Diplomatski incident od 15.decembra 2020.godine u Sarajevu, kada dva člana Predsedništva BiH Šefik Džaferović i Željko Komšić nisu primili na sastanak ruskog ministra spoljnih poslova Sergeja Lavrova, jeste znak povampirenja političkog islama u glavama ratnih kadrova koji dominiraju političkom scenom vodećih muslimanskih partija u Sarajevu. Pod plaštom lažne demokratizacije i podrške pojedinih država sa Zapada ti kadrovi žele da ignorišu volju srpskog naroda i ponište njegove viševjekovne težnje za slobodom.
Radi se u suštini o dva člana Predsedništva BiH, koji su pod ogromnim uticajem SDA i neposredno Bakira Izetbegovića. To su kadrovi sa spornom ratnom prošlošću i duboko su indoktrinirani mržnjom prema Srbima, Republici Srpskoj i pre svega prema Ruskoj Federaciji, jer u njoj vide, na međunarodnom planu, silu koja će se suprotstaviti nasilnoj reviziji Dejtonskog sporazuma.
Tako se može i tumačiti ovakav čin i skandal koji su priredili Komšić i Džaferović, pod očiglednim uticajem neke od vodećih sila NATO pakta. Vreme će pokazati da to nije dobro za budućnost BiH, kao ni za mir i stabilnost na Balkanu. Iskazana arogancija prema Rusiji, kao velikoj sili kristalno jasno pokazuje kako bi se takav režim ponašao prema srpskom narodu u nekakvoj unitarnoj, „građanskoj“ BiH.
Očigledno je da je ministar spoljnih poslova Sergej Lavrov, očekivao ovakvu podlost u suštini „muslimanskih članova“ predsedništva BiH, pa je ubrzo i izjavio da se to desilo pod uticajem iz vana i da je to u suštini naručeno. Naglasio je da Rusija ne vidi potrebu za revizijom Dejtonskog sporazuma. „Ne vidimo potrebu za revizijom Dejtonskog sporazuma, posebno kada se takve inicijative pokreću izvan Bosne“. Takođe Lavrov je rekao da neke zapadne zemlje pokušavaju da unište arhitekturu sporazuma i upozorio da bi spoljno mešanje moglo dovesti do ozbiljnih negativnih posledica.
U postupcima ova dva člana predsedništva jasno se prepoznaje strani uticaj neke od velikih sila zapada, čiji interesi su potpuno saglasni sa dugoročnim interesima političkog islama u Sarajevu, a to jeste marginalizacija i ignorisanje prava Srba i Hrvata u BiH, pod plaštom izgradnje građanske države. Takva „građanska država“ jeste prostor za muslimansku dominaciju u svim oblastima društvenog života, slično kao što je bilo za vreme komunističkog režima Josipa Broza Tita.
Koreni ovakvog nediplomaskog ponašanja i incidenta jesu i u njihovom „čaršijskom“, odnosno malograđanskom mentalitetu. Relativno su brzo i lako, preko podobnosti u SDA, zauzeli visoke državne funkcije, koje očigledno nisu kadri da nose, bez skandala i posledica po državu u čijem upravljanju učestvuju.
Istorijski kontekst podaništva i vezivanja aktuelne imperije i saveze
Zbog islamizacije i verske netrpeljivosti deo srpskog naroda koji je prešao na islam, Srbi pravoslavci su zvali pogrdnim nazivima „poturice“ i „Turci“, što oni nikada nisu bili niti su to postali. Možda je i najveća istorijska greška Srba pravoslavaca što su se olako odricali svoje biološke braće koji su prešli na islam i što nisu mogli da stave verske razlike ispod nacionalne bliskosti. To su uspevali da reše i narodi koji su zaostajali u opšte društvenom razvoju, kao što su Albanci, jedan narod sa tri vere.
