Jugoslovenska ideja začela se i razvijala tokom XIX veka. Pečat smo stavili Niškom i Krfskom deklaracijom na odricanje od Srpstva… naravno sve to uz jake pritiske zapada i masonerije. Presudnu ulogu u borbi za oslobođenje i stvaranje zajedničke države 1914. godine preuzela je na sebe Kraljevina Srbija.
Da bi se razumeo prostor naših granica, moramo znati odgovor na pitanje koje teritorije je Kraljenina Srbija unela u Kraljevinu SHS i sa čime je izašla iz Jugoslavije.
Da smo se na ove granice fokusirali, gde su živeli samo Srbi… granice Kraljevine Srbije 26. novembra 1918. godine, posle ujedinjenja sa Sremom (24. novembra), Banatom, Bačkom i Baranjom (25. novembra) i Crnom Gorom (26. novembra), verovatno bi danas bilo sve drugačije po nas Srbe, ali, lako je iz ove perspektive zboriti.
Ovako je trebalo da ostane, pre tačno 106. god, zasedala je VELIKA NARODNA SKUPŠTINA SRPSKOG NARODA U CRNOJ GORI (26. novembar 1918.), tada su braća Srbi iz CG (koji su dobili državnost na Berlinskim kongresu, da bi bili odvojeni od matice Srbije) odlučili da se ujedine sa maticom Srbijom a zatim tako ujedinjeni stupe u Kraljevinu SHS.
Činjenica je da posle svakog rata (a bilo ih je tri) Hrvati i njihova politika izađu kao pobednici, kao da su oni žrtve a ne dželati i agresori.
Posle Velikog rata hrvati kao poražena strana morali su da izaberu kom ,,carstvu“ da se priklone, Karađorđevićima ili Habzburgovcima (sa kojima su imali iskreniji odnos a vezala ih je rimokatolička vera i Vatikan). Do tada Hrvati nisu imali svoju samostalnu državu od početka 12. veka. U tom vremenu posle Velikog rat na prostoru Hrvatske živeo je i veliki broj srpskog stanovništva (pravoslavaca, rimokatolika i muhamedanaca).
MAJSKA DEKLARACIJA… moglo je i na tu stranu
Majska deklaracija je izjava narodnih zastupnika Jugoslovenskog kluba unutar Austrougarske. Krajem maja 1917. godine, ovu deklaraciju su podneli poslanici iz Slovenije, Istre i Dalmacije okupljeni u Jugoslovenskom klubu. Deklaraciju je pročitao predsednik Jugoslovenskog kluba Anton Korošec 30. maja 1917. u Beču, i u njoj je bio sadržan program ujedinjenja svih Južnih Slovena u okviru Austrije i dinastije Habzburg.
U deklaraciji se zahteva da se sve teritorije Habzburške monarhije, na kojima žive Slovenci, Hrvati i Srbi ujedine pod vlašću habzburške dinastije.
NAŠOM POBEDOM UŠLI SMO U NESTABILNOST
Posle velike pobede, mi Srbi, izgubili smo svoju državu i tako prestali da budemo Srbi i počeli da se nazivamo nekakvim jugoslovenima (što se primilo samo kod nas Srba, ne i kod hrvata i slovenaca) i ušli u zajednicu sa onima koji su nas klali i ubijali… oni su nas samo iskoristili za stvaranje svojih država, koje su danas skoro etnički čiste od Srba.
Krvlju našeg naroda i gubitkom vekovnih teritorija smo platili laži o jugoslovenstvu.
Završetak Velikog rata 1918. označio je kraj ,,stare Evrope“ i nestanak četiri velika carstva; Nemačko, Austrougarsko, Rusko i Osmansko. I od njih su nastale nove države: Kraljevina SHS, Austrija, Mađarska, Poljska, Čehoslovačka. Finska, Estonija, Letonija i Litvanija.
Četiri dinastije: Hoencolerni, Habzburzi, Romanovi i Osmanlije, sa svojom aristokratijom su takođe pale nakon rata.
Od Austrougarskog carstva nastale su Austrija, Mađarska i Čehoslovačka. Tako da je i realno bilo da Hrvatska i Slovenija budu pod okriljem Karađorđevića (Kraljevine Srbije), za čije stvaranje (Kraljenine SHS) su svakako uticale Velike sile i masonerija.
Hrvati i Slovenci su verovatno znali da ako njihova teritorija pripadne Austriji ili Mađarskoj i uđu kao pokrajina u sastav njihovih država teže će stvoriti svoje samostalne države (a imali su tu težnju), izlaz iz takve zajednice verovatno bi otežala i katolička vera (Vatikan) kojoj pripadaju ti narodi.
Posle Velikog rata, činjenica je da mnogi hrvatski i slovenački političari nisu želeli ujedinjenje sa Srbijom. To se ispoljilo već na početku rata.
