Stalna međunarodna svetska liga stvorena u Americi 1867. godine, zamišljena je da posluži kao međunarodni tribunal “koji bi donosio konačne presude u svim konfliktima među pojedinačnim narodima”, a aktivirana je krajem Velikog rata (1917) s idejom o stvaranju Sjedinjenih Država Evrope, “tog prvog koraka ka Sjedinjenim Državama Sveta”.
Kad je već došlo do stvaranja Sjedinjenih Država Evrope u vidu Evropske Unije, za njeno proširenje i prijem novih članova “zadužena” je Nemačka, najsnažnija američka kolonija u Evropi (i u svetu, čak). Ona to čini tako što je prekoredno, bez posebnih formalnosti, u naknadnom pobedničkom zanosu, primila u Uniju sve svoje saveznike u dvama svetskim ratovima. Sve to po receptu koji je pre podrug veka, nedugo po nemačkom ujedinjenju, “pročitao” Fjodor Mihajlovič Dostojevski (a on nije neznalica) i ostavio nam za stalno podsećanje da su “zanesenost, oholost i beskrajna vera u svoju neograničenu moć opili sve Nemce – narod koji je retko pobeđivao ali koji je, za divno čudo, bio često pobeđivan. Pri tome ne bi trebalo uzimati u obzir uobičajeno samozadovoljno hvalisanje Nemaca – tradicionalnu osobinu nemačkog karaktera. Za Nemačku (ujedinjenjem – IP) je nastupio novi, sjajan i značajan period u njenom razvitku. Dakle nisu se pojavili samo ponos i šovinizam, već se pojavila i lakomislenost u odnosu na čitavu Evropu”.
U skladu sa svojim uverenjem da “sva dela imaju smisao, pa i zločin”, Hitler je uoči Drugoga svetskog rata poručio da će Nemci, “kao pravi narod božji, koji je raspršen po čitavom svetu, postati gospodujućim narodom na kugli zemaljskoj… Najmanje što možemo učiniti je to da sprečimo dalji priliv slovenske krvi…. Zato je naša dužnost da istrebimo narode… Ako imam snagu da bez ikakve griže savesti pošaljem u smrt cvet nemačke omladine, zar onda nemam pravo da uništim milione ove inferiorne rase, koja se množi poput gamadi. Ja ih neću sve poubijati, nego sprečiti da se množe, a zato ću muževe rastaviti od žena… Jedna od najvažnijih zadaća nemačke politike u budućnosti biće ta da svim sredstvima spreči dalji porast slovenskih naroda”.
Van svake sumnje, ta Hitlerova namera predstavlja oživotvorenje onoga stosedamdesetak godina starog Marksovog i Engelsovog uputstva o uništenju Srba i Rusa i srbskog i ruskog pravoslavlja, sadržanog u Komunističkom manifestu. Bilo je tako jer se dobro zna da su svi socijalisti po Evropi bili nacionalisti, a da se samo od Srba i Rusa tražilo, i očekivalo, da budu internacionalisti. Marks je tu manifestnu logiku predstavio jednom izjavom koju je, posle Sarajevskog atentata, parafrazirao engleski radikalni list Mančester Gardijan: “Ako bi fizički bilo moguće odvući Srbiju na sred mora i potopiti je na dno, Evropa bi postala čistija”. To, kao prvi korak ka konačnom cilju – da se uništi Rusija.
Kako to kažu oni koji znaju i poštuju istinu, “značajan otpor” nemačkoj socijalističkoj i nacionalsocijalističkoj agresiji na ljudski rod (1939-1945), pružen je u Jugoslaviji. Istina, antipravoslavno raspoloženi Jugosloveni priklonili su se upravo pomenutim nemačkim zamislima, dok su im se suprotstavili samo pravoslavni Srbi koji “po svom načinu života i svesti nisu u mnogo čemu pripadali (degardiranoj) evropskoj civilizaciji sredinom 20. veka”. Ili, kako je to posle dvadesetsedmomartovskih događaja u Srbiji poručio patrijarh srbski Gavrilo, “treba da bude za svakoga Srbina najveća čast, da pripada srpskoj rasi koja je muški izvršila svoju dužnost prema svome narodu. To je pobeda ne samo naša, nego i celog slobodnog sveta, koji se bori na smrt i život protivu Hitlerove bezbožničke tiranije, jer ona ubija ljudsko dostojanstvo i pravo na život i slobodu”.
