Hrvati protiv Srba
Na Đurđevdan 1991. godine, u jednoj televizijskoj emisiji iz Beograda, na pitanje otkud tolika mržnja između Srba i Hrvata, potpisnik narednih redaka odgovorio je da ne postoji mržnja između Hrvata i Srba, postoji samo mržnja Hrvata prema Srbima.
Da bi se to stanje savremene hrvatske svesti uopšte moglo podvrći bilo kakvom tumačenju, valja znati da Srbi nikad u svojoj istoriji nisu ratovali protiv “pravih” Hrvata; oni su ratovali protiv bivših Srba, onih Srba koji su ko zna iz kojih razloga napustili pravoslavlje, prešli u rimokatolicizam i “unapredili se” u Hrvate. Kao što je to slučaj i s islamizovanim Srbima i svima znanom izrekom da je poturica gori od Turčina, i porimljeni Srbi vode svoj “lični” rat sa svojom dojučerašnjom srbskom braćom. Ovi zlosrećni preobraćenici još uvek se nalaze ni na nebu ni na zemlji: jesu prihvatili rimokatolicizam i hrvatstvo, ali njihovo “hrvatstvo” stalno je pod sumnjom jer i Hrvati i Srbi, a naročito vodeći ideolozi rimokatoličke crkve, poznatije kao Vatikan, znaju o kome se stvarno radi. Prezimena tih novih Hrvata, a i lična imena, i dalje su srbska. Neke takve porodice, naročito one koje su rimokatolicizam prihvatile tek koju generaciju ranije, u tajnosti su zadržale porodičnu slavu, to isključivo srbsko obeležje, do današnjeg dana, a mnogi od njih znaju i svoje staro porodično stablo. Zbog svega toga, zbog još uvek neizbrisanih tragova o svom poreklu, ti “novi Hrvati” mrze i jedne i druge. Mrze Hrvate jer još nisu dostigli njihov nivo ni u rimokatoličkom ni u nacionalnom pogledu, a mrze Srbe jer oni su, i pored svih tegoba koje su povremeno ili stalno navodile pojedince ili veće i manje grupe da izbegnu iz pravoslavlja i Srbstva, i dalje ostali i Srbi i pravoslavci. Više mrze Srbe jer oni su živi svedoci o izdaji svoje bivše braće. Sve dok takvi svedoci postoje, “hrvatstvo” tih novih Hrvata i dalje će biti pod sumnjom. Sumnje će nestati tek ukoliko svi srbski svedoci njihovog preobraćeništva budu uklonjeni. Mržnja tih novih Hrvata samo je “teorijska” podloga svakom hrvatskom (i rimokatoličkom) genocidu nad srbskim narodom.
Političke, vojne i verske prilike na samom početku devedesetih godina prošloga veka, u tek razbijenoj Brozovoj Jugoslaviji razgorele su onu već pomenutu hrvatsku mržnju prema Srbima, prikrivenu krilaticom o nekom navodnom bratstvu i jedinstvu, tako da je svako ko je iole držao do svog “hrvatstva” krenuo da ga dokaže na svojim srbskim susedima i rođacima. Za tako nešto, svi oni imali su blagoslov i verskih i vojnih i političkih vlasti u Hrvatskoj, a svi njihovi “ratnički” postupci bili su usmeravani iz jednog jedinstvenog političko-vojno-verskog centra i imali su za jedini cilj da konačno realizuju zaključke onog svehrvatskog katoličkog kongresa održanog u Zagrebu septembra 1900. godine, da do kraja 20. veka sve što je u Hrvatskoj mora biti hrvatsko, a sve što je hrvatsko mora biti rimokatoličko.
Pa je na dopunsko pitanje kakve su prirode hrvatsko-srbski odnosi, još rečeno da se Srbi uopšte ne odnose prema Hrvatima, odnose diktuju isključivo Hrvati, pošto Srbi, naročito oni iz nauke, na sve to gledaju kao da ih se hrvatski odnos prema Srbima uopšte ne tiče; ako neki Srbin, da li iz nauke, da li iz laičkoga kruga, ko zna zbog čega, prekrši to pravilo, biće to samo izuzetak.
