Posle atentata u beogradskoj skupštini 1928.godine, Zagreb su potresale demonstracije članova HSS, koje su pretile da ponove poznate antisrpske manifestacije nakon Sarajevskog atentata i ratnohuškačke atmosfere pred početak kaznene ekspedicije na Srbiju, koja će se pretvoriti u Veliki rat, koji će iznedriti prvu zajedničku državu južnih Slovena!
Kralj Aleksandar Karađorđević je neskriveno podupirao novinarski rad Antuna -Tonija Šlegla, sjajnog uvodničara zagrebačkog lista NOVOSTI, vatrenog pobornika tog ujedinjenja, i još vatrenijeg pristalice integralnog jugoslovenstva, koji od 1905.godine ratuje svojim perom protiv militantnih frankovaca i crkve u Hrvata, kao najljućih protivnika svojih!
Šlegl je dobro znao da su široke narodne mase u Hrvatskoj bile potpuno nepripremljene za državnu zajednicu Srba, Hrvata i Slovenaca, te da samo mali broj intelektualaca, javnih radnika zna, da je ta zajednička država jedini spas za poražene narode Hrvate i Slovence da ih definitivno ne asimiliraju Italija, Mađarska i Austrija, koje teže da povećaju svoju teritoriju nakon raspada Austrougarske monarhije!
Iako je poreklom bio folksdojčer, čak i potomak austrijske aristokratije koji je završio isusovački odgoji zavod u Feldkirhu, gde je zaređen i imenovan za vojnog kapelana u zagrebačkom garnizonu, on se vidno preobrazio u otvorenog pristalicu antiklerikalizma i tokom 1906. se raspopio, što je bio skandal u oficirskim krugovima Zagreba.
Otada Šlegl svojim perom podržava Hrvatsko-srpsku koaliciju i njenu otvorenu antirežimsku borbu u saboru, jer zna da je tokom celog devetnajstog veka RKC u Hrvatskoj gradila priču o državnoj ideju na „sjaju krune kralja Tomislava“, za koga postoji samo nekoliko dubioznih podataka u Letopisu popa Dukljanina, tačnije u njegovom navodnom prepisu!
Iako su čak snimili i glamuroznu seriju o hrvatskim kraljevima, ipak današnji hrvatski propagandisti nemogu da pokažu grob ni jednog hrvatskog kralja!
Cinici argumentovano tvrde, izuzev kralja Aleksandra Karađorđevića i talijanskog plemića Aimonea Roberta Margherita Maria Giuseppe Torino di Savoia, koga je sabor NDH proglasio za hrvatskog kralja TOMISLAVA II nakon Rimskih sporazuma, kojima je Pavelić darovao Dalmaciju Musoliniju!
Ne čudi stoga, da je takvo njegovo projugoslovensko delovanje u novonastalim okolnostima političke krize u Jugoslaviji zasmetalo i inostranim sponzorima ustaškog pokreta, te Mile Budak kao ideolog ustaškog pokreta zadužen za medije i propagandni rad donosi odluku da se takav Šlegl mora fizički ukloniti, jer ustaški pokret nema novinara koji može da svojim tekstovima parira Toniju koji iskusno vodi projugoslovensku kampanju tako, da u njegovim tekstovima nema ostrašćenosti koja podsvesno odbija i čitaoca koji politički podržava Tonijevu ideju, te zato preti klerofrankovačkim teroristima.
Ubistvo novinara u sred grada, pred sedištem redakcije, izazvalo je zgražanje javnosti, a bilo je uvod u seriju terorističkih akcija miniranja putničkih vozova u severnozapadnom delu Hrvatske.
Policija je utvrdila da je Mile Budak nalogodavac za ubistvo, pošto su atentatori u organizaciji sveštenika RKCodmah prebačeni ilegalno na Janka Pustu u Mađarskoj, odlučeno je da se Budak pošalje na onaj svet, te je takođe u sred grada Zagreba Mile udaren štanglom po glavi, ali je tvrda dinarska lobanja izdržala i Mile je pretekao, da bi odmah nakon izlečenja otputovao u Nemačku pa potom u Italiju, gde se Pavelić već nalazio.
Kada su devedesete godine prošlog veka počinjali krvavi raspad Jugoslavije, u Zagrebu su ponovo pisali o jugounitaristi Šleglu, tako nazivajući svakog zagrebačkog novinara koji bi iole kritički napisao tekst o tim aktivnostima, iako nije uopšte bilo novinara tog profila i takve orjentacije za zajedničku državu, ali jeste bilo na pretek novinara kojima je Mile Budak bio uzor u njihovom pisanju i propagandnom nastupu za navodnu„mladu hrvatsku demokraciju“, koju će EU tako rado priviti na svoje grudi!
Da se danas u Hrvatskoj neko slučajno ne bi zarazio idejama Tonijav Šlegla, još od vrtića počinje indoktrinacija antisrpstvom, kao normalna „patriotska izobrazba“ koju zdušno podržava crkva u Hrvata, tako potvrdno pokazujući koliko dobro ih je poznavao isusovački pitomac Anton-Toni Šlegl!
