Ideja bivšeg bošnjačkog lidera Alije Izetbegovića početkom devedestih godina u BiH, u suštini, nije bila ni BiH ni Jugoslavija, nego uspostavljanje islamskog društva, formiranje islamske vlasti i stvaranje prostora u dijelu BiH i Jugoslavije na kojem je želio da proglasi islamsku državu, ocjenjuje za Srnu ekspert za borbu protiv terorizma Dževad Galijašević.
„Bez sumnje je da su Alija Izetbegović i njegova politička stranka, ustvari vjerski pokret u SDA, priredili Bošnjacima najveće istorijske poraze i najveću sramotu prihvatajući ideju razbijanja vlastite države, bivše Jugoslavije. Izetbegović je još u aprilu 1991. godine, dakle godinu dana prije početka rata u BiH, regrutovao i naoružao svoje kadrove iz SDA i posalo ih u Hrvatsku na obuku u kampove u Jastrebarskom i Đakovu“, kaže Galijašević.
Te prve jedinice, ističe on, sastavljene isključivo od stranačkih kadrova, već nakon tri mjeseca bile su organizovane u bataljon vjerskih fanatika iz SDA, a kasnije se to nastavilo i sa djelovanjem sa radikalnim islamistima i prema arapskom svijetu.
Izetbegovićeva ideja je – islamsko društvo, islamska vlast i islamska država
„U suštini, Izetbegovićeva ideja nije bila ni BiH ni Jugoslavija, nego uspostavljanje islamskog društva, formiranje islamske vlasti i stvaranje prostora na kojem je želio da proglasi islamsku državu. Sve to, nije se moglo ostvariti bez fanatika, bez ubica iz arapskog svijeta, ali bez ubijanja vlastitog naroda, i upravo je to dio te velike sramote porodice Izetbegović, ne samo u vezi sa incidentima u sarajevskoj ulici ‘Vaso Miskin’ i na Markalama, nego i sa djelovanjem zloglasne paravojne jedinice ‘Ševe’, koje su ubijale i Srbe i muslimane po Sarajevu zarad interesa i ciljeva Izetbegovićeve klike“, ističe Galijašević.
On podsjeća da je Izetbegović organizovao i napad na Rijaset Islamske zajednice u BiH još 1992. godine, kada je pokušao da tadašnjeg reisa Hadži Jakuba efendiju Selimoskog istjera iz Rijaseta u Sarajevu i otjera u Makedoniju, što se i desilo, tako da je tada izvršen klasični udar u Islamskoj zajednici BiH.
„Sva ta beskrupuloznost vraća se i danas kroz nedjela Alijinog sina Bakira, aktuelnog predsjedavajućeg Predsjedništva BiH i lidera SDA. Ta dinastija nastavlja sa zaoštravanjem odnosa i sukobljavanjem Bošnjaka ne samo sa komšijama Srbima i Hrvatima, nego i sukobima prema evropskoj civilizaciji. Međutim, ta uloga žrtve koju su oni dugo vremena uspijevali da nameću, očigledno je da je potrošena i sada je pred Bošnjacima težak proces samoizolacije od cijele evropske civilizacije To je teška situaciju u kojoj cijela Evropa osjeća nelagodu zbog onoga što se dešava u Sarajevu i dijelu BiH, na koji su Bošnjaci osuđeni“, tvrdi Galijašević.
Prema njegovim riječima, Izetbegovići nikada nisu saopštili Bošnjacima da je rat završen, da su Bošnjaci doživjeli poraz i da su svedeni na „frtalj“ teritorije BiH.
„Na tih 25 odsto teritorije dejtonske BiH oni su organizovali radikalne, vjerske i terorističke kampove, zatim takozvane paradžemate koji izazivaju strah u cijeloj Evropi“, konstatovao je Galijašević.
Još 1991. formiran glavni štab „Patriotske lige“
Predsjednik Boračke organizacije Oštine Pale Mihajlo Parađina ističe da je rat na prostorima bivše Jugoslavije, odnosno u BiH, projektovan u određenim međunarodnim centrima moći, ali se njegova realizacija nije mogla desiti bez unutrašnjeg faktora.
