Specijalnim istražnim sredstvima se definišu ona sredstva ili tehnike koji se koriste za prikupljanje dokaza i/ili obavještajnih podataka i informacija, na takav način (tj. prikriveno/tajno) da oni koji su predmet istrage na to nisu upozoreni. Svakako da primjena tih sredstava podrazumijeva kršenje građanskih prava i ruši privatnost, što oni koji sprovode tu operaciju ili izdaju ovlaštenje za njeno sprovođenje, u bilo kojoj i djelimično uređenoj državi, moraju da opravdaju tu vrstu „elektronskog nadzora“; presretanja telekomunikacija, korištenje prislušnih uređaja i korištenje sredstava za praćenje. Sama priroda „elektronskog nadzora“ je takva da njegovo korištenje često dovodi do toga da dokazi prikupljeni na taj način kasnije budu osporavani pred sudom zbog toga što su, njegovom primjenom, prekršena osnovna prava (naročito ona koja garantuje Evropska konvencija o ljudskim pravima). Zbog toga se specijalne istražne tehnike i sredstva, bilo da je reč o operacijama koje se sprovode radi prikupljanja obavještajnih podataka ili radi prikupljanja dokaznog materijala, mogu koristiti isključivo kad: postoji izričita osnova u unutrašnjem pravu, i kada postoji odgovarajući okvir za izdavanje odobrenja i adekvatnog nadzora nad sprovođenjem mjere, a sama primjena takvih mjera je neophodna i pravilno odmjerena.
U Bosni i Hercegovini ta pravila ne važe; uslovi za primjenu se ne poštuju, ne obezbjeđuje se nadzor. Zakon se ne primjenjuje, krši se otvoreno i neograničeno. Uglavnom iz kriminalnih razloga a čine ga navodne bezbjednosne agencije (OBA i SIPA) koje bi trebale garantovati stabilnost i zaštitu ustavnog poretka. Umjesto zaštite ustava BiH, upravo te agencije su postale sredstvo pritiska; oruđe kriminalaca, bitangi i ratnih zločinaca za rušenje građanskih sloboda, političkog sistema i pravosudnih institucija, prije svega Tužilaštva BiH. Ponekad i u interesu drugih država kojima se, bez odobrenja suda, dostavljaju rezultati ovih nezakonitih aktivnosti.
O jednoj takvoj operaciji nezakonitog elektronskog nadzora ovih dana je govorio Ministar bezbjednosti u Savjetu ministara Dragan Mektić, koji je javno naglasio kako je rezultate provedenih specijalnih istražnih mjera dostavio Vladi Srbije iz sasvim političkih razloga i potrebe da uzme učešće u kampanji za izbor predsjednika Srbije.
Nadzor nad bezbjednosnim agencijama su dogovorili tadašnji politički lideri SDA i SDS – Bakir Izetbegović i Mladen Bosić (koji se u međuvremenu povukao sa pozicije lidera SDS-a). Sin Alije Izetbegovića, Bakir, korumpirani fundamentalista koga zapadni izvori kao i najvažniji mediji u Sarajevu (Slobodna Bosna i Avaz) povezuju sa političkim ubistvima, likvidacijama, terorizmom, krađom humanitarne pomoći (vrijedne pet milijardi maraka) i vojničkih plata Armije BiH (u vrijednosti od dvadeset milijardi maraka), preuzeo je pod kontrolu Obavještajno bezbjednosnu agenciju, postavljajući Osmana Mehmedagića Osmicu, odanog islamistu, za direktora, uprkos otporu koji je pružila američka CIA i njen direktor Džon Braun.
Mladen Bosić je na mjesto Ministra bezbjednosti doveo polupismenog, nestručnog i ucjenjenog Dragana Mektića, vjerujući da će takvu osobu, sa falsifikovanim podacima o stručnom obrazovanju, lako kontrolisati. Ali Mektić je Bosića izbacio iz igre i učinio ga beznačajnim, imenujući na čelo Agencije SIPA svog radnog kolegu iz Prnjavora, saučesnika u mnogim ratnim i poratnim događajima i čvrste kumovske veze. Mada ovdje „kum“ ne mora biti definicija tradicionalnog i posebnog prijateljstva, već više predstavlja, potvrdu mafijaške vezanosti u hijerarhijski utvrđenom poslovnom odnosu, kao elementu i sadržaju organizovanog kriminala.
