoju dobrotu i ostao upamćen kao hrabar čovek velikoga srca. Na spomen ploči u Sijekovcu uklesano je i ime Elizabete Đerić, Hrvatice udate za Srbina, koja je zajedno sa još šestoro Đerića ubijena tokom upada hrvatske vojske. Tada je u Sijekovcu stradala i Hrvatica Cirilnka Čelebija a meštani ovog mesta sa ponosom pominju i ime izvesnog Hrvoja, koji je takođe ubijen tokom hrvatske okupacije Sijekovca i Broda. I njegovo ime je uklesano na spomen ploči posvećenoj nedužnim sijekovačkim žrtvama a komšije ga pamte kao vedrog, dobrodušnog čoveka koji nije znao za verske i nacionalne razlike već je uvek negovao dobre i prijateljske odnose sa pripadnicima svih nacija. Valjda je zato i nastradao jer se nije slepo pokoravao pravilima tuđmanove politike.
Posebno su tešku sudbinu u ratu imale Hrvatice udate za Srbe. Tokom okupacije Broda, ekstremisti su upadali u kuće i maltretirali srpsko stanovništvo. Razdvajali su muškarce i žene a Hrvatima su naredili da označe svoje kuće mada ni to često nije bio garant da će ih poštedeti. Kada bi saznali da je neka Hrvatica udata za Srbina, njoj bi sledile teške torture, pretnje i zlostavljanja. Odmah su bile unapred osuđene i etiketiranje kao „četnikuše, izdajnice, otpadnice“.
Izvesnu Katarinu rodom iz Modriče, hrvatski vojnici su zatočili u logor u Brodu gde su je danonoćno silovali i maltretirali. Na taj način su je kažnjavali jer se udala za Srbina. – Sećam se jedne Kaće, Hrvatice udate za Srbina, koja je imala dva brata u hrvatskoj vojsci. Dva mjeseca su bezuspješno pokušavali da je izvuku, ali nisu uspjeli. U magacinu Robne kuće ‘Beograd’ u Bosanskom Brodu, jedno veče devetorica hrvatskih vojnika silovali su Kaću. Žena tri dana nije mogla ustati. – ispričala je o tom slučaju Hazba N. takođe logorašica i žrtva torture hrvatskih logora. Katarina je neprestano prebijana u zlostavljana a na njoj su se iživljavali svi redom. Trpela je šamare, udarce, silovanja, i svakakve grozne i teške muke.
Druga žena provela je izvesno vreme u hrvatskom logoru i bila je trudna. Ni to nije sprečilo hrvatske bezumnike da je maltretiraju, muče i zlostavljaju. U njenom zlostavljanju učestvovale su i žene kojoj su joj pretile da neće roditi četnika. Ona je bila zatvorena u skladištu robne kuće u Tuleku sa kompletnom porodicom. – Silovana sam preko bureta jednog, bure je bilo vruće a ja u trudnoći. tu su i jednu curicu od 9,5 godina silovali. Maltretirana sam na razne načine, tukli su me, radili svašta. Imala sam direktan kontakt sa Indirom, koja me je nožem ubola ispod stomaka – evo i sada se vide ožiljci od noža. Tada mi je kazala da `četnika neću roditi`…Na sreću izašla sam iz logora i rodila sina, koji je danas bio prisutan u sudnici na izricanju presude“ , ispričala je ova žena koja je danas aktivna članica Udruženja žena žrtava rata Republike Srpske i koja neumorno svedoči o svojim ali i o patnjama drugih žena tokom hrvatskog terora. U napadu na selo Kričanovo 5. maja 1992. i narednih dana okupacije, hrvatski ekstremisti su masakrirali dvanaest staraca, civila srpske i hrvatske nacionalnosti. Ružicu Tomičević (60) su mučili pa masakrirali u porodičnoj kući sa suprugom Markom (61), rođakom Darinkom (49) i drugim civilima. Tada je ubijen i penzioner Petar F. star 69 godina, Hrvat po nacionalnosti a u okupiranom Brodu svaki trag se tog maja 1992. gubi i Gojku Laucu. Izvesnog Jozu su hrvatski vojnici ubili tokom pljačkanja kuća u okupiranim selima tokom maja 1992. godine a sličnu sudbinu su doživele i Mara Milatović, stara 52 godine i nepokretna Marta Skoko, stara 85 godina.
