Mediji u Crnoj Gori i ove godine objavljuju, da je dan državnosti zapravo obeležavanje one daleke odluke sa Berlinskog kongresa i onog poziva komunista u julu 1941.godine, kada je doista buknuo opštenarodni ustanak protiv talijanskih okupatora!
Ipak , neke sitnice koje se biranim rečima uporno guraju pod tepih zaborava štrče pa štrče, te obavešteni dobro znaju da je Crna Gora bila stvarno uobličena kao srpska država i pre toga evropskog priznanja nezavisnosti iz Berlina!
Detalj sa navodno dominantnim komunističkim pozivom je uporni recidiv one propagande druga Đide, koji nikako da se upokoji, iako je opštenarodni motiv za trinajstojulsko oglašavanje bio iznad ideoloških značajki.
Zetska banovina kraljevine Jugoslavije imala je po statističkim zapisima 300000 Srba, uz brojne muslimane i nešto katolika u Primorju.
Jugoslovenska vojska je tu imala jake garnizone zbog preteće talijanske opasnosti, jer su želeli da ceo Jadran bude njihov, te su koristili šiptarske teroriste za česte provokacije. Zato je srpski narod u Crnoj Gori posle okupacije i mogao da se snabde oružjem koje je bilo u brojnim skladištima, iskustveno znajući da je puška srpska svetinja, naročito u zlu vremenu koje dolazi!
Crnogorski federalisti predvođeni Sekulom Drljevićem, advokatom i dokazanim saradnikom hrvatskih ustaša, okupili su se, da na Petrovdan na Cetinju proglase nekakvu „nezavisnu Crnu Goru“ pod talijanskom upravom, tako pljujući narodu u slobodarski obraz!
Odgovor narodni bio je gromoglasan, patriotski, srpski, jer su se Srbi u Crnoj Gori digli na ustanak da speru nanetu sramotu!
Talijanski fašisti, koji su i bili organizatori cetinjske maskerate, brutalno su odgovorili represijom nad golorukim narodom po gradovima i selima, puneći logore u Albaniji.
Nažalost , opštenarodni ustanak će ubrzo zapasti u ideološke podele, opterećene podelama među bratstvenicima, do tada neviđenim u Crnoj Gori, posledično stvarajući pasja groblja i surovo obračunavanje do istrebljenja, što je u kolektivnom pamćenju naroda potrajalo sve do današnjih dana.
Tek su nedavne litije SPC jasno pokazale da je ta gorka epizoda ipak prevaziđena u srpskom narodu u Crnoj Gori, a montenegrini su se i tako sami ispisali, stvarajući čak nekakvu svoju crnogorsku crkvu, koju je još 1938.godine u svojim tekstovima za ustaške novine najavio Savić Marković-Štedimlija, koji će biti suđen na dugogodišnju robiju zbog saradnje sa okupatorima tokom trajanja Drugog svetskog rata.
Ipak , Miroslav- Fric Krleža, nedodirljivi direktor Leksikografskog zavoda u Zagrebu, primiće ga za stručnog saradnika po izlasku sa robije, tobož dokazanog „eksperta za velikosrpske laži“, koje će on i njegov saradnički tim baš uporno ispravljati kroz odabrane tekstove u Enciklopediji Jugoslavije!
Učinak ovakve dugogodišnje edukacije se baš vidljivo opaža u današnjoj Crnoj Gori, pardon poviestnoj „crvenoj Hrvatskoj“ iz spisa oca domovine Ante Starčevića, gde se danas besedi crnogorskim jezikom, piše latinicom i peva himna na stihove onog Sekule Drljevića, kome je pripadnik Limske brigade JVuO u maju 1945.godine u Sloveniji naplatio izdajstvo na Lijevču polju!
Potomci trinajstojulskih ustanika, koji se ponose svojim junačkim precima, nehaju mnogo za odluke Berlinskog kongresa, već pale sveću neumrlim junacima koji su bili i ostali Srbi!
Vladimir FROLOV
Izvor: Srpski Stav