Analizu portala IN4S o radu Agencije za nacionalnz bezbednost Crne Gore prenosimo u integralnoj verziji
Smijenjeni direktor Agencije za nacionalnu bezbjednost Savo Kentera je na poslednjoj sjednici Odbora za odbranu i bezbjednost saopštio da je godinama prije dolaska na čelo Agencije, kao rukovodilac Atlanskog saveza, imao pristup klasifikovanim informacijama, što je izazvalo burno reagovanje članova Odbora, a kasnije i reagovanje šire javnosti.
Ipak, ovo svjedočenje Sava Kentere i činjenica da pristup tajnim podacima mogu imati i fizička lica, kao i pojedine NVO, može biti iznenađenje samo za one koji nisu dobro upućeni u dešavanja u obavještajno- bezbjednosnom sektoru Crne Gore.
Ovim je samo potvrđeno da je stanje u tom sistemu neodrživo, da je ponašanje menadžmenta državnih institucija u najmanju ruku skandalozno, da je praktično bezbjednosni sistem uništen, da država ne kontroliše tu svoju važnu funkciju, odnosno da obavještajno – bezbjednosni sistem skoro i ne postoji.
Predsjednik Odbora Milan Knežević je samo propustio priliku da upita Sava Kenteru – ko je od njega tražio da pribavi dozvolu za pristup tajnim podacima i kojim podacima je pristupao prije dolaska u ANB. Da se još samo to čulo na Odboru, slika stanja u Crnoj Gori bi bila potpunija. (VIDI OVDE)
Činjenica da fizička lica imaju pristup zaštićenim informacijama, pored stanja u sistemu bezbjednosti, govori i dosta o stanju u državnom aparatu, stanju u crnogorskom društvu a ponajviše o odnosu najmoćnijih država svijeta prema Crnoj Gori, koje političke elite zovu partnerskim i prijateljskim zemljama.
Agencija za nacionalnu bezbjednost je vjeran odraz stanja u crnogorskom društvu i najbolje svjedočanstvo društvenih procesa u jednom vremenu, načina na koji su ti procesi kontrolisani, kao i načina na koji su uspostavljane i održavane veze sa spoljnim svijetom.
Kao okosnica sistema bezbjednosti cijele države, ANB je vremenom postala otuđeni centar moći koji nije u službi građana i države već isključivo u službi pojedinaca, političkih partija na vlasti i inostranih centara moći koji suštinski i upravljaju državom i njenim sistemom bezbjednosti.
U Crnoj Gori praktično ne postoji tradicija rada obavještajnih službi i ovo što sada djeluje izraslo je iz nekadašnje OZNE i UDBE, a razvijalo se preko raznih oblika organizovanja bezbjednosnih aparata unutar jugoslovenske države tako da je današnja ANB ostala ista i nepromijenjena punih 70 godina sa istom sviješću i načinom razmišljanja i, što je najvažnije, istim metodama djelovanja i nešto izmijenjenom sferom interesovanja prilagođenom interesima drugih država.
Tako nereformisana Agencija, opterećena teškim nasleđem iz jednopartijskog sistema i otvorenim sumnjama o povezanosti sa zloupotrebama, zločinima, ubistvima i pokroviteljstvom nad organizovanim kriminalom je, nakon referenduma 2006. godine, osvanula kao saradnička mreža američke obavještajne zajednice i drugih zemalja Zapada, što je ulaskom Crne Gore u NATO 2017. godine i ozvaničeno.
U tom periodu je došlo do čvrste sprege sa stranim strukturama do mjere da je crnogorska tajna služba postala samo jedna mala ispostava stranih država i njihovih obavještajnih centara.
Dobro upućenim izvorima je poznato da je jedan raniji čelnik ANB, i mnogo prije ulaska Crne Gore u NATO savez, predao kompletnu bazu podataka sa kompletnom saradničkom mrežom jednoj stranoj obavještajnoj službi i da je sve prošlo nezapaženo i bez bilo kakve reakcije.
Taj skandal je još drastičniji ako se zna da je u toj bazi bilo najviše krivotvorenih dosijea, lažnih podataka i izvještaja ubačenih sa ciljem kompromitacije političkih protivnika i neistomišljenika. Manipulacije, laži, podvale, dezinformisanje, vođenje montiranih procesa su poznati i prepoznatljivi metodi djelovanja tajne službe, ali i policije Crne Gore kojima se nastoji oprati prljav karakter režima i pokriti njihovi zločini u prethodnom periodu.
Opet se aktuelizuje priča o portalu Udar, o pripremama nekog novog državnog udara, o planiranju ubistava onih koji smetaju kriminalizovanom državnom aparatu i tome slično.
Nije slučajno što djelovi vlasti okupljeni oko Mila Đukanovića prednjače u pogledu ispoljavanja neprijateljstva prema Rusiji preporučujući sebe kao jedinog zaštitnika zapadnih vrijednosti, iako to od njih niko i ne traži. Ocjene iz Brisela i Vašingtona, koje se mogu čuti nakon svakih izbora o poželjnim i nepoželjnim političarima i partnerima u Crnoj Gori ne izmišlja briselska i američka administracija niti Ambasada SAD u Podgorici, već dolaze isključivo iz struktura vlasti u Podgorici, a ponajviše iz zgrade najmenski izgrađene uz ogradu američke ambasade.