Čija je Srbska Zemlja
Iako bi savremenim zvaničnim istoričarima u Srbiji moralo biti poznato, barem po pretpostavci, da Hrvati sve svoje planove o prodoru na istok, za početak do Zemuna, zasnivaju na činjenici da su se pojedini delovi Srbske Zemlje nalazili pod viševekovnom ili višedecenijskom austrijskom ili ugarskom okupacijom, iste te “znalice” malo čine da istina o srbskom karakteru panonskih oblasti prodre u svet. Njima se čini da je to ili nevažno, ili nedostojno rasprave na njihovom “naučnom” nivou, te uopšte ne reaguju na pojavljivanje mnogobrojnih hrvatskih knjiga u kojima se sve što je srbsko pretvara u hrvatsko. Oni se nisu oglasili ni kad je pre četvrt veka izvesni Ante Sekulić (1920-2016), rođen u Tavankutu, kod Subotice, a tada nastanjen u Delnicama, u Hrvatskoj, bez ikakvog zazora, blagodarći sopstvenoj “znanstvenoj spoznaji” proglasio hrvatskim sve “mjestopise”, odnosno toponime, odnosno nazive svih naselja po Sremu, Bačkoj i Baranji.
Pa će ispasti:
– Da je Baranja “cjelovito zemljopisno područje razdijeljeno trianonskom državnom granicom na madžarski i hrvatski dio”, iako se Hrvatska nije u Trijanonu ni pominjala;
– Da nazivi svih oko 650 naselja u Sremu, ako po poreklu nisu madžarski, jesu hrvatski, a “zemljovid županije srijemske”, najverovatnije s kraja 19. veka, služi kao podloga za “znanstvenu” obradu svih današnjih hrvatskih pretenzija na ovaj iskonski deo Srbske Zemlje (pošto reč Srem i reč Srbija imaju isto značenje);
– Da su Srbi tek “krajem XVII. stoljeća” pristigli u Bačku koju “Slaveni naseljavaju od VI. stoljeća”, sve po logici da se pod ovim “Slavenima” podrazumevaju Hrvati koji se prvi put pominju u 8. veku, a pod Srbima oni koji su i po pameti srbskih zvaničnih istoričara “proslavljeni” 1990 (pet-šest godina pre pomenutih “mjestopisa”) kao seobari uz Arsenija Čarnojevića.
Razložnom čoveku zaista je teško polemisati sa brojnim nesuvislim navodima Sekulićevim, ali ćutanje o tome ne samo da ne potiskuje hrvatske “znanstvene” laži, već srbskim neprijateljima potvrđuje, a nedovoljno informisanim Srbima nameće utisak da je tačno sve što Sekulić piše; utoliko pre što on sam kaže da su “od godine 1990. napisane mnogobrojne knjige, rasprave i članci sadržajno većinom ispunjene podacima o nasrtajima na hrvatsko narodno biće” i što se on, pišući svoje troknjižje, na sve to poziva.
Ali, ne treba se čuditi što Sekulić tako piše. Nesreća je što naučnici iz Srbije, oni koji su neke lekcije iz srbske nacionalne istorije preskočili, o svemu tome ćute ne smatrajući potrebnim da makar i reč napišu.
Posle ovih kratkih uvodnih napomena valja podsetiti na neke pojedinosti vezane za hrvatske odnose prema Srbima:
Sekulić u svojim knjigama, mada skoro uzgredno, pominje Ilire koje smatra “nositeljima halstatske uljudbe od drugog tisućljeća prije Krista”, ali i Kelte, “nositelje latinske uljudbe”, valjda s jedinim ciljem da preko priče o “uljudbi” razdvoji Hrvate od Srba, makar i od onih koji su, kao porimljeni, u međuvremenu “unapređeni” u Hrvate.
