Kako smo sistematski simulirali rat protiv Rusa

Sumirajući odnos Srbije i Rusije u poslednjih sto godina današnji kvazi analitičari, „drugosrbijanski“ novinari, stotine nevladinih organizacija i pseudo-istraživača pokušavaju da nam objasne kako eto Rusi kroz istoriju nama nikada ništa nisu pomogli. Kada se započne diskusija na tu temu odmah reaguju „oni“ i započinju da nam sole pamet poluistinama, od toga da nam Rusi nikada kroz istoriju nisu pružili pomoć, a drugi idu dotle da nas uvere kako su nam čak i odmogli pa i naneli veliku štetu, pri tome, navodeći, laži ili neproverene podatke. Podršku za njihovo pisanije imaju od strane zapadnih mentora i to je sasvim jasno. Samo nije jasno zašto im domaći mediji ustupaju svoj prostor? Sloboda govora, demokratija ili je pak nešto drugo u pitanju?! Kada im se supostavite sa dokazima o suprotnom onda „oni“ opet kažu, jeste bilo je pomoći, ali su Rusi to radili iz interesa.

Srbi i Rusi kao jedan isti narod, slovenski, pravoslavan i bratski kroz vekovne ratove spadaju među narode koji su najviše postradali i to je činjenica. U tom zajednikom stradanju i teškim istorijskim uslovima pomagali su se. Pre svega Rusija, kao velika majka, kada je bila u mogućnosti uvek je pomogla Srbiju. O tome je mnogo dokumenata izneto u javnost i kazano u mnogim medijima i na mnogim mestima, a u Srbiji, je ostalo zapisano delima. Ali isto tako, veliki deo istine je skrivan od javosti, sistematski. Dakle postoje neoborivi istorijski dokazi o ruskoj bratskoj pomoći Srbiji u teškim razdobljima i to je istina.

Nakon građanskog rata u Kraljevini Jugoslaviji na vlast je došao komunistički režim na čelu sa Josipom Brozom koji nam je u istorijske udžbenike upisao poluistine i laži, a za najveće neprijatelje odredio upravo Ruse. Nakon vešto skrivane istine o učešću Crvene Armije u završnim operacijama za oslobođenje Jugoslavije počinje velika čistka rusofila i sklanjanja na Goli otok. Trebalo je euforiju rusofilstva zaustaviti i preokrenuti je u korist diktature.

Nikada kroz istoriju, bar ne u poslednjih sto godina, nije bilo toliko rusofobije kao u periodu nakon Drugog svetskog rata do devedesetih godina prošlog veka. To je posebno teško palo Srbima koji su živeli u zajedničkoj tvorevini SFRJ i po difoltu su to morali prihvatiti.

Igra Josipa Broza između Istoka i Zapada završavala se skoro uvek na štetu Rusa (i Srba).

JNA kao jedna od moćnijih vojski u tom periodu, procene kažu treća vojna sila u Evropi, je takođe bila vojno usmerena protiv Rusa (Varšavskog pakta). Doktrina odbrane i sve strategijske procene bazirane su na opasnostima koje prete od Rusije, tako da su odbrambeni planovi pravljeni na osnovu napadnih operacija koje bi Rusi sproveli prema SFR Jugoslaviji. U vojnim školama JNA naročito su se izučavali formacijski sastavi sovjetske, odnosno ruske armije. Skoro 80 procenata štabnih ratnih vežbi, vojnih i drugih oblika ratnih igara planirano je tako što je „plavi“ – neprijatelj – bila neka ruska vojna formacija zavisno od nivoa vežbe (taktička, operativna ili strategijska). Mobilizacijski planovi bili su pravljeni sa uvodnom situacijom – podaci o neprijatelju, i opet je u većini slučajeva simulirana ruska armija. Redovno su se pratile i izučavale sve promene u modernizaciji i opremanju ruske vojske.

Tenzije, o tome kako nam preti invazija od strane Rusa, su podizane kroz informacije poverljivog karaktera koje su pripadnicima JNA dostavljane po raznim nivoima komandovanja. Nebrojano puta je podizana bojeva gotovost komandi i jedinica kao i selektivni stepeni pripravnosti, opet zbog „pretnji“ Rusa.