To je ta relacija Dragana Mektića i Perice Stanića, koja je ograničenom ministru nezakonito pribavljala informacije iz javnog i privatnog života a koje je koristio da kompromituje i ucjenjuje: tužioce, sudije, političare i novinare.
U načelu, Tužilaštvo BiH kao neformalno udruženje antisrpski orjentisanih kukavica i jadnika, ovakvu sudbinu je zaslužilo. Odsustvo stručnog i moralnog kredibiliteta, potpuni nedostatak hrabrosti i znanja, doveo je čitavu neustavnu strukturu tužilaštva BiH i mnoge tužioce u neugodnu situaciju iz koje su se oni spašavali bjekstvom, ostavkama, izmišljenim bolestima ili novim poslovnim planovima.
Prvi je kapitulirao Glavni disciplinski tužilac Arben Murtezić iz samo jednog razloga: da nova v.d. nezakonita disciplinska tužiteljica Alena Kurspahić može suspendovati Glavnog tužioca Gorana Salihovića, što je i učinila drugi dan nakon imenovanja. Pao je šef odjela za suzbijanje organizovanog kriminala Božo Mihajlović, napadnut je Oleg Čavka a za njim i Dijana Kajmaković… i tako dalje i tako dalje.
Uglavnom je nezakonito prisluškivanje predstavljalo taj mehanizam kompromitacije i rušenja tužilaca koje se pretvara u rušenje tužilaštva, kome Mektić predlaže „Prinudnu upravu“ samo da bi, on, policajac, mućak iz Prnjavora, izbjegao nužni krivični progon zbog nezakonitog, desetogodišnjeg obavljanja dužnosti direktora Službe za poslove sa strancima, sa sumnjivom diplomom hrvatskog policijskog obrazovnog centra. Diplomom „šestog stepena“ tj. višom ali internom školskom spremom, za obavljanje poslova u okviru MUP-a Hrvatske, sa kojom je nezakonito vodio Službu iako je zakonom propisano da direktor mora posjedovati „sedmi stepen“ akademskog znanja i zvanja. U stvarnosti Mektić je na tom mjestu i bio jer je pored Mladena Bosića, Mirka Šarovića i Nebojše Vukanovića, predstavljao najvažnijeg partnera i borca za ideje Alije Izetbegovića ali i Bakirove pragmatične ciljeve stalnih napada na ustavnu poziciju i integritet Republike Srpske.
Prisluškivanje javnih ličnosti i nosilaca izvršnih ovlaštenja imalo je za cilj, prikrivanje stvarnih problema koje u sektoru bezbjednosti i međuetničkim odnosima, konstantno proizvode, muslimanska braća iz SDA i njihov šef Bakir Izetbegović.
Najsigurniji način slabljenja Republike Srpske jeste stara propagandna matrica zapadnih zemalja o Bošnjacima kao navodnoj žrtvi i o Srbiji kao agresoru.
Srebrenica je metafora neslućenih mogućnosti tog koncepta, koji urušavajući međunarodni položaj Srbije i Republike Srpske u stvari, agresivno radi na promijeni Dejtonskog sporazuma u pravcu unitarizacije i neskrivene, radikalne islamizacije.
Sa tim ciljem i na taj način je konstruisana priča o genocidu i krivici Srbije, Republike Srpske i cjelokupnog srpskog naroda za rat i njegove posljedice. Zbog očuvanja te slike rata, cjeli politički i vojni vrh Srbije i Republike Srpske je brutalno kažnjavan i omalovažavan. Mnogi su i danas u raznim evropskim zatvorima.
Šta je bio jedini adekvatan odgovor Republike Srpske na ovu propagandu, koja izaziva teške posljedice po ustavni položaj Srba u Bosni i Hercegovini i po samu Republiku Srpsku?
Šta je u stvari bio odgovor koji daje kakav takav pozitivan rezultat i na zapadu?