U ne baš tako davnoj prošlosti, Hrvati su se razlikovali od Srba po jeziku, tako da je Čeh Jozef Dobrovski, Otac Slavistike, “držao samo kajkavski dijalekat Hrvatske, prema faktičkim odnosima onog vremena kao hrvatski, sve drugo bilo je za njega ilirski ili srpski”. Samo Hrvatsko Zagorje s okolinom on je smatrao hrvatskim predelom, a na drugim stranama živeli su Srbi. Isto to tvrdi i Ferdo Šišić, možda najznamenitiji hrvatski istoričar, dok je Franc Miklošič, poreklom Slovenac, jedan od najvećih slovenskih filologa, kao Srbe smatrao sve štokavce, sve ijekavce, sve pravoslavne, sve muslimane srbskog jezika, ali i mnoge ikavce i mnoge katolike, a Dubrovčanin Milan Rešetar iz toga izvlači zaključak da se “mora dati pravo onome ko sa Miklošičem izjavljuje da su štokavski i srpski – pojmovi koji se poklapaju”. Francuski slavista Siprijan Rober piše da “srpska rasa zauzima trećinu Evropske Turske i ceo Jug Ugarske. U Turskoj, njene pokrajine su: Bosna, Hercegovina, deo Maćedonije, severoistok Arbanije, Crna Gora i Kneževina specijalno nazvata Srbija. U Austriskom carstvu, deo Istre, Vojna Krajina, Banat, Srem i Dunavska obala od Beča do Sent Andreje kod Budima”. Sve je to nesporno štokavsko područje, a sve stanovništvo na tom prostoru jeste srbsko. Govorni jezik toga stanovništva jeste srbski, a sve što je pisano štokavštinom napisano je srbskim jezikom.
Ima onih koji zastupaju tezu da literatura koju su pismeni Hrvati napisali štokavski i ijekavski, spada u književnost na srbskom jeziku, ali tome protivreče neki “važni” lingvisti u srbskom narodu. Kao što je, primera radi, u Srpskoj akademiji nauka pre tridesetak i kusur godina tvrdio da je izdvajanje Kosova i Metohije iz Srbije nesporna činjenica, Pavle Ivić je isto tako tvrdio da je i u međuvremenu ustanovljeni hrvatski jezik – činjenica kojoj ne treba protivrečiti. A da bi se ipak istakla neka opipljiva razlika sa bivšom zapadnom braćom, on se sredinom devedesetih godina 20. veka založio da novu graničnu liniju uspostave ijekavica i ekavica, tako što je nagovorio političke i državne faktore u Republici Srpskoj da se, za početak, iz administracije izbaci ijekavski izgovor i da se umesto njega uvede ekavski. Ta “finta” dovela bi do još jednog raspolućivanja srbskog narodnog bića, istovetnog onom koje je tokom druge polovine 19. veka počelo da Srbe i Hrvate deli na verskoj osnovi: pravoslavci su Srbi, a katolici Hrvati. Ova Ivićeva ekavsko-ijekavska podela široko je otvarala vrata za pretvaranje ijekavskih Srba iz Crne Gore i Zapadne Srbije (i one koji su rasuti ostalim delovima Srbije) u Hrvate.