Kako u demokratiji važi pravilo da dok su dva bez duše – treći ostaje bez glave, većinski deo degradirane Evrope smatra da nemačke poraze u dvama svetskim ratovima (i svoje manje ili više vidljivo učešće u njima) može svojom brojnošću proglasiti za pobede. Viđeno je to i pre tri godine kada su francuski “prijatelji” srbskoga naroda obeležavali stogodišnjicu pobede u Velikom ratu, pa tamo Predsednika Srbije stavili u “bekstejdž”, a mesto na “važnoj” pozornici, iza francuskog Predsednika, dali nekom u svetu nepoznatom Arnautu, ali poznatom po zločinima nad Srbima. Ili, godinu kasnije, kada Poljaci nisu pozvali Ruse i Srbe na proslavu “savezničke” pobede nad fašizmom.
Pa, kad je već tako, logično je što su Poljaci poodavno počeli da ruše spomenike ruskim sovjetskim vojnicima u oslobodilačkom pohodu po Evropi i što je, nedugo potom, nekakav evropski parlament doneo rezoluciju “o značaju evropskog sećanja za budućnost Evrope”, koja izričito zahteva da sve zemlje Evropske unije primene poljska “pobednička iskustva”.
Ako u toj rezoluciji nije pomenuta Hrvatska – manje je bitno, mada su i tamo, nešto ranije, još od vremena kad je u Zagrebu uspostavljena neoustaška vlast, počeli da se ruše spomenici iz Drugoga svetskog rata, malo sa ciljem da se prikrije istina o hrvatskom otorenom savezništvu sa Hitlerovom armadom, a više da se u zaborav potisne istorijska istina o otvorenom hrvatskom genocidnom pohodu na Srbe i o brisanju svih tragova o srbskom karakteru najvećeg dela današnje hrvatske države.
Sa tim ciljem, i upravo pomenuta uvekustaška Hrvatska započela je pre trideset godina s uništavanjem srbskoga spomeničkog nasleđa po bivšoj Socijalističkoj Republici Hrvatskoj, a “teorijske osnove” svega toga obrazložio je dr Vjeran Pavlaković (rođen 1974, profesor na Odseku za kulturalne studije Univerziteta u Rijeci, doktorirao na Univerzitetu u Vašingtonu), na jednom međunarodnom naučnom skupu održanom 2012. godine u Beogradu, u Centru za kulturnu dekontaminaciju, onome koga je osnovala izvesna Borka Pavićević zarad antisrbskog “neprofitnog kritičkog mišljenja i otpora”. Pavlaković je tamo saopštio da se takozvane tranzicione vlade suočavaju “sa pitanjem da li će ili ne memorijalna mjesta služiti kao sredstvo za pomirenje ili za provociranje podele koje stalno podgreva nerešene konflikte”, ta da se “hrvatsko kulturalno sećanje tokom socijalističkog razdoblja sastojalo od spomenika koji ne samo da su naglašavali revolucionarni aspekt partizanskog pokreta, već i jednakost Srba i Hrvata u borbi protiv fašističkog okupatora i domaćih izdajnika”. On, dalje, priznaje da je tokom Drugog svetskog rata, ustaški režim u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj “započeo genocidni pohod protiv Srba, Jevreja i Roma i progonio Hrvate koji su mu se suprotstavili” (bio je to beznačajan broj), tako da su preživele ustaše i njihovi mlađi naslednici, “kao i u drugim bivšim komunističkim zemljama kao što su Litvanija, Letonija, Estonija i Slovačka (na Poljsku je potpuno zaboravio – IP)… dobili nove uloge kao patriote i antikomunisti, dok je njihova uloga u Holokaustu i drugim svirepostima odbačena kao komunistička izmišljotina”.
