Cilj Zapada je da prekine veze Srba sa Rusijom i da koristi srpske zemlje protiv Rusije

ZAPADNI KOLONIJALNI SLUŽBENICI U SRBIJI SU PROTIV I RUSIJE I – SRBIJE

• Kada se politički i ekonomski odvoje od Rusije srpske zemlje gube nezavisnost, postaju zapadne kolonije. Tačnije, postaju američke kolonije jer u ovom vremenu na Zapadu postoji samo Amerika a svi drugi su samo podizvođači američkih radova
• Kao oružje zapadne ofanzive na Srbiju i srpske zemlje koristi se mit o takozvanom evropskom putu, a u stvarnosti su to ucjene a bojno polje je, po izboru Zapada, Kosovo i Metohija, najveća srpska rana. Kada se Srbija slomi na Kosovu onda je, vjeruje se, otvoren put i ka svim srpskim zemljama. A zapadni vojnici, plaćenici, su domaći kolonijalni službenici
• Čak i kada bi Evropska unija obećala ubrzani ulazak u tu integraciju 80,7 odsto Srba je i dalje protiv sankcija Rusiji
• Kolektivni zapad i njegovi kolonijalni službenici u Srbiji prijete i ucjenjuju, spominju se i sankcije i ekonomska katastrofa ako narod ne prihvati u osnovi izdaju. Kolonijalni službenci su do sada mnogo puta prevarili Srbiju i srpski narod ali je ovoga puta utisak da to ipak ne bi moglo da se desi

Piše: Siniša LjEPOJEVIĆ

AKTUELNA orkerstrirana zapadna politička i diplomatska ofanziva na Srbiju i srpske zemlje ima samo jedan cilj – da prekine veze Srba sa Rusijom i koristi srpske zemlje protiv Rusije. To je suština kada se dekodira kodirani jezik Zapada.

Zapad želi Srbe protiv Rusije. Da li je, međutim, moguće da Srbi budu neprijatelji Rusije i Rusa?

Ne smije se zaboraviti da kada se politički i ekonomski odvoje od Rusije srpske zemlje gube nezavisnost, postaju zapadne kolonije. Tačnije, postaju američke kolonije jer u ovom vremenu na Zapadu postoji samo Amerika a svi drugi su samo podizvođači američkih radova.

To je suština koja se nastoji prikriti ali došlo je vrijeme da se to i otvoreno i jasno kaže.

Kao oružje te ofanzive koristi se mit o takozvanom evropskom putu, a u stvarnosti su to ucjene a bojno polje je, po izboru Zapada, Kosovo i Metohija, najveća srpska rana. Kada se Srbija slomi na Kosovu onda je, vjeruje se, otvoren put i ka svim srpskim zemljama. A zapadni vojnici, plaćenici, su domaći kolonijalni službenici.

Plan je jasan uprkos medijskim manipulacijama i kodiranom jeziku. Simboli te kolonizacije su priznanje Kosova, izdaja Republike Srpske, uvođenje zapadnih sankcija Rusiji i na kraju Kini. Drugim riječima, prvo se traži odricanje od Rusije a onda i od Kine.

Ne smije se zaboraviti da je za Ameriku Kina veći, ključni neprijatelj a sukob sa Rusijom je samo put do velikog sukoba sa Kinom.

Medijske manipulacije i zapadnu propagandu prije svega nose lokalni kolonijalni službenici. Ti kolonijalni službenici pokrivaju i poziciju i veći dio opozicije. Apsurd je da su mnogi od tih sklužbenika birani i na izborima za njih su ljudi glasali a oni sada rade protiv tih istih ljudi, naroda.

U prvi medijsko-politički plan se istura pitanje sankcija Rusiji. I uvođenje sankcija Rusiji je na neki način i simbol kolonizacije Srbije i srpskih zemalja.

Predsjednica Vlade Srbije Ana Brnabić kaže da je za nastavak evropskih integracija ili kako se to sada zove evropskog puta uslov svih uslova uvođenje sankcija Rusiji. Istovremeno su kolonijalni skužbenici lansirali i novu besmislicu: „Za Zapad i dobre odnose sa Rusijom i Kinom“.

Kao nekada, iz iste kuhinje, „I Evropa i Kosovo“. Ali to tako ne funkciioniše. To je nemoguće. Obmana.

A šta kaže narod? Šta kaže narod o tom simbolu kolonizacije? Na kraju sve ipak zavisi od naroda, od samih Srba.

Već mjesecima, prema svim domaćim istraživanjima, treba li podsjećati, preko 80 odsto građana Srbije je protiv uvođenja sankcija Rusiji. Ali, na istraživanja su se kanuli i zapadnjaci i nedavno je o sankcijama i stavu prema evropskim integracijama istraživanje sproveo američko-britanski institut Društvo Henri Džekson, jedan od vodećih advokata Zapada i poprilično agresivna anti-ruska i anti-kineska institucija.

Na bazi tog istraživanja, institut ocjenjuje da je ogromna većina Srba protiv sankcija Rusiji, i neće ih ni po koju cijenu, a niti žele u NATO niti da se odreknu Rusije.

A javnost se zbunjuje čestim izmjenama uslova takozvanog evropskog puta što je prema kolonijalnim službenicima jedini cilj iako praktično on i ne postoji. Jedan dan su to sankcije Rusiji a drugi priznavanje Kosova. Predsjednica vlade Brnabić tako kaže da Srbija shodno francusko-njemačkom planu treba da prihvati i ulazak Kosova u Ujedinjene nacije kako se sada zove priznavanje Kosova kao nezavisne države.