Kod Šafarika čitamo da se “nepristrasni istoričari davno slažu u tome, da se i narodnoj sagi da za pravo, da ona mora da popunjava neophodno prazninu, tamo gde su nas napustili spomenici od gvožđa, kamena ili pergamenta. Ovo pravo joj ukazuju Grci i Rimljani; i ako čak Tukidid ne odbacuje Homerovu sagu i Tit Livije Romulovu i priče o legendarnom kralju Numu sa istim poverenjem i jednakom pouzdanošću, kao što pričaju dela Scipia i Fabiusa; onda je dozvoljeno da to isto pravo sebi dozvole i naši (slovenski) istoričari, pri čemu ne žele da pruže nepotpune pripremne radove, već zaokruženu istorijsku celinu, s punim pravom. U tom pogledu su Nemci sa svojim primerom već otišli ispred Slovena i za očekivati je, da će i Sloveni pokloniti više pažnje svojim narodnim sagama i da će uložiti više truda u prikupljanje nacionalnih predanja. Da se pri tome mora primeniti najveća opreznost, da se ponuđeni materijal strogo proveri, da se mora nacionalna i prvobitna suština i sadržaj odvojiti od kasnijih čak stranih zaodevanja i oblika, da se tu podrazumeva iscrpno studiranje, sloboda od predrasuda svake vrste, a posebno pravi smisao, razume se samo po sebi”. Zvanični srbski istoričari morali bi pročitati i dobro upamtiti ove Šafarikove reči, naročito zbog toga što oni srbskom predanju uopšte ne veruju, još manje onome što o srpskoj starini svedoče brojni pisci, hroničari, geografi sa strane; ona je predanja smatrala prostačkom i bezvrednom pričom neukog seljačkog sveta, a sva svoja saznanja oslanjajući se na “vrednosne” zamisli nordijske škole, podredila je stavu da su Srbi, za tu priliku nazvani Slovenima, došli na Balkan tek u 6. i 7. veku po Hristu.
Događaj koji je odlučujuće uticao na odnos “intelektualne elite” u Srba prema srbskom kulturnom i istorijskom nasleđu, srbskim predanjima i srbskom zaveštanju, bio je Berlinski kongres 1878. godine. Tada, da bi Srbiji bila priznata (dodeljena) samostalnost, ključni zahtev zapadnih evropskih sila bio je da se Srbi odreknu svoje nacionalne istorije i prihvate “naučna” pravila uspostavljena u berlinsko-bečkoj istorijskoj školi, zvanoj i nordijska, pravila kojima su i do tada “uvođeni u brazdu” Srbi školovani na zapadnoj strani. A da bi preuzete (nametnute) obaveze mogle biti ispunjene do kraja, na tom “novom talasu trezvenosti i politike realizma” morali su se naći ne baš brojni tadašnji srbski intelektualci; njihovi predvodnici i najznačajniji zatočnici te nove “naučne” logike bili su Stojan Novaković i Ilarion Ruvarac.
Po Novakovićevim i Ruvarčevim receptima, nova “srpska nauka” krenula je sa sve novijim “kritičkim” pričama o srbskoj prošlosti, pričama u kojima nije bilo mesta ni za narodno predanje, ni za ona znanja koja su do tada bila poznata u srbskoj istorijskoj nauci, isto kao ni znanja objektivnih istoričara sa strane. Pod uticajem te i takve škole, u delu srbskog naroda okrenutog takozvanim evropskim vrednostima počela je tada da se neguje logika dokazanih srbskih neprijatelja sa strane, po kojoj srpski narod ne treba da se bavi nacionalnom prošlošću, već treba da se okrene budućnosti. Tu istu logiku, i u našem vremenu, sada još žešće, “preporučuju” isti ti srbski neprijatelji, a intelektualci potekli iz istog tog naroda zdušno se trude da je nametnu sopstvenom narodu, nešto kroz školski sistem a nešto putem najrazličitijih “teorijskih” pritisaka na podsvest srbskih ljudi, naročito putem sredstava masovnog opštenja.
U žurbi da ta nova logika bude predstavljena tadašnjem malobrojnom srbskom intelektualnom sloju (najvećim delom školovanom na evropskom Zapadu, po recepturi nordijske škole), kome je ostavljeno da ga prenese budućim srbskim đacima i studentima, Stojan Novaković je napisao studiju pod naslovom Srpske oblasti X i XII veka pre vlade Nemanjine. Da bi ono što je napisano dobilo na težini, ali i da bi moglo poslužiti kao osnova novoj “nauci”, taj spis, glagoljiv a isprazan, objavljen je već 1879. godine, u Beogradu, u Glasniku Srbskog učenog društva, preteče Srpske kraljevske akademije, današnje Srpske akademije nauka i umetnosti.