Posle sarajevskog atentata (1914) u Hrvatskoj organizovane su demonstracije protiv Kraljevine Srbije. Srbi su napadani i uništavana je njihova imovina. Srbi su doživljavali pravi progon.
NIŠKA I KRFSKA DEKLARACIJA
Kada je počeo rat počelo je i masovno stradanje Srba, veće bitke na Ceru i Kolubari vođene su baš protiv hrvatskog naroda (hrvata). Ali, mi to kao da nismo razumeli i kroz Nišku deklaraciju (7. decembra 1914) kasnije i Krfsku (1917) doneli odluku da je glavni cilj Kraljevine Srbije borba za oslobađanje i ujedinjenje braće Srba, Hrvata i Slovenaca, što je i dosta čudno.
Mudre odluke su doneli i članovi jugoslovenskog odbora (stvoren u Parizu 1915. godine, predsednik je bio hrvat Ante Trumbić) na Krfu. Jugoslovenski odbor je bio političko interesno telo, formirano od strane južnoslovenskih političara iz Austrougarske. Cilj ovog tela je bilo ujedinjavanja svih južnoslovenskih naroda u jednu, nezavisnu državu. Ovim dokumentom potvrđena je volja da se stvori zajednička država (Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca).
Na Krfu je dogovoreno da nova država bude ustavna i parlamentarna monarhija kojom će vladati kralj iz dinastije Karađorđević, a da će o uređenju države odlučivati poslanici u skupštini (većinom).
Prvog decembra 1918. godine (dogodila se velika zabluda, koju za posledicu imamo i dan-danas) regent Aleksandar I Karađorđević proglasio je ujedinjenje Kraljevine sa državom Slovenaca, Hrvata i Srba. Nova država dobila je zvaničan naziv Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca.
LONDONSKI UGOVOR IZ 1915. ILI PUT KOJIM SE MOGLO IĆI
Londonski ugovor bio je tajna i bio bi objavljen tek po završetku rata.
Srbija je mogla da bude veliki dobitnik da je prihvatila londonsku varijantu! Na nesreću Srbije i Srba u celini Srbija to nije prihvatila nego je insistirala na zajednickoj državi sa Hrvatima i Slovencima.
Kraljevina SHS bila je heterogena zajednica sa stanovništvom različite tradicije, običaja, kulture, vere, monetarnog i poreskog sistema. U zemlji su delovale sledeće verske organizacije: srpska pravoslavna crkva, katolička crkva i islamska verska organizacija.
Najtragičnije je bilo marta 1919. kada je prestala da postoji srpska vojska, ta Srpska junačka vojska! I srpska zastava je zamenjena novom, sve te ratne zastave srpske vojske otišle su u muzej. Zamenile su ih nove!
Više od 2500 nekadašnjih oficira Austro-ugarske postali su komandni kadar nove vojske Srba, Hrvata i Slovenaca, tako smo mi prihvatili dželata za brata, i zaboravili sva klanja, ubijanja, strahote, patnje i smrzavanja od ,,brata“ dželata.
NEZADOVOLjSTVO VELIKO JE BILO U HRVATSKOJ PO PITANjU UJEDINjENjA SA SRBIJOM
Nezadovoljstvo kao da se nije videlo u vladajućim krugovima Hrvata i Srba. Demonstracije su izbile u Zagrebu i 5. decembra 1918. kao reakcija na ujedinjenje i proglašenje Kraljevstva SHS. Protestvovalo se protiv ulaska Hrvatske u jugoslovensku državu. Klicalo se hrvatskoj republici a protiv dinastije Karađorđevića. To su bili oni demonstranti koji su se borili protiv Srba na Ceru i Kolubari na strani Austrougara, što i ne čudi. Tako da se čekao samo trenutak kada će se stvoriti problem i krenuti u stvaranje samostalne NDH. Prvi problemi su se odmah javili po stvaranju države Kraljevine SHS i već 1928. god, došlo je do sukoba i ubistva u skupštini.
Najuticajnija hrvatska stranka u Kraljevini SHS bila je Hrvatska republikanska seljačka stranka (HRSS). Njen stav bio je da su Hrvati i Srbi dva naroda, i da Hrvati najpre treba da se izbore za svoju samostalnu državu, pa da se onda ujedine sa Srbijom. U toj zajednici bi obe države morale biti ravnopravne. Vođa Hrvatske seljačke stranke bio je Stjepan Radić. Neko vreme su čak sarađivali sa radikalima koji su bili na vlasti, ali je ta saradnja kratko trajala.