Koreni netrpeljivosti, mržnje, sukobljenosti između Srba pravoslavaca i islamizovanih Srba pojačavali su se u kriznim periodima Otomanske imperije. Poseban razlog sukobljenosti bio je u tome što su su islamizovani Srbi imali značajne povlastice i vršili vlast u ime i po zakonima Turske carevine nad običnom „rajom“, odnosno Srbima pravoslavne vere. Ogromni nameti i porezi, kojima su bili izloženi Srbi pravoslavci i Hrvati, stvorio je odbojnost prema Srbima koji su prešli na islam. Ta mržnja se vremenom nažalost samo uvećavala i generacijski se prenosila sa kolena na koleno. Srbi pravoslavne vere u BiH su postali raja, a islamizovani Srbi su postali imućniji sloj društva koji je štitio Otomansku carevinu.
U pojedinim periodima islamske okupacije i terora, Srbi pravoslavne vere su osećali veću mržnju prema poturicama nego prema Turcima. Veliki srpski pesnik Petar Petrović Njegoš je najbolje odslikao to vreme u mnogim epovima i pesmama, a ponajbolje u Gorskom vijencu.
„Poklaše se braća među sobom…
….
Luna i krst dva strašna simbola,
Njihovo je na grobnice carstvo…“
Kao savremenik tog vremena i vladar Crne Gore, niko kao on sa tako malo reči, a proročki nije opisao tragediju srpskog naroda, njegovo biološko, versko raslojavanje i stradanje. Koreni zla, mržnje i osvete duboko su usađeni u tom vremenu, a nakon toga samo produbljivani i proširivani u novim istorijskim okolnostima.
Sve do aneksije prostora BiH od strane Austrougarske Srbi i Muslimani su bili upućeni jedni na druge i pronalazili su sadržaje saradnje, uvažavanja i međusobne pomoći. Nakon Prvog svetskog rata, naročito kroz ustaški i komunistički pokret Hrvati su uspevali da postepeno odvajaju Muslimane iz srpskog nacionalnog korpusa, pronalazeći u njima živu silu za raat i zločine prema Srbima. To je posebno bilo izraženo u predvečerje Drugog svetskog rata.
Osnove političkog islama, na prostoru BiH, datiraju još od Otomanskog carstva a postepeno dobijaju na intenzitetu nakon aneksije od strane Austrougarske. Do punog izražaja ciljevi muslimanske političke elite dolaze u toku Drugog svetskog rata. Njihova strategija je bila tesno povezana sa institucijama NDH i Nemačke. Tek 1944.godine, kada se jasno videlo da propada NDH i Treći rajh, muslimanska političkaa elita usmeravala je svoju strategiju i sprovodila kroz političku saradnju sa KPJ i kroz prelazak iz Hrvatskih oružanih snaga u NOV i POJ (partizane). Jedan manji deo Muslimana od početka Drugog svetskog rata sarađivao je ili bio u jedinicama JVuO i u partizanima.
Na osnovama iskustava iz Drugog svetskog rata i “poklona” koji su dobili od Josipa Broza Tita, kroz nastanak R BiH, kao federalne jedinice, posleratna strategija Muslimana bila je sve više okrenuta ka ideologiji Alije Izetbegovića, iskazanoj u Islamskoj deklaraciji. Sa raspadom bivše SFRJ, Stranka demokratske akcije je, uz podršku velikih sila Zapada, pre svega Nemačke i Velike Britanije, realizovala pripreme da majorizacijom srpskog naroda i održavanjem referenduma o samostalnosti, a posle i ratom prisili Srbe da ostanu u okviru BiH.