Iako mu je moglo biti poznato da se mudar svet često poštapa latinskom sentencom timeo hominem unius libri libri, bojim se čoveka koji iz jedne knjige uči, narodski rečeno: nema budale kao što može biti školovana budala, Novaković je, samosvesno nadmoćan, izjavio da su nam “izvori, po kojima nešto znamo o srbskoj geografiji pre Nemanje, sačuvani u zapisima Konstantina Porfirogenita”, pomenuvši pri tome i vrlo sumnjiv Letopis popa Dukljanina u latinskom prevodu “nekakva slovenskog, nikad posle nenađenog rukopisa”. Stoga, posebno zabavnim treba procenjivati Novakovićevo razmatranje šta se pre Nemanje smatralo Srbijom, naročito zbog toga što njegovo razmišljanje ne nudi odgovor na pitanje kako je to jedna “nedonesena” Srbija, sabijena u neke planine današnje središnje Srbije, odjednom, iz čista mira, mogla dostići državne, političke, vojne, kulturne, graditeljske i svake druge vrednosti nemanjićkog vremena.
Pod neposrednim uticajem bečko-berlinske škole u istorijskoj nauci koja nije odudarala od germanskih interesa zapadne socijalne demokratije u odnosu na srbski narod i, stoga, izrazito antisrbski raspisan, bio je i Jovan Ruvarac, u monaštvu narečeni Ilarion, od 1874. godine arhimandrit manastira Grgetega.
Već pre zamonašenja (1861), on je u novosadskoj Sedmici, književnom dodatku Srbskom dnevniku, objavio jedan naučni rad (1856) pod naslovom Pregled domaćih izvora stare srbske povestnice. Verovatno imajući u vidu i taj nesrbski “sadržajan” spis, hrvatska Enciklopedija Jugoslavije, u autorskom tekstu Đorđa Sp. Radojičića, istoričara i istoričara književnosti, za njega će reći da je bio “neobično obdaren, s urođenom osobinom kritičnosti”, a posebno će biti pohvaljen zbog toga što je “naročito bio žestok u napadima na Panteliju Srećkovića, profesora srbske istorije na Velikoj školi i jednog od prvih naimenovanih članova Srpske kraljevske akademije (nauka). Kroz svoje ‘pantelijade’ Ruvarac je sa osloncem na istorijske izvore i žarkom istrajnošću istinoljupca rušio mitove tradicije, a celim svojim delom dao maha potiskivanju pseudoistoriografskog prikazivanja događaja i pojava”.
r Istoričarima u srbskom narodu “ne ide pod kapu” da prihvate ono što se na drugim stranama zna kao neosporno, te se oni olako opredeljuju za najlakšu varijantu: kad su Srbi, odnosno Sloveni, došli u Iliriju, tamo nije bilo ni žive duše: dotadašnji stanovnici Ilirije netragom su nestali upravo u trenutku kad su odnekud, ko zna otkud i kako “saznali” da će se Srbi useliti u Iliriju. Ne zna se da li je taj nestanak bio izazvan strahom pred Srbima, ili je budućoj nordijskoj školi bio potreban “naučni” osnov za tvrdnju po kojoj su Srbi u Iliriju došli niotkud, tek, Iliri su se neosetno preselili “u nepoznato”; ne može biti da su se svi sa tolikog prostora smestili u današnjoj Arbaniji.
Bez obzira na sve to, zvanična istorijska nauka u Srba gleda na Ilire, ali i na ostale Sarmate, Tribale, Tračane, Kelte, Dardane, Cerane, Panone, Pelazge, Rasene, Jazige, Dačane, Ante, Mižane, Vende, Venete, i mnoge druge, kao na nešto što sa Srbima ni za živu glavu ne bi smelo imati veze.