Zato komentar Kentere o pristupu tajnim podacima nije iznenađenje jer govori o stanju u sistemu bezbjednosti i ponašanju vlasti koja je 30 godina upravljala državom, ali i njihovim mentorima sa Zapada koji su ih podržavali sve vrijeme. Uostalom, za najmoćnije službe Zapada ne postoje tajni podaci, za njih u Crnoj Gori nema tajni jer oni ionako državne bezbjednosne institucije smatraju samo dijelom svog državnog sistema.
To što neko u Crnoj Gori nekažnjeno ubija ljude, što se i dalje bave podvalama i organizuju montirane procese, to što je nekadašnja Sedma uprava SDB činila to što je činila, što se progone čitave nacionalne zajednice, to njih ne interesuje.
Moćnim zemljama Zapada je samo bitno da, za realizaciju svojih ciljeva u Crnoj Gori, imaju pouzdane oslonce i čvrsto jezgro svoje agenture, ne samo unutar, nego i van institucija obavještajno – bezbjednosnog sektora.
Time se stvaraju uslovi za sistemsko razaranje nacionalnog bića naroda koji živi u Crnoj Gori, potiru vitalni nacionalni interesi i vrši opstrukcija svih aktivnosti koje nisu u skladu sa politikom stranih zemalja.
Zabrinjava veliki broj građana koji podržava takvu politiku u takav osnos prema stranom faktoru koji najčešće dolazi iz ideološko – vrijednosnih ubeđenja, kod nekih iz materijalne zainteresovanosti, a kod nekih iz čiste sklonosti da služe tuđinu i stranom zavojevaču, što posjeduje jedan ne tako mali broj građana.
Takvi se pronalaze i stručno pripremaju da u pogodnom momentu budu instalirani na funkcijama ključnog političkog uticaja, na mjestima donošenja odluka, posebno onim koji obezbjeđuju da odbrana i njena državna sigurnost, te funkcije od vitalnog značaja za nezavisnost, suverenitet i teritorijalni integritet zemlje budu u tuđim rukama, što se obezbjeđuje u nekoliko nivoa. Jedna od osnovnih obilježja dominacije američkih specijalnih službi jeste predano djelanje na stvaranju uslova za dugoročno prisustvo i uticaj na ovom prostoru. To se postiže, ne samo uspostavljanjem sistema u skladu sa njihovim standardima i procedurama i dovođenjem sebi lojalnih ljudi na čelne pozicije toga sistema, već i unaprijed obezbeđenom njihovom lojalnom rezervom.
Alternativa koju pripremaju zapadni moćnici je po pravilu lojalnija od onih koji trenutno pokrivaju državne i bezbjednosne funkcije. I zato se ne treba zavaravati – oni koji sada dodju na čelne pozicije u ANB će biti još privrženiji stranoj dominaciji i više biti u službi njihovih interesa od smijenjenog direktora i njegovih najbližih saradnika.
Što se samog Kentere tiče, on je najmanje kriv za ovo iz prostog razloga što odaje utisak čovjeka koji misli da je sve to normalno i da tako treba raditi. Njega može dosta koštati izjava koja mu se omakla, pogotovo što je, jasno se to vidjelo, pokušao da opravda nešto što se i ne može nikako opravdati. To se vidi po brzini kojom su prozapadni mediji uklonili vijest o dešavanjima na Odboru za odbranu i bezbjednost.
Sama rasprava na Odboru je ostavila utisak da politički predstavnici građana, osim nekih izuzetaka, ne osjećaju potrebu da sa međunarodnom zajednicom, posebno vodećim zemljama NATO i EU imaju pravi partnerski odnos, koji podrazumijeva međusobno poštovanje i uvažavanje, odnos koji je lišen svakog poltronstva i podaništva jer je saradnja sa međunarodnom zajednicom neophodna, pogotovo ako se ima u vidu da je Crna Gora članica NATO saveza i kandidat za članstvo u EU, ali ta saradnja nikako ne bi smjela prerasti u ovakav, praktično kolonijalni odnos, gdje se najvažniji atributi države – teritorija, državni aparat, vlast i stanovništvo ne nalaze pod kontrolom građana i njihovih izabranih predstavnika.
Crna Gora nije suverena država iako ima definisane i međunarodno priznate državne granice, ali nema potpunu vlast koja je slobodna i nezavisna od bilo kakvih spoljašnjih uticaja.
Zabrinjava linjenica da se u Crnoj Gori razvija kolonijalna svijest, odnosno sa najvažnijih adresa nameće ideologija koja opravdava takva postupanja, najčešće kroz razne strategije i doktrine u kojima se veliča i nameće kao superioran tuđi sistem vrijednosti i kultura (da li se, naprimjer, Crna Gora morala odreći ćirilice i da li je to neko tražio) nad onim što predstavljaju tradicionalne vrijednosti svih naroda koji žive na ovom prostoru.
Kao rezultat svega toga toga imamo državni sistem bezbjednosti koji u suštini deluje protiv interesa sopstvenog naroda čiji se uticajni kadrovi sumnjiče za vezu sa kriminalnim i drugim nosiocima inkriminisane delatnosti, a djelovi tajne službe i neki djelovi bezbjednosnog aparata se nalaze pod kontrolom internacionalnih kriminalnih kartela. Što je najgore, sve se to nalazi pod kontrolom moćnih zapadnih obavještajnih službi i sve vrijeme su tolerisali takvo djelovanje političkih elita, što njihove diplomate i javno priznaju u poslednje vrijeme.
Onoga momenta kada su uvidjeli da opasnost i za njihove države dolazi od takvih saveznika krenuli su, doduše dosta stidljivo, u urušavanje tog zla koje su dobrim dijelom i sami stvorili. To gledamo poslednjih mjeseci.