U Islamskoj deklaraciji Alija Izetbegović Bosnu i Hercegovinu vidi kao islamsku državu i da ta država iz javnog, političkog, ekonomskog i kulturnog života isključuje ravnopravnost Srba i Hrvata, kao konstitutivnih naroda. Osnovne ideje te knjige svode se na to da su moderna društva, nastala u zapadnoj Evropi, na osnovama Hrišćanske vere i kulture i da takve ne odgovaraju ljudima islamske vere. Međutim, za razliku od savremenih društava i sistema, nastalih najpre u zapadnoj Evropi, gde je jasno izvršena sekularizacija između državnih i verskih institucija, knjiga „Islamska deklaracija“ ne vidi mogućnost da se stvori društvo, u kome preovladavaju ljudi muslimanske vere, a da može funkcionisati sa distinkcijom između državnih i verskih institucija. Tako da, kao suprotnost jednom modernom poretku jedne države, u knjizi se definiše „islamski poredak“; kao suprotnost današnjim društvima definiše se „islamsko društvo“ a državnom sistemu „islamski sistem“. Islamski poredak je definisan kao „jedinstvo vjere i zakona , odgoja i sile, ideala i interesa, duhovne zajednice i države, dobrovoljnosti i prisile“. Oslonci islamskog poredka je islamska vlast i islamsko društvo. „Islamsko društvo bez islamske vlasti je nedovršeno i nemoćno; islamska vlast bez islamskog društva je utopija ili nasilje.” Pri čemu je islam više od religije, on je „integralni način života“. Muslimansko društvo je definisano kao „zajednica sastavljena od muslimana“.
Kada je Izetbegović krenuo da organizuje Muslimane (Bošnjake) u prethodnoj Jugoslaviji radi ostvarivanja ideja njegove „Islamske dekleracija“, bilo je izvesno da se radi o opasnoj strategiji, koja se odnosila i na druge prostore na kojima žive Muslimani, pre svega na deo Raške oblasti i na Kosovo i Metohiju.
Ratne perfidije i zločini, koje su sprovele specijalne jedinice iz tzv. A BiH, u saradnji sa pojedinim obaveštajnih službama vodećih država NATO pakta, kao što su Markale I i Markale II, ubistvo supruge generala Sefera Halilovića i njenog brata, ubistvo vojnika UNPROFOR-a na Grbavici u Sarajevu i slično, bile su u funkciji medijske satanizacije srpskog naroda uopšte, a posebno u Republici Srpskoj. Danas se te medijske laži i izvršene perfidije i zločini koriste za osporavanje postojanja Republike Srpske. Poseban zločin muslimnske političke elite učinjen je u provociranju i kreiranju zločina koji je počinjen u Srebrenici u julu 1995.godine. I danas nažalost a i ubudeće će vodeće muslimanske stranke medijski zloupotrebljavati stradale u Srebrenici za propagandu prema R.Srpskoj i njenim institucijma.
Nove činjenice i istina o mnogim zločinima u građanskom ratu u BiH, probijaju se isuviše kasno jer je srpskom narodu, R.Srpskoj i Otadžbinskom odbrambenom ratu srpskog naroda pričinjena nepovratna i nesaglediva šteta. Radi istine i istorije treba uložiti dodatne institucionalne napore da se te muslimanske perfidije i laži o srpskim zločinima razobličavaju i saopštavaju činjenice kroz naučne skupove, zbornike, projekte, spomenike i udžbenike. Ta istina je poželjna i neophodna u razvoju duhovnih i moralnih vrednosti u R.Srpskoj.
Bez ove istorijske dimenzije verskog, a potom nacionalnog raskola nije moguće razumeti ključne dimenzije rata u BiH, kao ni sadašnjih međunacionalnih odnosa. Tome su dosta doprinele imperije i velike sile koje su vladale ili su im se sukobljavali interesi na prostoru Balkana. Danas se ta sukobljenost interesa reflektuje na „zvaničnu istinu o ratu u BiH od 1992. do 1995.godine“.
Okončanjem građanskog rata 1995. godine i donošenjem Dejtonskog sporazuma vodeće muslimanske stranke su samo napravile predah, da bi se vremenom, uz podršku dela međunarodne zajednice, vraćale izvornim postavkama političkog islama u pogledu postepenog urušavanja izvornih postavki Dejtonskog sporazuma. To se pre svega zasniva na rušenju konstituivnosti naroda i preuzimanju nadležnosti Republike Srpske.