Do 6. oktobra 1992. godine, Brod je bio grad – logor. Odobrenje za formiranje logora za srbe u Brodu i Posavini dao je pukovnik Hrvatske vojske Vinko Štefanek, komadant Operativne Grupe „Istočna Posavina“, ko je u napad na Brod i Posavinu poveo brigade HVO-a od 101 do 108, 111, 131, 139, 157, brigadu HV, 37. pont. inž. brigadu HV, 106, 123, i 127 HV, te 120 i 124. brigada Hrvatske vojske. U gradu je bilo formirano deset logora od kojih su neki bili stalnog, a neki privremenog karaktera. Stalnog karaktera su bili logori: Srednjoškoliski centar „Fric Pavlik“ čiji je komadant bio Anto Golubović. Stadion FK „Polet“ u kome su bila dva logora: ženski logor, kojim je upravljala Indira Vrbanjac, i muški logor čiji je komadant bio Mladen Kurdija, a njegovi zamenici Drago Lepan i Željko Berišić (general u Hrvatskoj) Logor stare zgrade milicije u Bosanskom Brodu, čiji su komadanti naizmenično bili Tadija Lepan i Luka Jozić, a njihov zamenik Pero Odobašić.
Skladište Robne kuće „Bograd“ u Tuleku, čiji je komandir bio Goran Garić, a zamenici Pero Rašić i Pero Čvarak. Logor u Čarapanci, GIK-u i Kriliji su bili privremenog karaktera , korišteni su za smeštaj srpskih logoraša iz Dervente i Odžaka. Ti logori su bili pod komandom Lite Golubovića, logor u kajak – kanu klubu, čiji je komadant bio Zdenko Miljak, uglavnom je korišten za sakrivanje prebijenih logoraša i silovanih logorašica od predstavnika MKCK. Logor u zgradi „Jugobanke“ i Bosanski Brod su služeni za pojedinačno dovođenje, premlaćivanje i silovanje muškaraca i žena iz ostalih logora u Brodu ili za skrivanje od MKCK. Glavni za sve logore u Brodu je bio Zdravko Marinić zvani Babura. Kroz logore u Brodu je prošlo preko 2 000 Srba iz Broda i okolnih opština: Dervente, Modriča, Odžak. Ima mnogo građana srpske nacionalnosti koji su nestali i njihova sudbina je još nepoznata, pa se prepostavlja da su i oni ubijeni.
U logorima su svi muškarci bili premlaćivani, noževima im je najčešće urezivano slovo S ili Č, nabijani su na kolac, zabadavali su im noževe u glavu, lomili zube i čupali nokte klještima, izvođeni su na streljanje i klanje, morali su gledati kako im siluju supruge, kćerke i majke. Žene su, takođe, bile premlaćivane, ponižavane i silovane, nezavisno od uzrasti i zdravstvenog stanja. Mnoge od njih su organizovano, i uz znanje i lični odabir komadanta ženskog logora Indire Vrbanjac, odvođene na prvu liniju gde su se vojnici regularne Hrvatske vojske iživljavali nad njima. Mučitelji, silovatelji i egzekutori Srba u Brodu su bili predratni kriminalci , duševno poremećeni i od društva odbačeni pripadnici hrvatskog naroda, koji su bili zloupotrebljeni i iskorišteni od aktuelnih političara iz Republike Hrvatske i BiH za ostvarivanje njihove vekovne težnje – Bosnu bez Srba.