Vojni poligoni i vežbališta od Krivolaka do Slunja bili su, tokom cele godine, preplavljeni vojskom koja je izvodila neku vežbu (združenu, taktičku ili operativnu) na kojima je grmelo od topovskih kanonadi, a tone čelika su padale po zamišljenom neprijatelju koji bi na kraju pretrpeo ogromne gubitke u tehnici i živoj sili. Vežba bi po pravilu počinjala sa izdavanjem zapovesti za borbu u kojoj je prva tačka bila „podaci o plavom – neprijatelju“. Komandiri i komandanti su glasno grmeli: – „Neprijatelj jačine tri motostreljačka puka sa tenkovskim pukom ojačan…. napada na pravcu…..sa ciljem…itd“. Formacije „plavih“ su jasno ukazivale da se radi o Rusima, jer NATO-Amerika nisu imali ovakve formacije. Glavni zadatak “crvenog” (naše snage) bio je: „….razbiti, uništiti i protiv-napadom potisnuti „plavog“ do linije…“ I tako godinama sa generacijama vojnika odvijale su se ratne igre sa zamišljenim neprijateljem koga su u većini slučajeva simulirali Rusi. Sve to isto, a pre odlaska na poligone uvežbavalo se u učionicama, kabinetima i crtalo na topografskim kartama.

Suprotno od toga, sa zapadne strane gotovo da nam nikakava opasnost navodno nije pretila. Izučavale su se i vojne formacije zapadnih vojski, ali su one u mnogo manjem procentu ugrađivane u ratne igre kao „plavi“ – neprijatelj.

Tako godinama do Titove bolesti. Kada se videlo da otac nacije odlazi na onaj svet, kulminacija ratnih igara sa Rusima je dostigla svoj vrhunac.

U feljtonu koji je objavio list Vreme br. 489, 2000. godine, admiral Branko Mamula piše kako su u to vreme (Titove bolesti) Sovjeti grupisali velike snage oko Jugoslavije: u Mađarskoj četiri divizije, a u Bugarskoj je bila razmeštena posebna sovjetska armija sa ciljem da preko Srbije izbije na Jadran. A onda u tom feljtonu iznosi koje su protiv-mere preduzimane od strane JNA i kolika je snaga bila spremna za odbranu od invazije Rusa.

Poseban osvrt daje na podatke koje su mu dostavili zapadni obaveštajci: ”Zapadne obavještajne službe, zainteresirane da li Varšavski ugovor nešto priprema kako bi promijenio položaj Jugoslavije, pratile su ove pokrete mnogo lakše nego mi i potvrđivale su, da se u Mađarskoj grupišu snage. Prema njihovim procjenama, iz SSSR–a su na putu dvije svježe divizije. U Mađarskoj se već nalazila sovjetska grupacija od četiri divizije, od čega dvije oklopne, uz šest mađarskih divizija i značajne vazduhoplovne grupacije za podršku. Uočen je i pojačan trajektni saobraćaj između Odese i Varne s ukrcanom vojnom tehnikom i opremom. Bugarska je u to vrijeme imala tri armije kopnene vojske koje su bile orijentirane prema Turskoj, Grčkoj i Jugoslaviji. Stizala je tehnika i oprema i za formiranje četvrte armije, pa bi prema Makedoniji i Albaniji bile ešalonirane dvije armije.“

Nekoliko meseci kasnije, te 1980. godine, prilikom susreta sa načelnikom generalštaba Mađarske, generalom Ištvanom Olahom, admiral Mamula od njega dobija direktne podatke o razmeštaju sovjetskih jedinica u Mađarskoj i događajima koji su obeležili taj period. General Olah rekao je da se radilo o smeni sovjetskih jedinica (Mađarska je, u tom periodu, bila članica Varšavskog ugovora), dodajući: „Nije nemoguće da vas u datom času napadnu snage VU iz Mađarske, pri čemu će mađarske snage izvršavati svoje obaveze što ni ja, niti mađarsko rukovodstvo ne možemo zaustaviti, ali Te uvjeravam da ću naći načina da te na vrijeme obavijestim“.