Argumentovan prikaz okolnosti sukoba i samih aktera te demistifikacija navodne žrtve. Ta navodna žrtva je pripadala svjetskoj islamističkoj i terorističkoj internacionali a njen lider je jasno formulisao ideju i program izgradnje islamske države na Balkanu. U stvari, navodna žrtva je dio svjetske terorističke mreže i istureni faktor zajedničkih ciljeva zapadnih tajnih službi i radikalnog islamizma na Balkanu. Ta politika pripada civilizacijskom i vjerskom bratstvu fanatika sa ruksacima punim eksploziva. Njihova ideološka braća su među pripadnicima Al kaide, Islamske države, Nusra fronta, Muslimanskog bratstva i sličnih organizacija, koje brutalno, u vjerskom zanosu, odsjecaju glave zapadnim humanitarnim radnicima, novinarima, špijunima, civilima i vojnicima jednako. U svemu tome, ova navodna žrtva, kao narod, kao politička filozofija i vjerska svijest, učestvuje, ratujući i ubijajući, na isti način kako su to radili 1992. u Tešnju, 1993. i 1994. u Srednjoj Bosni i 1995. na Ozrenu i Vozućoj. Sa kamerama, ritualno, onako kako je Sultan Fatih odsjekao glavu posljednjem bosanskom kralju Stjepanu Tomaševiću, simbolično prekidajući i poništavajući bilo kakvu vezu „zemlje Bosne“ sa evropskom kulturom i tradicijom.
Srbi su ostali posljednji branioci evropske tradicije i tog identiteta pred islamistima u današnjoj BiH. Ta borba je dio vjekovnog sučeljavanja islama i hrišćanstva, u kojoj su stvarne žrtve i slabija strana upravo Srbi. Sami protiv Klintonovog i Izetbegovićevog naslijeđa – sami protiv Bin Ladenovih bombaša samoubica i Bagdadijevih koljača.
Bosna i Hercegovina je kritična tačka evropske bezbjednosti sa bazama Islamske države, u političkim institucijama, vjerskim elitama, nevladinim organizacijama, medijima, sistemu bezbjednosti te u mnogim naseljima koja žive vanustavni život šerijatske države. Cijela Bosna i Hercegovina, kroz Bošnjake kao najbrojniji narod, živi teokratsku iluziju o dinastiji Izetbegović i njihovom političkom naslijeđu.
Odgovornost za stotinu hiljada mrtvih pod Izetbegovićevom vladavinom, za dva miliona prisilno raseljenih i duboku političku konfrontaciju Bošnjaka sa komšijama hrišćanima – Srbima i Hrvatima, doživjelo je svoju nagradu u činjenici da je Bakir naslijedio Aliju i vlast nad terorističkom mrežom koju su oni izgradili, da svoj narod drže u pokornosti a Srbe i Hrvate u strahu. Ta mreža je sve jača i organizovanija, sve evropske bezbjednosne službe znaju za nju, a bezbjednosne agencije u Sarajevu podržavaju teroriste, vrše kontra-obavještajnu zaštitu terorista i ne bave se terorizmom na ozbiljan i profesionalan način. Naše službe ne poštuju ni bezbjednosne procedure, ni utvrđene obaveze – ne blokiraju finansijska sredstva terorističkim organizacijama; ne uznemiravaju njihove banke, njihova osiguravajuća društva, humanitarne organizacije preko kojih novac dolazi; ne sprečavaju svakodnevno pranje novca, ne blokiraju propagandu SAFF-a, niti bilo kog islamističkog medija. Štaviše, te službe kao izdanci fanatizma Alije Izetbegovića, mudžahedina, vehabija i stranke SDA, u svoj antisrpski zagrljaj hvataju i neke frustrirane političare i novinare iz Republike Srpske. Planski i sinhronizirano se vode obavještajno-bezbjednosne operacije protiv autentičnih politika i političara iz Banja Luke, i to već deset godina, a bezbjednosne agencije ispoljavaju nesposobnost da uoče jasnu razliku između slobode štampe i terorističkih aktivnosti, kao što su akcije i obavještajno-propagandne aktivnosti uz subverzivno-podrivačku djelatnost.