Strategija političkog islama u BiH uvijena je u oblandu građanskih prava i sloboda, uz stalno negiranje prava srpskog naroda i Republike Srpske, radi izgradnja unitarne države na osnovama političkog islama.
Demografski aspekti položaja konstitutivnih naroda na prostoru BiH
Za vreme Drugog svetskog nakon razbijanja Kraljevine Jugoslavije, prostor Vrbaske, Drinske i deo Zetske banovine je okupiran i zajedno sa Hrvatskom banovinom ušao u sastav Nezavisne Države Hrvatske (NDH). Odmah po uspostavljanju NDH prema Srbima i Jevrejima preduzeta je široka kampanja pokatoličavanja i etničkog čišćenja radi čega je osnovan sistem koncentracionih logora: Danica u Koprivnici (osnovan 29.04.1941. godine), Kerestinec kod Zagreba, Lepoglava, Slana kod Paga, Gospić, Kruščia kod Travnika, Capar, Logorgrad, Sisak, Tenj kod Osjeka, Jastrebarsko, Đakovo i najveći i najzloglasniji Stara Gradiška i Jasenovac koji se poredio po zlu sa Dahauom , Mathauzenom i Aušvicom.
Svi konclogori imali su zajedničku komandu – Ustašku nadzornu službu i kasnije Glavno ravnateljstvo za javni red i sigurnost. Istorija još nije utvrdila precizan broj Srba stradalih u NDH, koji se kreće između 800.000-1.000.000. Samo u Jasenovcu zverski je ubijeno i umoreno oko 700.000 ljudi. Spasavajući svoje gole živote, BiH je napustilo oko 200.000 Srba. Kao posledica izvršenog genocida nad Srbima javlja se i osveta kod Srba u periodu 1942-1943. godine , kada su izvršeni zločini nad Muslimanima u Foči i bližoj okolini. To je bila osveta za Brod na Drini i selo Miloševiće, kada su ustaše i Muslimanska milicija pobile, poklale i pobacale u reku Drinu oko 6.270 osoba. To je bila ta spirala zla koja se na istim prostorima ponovila devedesetih godina Dvadesetog veka, u građanskom ratu u BiH u Bratuncu, Kravici prema Srbima a 1995, godine u Srebrenici, nad Muslimanima, gde nije utvrđen još tačan broj žrtava jer se sa njima nažalost manipuliše iz političkih razloga.
Struktura stanovništva prema zvaničnim popisima (%)
Zbog ustaškog genocida i zbog nasilnog iseljavanja, u godinama Drugog svetskog rata, kao i zbog organizovanog preseljavanja dela žitelja iz BiH u druge delove Jugoslavije, pre svega u Vojvodinu, srpsko stanovništvo u BiH se sračunato i naglo smanjilo. Na sceni je bio Brozov komunistički inženjering razbijanja srpskih etničkih prostora.
Po poslednjem predratnom popisu 1991. godine , koji nije verifikovan, Muslimana je u BiH bilo 1.905.829 ljudi (43,%), Srba 1.369.258 (31,4%), a Hrvata 755.892 (17,3%). Od 106 opština BiH, Muslimani su činili većinu od preko 50% stanovništva u 35 opština, a Srbi u 32. Oko 240.000 stanovnika BiH (5,5%) opredelilo se u određeno vreme kao „Jugosloveni“, čiju su većinu činili Srbi ili deca iz mešovitih brakova. U etničko-teritorijalnom sastavu BiH, Srbi su imali vodeće mesto. Oni su predstavljali apsolutnu većinu stanovništva na 53,3% teritorije Republike. Zato je danas političko spletkarenje o tome da su Srbi dobili 49 % teritorije BiH zlonamerno, a pogotovo kada se uzme u obzir kvalitet teritorije, gradovi i privredni centri. Katastarski većinsko vlasništvo nad zemljom u samom gradu Sarajevu imali su Srbi a bili su primorani da nakon dejtona napuste grad i svoja imanja. Prognano je oko 170.000 Srba sa svojih imanja a Muslimani i danas govore o Sarajevu kao multietničkom gradu, koji je nažalost islamizovan i u kome danas sve više se dosaljavaju arapi i ekstremisti iz islamskog sveta.
