Đe je zapeo srpski nacionalizam

Kriza srpskog nacionalizma proizlazi, između ostalog, i iz pogrešnog razumijevanja izvora, razvoja i prirode srpskog novog nacionalizma u godinama pred i nakon zvaničnog pada jugokomunizma.

Narod u kojem ne postoji dominantna organizacija koja zastupa jačanje i boljitak tog naroda nauštrb sila koje ga slabe i razaraju morao je davno da preispita polazišta sa kojih gradi odbrambene mehanizme i metabolizme. Ali nije.

Zato imamo televizijske dvoboje u kojima deklarativni nacionalisti jedan drugom oči kopaju, da bi zajedno osvojili manje od pet posto podrške učesnika u izbornom procesu, dok u istom dominiraju snage koje su ne samo deklarativno antinacionalne, nego koje i otvoreno i agresivno djeluju na razaranju srpske nacionalne snage za račun okupatora.

Zato imamo vječne rasprave između onih koji Slobodana Miloševića smatraju srpskim rodoljubom i onih koji ga kunu kao komunjaru i Jugoslovena. I između onih koji Zorana Đinđića smatraju izdajnikom i onih koji ga smatraju vizionarem, te onih koji smatraju da je bio izdajnik koji se opametio, orodoljubio.

Zato imamo Srpstvo koje niko organizovano ne brani, a to bi bio posao rodoljuba koji djeluju kao nacionalisti.

Stvar je u polazištu, u stanovištu, a ne u izboru strane.

Valja sagledati izvorišta današnjeg srpskog nacionalizma i mjeriti ga aršinima polze srpskom narodu. Da li on može biti bolji s obzirom na to iz čega je nikao?

Srpski nacionalizam kakav je iz iskustva poznat živim Srbima je iznikao direktno iz komunizma. Ne od vladike Nikolaja, ne od Crnjanskog, ne od Laze Kostića, ne od Dučića, i ne od Svetog Save. Rijetki su i neuticajni Srbi koji su njihovim nacionalizmom živjeli i u kojem su vaspitani. Ne, nego od Leke Rankovića i Dobrice Ćosića. Nijedna živa generacija Srba nije obrazovana i podignuta van jugoslovenskog komunizma, smrtnog neprijatelja srpskog nacionalizma. Novi nacionalizam se sjeća Lazara i Njegoša i Karađorđa i duguje im duhovnu dimenziju, ali je operativno netransformativan i sasvim uslovljen jugokomunističkim stegama i svjetonazorima.

Kako su srpski komunisti u sumrak Hladnog rata i njegove Jugoslavije listom postali nacionalisti?

Partijaški, udbaški nacionalizam jugosrpstva se, naime, samo presvukao u tobože obnovljeni srpski nacionalizam, potreban srpskim komunistima ostavljenim na posthladnoratovskoj vjetrometini.

Kako su nesrpski narodi Jugoslavije i ušli i izašli iz Jugoslavije prateći striktno svoje interese, a Srbi striktno u tome im pomažući, prestanak hladnoratovske potrebe za postojanjem Titine Jugoslavije ostavio je srpske komuniste bez identiteta, bez uporišta, bez svrhe, a sa znatnom količinom moći i vlasti kojom je trebalo u ime nečega mlatarati.

Ali u ime čega? Šta sad da budu?

Komunistički prevrat je masakrirao i raspirio na vjetru srpski državotvorni nacionalizam, kojemu su smrtne rane zadale još Aleksandrove ambicije, njegove — i njegovih britansko-francuskih tutora – Prokletije, Kajmakčalani, Solunski procesi i Jugostradije. Dvaput je za trideset godina biološki nestanak okrznuo Srbe, a njihovu mladost, zdravlje, snagu, inteligenciju, nosioce napretka i jačanja oba puta je namjerno i sistematski satro. Ko da se oporavi poslije dva ogromna, katastrofalna poraza, svjetskoratovskih razmjera?

Na koje pozicije su se mogli vratiti neznabožački i neznarodni srpski komunisti kad su satrli i zatrli stubove srpskog nacionalizma u ime Partije i poretka za koje nisu znali da nisu tu zbog njih, nego zbog potreba sukoba imperijalističkih sila. Uništili su svoje za obećani jadac.