I to je manipulacija kako bi se izbjeglo da se direktno kaže priznanje Kosova. Ali, članstvo u Ujedinjenim nacijama nije baš tako jednostavno i ne zavisi od Srbije. Odluku o tome donosi Savjet bezbjednosti a ne Srbija. Doduše ako Srbija prizna Kosovo onda bi ono moglo da postane i član NATO saveza i Savjeta Evrope. Pri tom, nisu sve nezavisne zemlje članice i Ujedinjenih nacija.

Uz to, nije nevažno podsjetiti, da je ruski ambasador u Beogradu rekao da Moskva – ukoliko Srbija uvede sankcije Rusiji – neće ometati članstvo Kosova u UN. A istovremeno kolonijalni službenici tvrde da će na sve da pristanu ali ne i na članstvo Kosova u Ujedinjenim nacijama. Nešto tu ne štima.

Za sada se suština krije medijskim mapulacijama i selekcijom onih koji mogu da se pojavljuju u javnosti.

Suština je da Srbija ne smije ništa potpisivati. Jer potpisano je dokument, sve dok nije potpisano ima neke šanse. A još posebno to što taj potpis traži neformalna grupa zapadnih izaslanika pa da onda to bude međunarodno pravni dokument. Rijetko viđena obmana.

A taj plan je još uvijek tajna, ne smije javnost da ga vidi. Čak je vrh Srbije ponudio opozicionim strankama da razgovaraju o tom planu ali da oni ne smiju ništa da kažu javnosti. Ono što se sudbinski tiče Srba sami Srbi ne smiju da vide. Nevjerovatno.

I nisu Kosovo i sankcije Rusiji kraj – oni su dio šireg paketa. Ukoliko se na njima slomi Srbija, na red dolazi Republika Srpska. Pored ukupnog projekta slamanja i kolonizacije srpskih zemalja Republika Srpska je za Kolektivni zapad dodatni problem zbog odbrane nacionalnih interesa i čvrstog savezništva sa Rusijom. I nema namjeru da se odrekne tog savezništva. I nedavni izbori su pokazali da je takva i većinska volja građana Republike Srpske. Kolonijalni službenici čak pokušavaju da koriste Republiku Srpsku kao izgovor za njihovu izdaju.

Poseban problem je srpska diplomatija koja bi trebalo da hrani vlasti Srbije pravovremenim i tačnim informacijama i procjenama.

Srpska diplomatija podsjeća na situaciju kada je nekadašnji francuski lider Šarl De Gol, početkom šezdesetih godina prošlog vijeka, vratio sve francuske ambasadore jer umjesto da u zemljama gdje službuju promovišu politiku Francuske oni u Francuskoj promovišu politiku tih zemalja. Tako je i sada sa srpskom diplomatijom koja se svrstava među kolonijalne službenike.

A kao malo kada u novijoj istoriji, srpskim zemljama je prije potrebna temeljna analiza globalnih procesa i promjena kroz koje prolazi savremeni svijet.

U ovom vremenu sve je povezano sa krizom i ratom u Ukrajini. Jedan od najuglednijih političkih hroničara engleskog govornog područja, bivši britanski diplomata Alister Kruk, ocjenjuje da je osnova „da se Zapadu ne može ništa vjerovati i da će na kraju Zapad doživjeti neuspjeh. propasti“.

To će, međutim, ističe on, donijeti velike globalne lomove koji nikome ne odgovaraju a Rusija i Kina se već godinama propremaju za taj lom. „Niko nema koristi od nekontrolisane propasti Zapada i Kina i Rusija već dugo diplomatskikm putem pokušavaju da amortizuju tu propast i ublaže posljedice. Ali, Amerika je krenula u ukrajinski projekat i otišla suviše daleko i Rusija nije stvarno imala drugih opcija nego da se uključi u rat i taj oružani sukob u Ukrajini iskoristi za slamanje Amerike i kraj njene imperije“. I to će biti rezultat rata u Ukrajini, tvdi Kruk.

Drugim riječima, ovdje nije riječ o nekom rusofilstvu ili ljubavi prema Kini, koja je slijedeća na udaru Amerike. Politička i ekonomska budućnost se seli na Istok.

U slučaju Srbije i srpskih zemalja i o samopoštovanju je riječ jer kako da se bude sluga neprijatelju?!

I da se vratimo na početak – da li je moguća pobjeda kolonijalnih službenika. Ako je slušati američkog ambasadora u Srbiji – to se već desilo. Kristofer Hil je rekao da se Srbija „već opredijelila za Zapad“. On se istovremeno čudi kako to da građani Srbije još uvijek nisu zaboravili bombardovanje 1999. godine i oprostili. On je, vrijedi čpodsjetiti, u to vrijeme bio dio tima koji je pripremao bombardovanje.

Utisak je da i zapadni ambasadori i njihovi kolonijalni službenici zaboravljaju upornost srpskog naroda mada izgleda da vjeruju da se može i protiv raspoloženja naroda. Možda tako vjeruju zapadni ambadsadori ali malo je vjerovatno da tako misli i Srbija.

Kolektivni zapad i njegovi kolonijalni službenici prijete i ucjenjuju, spominju se i sankcije i ekonomska katastrofa ako narod ne prihvati u osnovi izdaju.

Kolonijalni službenci su do sada mnogo puta prevarili Srbiju i srpski narod ali je ovoga puta utisak da to ipak ne bi moglo da se desi.