„Sjetimo se samo ‘Islamske deklaracije’ /čiji je autor osnivač SDA Alija Izetbegović/, koja je bila temelj za njihovo učešće na neposrednim višestranačkim izborima, gdje je došlo do homogenizacije jednog naroda u BiH ili ‘romantičnog procvata’ muslimana, odnosno Bošnjaka“, rekao je Parađina Srni, koji je ranije bio i predsjednik Predsjedništva Boračke organzacije Republike Srpske.
On posebno bitnom smatra činjenicu što je 31. marta 1991. godine, godinu dana prije priznavanja nezavisne BiH i za vrijeme postojanja suverene SFRJ, u okviru njenog ustavno-pravnog sistema i regularnih snaga mira bezbjednosti, te policije u BiH – formiran Glavni štab „Patriotske lige“.
„Šta to znači? Ko se spremao, ko se organizovao, ko se naoružavao i mobilisao? To znači da su muslimanske paravojne jedinice već u avgustu 1991. godine imale organizovane ćelije u svim većim mjestima u BiH, što dovoljno govori o tome ko se, kada i gdje pripremao za rat u BiH“, rekao je Parađina.
O tome, ističe on, svjedoči i ploča kod džamije u sarajevskom naselju Soukbunar, na kojoj je napisana „zakletva Patriotske lige u BiH, na kojoj su se pripadnici te paravojne formacije još 5. aprila 1991. godine zakleli „Alahu dželašanumu“ da će braniti slobodu i integritet, kako kažu, države BiH jedine svoje domovine…, i da su za nju spremni da „žrtvuju i svoj život“.
Parađina je podsjetio da je srpski narod i tada jasno rekao da je neprihvatljiva ideja o dominaciji samo jednog, muslimanskog naroda i stvaranja cjelovite, jedinstvene, suverene i nezavisne BiH.
„Srbima se tada po treći put u 20. vijeku spremao genocid, ali zahvaljujući hrabrosti, mudrosti i odlučnosti najčasnijih ljudi srpskog korpusa uspjeli smo to da spriječimo, mada smo za to platili jako visoku cijenu u ljudskim životima, čijom je ogromnom žrtvom stvorena Republika Srpska“, naglasio je Parađina.
Muslimani su se tajno i uveliko pripremali za secesiju i moguće sukobe
Inspektor u MUP-u Republike Srpske Simo Tuševljak, stručnjak za oblast istraživanja ratnih zločina, podvukao je da je pripadnicima „Patriotske lige“, „Zelenih beretki“ i drugih paravojnih jedinica u BiH priznato pravo učešća u ratu od aprila 1991. godine, iako je BiH tada bila u sastavu SFRJ.
„Jasno je da su se oni već tada spremali za rat, jer su muslimani u BiH, mnogo prije nego što je došlo do organizovanja srpskog naroda u BiH, krenuli u pripreme za tragične sukobe na ovim prostorima i izlazak iz Jugoslavije. Bošnjaci su tada javno proklamovali da su za ostanak BiH u SFRJ, a zapravo su se tajno i uveliko pripremali za secesiju i moguće sukobe“, podsjeća Tuševljak.
Istovremeno, nastavlja on, Hrvatska je rat, koji se već vodio na njenoj teritoriji, prenijela u BiH, a po zapadnoj Hercegovini već tada su hodali pripadnici hrvatske vojske, njenog HOS-a i paravojnih jedinica, koji su krajem 1991. i početkom 1992. godine izveli napade na nebranjena srpska sela Ravno, Kupres, Sijekovac i druge.
„Zbog toga ne treba samo grad Sarajevo vezati za početak rata u BiH, jer se to desilo na mnogo širem području BiH“, rekao je Tuševljak.
On je podsjetio da je 4. aprila 1992. godine u policijskoj stanici u Sarajevu mučki ubijen policajac Pero Petrović, Srbin, koji je upravo tog dana priveo jednog prevejanog sarajevskog kriminalca.
Istog dana u napadu na Policijsku školu na Vracama ubijeni su srpski specijalci Mileta Lizdek i Milorad Pupić, ranjeni su Duško Jević, Miodrag Repija i Risto Lubura, te Milorad Marić.
U toku borbi, od neprijateljskih hitaca poginula su i tri srpska civila, stanovnici Vraca, dok je dvoje ranjeno.