Suprotnosti između Radikalne stranke i seljačko–demokratske koalicije su kulminirale 1928. godine kada je poslanik Radikalne stranke Puniša Račić (Crnogorac) u Narodnoj skupštini ubio poslanike Hrvatske seljačke stranke (HSS) Pavla Radića i Đuru Basaričeka, a teško ranio Stjepana Radića, koji je kasnije podlegao ranama.
Sve to je dovelo do političke krize i socijalnih i nacionalnih borbi koje su primorale kralja Aleksandra Karađorđevića da se oslobodi političkih partija.
Radi spasavanja zemlje od potresa i raspada, izvršio je 6. januara 1929. godine državni udar kojim je ukinut parlamentarni režim, a zavedena monarhistička diktatura.
Kralj je optužio sve političke stranke da su ugrozile opstanak i jedinstvo države. Ukinuo je Vidovdanski ustav, raspustio je Narodnu skupštinu i zabranio rad svih političkih stranaka. Kralj je imenovao novu vladu, ljude iz raznih političkih stranaka, koji su bili spremni da mu služe. Za predsednika vlade postavljen je general Petar Živković. Zabranio je i mnoge stranačke listove (medijska blokada).
Od tada su se Srbi, Hrvati i Slovenci morali izjašnjavati kao Jugosloveni (Kraljevina Jugoslavija).
Ubrzo je došlo i do ubistva našeg kralja Aleksandra Karađorđevića u Marselju (Pariz) 9. oktobra 1934.god. Posle toga jačaju apetiti hrvata i njima se dozvoljava da 1939. stvore banovinu Hrvatsku (do tada su banovine dobijale nazive po rekama i po blizini mora Primorska). Stvaranje Hrvatske Banovine izazvalo je veliko nezadovoljstvo u srpskom narodu.
Posle ubistva kralja, i dalje smo srljali da održimo neodrživo,
Ubrzo dolazi i novo poniženje, do sukoba oko Konkordata. A Konkordat je međunarodni ugovor sklopljen između Svete stolice (Vatikana) i neke države kojim se uređuju pravni odnosi između Katoličke crkve i dotične države. Veliki protivnik Konkordata pored patrijarha Varnave bio je i vladika Nikolaj Velimirović, koji je organizovao litiju od Knez Mihailove ulice do Narodne skupštine.
Tadašnji ministar policije bio je Slovenac Anton Korošec, inače rimokatolički bogoslov. Kasno uveče 23. jula 1937. godine, Skupština je usvojila većinom glasova Konkordat, ali, srećom ratifikacija nije prošla u Senatu (glasanje je prošlo; 166 glasova je bilo ZA, uz 129 protiv). Tragedija je veće pošto je tu bilo i dosta srpskih poslanika koji su glasali ZA Konkordat.
Istrpeli smo i Krvavu litiju 1937. god kada su žandari tukli svoj verni narod usred Beograda, a sve zarad tuđih interesa. Bio je to veliki uticaj Hrvata i Vatikana u Kraljevini Jugoslaviji, iako je Beograd bio administrativni centar, to je i bio uvod u stvaranje Banovine Hrvatske (1939) i novog ustupka hrvatima, kada su sve banovine nosile imena po rekama i jedna po blizini mora (da bi se izbegla nacionalna obeležja). Tada su se i jasno videle naše srpske slabosti i nemoći, sve u cilju da zadržimo tu suludu tvorevinu. Tada nikome nije ni palo na pamet da Srbi dobiju Banovinu Srbije.
Čim je Kraljevina Jugoslavija ušla u Drugi svetski rat u Hrvatskoj su nemce dočekali sa oduševljenjem i odmah, 10. aprila 1941. stvorili su svoju NDH i krenuli u pokolj Srba (Jasenovac, Jadovno, Pag…) a mi Srbi u građanski rat (bratski) sukob između partizana (komunistička partija koja je do tada bila u ilegali/obznana) i monarhista (JVuO, do tada regularne vojske Kraljevine Jugoslavije).
ŠUCKORI
Ništa čudno, ako se setimo Šuckora, o kojima skoro da se ništa ne zna.
Šuškori je naziv za pripadnika austrougarskih zaštitnih vojnih odreda (policija) na prostoru srpske okupirane teritorije Bosne od strane Austrougarske, gde su živeli Srbi. Ovi odredi su najčešće bili sastavljeni od Muslimana i Hrvata, a bili su poznati po mnogobrojnim ratnim zverskim zločinima počinjenim nad Srbima.
Šuckori su doslovno prava preteča kasnijeg ustaškog pokreta.
Na teritoriji Austrougarske je ubijeno preko pola miliona Srba.
Tokom Prvog svetskog rata životi Srba u Bosni i Hercegovini nisu imali nikakvu vrednost, ubijani su kao divlje životinje, a da za to niko nikad nije odgovarao.
