PAPA U BEOGRADU – SUŠTINSKA DILEMA

• 
• Do sada su Vatikan i papa pokazali slabost ili manjak želje da sačuvaju Hrišćanstvo u Zapadnoj Evropi. To je očigledno i potvrđuje se činjenicama da više skoro da nema vjernika u rimokatoličkim crkvama, a neke su pretvorene i u noćne klubove.
• Za potvrđivanje te očiglednosti od posebnog je značaja činjenica što se u državama Zapadne Evrope razaraju tradicionalne vrijednosti, a zakonima brane nenormalnosti.
• Imajući to u vidu, postavlja se pitanje, da li Srbija i Rusija, srpski i ruski narod, Pravoslavlje, imaju valjane razloge da sa Vatikanom i Papom zajednički djeluju u odbrani svojih interesa, među kojima je najvažniji, odbrana pravoslavnog identiteta, a da pri tome on ne bude doveden u opasnost.
• U javnosti, a sigurno i u vrhovima države Srbije i SPC prisutno je razmišljanje o dobrobiti i štetnosti dolaska pape Franciska u Beograd, među Srbe.

Kao prost mirjanin iznosim razmišljanje na tu temu.

Da bi se sagledala dubina značaja dolaska Pape u Beograd, potrebno je uzeti i geopolitičke procese, kao i veličinu i važnost događaja kojima čovječanstvo ide u susret.

I ova sadašnja geopolitička situacija (kao i sve druge kroz prošlost) posljedica je ponajviše sučeljavanja i sukoba protivreligioznih i religioznih snaga čovječanstva. Što za posledicu u budućnosti može imati podjelu čovječanstva na dve sfere bivstvovanja u kojima bi se sistem vrednosti i način života razlikovao kao dani i noć.

„Vjerujem u jednoga Boga… i u jednu Svetu, Sabornu i Apostolsku Crkvu…“ I takvu Crkvu u kojoj obitava Duh Sveti i preko koje se spasava čovjek, pokušavaju uništiti, i to zamjenjujući je lažnom „opštom“ crkvom (preko ekumenskog pokreta) koja zadovoljava, a ne spasava palog čovjeka i koja je prožeta silama palog angela.

I ako Vatikan i papa imaju plemenitu ideju da zajedničkim djelovanjem sa Pravoslavljem (RPC i SPC, Moskvom i Beogradom) obnove i vrate Hrišćanstvo u Evropu, Zapadnu Evropu, pa i da donesu mir u Ukrajini, i približe Hrvatsku i Srbiju.., onda je suštinska dilema – da li je to moguće.

Beograd u tom smislu i u tom procesu, jeste prvi kamen spoticanja, ali i kamen odskoka.

Možda se završava istorijska uloga Vatikana (Rimokatoličke Crkve) koju oslikava dug proces – od prvih Hrišćana koji su stradali u ime Hrista kako bi zadobili Carstvo Nebesko, preko Hrišćana koji su se poklonili papi i Vatikanu, do nestanka istih u državama rimokatoličke Evrope.

Sada, možda otpočinje isti lukav proces, proširen na čitav Svijet – nestanak istinskih Hrišćana.

Do sada su Vatikan i papa pokazali slabost ili manjak želje da sačuvaju Hrišćanstvo u Zapadnoj Evropi. To je očigledno i potvrđuje se činjenicama da više skoro da nema vjernika u rimokatoličkim crkvama, a neke su pretvorene i u noćne klubove. Za potvrđivanje te očiglednosti od posebnog je značaja činjenica što se u državama Zapadne Evrope razaraju tradicionalne vrijednosti, a zakonima brane nenormalnosti.

Imajući to u vidu, postavlja se pitanje, da li Srbija i Rusija, srpski i ruski narod, Pravoslavlje, imaju valjane razloge da sa Vatikanom i Papom zajednički djeluju u odbrani svojih interesa, među kojima je najvažniji, odbrana pravoslavnog identiteta, a da pri tome on ne bude doveden u opasnost. Tim prije, ako se uzme u obzir bliskost patrijarha Vartolomeja sa Vatikanom, i njegovo nekanonsko djelovanje u pravcu stvaranja paralelne crkvene strukture. Možda je sadašnja situacija u Ukrajini posledica i vjekovnog djelovanja Vatikana, a u kojoj je Ruska federacija morala da pokrene Specijalnu vojnu operaciju ili da pristane na proces nestanka.

Nije na odmet ni istorijska pouka. Konstantinopolj je poražen od strane Otomanske imperije, kada je postao unijatski, kada njegova vlast nije izdržala iskušenje siromaštva i kada je zatražila pomoć Vatikana.

Pravoslavljem Pobjeđuj!

Predsjednik SNP – Izbor je naš

Čanković Dane