Praktičnom stranom uočenog problema bavio se, primera radi, i Radio Slobodna Evropa koji je pet godina pre Borkinog skupa javio da je “Hrvatskoj od 1990. godine porušeno, oštećeno ili uklonjeno oko tri hiljade spomen-obeležja iz NOB-a. Samo mali deo njih, kao Titov spomenik u Kumrovcu, popravljen je i vraćen na svoje mjesto. Samo u Dalmaciji je porušeno oko tisuću spomenika. Najviše ih je stradalo početkom devedesetih. Čak je tadašnji župan splitsko-dalmatinski Krunoslav Peronja iz Hrvatske demokratske zajednice (HDZ-a) napisao okružnicu u kojoj poziva gradske i općinske vlasti da uklone “spomenike iz naše nedavne neslavne prošlosti”.
U međuvremenu, ili nešto ranije, dalmatinski antifašisti zatražili su od hrvatskih vlasti da se obnove neki od značajnijih porušenih spomenika, odabranih verovatno po njihovoj umetničkoj vrednosti: “grandiozni” spomenik na Visu “Tuđe nećemo, svoje ne damo”, Titova pećina na Visu, spomenik poginulim partizanima u bitki za Knin (rad Vojina Bakića), spomenik “vjekovnoj borbi za slobodu naroda biokovsko-neretvanskog kraja” (rad Antuna Augustinčića)… Nadležno ministarstvo uputilo ih je da se jave na “javni natječaj za financiranje obnove spomenika kulture”, ali antifašisti su to odbili jer, rekoše, “te spomenike nismo srušili mi. Njihova je dužnost da ih obnove”. (Nisu pominjani, možda zbog geografske udaljenosti, Bakićevi spomenici srbskim ustanicima Slavonije u Kamenskom, i Banije i Korduna na Petrovoj gori, kao ni onaj u Kukunjevcima, kod Pakraca, s imenima 780 Srba koje su ustaše pobile početkom oktobra 1942. godine, spomenici koji svedoče da hrvatskoj “kulturalnoj uljudbi” nije bilo teško da iz ljudskog društva sklizne u divljaštvo).
Nesumnjivo, antifašisti su imali u vidu činjenicu da su spomenike rušili ustaše, izvršioci zvanične hrvatske državne politike, one koja podiže spomenike ustaškom zapovedniku Crne legije Juri Francetiću i ustaškom ministru Milu Budaku, zbog čega je, mislili su, ista ta država obavezna da otkloni posledice sopstvene rušilačke politike.
U uverenju “da je sramota, radi ugleda Hrvatske u svijetu, da se deklarativno izjašnjavamo na jedan način, a ponašamo na drugi”, dalmatinski antifašisti tada su odlučili “da će se obratiti i međunarodnim institucijama” ne shvatajući da se politika tih institucija nimalo ne razlikuje od one u Zagrebu. Jer, kako to tvrdi Vjačeslav Nikonov, izvršni direktor Fonda “Ruski svet”, “cela Evropska unija – to je bivša hitlerovska koalicija, sa dodatkom onih koji su joj se pokorili. U Evropskoj uniji nema ni jedne jedine zemlje koja se suprotstavila Hitleru”.
Ako bi neko primetio da se to ne bi moglo reći za Francusku i Englesku, Nikonov može uzvratiti tvrdnjom da “Engleska i Francuska, koje su prethodno Hitleru dale Čehoslovačku i Austriju, objavljuju rat Nemačkoj ne ispalivši ni metak”. U rat su, dakle, ušle protokolarno ili, što bi rekle Lale, tek da se nađu u divanu!