Najbolje se to pokazalo u trenutku kad je u Enciklopediji srpske istoriografije (kojoj se može prikačiti svakakvo obeležje, ali ne i srbsko) napisano da “Šafarikov trud, posebno na izdavanju izvora ima ogroman značaj za razvitak srpske kritičke istoriografije, ali je ropsko oslanjanje na njegov autoritet usadilo u srpsku nauku brojne romantičarske zablude koje su s mukom iskorenjene”. Prevedeno na naški, to znači da su izvori koje je Šafarik objavio, a zajedno s njima i Šafarikov autoritet, uveli u srbsku nauku “brojne romantičarske zablude”, zbog čega je Šafarikov istoriografski rad bio po srbsku nauku izrazito štetan, ali je ta šteta ipak bila vrlo korisna, pošto je dovela do “razvitka srpske kritičke istoriografije”. Drugim rečima, ono što je Šafarik napisao o slovenskoj (i srbskoj) starini nije ni smelo da stigne do srbskog čitaoca. I, naravno, nije ni stizalo, jer Šafarikovo delo nije prevođeno na srbski! A da jeste, moglo se na jednom mestu videti ono što je o dubokoj srbskoj starini (i ilirskoj, i tračkoj, i inoj) bilo itekako poznato brojnim stranim autorima od autoriteta.
Jovan Cvijić, taj znameniti srbski geograf i antropogeograf, zaslužio je da ovde budu zabeležena neka njegova zapažanja o Ilirima. Primera radi, kao trag rimske uprave u današnjim srbskim krajevima on vidi velik broj latinskih reči u srbskom jeziku, naročito zbog toga što je “verovatno… polulatinizovano stanovništvo, pretapajući se docnije u Srbo-Hrvate, uticalo, pored ostalog, na njihove fizičke i psihičke osobine, naročito latinizovani Iliri na dinarske Srbe”. Doseljeni Sloveni, odnosno Srbi, koji su se širili “po Poluostrvu poglavito laganom i gotovo neprimetnom infiltracijom ili najezdom, asimilujući i potiskujući autohtono stanovništvo, to jest mnogobrojna tračka plemena na istoku, ilirska, a jamačno i zaostala keltska u zapadnom i centralnom delu Poluostrva”, prodrli su čak do Peloponeza, a preplavili su takođe i “znatan deo današnje Arbanije”. Po Cvijićevom tumačenju, Sloveni su se iz “gotovo neprimetne najezde” prilagođavali novim zemljopisnim uslovima tako što su “asimilovali autohtona plemena kao: Ilire na Zapadu, tračka plemena na Istoku, makedonska u centru”, ne objašnjavajući “pomoću kojih trikova” su malobrojni i neprimetni doseljenici uspeli da se prilagode i asimiluju mnogobrojne starosedeoce; ni u primisli mu nije da uspostavi bilo kakvo srodstvo među njima, čak ni onda kad izričito konstatuje da je u dolinama Raške, Ibra, Tare, Pive i Lima “stanovao jedan deo Srba, koji je bio asimilovao najviše romanizovanih Ilira i možda Kelta”. To na jednoj strani, a na drugoj, Cvijić i ne primećuje da njegovi zaključci podrazumevaju i osnovne postavke da Iliri, Tračani i Kelti nisu bili nestali kad su se Srbi pojavili u krajevima južno od Dunava i Save. I, dalje, ako su ti neprimetni doseljenici tako lako uspeli da asimiluju autohtone Ilire na Zapadu, te ako su preplavili znatan deo današnje Arbanije, mora se postaviti pitanje da li je išta Ilira preostalo kako bi se, u našem vremenu, na njihovom navodnom postojanju, iskonstruisala teorija o ilirskom poreklu budućih Arbanasa.
U međuvremenu, kad su već “visokoučevni” Srbi uspeli da se umesto svojih sunarodnika odreknu svojih ilirskih korena, na ilirsku podlogu, dobrim delom i uz blagoslov raznih srbskih ilarionovića raspoređenih po “naučnim” akademijama i “uglednim” fakultetima, nakalemili su se Arbanasi, a na ilirsku prošlost i kulturu počeli su da se naslanjaju i Hrvati i Slovenci; to su počeli da čine u trenutku kad se Arbanasima učinilo da bi im Tračani lepše pristajali kao davni preci.