Zanimljivo je primetiti kako, u svom feljtonu, admiral Mamula postavlja stvari tako da ispada da je Rusija, odnosno SSSR i Varšavski pakt, izvor agresivnih pretnji prema SFRJ, dok bi uloga NATO bila maltene „zaštitnička“:

„Ministar vanjskih poslova Mirko Tepavac na sjednici Savjeta narodne odbrane kojim predsjedava Tito, na Brionima septembra ’70–te, posebno je govorio o oživljavanju ruske agresije prema Mediteranu. Iz razgovora s predsjednikom mađarske vlade Jene Fokom zaključio je, da ovaj zna za planove protiv naše zemlje. Spomenuo je i razgovor Pape s britanskim ministrom vanjskih poslova Stjuartom. Papa ga je otvoreno pitao da li će se NATO angažirati ukoliko Jugoslavija, poslije Tita, bude napadnuta, što je Papa osjećao kao realnu opasnost. Stjuart je odgovorio, da NATO nije Jugoslaviji dao nikakvu formalnu garanciju, ali da je zainteresiran za njezin prostor. Mitja Ribičič, predsjednik SIV–a, za vrijeme posjeta SSSR–u u junu mjesecu bio je upozoren od najviših sovjetskih rukovodilaca da neće ostati mirni, ako socijalizam u Jugoslaviji bude ugrožen“.

Naravno, indikativno je i to što je feljton objavljen baš 2000. godine, odnosno posle NATO agresije na SRJ, a uoči 5. oktobra, prevrata koji, opet, zasigurno nije organizovan u Rusiji. Da li biste i danas, admirale Mamula, nakon svih događaja koji su se u međuvremenu dogodili, uključujući i nasilno otcepljenje KiM, na isti način pisali i postavljali stvari? Da li je rezultat potpisivanja sporazuma sa NATO (SOFA, IPAP i dr.) koji nas direktno uvode u ovu zločinačku organizaciju upravo vaš doprinos i vaših sledbenika tako što ste nam sistematski simulirali strah od Rusa i trenirali kroz ratne igre?

Zablude i propaganda o Rusima kao potencijalnim agresorima nastavlja se i nakon Titove smrti, ali sa stidljivim tempom opadanja sve do 1991. godine. A onda dolazi postkomunističko doba i na samom početku šok – novi građanski rat u Titovoj Jugoslaviji. Od Rusa, kao „plavog“ – neprijatelja, ni traga. Sada su Srbima neprijatelji dojučerašnja braća koja su im ispala iz zenice oka, povampirena, krvoločna, nošena jedinim ciljem: „Ubi zakolji da Srbin ne postoji“. Za takav oblik ratovanja nas nisu spremali. Zablude o lažnom bratstvu i jedinstvu i stalna pretnja od invazije Rusa nisu dozvolile da razmišljamo o građanskom ratu.

Tek kada se desila operacija „Milosrdni anđeo“ „Saveznička sila“, odnosno „Plemeniti nakovanj“, kako je, od transparentnih demokrata, nazvana NATO agresija na SRJ, shvatili smo – osim, izgleda, admirala Mamule i njemu sličnih – da se neprijatelj zapravo krio u onih 20 procenata varijanti ratnih igara u kojima je simulirani „plavi“-neprijatelj dolazio iz pravca zapada. „Opasni i agresivni“ Rusi odjednom postadoše braća, a Rusija majka od koje smo očekivali pomoć – samo što ona tada nije mogla da nam je pruži. Nije mogla, ali nije ni odmogla i to je jako bitno za istoriju.

Stalno se porede brojke, da nam je Amerika dala više novca i investicija (to su sve krediti naravno) nego Rusija. S druge strane Rusija nije priznala „Kosovo“, jedina ga brani u UN, a Amerika je napravila „Kosovo“. Pa ko nam je zaista prijatelj? Zar smo do toga došli da prijatelje gledamo kroz novac?

I, na kraju, da li je i naše današnje učešće u brojnim NATO vežbama povampirenje titoističke politike pravljenja neprijatelja od Rusije, odnosno traženja (ne)prijatelja tamo gde ga nema?

Da se zlo ne ponovi nikada više. Ne trebaju Kandićke, Milićke, Čede i ostali „dušebrižnici“ da nam objašnjavaju ko su nam neprijatelji-„plavi“, dovoljno smo naučili i videli kroz istoriju.

Žarko Pecić

FSK

___________________

http://www.vreme.co.rs/arhiva_html/489/11.html

http://www.blic.rs/vesti/drustvo/kako-su-sovjeti-planirali-invaziju-jugoslavije/x9yz8y1

http://www.blic.rs/vesti/svet/britanija-je-verovala-da-ce-treci-svetski-rat-poceti-sovjetskom-okupacijom/11ttlee