Ako bi neko pomislio da su se Hrvati suprotstavili Hitleru i njegovoj nacionalsocijalističkoj “misiji”, razuveriće ga Miodrag Linta, prognanik iz Hrvatske, predsednik Saveza Srba u regionu (iz Beograda), izjavom da je “komunistička vlast omogućila Hrvatima da pređu na pobjedničku stranu zbog čega nisu prošli proces denacifikacije kao Njemačka i Austrija. Zbog toga većina Hrvata smatra da je genocidna NDH bila istinska država hrvatskog naroda a ustaški zlikovci borci za hrvatsku slobodu”.
Kako Hrvati ne znaju “protokolarno”, oni to čine “kulturalno”, u srbsko spomeničko nasleđe u Hrvatskoj spada i ćirilica, ne samo pismo, već i knjige pisane ćiriličkom pismom, knjige srbskih pisaca i table ispisane ćiriličkim pismom i istaknute na javnim mestima. Naravno, hrvatskim nećiriličarima ništa od toga nije po volji, te su, kao spoljni izraz te nevoljnosti, mnoge knjige stigle na lomaču (makar taj izraz bio iskorišćen kao metafora), a table lomljene ili uklanjane.
Tu, skoro, mogli smo čitati da su devedesete godine prošloga veka “u Hrvatskoj bile godine prevrata i uništavanja”, da je “ćirilica proglašena đavolskim pismom”, da je “pod ciničnom formom ‘otpisa knjiga’ iz zabitih školskih biblioteka, sve do vodećih nacionalnih institucija u Zagrebu… u ‘seckalici’ završilo gotovo tri miliona knjiga” (negde piše da ih je bilo celih dvesta hiljada manje), odnosno “oko 15 odsto ukupnog knjižnog fonda”, da su se među izbačenim knjigama našla i “latinička izdanja Crnjanskog, Andrića, Kiša, Kapora…”, da je Velimir Visković, urednik u Leksikografskom zavodu u Zagrebu, predlagao da se 40.000 kompleta Enciklopedije Jugoslavije “potiho prodaju”, ali su one “kamionima otpremljene na mljevenje”.
Ako je Tomas Man povodom spaljivanja knjiga u Hitlerovo vreme rekao da “ko pali knjige, paliće i ljude”, nama ostaje da kažemo – ko melje knjige, mleće i ljude.
Mora biti da je, podosta kasnije, neko u Hrvatskoj o ponečemu drukčije razmišljao, makar i lokalno, te je hrvatski Ustavni sud, najverovatnije na inicijativu neke srbske organizacije, na sednici od 2. jula 2019. godine odlučio da srpska manjina u Vukovaru ima pravo da koristi svoj jezik i pismo i da se ćirilica mora vratiti u upotrebu. Ali, šta to vredi kad je gradonačelnik Vukovara Ivan Penava, potomak hercegovačkog ustaše, tu odluku nazvao “nerazumnom” jer “prvo treba rešiti pitanja iz 1991. godine”. Sa tim u vezi, on smatra da bi upotreba ćirilice predstavljala “čin agresije”, te da bi “veća prava Srbima pogoršala međunacionalne odnose”.
Hrvatski antifašisti nisu se tim povodom oglašavali, ni “za”, ni “protiv”, tako da je Penavu podržala “samo” hrvatska predsednica Kolinda smatrajući da Penavini Vukovarci, oni koji se uporno protive srbskoj ćirilici, “već više od četvrt veka trpe nepravdu nastalu neobjašnjivo sporim i neefikasnim delovanjem institucija”. Ne kaže se baš na šta se odnosi ta sporost, ali valja pretpostaviti da bi, bez odlaganja, na Srbe valjalo primeniti ono uputstvo ustaškog ideologa Mila Budaka o trećini pobijenih, trećini pokatoličenih i trećini proteranih.
Da se proterani, a ni oni koji su ih tamo, u progonstvu, dočekali, ne bi osećali sigurnim, “udešeno” je da se 2008. godine, pri obeležavanju devedesete godišnjice priključenja Banata, Bačke i Baranje Kraljevini Srbiji, čuje da iza inicijative ondašnje gradske vlasti Novog Sada za izmeštanje spomenika Jaši Tomiću iz centra grada – stoji “hrvatski lobi” u Vojvodini Srbskoj.