Najveći neprijatelj mira i stabilnosti u BiH su islamistička politika SDA i britansko-američka podrška toj iracionalnoj, antiistorijskoj, razornoj i nelogičnoj vehabijskoj koncepciji islamskog društva i države. To je politika koja ugrožava bezbjednost cijele Evropske unije. Takva SDA i sam Bakir Izetbegović, uz pomoć Službe za poslove sa strancima, koju je tada vodio Dragan Mektić, prima 2003. godine u BiH državljanstvo „sandžakliju“ Adisa Drndu a već iduće 2004. godine, bez ikakvih provjera, on postaje inspektor agencije SIPA. Obavještajno bezbjednosna agencija ima snimak hutbe iz 2010. godine koju je na Vlašiću držao vehabijski vođa Bilal Bosnić (osuđen zbog veza sa ISIL-om na 7 godina zatvora), a na tom snimku hutbi prisustvuje taj inspektor SIPA i podržava je – www.youtube.com/watch?v=rHmSQ3xVLfg
Danas je on Viši inspektor zadužen za bezbjednosne provjere u agenciji SIPA! Viši inspektor koji sarađuje sa islamističkim vođama pravosnažno osuđenim zbog podrške Islamskoj državi napreduje u službi i zadužen je za bezbjednosne provjere, dok su otjerani viši inspektori Mario Kapetanović i Dženana Omerbašić jer su uhapsiti Šemsudina Mehmedovića, prvog pokrovitelja ritualnog klanja Srba u BiH.
Kao Bakirov poslušnik, Mektić podržava takvu agenciju SIPA, koja će hapsiti srpske političare i vojnike, prikrivati u BiH važne baze ISIL-a i odbraniti vlast Bakira Izetbegovića, vješto skrivajući organizovanost i djelovanje terorističkih grupa i organizacija. Štiteći teroriste i njihove organizacije, prikrivajući počinjene terorističke akcije i parališući bezbjednosni sistem države, Mladen Bosić i Mirko Šarović preko Mektića oduzimaju pravo Republici Srpskoj na istinu i odbranu. Istinu da SDA i Bakir Izetbegović štite i podržavaju teroriste u BiH, da im pružaju kontraobavještajnu zaštitu, da zbog njih parališu cjelokupni pravosudni sistem; da sprečavaju lokalne medije u bavljenju tom temom.
A jedina efikasna odbrana integriteta srpskog naroda i Republike Srpske jeste upravo u razotkrivanju terorističkih organizacija i terorističke prijetnje koja dolazi iz Sarajeva. Dragan Mektić je za deset godina upravljanja Službom za poslove sa strancima omogućio Arapima da organizuju i izgrade desetine naselja zatvorenog tipa oko Sarajeva, sa nelegalnom dokumentacijom. On je lično oslobodio „Abu Hamzu“ (Imad al Husin) iz imigracionog centra. Mjenjajući, odredbu zakona o maksimalnom roku zadržavanja stranaca u imigracionom centu, sveo je taj rok na tri godine. Promijena ove odredbe se ticala samo Abu Hamze, koji predstavlja prijetnju nacionalnoj bezbjednosti, pa je zadržan sedam godina do progona u Siriju.
Teroristički akti u Zvorniku i Sarajevu, ubistvo policajca i dva vojnika u Sarajevu su prikrivani i nisu bili vijest ni tri dana. Ovi teroristički napadi našli su se na Američkoj listi 78. terorističkih akcija u svijetu koje su slabo praćene u javnosti i na koje nije bilo adekvatnog odgovora države. Što je za Trampovu administraciju problem – za Mektića nije. Ni o tome, ni o konsolidovanoj listi terorista i njihovih organizacija Savjeta bezbjednosti UN, na kojoj se konstantno pojavljuju lica i organizacije iz BiH; ni učešću BiH državljana u terorističkim akcijama u Francuskoj, Belgiji i Njemačkoj; ni o odlasku 400 fanatika iz BiH na ratišta Sirije i Iraka kao ni povratku oko 200. boraca – Mektić ne govori. Kao ni o obavještajnom napadu na Srbiju i atentatu na premijera vlade Srbije Aleksandra Vučića, za koji je znao da se priprema i ništa nije učinio da ga spriječi niti da sankcioniše razularene počinioce brutalnog napada.