Elem, kao što rekoh, imali su prejake poluge vlasti i moći da bi se okrenuli i otišli, pa su, kao pravi komunisti koji žive ne za nešto, nego protiv nečega, utočište našli u antiglobalizmu, pošećerenom Gazimestanom, Dobričinim ravnoapostolstvom novosrpstva i otvorenom agresijom Atlantske imperije na Srbe.

Ne, novi srpski nacionalizam, ovaj partijaški, nije organski, nego genetski modifikovan, nije za nego je protiv, nije zasnovan na ljubavi prema svom rodu, nego na mržnji poraženih komunista prema agresivnom poretku koji je dohakao njihovoj revoluciji… Korijeni miloševićevskog nacionalizma se ne mogu objasniti Gazimestanom, niti Memorandumom SANU-a, nego baš onim zloslutnim govorom poraženog vođe koji “vizionarski“ prekasno proriče, govorom koji pršti ne od srpskog nacionalizma, nego antiglobalizma.

Miloševićev nacionalizam, koliko god ga je bilo, je bio sporedni dio njegovog antiglobalizma, a nikako motivisan probuđenim nacionalizmom. On je bio nacionalista zato što je bio antiglobalista, a ne obrnuto. Branio je ostatke urušenog poretka od globalističkih hordi, a srpski narod mu je bio vojska, a ne izvorište snage.

Vojislav Šešelj je, kao disident i politički teoretičar par ekselans, taj svoj antiglobalizam bolje teorijski zapakovao u nacionalizam, bolje ih fuzionisao, jer je, tražeći ona uporišta, nabasao na Lazu Kostića, pa Momčila Đujića, pa se obreo na terenu koji je, poslije uništenja državotvornog i svetosavskog nacionalizma, ostao upražnjen. Šešelj je, ipak, uložio značajan napor da taj prostor popuni ideologijom novog srpskog nacionalizma, teorijski povezanom nacionalističkim duhom čiji su pojavni oblici i nosioci odavno uništeni. On se potrudio da premosti taj jaz od pedesetak godina, iako operativno nikad nije izašao iz Udbinog šinjela i partijaškog nacionalizma po kojem je Partija iliti Stranka i dalje najviši stepen poimanja političke organizacije, kojem se podređuje sve. Šešeljev nacionalizam nikad nije dosegao visine državotvornosti.

I druga strana ideološkog spektra potvrđuje ovu teoriju nastanka srpskog novonacionalizma. Srbi su se tokom devedetih podijelili oko Miloševićeve politike, i to baš na globaliste i antiglobaliste. Srpski nacionalista bi pozicionirao srpski interes i interesno pregovarao u odnosu na njega. Antiglobalisti i globalisti u Srbiji su se dijelili oko jednog pitanja: da li ste za otpor Atlantskoj imperiji ili ste za potpadanje pod Atlantsku imperiju. Srpskog stanovišta tu nigdje nije bilo, pa ni interesnog pregovaranja, osim donekle preko Drine, gdje je baš srpski opstanak bio baš direktno ugrožen.

I danas ga ima vrlo malo, jer i danas se dijelimo isključivo referendumski, s tim što su nekadašnji tvrdi antiglobalisti preletjeli među globaliste i totalno ih zbunili.

Zato je moguće da Aleksandar Vučić preleti kako je preletio. Pošto nisi vezan rodoljubljem za Srpstvo, nego si bio vezan stranom za ili protiv globalizma, dovoljno je da promijeniš dres. Rodoljub ne može promijeniti dres, jer on ničiji dres i ne nosi. Tako rodoljub ne može biti ni fašista ili antifašista, jer on je rodoljub i ne oblači dresove bjelosvjetskih ideologija. Postavlja se za sebe i svoje, a ne bazira ono za šta je na onom protiv čega je.

Biće bolje kad neko pita šta je ovdje dobro za Srbe i kad kroz prizmu odgovora na to pitanje razdrobimo greške u razvoju srpskog novonacionalizma. Nije problem biti antiglobalista, čak je to prirodno za mislećeg pojedinca, nego je problem prvo biti antiglobalista, pa tek zbog toga i srpski nacionalista.

V. Ivković

srbist.com