Što onaj cvetni spomenik u ustaškom logoru u Jasenovcu nije još uvek izmešten, ili, možda, porušen, učinjeno je to da se svetu pokaže kako je tamo, u vreme ustaške Nezavisne Države Hrvatske a pod Hitlerovom zaštitom, vladala “cvetna” atmosfera jer je to, pobogu, bilo odmaralište u koje su ustaše pod zemlju ili u “pokrajnu” reku sklonile skoro milionče Srba, ne bi li ih sačuvali od ratnih strahota u njihovom srbskom zavičaju.
Ako je tamo bilo i “sklonjenih” Jevreja, Skupština grada Zagreba pobrinula se prvih dana juna 2019. godine da, sa 37 glasova “za” i samo tri glasa “protiv”, donese odluku o podizanju spomenika žrtvama holokausta. Kako je rečeno tom (ne)prilikom, “novi spomenik žrtvama holokausta koji bi trebalo da bude postavljen u Zagrebu neće istaći ulogu Hrvatske u progonu počinjenom u Drugom svetskom ratu, te kao takav neće dovesti u pitanje istorijski revizionizam u ovoj državi”.
Čudna odluka jer se njome priznaje da je u Hrvatskoj (i u Jasenovcu, dakako) počinjen zločin (holokaust) nad Jevrejima, a Srba se zagrebački “odlučivači” nisu setili.
Ipak, želi li se nečim opravdati hrvatsko odsustvo iz pomenute rezolucije evropskog parlamenta, najlepše će to učiniti poziv pape Jovana Pavla Drugog na samom početku avgusta 1992. godine, upućen Zapadnoevropskoj uniji i Severnoalantskom savezu poznatijem kao NATO da svojim trupama povedu krstaški rat protiv “srpskih nevernika”, budući da Vatikan prema Hrvatskoj ima odnos iste pristrasnosti kao i prema Poljskoj, pošto obe ove države i nacije smatra bedemom rimokatoličanstva u borbi protiv pravoslavlja.
Na liniji već pomenutog rezolucionog “sećanja za budućnost Evrope”, ali i da se tu Hrvatska ne bi osećala usamljenom, nalazi se i logika savremene crnogorske vlasti koja tvrdi da je novembar 1918. godine, odnosno izgon okupacione auctrougarske vojske iz Crne Gore, značio za nju “ropstvo i gubitak države, nacije, crkve, istorije, jezika, kulture, tradicije… umjesto raja i blagostanja ekonomsku bijedu… podjele, mržnju, bratoubilački rat, međusobno satiranje, poniženje i beščašće”.
Kad ista ta vlast kaže da “srpska vojska dolazi u Crnu Goru kao okupator 1918. pod parolom brata i osloboditelja”, onda to znači da je Crna Gora od sredine januara 1916. do početka novembra 1918. godine živela slobodarski, u izobilju, u blagostanju, pod habzburškom krunom. Sa gledišta iste te vlasti, za poraze crnogorske vojske u Velikom ratu kriva je Srbija, tako da je januara 1916. godine, u opštem izobilnom slobodarskom blagostanju, crnogorska vlada ponudila Austriji separatni mir. Austrijski uslovi za mir bili su ponižavajući: “crnogorska vojska imala je biti razoružana i delom internirana; Austrija će preko crnogorskog područja voditi dalje rat; upravu u zemlji vršiće Austrijanci, koji će posesti pristaništa, železnicu i tvrđave”. Kapitulacija je potpisana, u Crnoj Gori uspostavlje je austrougarska okupaciona uprava koju današnja crnogorska vlast, a s njom i njeni “teoretičari” imenuju kao slobodarsko blagostanje.
Ali, neka. Kome je do Evropske unije, zaslužio je da bude obeležen onim natovskim neznatno modifikovanim nacionalsocijalističkim kukastim krstom.
Pa da potom uđe u onu fašikratsku koaliciju iz naslova ovoga teksta.
Napisao Ilija PETROVIĆ