Sve dok se u takozvanoj srbskoj nauci budu odbacivala sva davna saznanja o srbskoj starini, i dalje će se dešavati sve ono sa čim se srbski narod već podugo sukobljava. Dešavaće se da hrvatski “znanstvenici” (druge da ovde ne pominjemo!) prisvajaju za Hrvate sve ono što pripada Srbima: i jezik, i poreklo, i staništa, i stanovništvo, i društvene odnose. Primera radi, kad je Radivoje Pešić početkom devedesetih godina 20. veka u jednoj televizijskoj emisiji iz beogradskog studija saopštio da se srbska ćirilica mora dovesti u vezu sa vinčanskim pismom, već naredne večeri, u televizijskom dnevniku iste te kuće, arheolog Dragoslav Srejović proglasio je sve to “najobičnijom besmislicom”. Ali, zato, svega tri-četiri dana kasnije, beogradska Politika prenela je vest iz Zagreba, kojom se nagoveštava da će hrvatski znanstvenici pomeriti hrvatsku starinu za “pet tisuća godina unazad”. Hrvatska “znanstvena” logika bila je jednostavna: pošto Srbi odbacuju vinčansku kulturu kojoj je bliska srodnica ona iz Vučedola, otkrivena u granicama sadašnje Hrvatske, nema razloga da se ta “ničija” kultura ne proglasi “hrvatskom”; po istoj logici po kojoj je, svojevremeno, hrvatski lingvist Dalibor Brozović rekao da, ukoliko bi se Srbi odrekli ćirilice, Hrvati bi je bez ikakvog premišljanja prihvatili kao svoje pismo.
Do kada na bespuću
Nije nesreća u tome što Hrvati izmišljaju svoju istoriju i svoj jezik tamo gde toga nikada nije ni bilo jer i oni imaju neke svoje pretke i moraju nekako govoriti. U pomenutom troknjižju oni i sami priznaju da su “od godine 1990. napisane mnogobrojne knjige, rasprave i članci sadržajno većinom ispunjene podacima o nasrtajima na hrvatsko narodno biće” i od tada mnoge se nazoviistine prenose iz knjiga u rasprave, iz članaka u knjige, iz izmišljotina u “znanstvenu” laž. Zvanični srbski istoričari, lingvisti i drugi naučnici uhlebljeni po raznima akademijama i “uglednim fakultetima” ne reaguju jer nisu u stanju da se otmu besmislicama o “dolasku Slovena na Balkan u šestom i sedmom veku”, niotkud, a gluvi su, nemi i slepi pred brojnim dokazima o srbskoj starini odvajkada ne samo na današnjoj Srbskoj Zemlji, već i južno i severno od nje, i istočno i zapadno od nje. Oni “ne vole” da znaju za takve dokaze, iako su oni dobro poznati čitavom nizu ozbiljnih naučnika sa strane. Oni kao da ne žele “da se mešaju u svoj posao” i da stanu u odbranu sopstvenog naroda i sopstvene države. Oni, naučeni iz jedne knjige i, nažalost, nesvesni istine da je zbog njih nastala ona prastara izreka “bojim se čoveka koji iz jedne knjige uči”, još uvek nisu u stanju da sebi postave nimalo uzgredno pitanje kako to da se srbski susedi, i ne samo oni, s tolikom lakoćom obrušavaju na Srbe i obezvređuju sve što je srbsko, ali se, istovremeno, ne ustežu da halapljivo preuzmu (otmu, pokradu) sva njihova civilizacijska dostignuća.
Tek kad smogne snage da se odrekne izrazito antisrbske berlinsko-bečke (germanske, nordijske) škole i da se vrati izvornoj srbskoj istorijskoj školi, srbska istoriografija (kojoj ton daju Srpska akademija nauka i, kako to kaže jednoknjižni Radivoje Radić, “ugledni fakulteti Univerziteta u Beogradu”, institucije najpozvanije da čuvaju istinu o srbskoj prošlosti), dobiće odgovor na upravo postavljeno pitanje o čerečenju srbskog nacionalnog bića i moći će se ozbiljno pozabaviti istorijom srbskog naroda, od početka.
Bez vraćanja sopstvenoj istorijskoj školi, srbski narod i dalje će lutati civilizacijskim bespućima.
