Većina Srba na Crnu Goru gleda kao na drugu srpsku državu. Srbi računaju da u Crnoj Gori živi bratski narod, da su tamo Srbi i oni koji se sad izjašnjavaju kao Crnogorci, a zapravo su Srbi. Na more se radije odlazi u Crnu Goru nego u Hrvatsku jer eto tamo je bratski narod iste vere, takoreći isto Srbi.
Sva istorija Crne Gore jeste srpska, sve do Mila Đukanovića.
Režim Mila Đukanovića se nikako ne može nazvati srpskim. To je jedan antisrpski projekat Zapada i taj projekat antisrpskog Montenegra traje evo gotovo dve decenije. Pola problema je rešeno kada se problem definiše. Naš problem sa Hrvatima u obe Jugoslavije je pre svega dolazio otuda što mi nismo definisali svoje ciljeve i shodno tome i svoje odnose sa njima. Da smo jasno postavili u startu ko su oni a ko mi, mnoge stvari bi tekle drugačije. Tamo ’80-ih sam pitao starije ljude Srbe koji su preživeli NDH kako su tako naivno dočekali Pavelića i ustaški režim da su ih ovi vodili ko ovce na klanje. Odgovor je bio: „Niko to od Hrvata nije očekivao, jer i oni su naš narod“.
Isti problem danas imamo u odnosu na režim Mila Đukanovića u Crnoj Gori. Polazeći od toga da je to isto „naš narod“ i da je Đukanovićev režim samo neka prolazna faza, mi smo kao država i kao narod potpuno zapostavili Srbe u Crnoj Gori čekajući da se problem sam od sebe reši. Čak smo ih nepravedno izjednačili sa tim antisrpskim režimom Mila Đukanovića. Pa i sami Srbi iz Crne Gore imaju neki osećaj krivice prema Srbima iz Srbije zbog tog izjednačavanja njih i Milovog antisrpskog režima. Da je Milov režim antisrpski zaista nije potrebno objašnjavati. Sem što su Srbi tretirani u Crnoj Gori kao crnci u južnoafričkom aparthejdu, jer niti imaju status konstitutivnog naroda niti manjine, i što se konstantno progoni SPC, Milov režim je uradio sve da i to preostalih Srba tamo u skorije vreme pretoči u montenegrine.
Taj identitetski genocid po posledicama je ravan genocidu koji su „naš narod“ Hrvati uspešno sproveli nad našim narodom na zapadu zapadnog Balkana. Još ’90-ih godina neki su shvatili da je izvor svih srpskih problema i slabosti ne na ratištu u Krajini ili Bosni, već u Beogradu. Isto je tako i danas. Režim Mila Đukanovića najviše opstaje zahvaljujući nama samima. Zahvaljujući našoj inertnosti i spregama korupcije i kriminala u Srbiji sa tim antisrpskim režimom u Crnoj Gori. Đukanović nema jak lobi u Srbiji, to se ne može nazvati lobijem, on ustvari u Srbiji, pre svega u Beogradu ima paradržavnu strukturu, i uticaj i kontrolu nad mnogim NVO i medijima. Novcem koji je stekao kriminalnim radnjama finansira tu svoju paradržavnu strukturu pre svega radi produženja svog „biznisa“, ali i radi kontrole same Srbije i politike u Srbiji. Ne možemo pouzdano da znamo ko se sve nalazi na Milovom spisku plaćenih javnih ličnosti u Srbiji od političara do medijskih ličnosti, ali od kako su pojedinci iz Srbije (Dragomir Anđelković, Nenad Popović, itd.) prozvali Đukanovića za antisrpsku politiku u CG, njegovi eksponenti iz Srbije su se sami počeli javljati.
Od Vuka Draškovića koji zahteva da Vučić ukloni svoje „najveće miljenike – i političke i medijske – koji su istovremeno i najveći neprijatelji Evrope i Zapada“. Pa preko Čede Jovanovića koji poručuje da se Milo ne dira, do Nikole Samardžića koji je rešio da uređuje uređivačku politiku RTS, samo da se Milo Đukanović ne bi kojim slučajem našao prozvan na tom javnom servisu. Samardžić koristi isti rečnik kao i lažni četnik Vuk Drašković prozivajući „vladi bliske analitičare i medije“ koji su uzgred i „ruska agentura“. Drugi manje bitni opskurni likovi poput Bojana Đurića, koji huliganski prete Anđelkoviću šamaranjem, nisu vredni pomena. Koristi se ista ustaška matrica u kojoj se žrtva i dželat izjednačavaju, a za sve se na kraju optužuju „klerofašisti“ i „srbokomunisti“. Ko nije pratio propagandu Tuđmanovih medija ’90-ih, ovi pojmovi Nikole Samardžića mu mogu delovati nepoznato. Ma koliko se zaklanjali iza opštih mesta o ljudskim pravima, evropskim integracijama, bezbednosti regiona i proče, ovi Đukanovićevi propagandisti u Srbiji su se sami razotkrili i sad im treba pomoći da se što više eksponiraju i razotkrivaju kao lobisti jednog antisrpskog režima.
Dragomir Anđelković je definitivno u pravu kada tvrdi da je Đukanović učinio identitetski genocid nad Srbima, te da je Vučićeva pasivnost ili pak podrška odlazećem kriminalnom režimu Mila Đukanovića, pre svega pogubna za Srbiju; upravo na isti način je pogubno kao i lažno bratstvo i jedinstvo koje smo na silu baštinili sa Hrvatima i drugim svojim dželatima u Titovoj Jugoslaviji.
Željko INjAC
www.vidovdan.org