„Još 3. aprila 1992. godine ‘Zelene beretke’ su zauzele sve policijske stanice u Sarajevu, osim stanica na Ilidži i u Ilijašu“, dodao je Tuševljak.
Rat u BiH je počeo napadom na selo Ravno
I bivši poslanik SNSD-a u Predstavničkom domu Parlamentarne skupštine BiH Slavko Jovičić, sve vrijeme tvrdi da se kao početak rata u BiH zvanično može smatrati 1. oktobar 1991. godine, kada je zvanična vojska Hrvatske, putem svojih regularnih i par avojnih jedinica izvršila agresiju na BiH.
„Hrvatska, koja je već u to vrijeme izvršila secesionizam i protivustavno se odvojila od SFRJ, organizovala je da na teritoriju BiH stane čizma hrvatskog vojnika tako što je izvršen napad na selo Ravno i Trebinje, kada je došlo do prvih većih oružanih sukoba između tadašnje regularne JNA i oružanih snaga Hrvatske“, rekao je ranije Jovičić Srni.
Prema njegovoj ocjeni, svi oni koji kažu da je rat u BiH počeo ubistvom srpskog svata Nikole Gardovića u Sarajevu ili napadom na Sijekovac – nisu u pravu, jer je riječ o događajima koji su se desili poslije napada na Ravno.
Gdje su tijela srpskih žrtava u Sarajevu!?
Iz Organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Istočno Sarajevo Srni su predočena neka od svjedočenja članova porodica koji i danas trpe bolne rane iz nedavne prošlosti zbog stradnja svojih najmilijih početkom i tokom rata u Sarajevu i okolini.
Potresna su njihova sjećanja na srpska stratišta u Sarajevu, pojedinačne i masovne grobnice, izmještanje tih grobnica s ciljem prikrivanja zločina nad srpskim civilima, kao i masovni egzudus sarajevskih Srba po okončanju rata, prouzrokovan strahom od represije tadašnjih muslimanskih vlasti u Sarajevu, njihovom vjekovnom ognjištu.
Najbolniji događaji vezani su za tretman Srba u sarajevskim bolnicama, kojima su gazdovale muslimanske vojne formacije, zatim nestanak i stradanja Srba u privatnim i vojnim zatvorima i logorima u gradu, ali i u Trnovu, Brezi, Visokom, Ilijašu, te naseljima Hrasnica, Buća Potok, Dobrinja… ili kafiću „Borsalino“, školama „Simon Bolivar“, „Pavle Goranin“, selu Ledići kod Trnova…
Posebno stravične priče vežu se za smrt Srba koji su skončali u jami „Kazani“, iznad Sarajeva.
„Viši vojni sud u Sarajevu, pod kontrolom muslimanskih vlasti, vrši uviđaje, doktori konstatuju način smrti, pojedina lica se navodno osuđuju na vremensku kaznu, ali tijela nema ni dan-danas. Iz ovoga se može zaključiti sva perfidnost suda i takozvane Armije BiH u vezi sa prikrivanjem zločina nad Srbima“, samo je dio od mnogih izjava članova porodica stradalih Srba u Sarajevu.
Iz Organizacijnj porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Istočno Sarajevo ističu da bi bili zadovoljni ako budu pronađena bar ona tijela sarajevskih Srba sa lokacija na kojima su sudije Kantonalnog suda u Sarajevi vršile uviđaj, jer su oni pokupili tijela ubijenih Srba i izvršili uviđaj. Porodice nikada nisu preuzele ta tijela jer još ne znaju gdje se ona nalaze – da li među brojnim grobovima sa oznakom „NN“ u Visokom ili na drugim njima nepoznatim lokacijama.
Prema podacima ove organizacije, na području Sarajeva pronađeno je i identifikovano 536 žrtava srpske nacionalnosti, a u tom gradu se još traži 285 lica.
Organizacija smatra da, i pored svih institucionalnih i vaninstitucionalnih prepreka koje otežavaju proces traženja i identifikacije nestalih lica, vlasti i institucije u Republici Srpskoj ne smiju da odustanu od podizanja svijesti o stradanju pripadnika srpskog naroda, kao ni od permanentnog obilježavanja i datuma i mjesta stradanja Srba tokom proteklog rata u BiH.
Dževad Galijašević
Glas Srpske, Srna