Kako se iz navedenih činjenica može zaključiti istorijska podloga etničkim sukobima u BiH sadržana je u konstituisanju srednjevekovne države cepanjem širih etničkih celina i potonjim spajanjem triju verskih, u znatnoj meriisključivih grupacija. Time su osnovani temelji svim kasnijim nesporazumima i bratoubijstava.
Etničku dimenziju osnovnim faktorima strategijskih ciljeva sukobljenih strana jasno definiše kolektivna svest, svake etno grupe zasebno u koju je, na temeljima kolektivnog pamćenja ranijih zločina, utkan strah, a time i netolerancija i neretko želja za osvetom prema drugim stranama. Moguće je postaviti i tezu da je uticaj ovog faktora bio najizraženiji kod onog naroda koji je imao najveća stradanja. Bez prejudiciranja ikakvih daljih kvalifikacija nesumljivo se može reći da je to bio srpski narod. Neuvažavanje ili potcenjivanje ovog faktora neminovno vodi nužnosti kompromisnih rešenja kakvo je i postojeći dejtonski, strogo kontrolisani mir jer je odredio granice nacionalnih teritorija koje su kroz istoriju bile uzrok sukoba i stradanja. To saznanje šta kome pripada može pozitivno uticati na razvoj međunacionalnih odnosa i na toleranciju.
Podaci o otseljenom i doseljenom stanovništvu u BiH u periodu 1961-1991, pokazuju da je među otseljenima bilo oko 55% pravoslavnih i 35% katolika. To upućuje na zaključak o privilegovanom položaju muslimanskog stanovništva u tom komunističkom periodu u BiH, kada se pod plaštom bratstva i jedinstva vršila majorizacija prava Srba i Hrvata. Tako se došlo na poziciju koju pokazuje popis stanovnika iz 1991. godine: 43,7% Muslimana; 31,33% Srba i 17,7% Hrvata.
Nakon 80 godina procenat učešća muslimanskog stanovništva u BiH se povećao za oko 11,45%, dok je procenat zastupljenosti Srba umanjen za 12,16%. Tako je u suštini BiH, kao većinska hrišćanska za kratko vreme u dvadesetom veku, od strane komunista promovisana u pretežno islamsku federalnu jedinicu SFRJ. Takav trend pamte Hrvati i Srbi i žele da zaštite svoju teritoriju i spreče dalju majorizaciju kroz tzv. demokratizaciju.
Prema popisu stanovništva BiH iz 1981. godine srpska naselja su zahvatala oko 53,3% teritorije u BiH, jer su se prostirala uglavnom u ruralnim područjima. Istovremeno Srbi su te godine imali 51,4% zemlje BiH u privatnom vlasništvu. U taj procenat nije ušla zemlja u vlasništvu „Jugoslovena“ i onog u društvenom vlasništvu, tako da je srazmeran procenat zemljišta dodatno pripao Srbima nakon vraćanja oduzete zemlje.
Skupštini BiH, 25. januara 1992. godine , donela je odluku da se sprovede referendum o suverenitetu i nezavisnosti Republike. Srpska parlamentarna poslanička grupa odbila je da uzme učešće na glasanju i napustila je salu zasedanja. Referendum je sproveden krajem februara 1992. godine uz učešće 63,4% birača (2.073.932 birača), od kojih je 62,68% glasalo za suverenu Bosnu. Iako zapravo nije bilo zvaničnih rezultata, može se zaključiti, iz tvrdnje muslimanske strane da je na referendum izašlo preko 63% građana, i da dvotrećinske većine koju je Ustav propisivao i koja je iznosila 66%, nije bilo. Srbi nisu izašli na referendum smatrajući da su oni već izrekli svoje gledište kroz referendum na nivou RS.