Ni u javnosti, ni u parlamentu, ni u Savjetu ministara nije bilo govora o dolasku bivšeg oficira odreda El mudžahedin, glavnog ratnog računovođe komandanta Abu Malija, glavnog stručnjaka Al Kaide za specijalne eksplozive Tarek Mahmoud Ahmad al Savaha koji je vraćen iz Guantanama u „svoju matičnu državu BiH“. I ne samo on nego i pet Alžiraca (Mustafa Ait Idr, Muhamed Nechle, Boudela Hadž, Saber Lahmar Mahfouz i Lakhdar Boumedijen), koji su iz Guantanama poslani pod oznakom „opasni po nacionalnu bezbjednost“ zbog poznavanja borilačkih vještina, hakerskih napada na DOS podsistem banaka i drugih finansijskih institucija, zbog vještine u uličnim i gradskim ratovanjima, zbog upravljanja eksplozivima.
Skrivanje i zataškavanje terorističke prijetnje, pružanje pomoći teroristima je civilizacijska izdaja i izdaja svih ljudi koji žele mir i stabilnost. Posebno je izdaja Republike Srpske, koja je najviše ugrožena od islamskog radikalizma i sarajevskih fanatika odgajanih u Izetbegovićevoj doktrini sveopšteg rata – svako protiv svakog.
A tek nekontrolisano naoružavanje nedržavnih aktera poput Islamske države, pobunjeničkih, paravojnih, radikalnih i terorističkih grupa uz otvorenu ili prikrivenu podršku određenih država ili skrivenih elita, predstavlja bezbjednosnu prijetnju na globalnom i nacionalnom nivou. Brojne istrage, vođene u vezi sa uništavanjem i prodajom viškova naoružanja, municije i minsko eksplozivnih sredstava pokazale su ogromne zloupotrebe pojedinih pripadnika Ministarstva odbrane, oružanih snaga, pojedinaca iz preduzeća namjenske industrije, nekoliko domaćih i stranih firmi i posrednika koji su učestvovali u švercu oružja koje je donirano ili prodavano uvoznicima i krajnjim korisnicima, blizu ratom zahvaćenih područja, uz slabo štićene magacine naoružanja i vojne opreme, te velike količine ilegalnog naoružanja i neeksplodiranih ubojitih sredstava, postojanje bezbjednosnih prijetnji novih sukoba i terorističkih napada od strane organizovanih grupa ili usamljenih nasilnih ekstremista opredjeljenih da samostalno nabave oružje, eksploziv i izvedu neki teroristički akt.
U Makedoniji Albanci i manja makedonska stranka dogovaraju primjenu platforme iz Albanije koja znači komadanje Makedonije. Nema razlike ni u koaliciji Albanaca, Bošnjaka i Đukanovićevih Crnogoraca – ista meta, Srbi, i identična matrica. Baš kao i savez slabijih srpskih stranaka iz Republike Srpske sa vjerskim fanaticima iz SDA. Sve što se dešava podrazumijeva napad na srpske nacionalne interese i na hrišćanstvo uz pomoć radikalnog islamizma i nacionalizma. Krajnji cilj jeste napad na stabilnost najvažnijeg državnog subjekta na Zapadnom Balkanu – na Srbiju. SDS je, dio toga – ponašajući se kao ucjenjeni sluga Bakira Izetbegovića, doveo je državu i mir u pitanje. Oni su izdajnici mira, pravde i izdajnici Republike Srpske.
A šta je SDS nekada bio, o tome će vjerovatno govoriti svi oni kadrovi, stvaraoci Republike Srpske koji su tako efikasno otjerani iz ove Izetbegovićeve političke filijale, koja je zadržala ime SDS a sve drugo, zajedno sa srpskim narodom, brutalno odbacila i iznevjerila. Svakako će položiti račun zbog toga.
Dževad Galijašević
www.fsksrb.ru