Ovi zločinački odredi bili su aktivni na području ove austrougarske provincije (okupirane BiH, aneksijom iz 1908.) od 1908. do 1918. godine, i na području Kraljevine Srbije u periodu 1914—1918. godine.
Tačnije, oni su sprovodi sistematsku politiku ,,istrebljenja pravoslavnih Srba“.
POSLE DRUGOG SVETSKOG RATA…
A posle Drugog svetskog rata ulazimo sa tim istim dželatima ponovo u novu zajednicu na čelu sa tuđinom Titom, gde nam zabraniše i Krsnu slavu da slavimo, zabraniše oni koji su na ikonu Hrista pucali.
Tada smo počeli da pišemo latinicom… i sami sebe počesmo nazivati Jugosloveni (nacionalnost Jugosloven), ono što nikada bili nismo.
Hrvate počesmo nazivati braćom. A ti isti nam pobiše preko 800000 Srba, i decu u kolevci, a znamo da su imali i logore za decu, šta dalje reći?
I na kraju posle smrti maršala Tita (hrvata) krenuše novi ratovi devedesetih, gde Srbe sa tih vekovnih ognjišta proteraše i poubijaše (Bljesak i Oluja).
To može da porođe samo kod nas Srba.
Pamti i praštaj, zaborav je veliki greh i neprijatelj.
Krvlju našeg naroda i gubitkom vekovnih teritorija smo platili laži o jugoslovenstvu.
Srbi su plakali i za Aleksandrom Obrenovićem (koga srbi posekoše i baciše sa terase na pločnik), ogromna sahrana i plač se čuo širom Kraljevine Jugoslavije i za Aleksandrom Karađorđevićem (na počinak ga je ispratilo oko trista hiljada jugoslovena) i za Titom (plakalo se danima, na sahrani ispratilo ga je više od sto hiljada jugoslovena), plakalo se i za Slobodanom Miloševićem. Ali, ovo su činjenice.
SAMOPORICANjE
Mi kao da nismo svesni te težine, istorija je temelj kao i jezik, naravno uz PRAVOSLAVNU VERU… sve ostalo je nadogradnja. Ako taj temelj uzdrmamo i ako je satkan budalaštinama i lažima neće nam biti dobro u budućnosti. Ako kroz udžbenike istorije i srpskog jezika ne usadimo generacijama ljubav prema domovini, rodoljublju… nema boljitka za sve nas.
Sa naše strane, tragična nam je naša SRPSKA ISTORIJA po pitanju odricanja i samoporicanja.
Šta se to dešava sa nama kroz vekove, a i danas?
Hoćemo i težimo da postanemo ono što nismo i što ne možemo biti, a sve zarad sitnih dnevnih i ličnih interesa.
Pa tako, danas ,,SRBI“ Srbima kreče u belo trobojke i otimaju Svetinje.
Srbi (izrodi) su nas klali i u Jasenovcu (50 posto ,,SRBA“ katolika u Hrvatskoj, ko su oni danas i gde su?)…
Šta su radili Srbi islamisti Srbima u BiH (kroz istoriju)?
Šta je sa Srbima u STAROJ SRBIJI, danas Makedoniji? Koliko ima Srba pošiptarenih na Kosmetu?
Makedonija, šta se desilo sa tim Srbima, ko su oni danas?
Šta su radili srbi-komunisti svojoj braći, očevima i svom narodu?
Šta je sa srbima iz Skadra i severnog dela Albanije?
Tako da ovi ,,srbi“ – milogorci i njihove namere ne treba da čude mnogo.
Olako su od Srba nastajali Crnogorci, Bošnjaci i Makedonci… bez ikakvog otpora u matici da se to spreči, kroz vekove… a za to smo ,,zahvalni” Titu i partiji.
SABRANjE
Zato nam je potrebno sabranje i novo ujedinjenje. Moramo da radimo na novom nacionalnom programu koji nemamo od Načertanija…. i da više radimo po pitanju Srpske istorije u svim krajevima gde žive Srbi, a ne da gledamo i ćutimo na prekrajanja i otimanja istorijskih činjenica, tu moramo burno i glasno da reagujemo, da nas i svet čuje (kao što čuje i one koji kradu i krivotvore).
Ko nam danas umanjuje broj žrtava u Jasenovcu? Tu je i srpska tragedija.
Što više filmova, dokumentaraca, knjiga, časopisa, prevedenih na strane jezike. Jednostavno, ukoliko se zatre svest o žrtvama uništava se to neophodno tkivo nacionalne svesti a to je solidarnost. Nesrećnicima koji su nastradali, ta solidarnost danas ne znači mnogo ali bi značila njihovim porodicama.
*Ovo je bio pokušaj jedne kratke analize događaja.
Priredio: Đorđe Bojanić, glavni urednik sajta Srpska istorija