Slični bi bili rezultati danas na referendumu o članstvu u NATO paktu. U više navrata Srbi u R Srpskoj su iskazali stav da ne žele da BiH ide putem članstva u NATO pakt i to potvrdili Rezolucijom u Skupštini Republike Srpske. Muslimanske stranke u vlasti za to ne žele da čuju nego se pozivaju na Odluku Predsedništva iz 2009. godine , kao da narod i vlast R.Srpske nemaju pravo da promene svoju odluku nakon 11 godina, nego postaju taoci sumnjivih odluka u znatno drugačijim okolnostima.
Kako dalje u podeljenoj Bosni i Hercegovini?
Bosna i Hercegovina jeste podeljeno društvo. Ona je silom i prinudom velikih sila nakon građanskog rata 1992-1995.godine ostala prividno jedinstvena, kao međunarodni politički subjekt a u svemu drugom egzistira kao državna zajednica Federacije BiH i Republike Srpske. Sistem vrednosti u oba entiteta je različit prema mnogim strateškim pitanjima i vizijama budućnosti naroda i njihovih međusobnih odnosa. Istorija ratova i sukoba na prostoru današnje BiH potvrdila je da je nemoguća i neponovljiva komunistička krilatica i politika „bratstva i jedinstva“, koja je počivala u „bratoubijstvu“.
Ostale su nepremostive rane i posledice, prvenstveno u sukobima između Srba i Muslimana tako da bi svaka unitarizacija prostora BiH, pod plaštom građanskog karaktera te države i većih građanskih prava i sloboda vodila u islamsku dominaciju, postepenu seobu Srba i Hrvata i nastanak muslimanske države u srcu Jugoistočne Evrope. Kada se tome doda jačanje islama u Albaniji, Severnoj Makedoniji i u Srbiji, posebno na Kosovu i Metohiji, onda taj problem postaje još veći. Indikator ove tvrdnje jeste broj terorista u sastavu tzv. Islamske države, kao i teroristički akti u Beču.
Zbog toga budućnost BiH je moguća samo na ravnopravnosti konstitutivnih naroda, uz dosledno poštovanje izvornih nadležnosti entiteta u skladu sa Dejtonskim sporazumom. Svako eksperimentisanje vodećih sila EU i NATO pakta može ponovo gurnuti ovaj prostor u krvavi rat i nestanak BiH kao međunarodno priznate države. Obećanja i podsticanja sa Zapada da se treba „reformisati BiH“ i da se treba promeniti novi ustav, koji će imati građanski karakter, guraju narode BiH u novu krizu, kojoj se kraj i posledice ne mogu sagledati.
Ne može se ignorisati i majorizovati volja Srba i Republike Srpske, pod bilo kakvim izgovorima. Velika je sreća što su sve relevantne političke stranke jedinstvene oko zaštite Republike Srpske i smatraju je garancijom slobode i naconalnih prava. Lažna priča o demokratizaciji, integracijama, građanskim pravima i slobodama, boljem životu i integracijama BiH u NATO pakt neće proći.
IZVORI
- https://www.pravda.rs/2020/12/15/reakcija-lavrova-na-odbijanje-clanova-predsednistva-bih-da-se-sastanu-sa-njim/
- Petar Petrović Njegoš, Gorski vijenac, VIZ, Beograd, 1998. godine
- http://sr.wikipedia.org/sr/, Islamska_deklaracija
- Radovan Radinović, Građanski rat u BiH (tok i posledice), ekspertiza u Hagu, Beograd, 2011., str. 4-7.
prof .dr Mitar Kovač
EVROAZIJSKI BEZBEDNOSNI FORUM
Izvor: Srpski Stav
