Racionalni iracionalizam racije

Masovni mazohizam Srba u Vojvodini

Pomenom i polaganjem venaca žrtvama nastradalim u zimu 1942. godine, kada su Hortijevi fašisti ubili i pod led bacili nekoliko hiljada stanovnika Novog Sada (uglavnom Srbe i Jevreje) obeležena je 71. godišnjica Novosadske racije. U okviru obeležavanja ove godišnjice memorijalno društvo „Racija 1942“ organizovalo je „Marš živih“ u znak sećanja i poštovanja na žrtve tog masovnog pogroma nad Srbima i Jevrejima.

Evo kako te strašne januarske dane 1942. godine opisuje jadan od retkih preživelih Jevreja, Pavle Šozberger, kojem je tada čitava porodica ubijena na ulici. On priča:

„Svi stanovnici srpske i jevrejske narodnosti izvedeni su iz kuća i odmah na ulici postrojeni, naređeno im je da legnu i tako su ubijeni iz pušaka i revolvera. Ubijano je bez razloga i bez milosti. Ubijalo se na ulicama, dvorištima, u stanovima„.

Šozberger dodaje da su Srbi i Jevreji najmasovnije ubijani na kupalištu „Štrand“, na obali Dunava:

„Ljudi i žene sa decom ulazili su kroz kapiju ‘Štranda’  u redovima po četvoro, na temperaturi oko -30°C skidana im je odeća i goli su terani na daske položene na led Dunava. Mineri su eksplozivom napravili otvor na ledu i streljane žrtve padale su u vodu, a vojnici su ih još gurali pod led„.

Za razliku od prethodnih godina, kada je ovakav pomen praćen sukobima gradske vlasti i Srpske pravoslavne crkve, ovog puta je sve proteklo dostojanstveno i u miru.

SVM ćuti

Predsednika SVM Ištvana Pastora, ni predhodnih ni ove godine niko nije video na obeležavanju godišnjice stradanja civila koje su mađarski fašisti poubijali i bacili pod led. Još više je iznenađujuće da tog datuma na obali reke nije viđen ni njegov sin, Balint Pastor, poslanik u Skupštini Republike Srbije, u kojoj je često govorio o potrebi poštovanja hrvatskih, muslimanskih i albanskih žrtava… Šokantno je i uvredljivo da ni na sajtu Saveza vojvođanskih Mađara nema nijedne reči o pomenu žrtvama fašističkog terora u Novom Sadu, kada su mađarski zločinci ubili i bacili pod led više hiljada ljudi (uglavnom Srba i Jevreja). Zbog čega ova stranka, otac i sin Pastor, kao i ostali predstavnici te partije, i dalje ignorišu tu novosadsku komemoraciju, pogotovo kada se uzme u obzir da je tamo bio prisutan i zamenik premijera republike Mađarske Tibor Navračič, kao i  ambasador Mađarske u Srbiji – Oskar Nikovic?

Da li Ištvan i Balint Pastor misle da bi im prisustvo na pomenu žrtvama Novosadske racije umanjilo rejting kod Mađara u Vojvodini i da bi negativno uticalo na to biračko telo? Ako je tako, onda je to uvreda za sveukupnu mađarsku nacionalnu manjinu u Srbiji. Ako je tako da izkazano poštovanje prema žrtvama iz 1942. ubijenim od mađarskih fašista umanjuje broj podrške mađarskog biračkog tela, onda je to i verovanje da mađarska nacionalna manjina u Srbiji nikada neće prihvatiti nespornu istorijsku istinu o onome što se uistinu desilo u Novom Sadu u januaru 1942. godine.

Među Mađarima, unutar same Mađarske, postoje izvesne podele oko istorijske uloge Hortijevih fašista tokom Drugog svetskog rata. Na primer, u Čokaku, jednom selu pedesetak kilometara od Budimpešte, prošlog leta je otkrivena bista Miklošu Hortiju, jednom od najvernijih i najodanijih Hitlerovih saveznika. Ali s druge strane ne treba zaboraviti i ceniti da je mađarska vlada u Budimpešti, u januaru prošle godine, povodom sedamdesete godišnjice Novosadske racije, otkrila spomen ploču na kojoj piše:

„Od 20. do 23. januara 1942. godine, tokom Novosadske racije, mađarske snage ubile su 3.400 stanovnika. Većina žrtava su bili Srbi. Večno su ugašeni životi i više od 700 Jevreja. Sud generlštaba pozvao je na odgovornost počinioce 1943. godine. U spomen žrtvama na 70.godišnjicu Racije, sa pijetetom podignuta od Ministarstva pravosuđa„.

Savez vojvođanski Mađara bi se, konačno, morao da odluči na koju stranu će da se okrene. Da li će da sledi profašističku politiku stranke Jobik, koja u Srbiji podržava Pokret mađarske nade, i koja se otvoreno bori za „vraćanje“ Delvideka (Južni krajevi) u sastav Mađarske države; ili će zaista voditi onu politiku koju uporno prezentuju u srpskom parlamentu, tvrdeći da poštuju Republiku Srbiju kao „svoju  državu“?

LDP i LSV „antifašizam“

Na internet stranicama, dve druge političke partije – Lige socijaldemokrata Vojvodine (LSV) i Liberalno-demokratske partije (LDP) – koje sebe uporno pokušavaju da predstave kao borce protiv nacionalizma, šovinizma, fašizma, nacizma i radikalnog klerikalizma (uglavnom, „pravoslavnog fundamentalizma“) – baš kao i na sajtu Saveza vojvođanskih Mađara – o samom pomenu žrtvama Novosadske racije gotovo da nema ni jedne reči.

Istina, Nenad Čanak je uputio delegaciju LSV „omladinaca“, koji su položili cveće i to su zabeležili „izolovano“, jer, pobogu, Čankova „omladina“ jasno i „hrabro“ odlazi u „fašističku prošlost“ da bi ukazala na opasnost od „fašističke budućnosti“.  Zapravo, Nenad Čanak (koji nije lično posetio mesto masovnog srpskog i jevrejskog stradanja u Novom Sadu), koristi još jednom ovaj strašni zločin iz 1942. godine, da bi ukazao na „sveprisutni srpski fašizam“ koji, po mišljenju Čanka i njegove LSV falange, dobija „čudovišne razmere“. A evo i kako o Novosadskoj raciji razmišljaju Čankove mlade uzdanice:

„Ovim težimo da iskažemo, pored počasti, i stav prema crnim rupama u istoriji našeg grada. U ovim danima, a kad se sećamo nevinih žrtava fašizma, Novim Sadom ponovo kruže ‘crne liste’ i naš se grad ponovo vraća u neke prošle dane. Svedoci smo toga da ni danas građani ne mogu bez straha da šetaju gradom ukoliko im se boja kože ili mišljenje razlikuju od onoga što propagiraju desni ekstremisti. Upravo oni koji će sutra i prekosutra pričati o suzama i telima koja su padala u Dunav, ti su blizu toga da ponove istorijske greške ukoliko ne budu zaustavljeni„.

Dakle, Čanku je podsećanje na Novosadsku raciju i ubistvo više hiljada ondašnjih stanovnika dobrodošla prilika da se još jednom ostrvi na srpski narod. Pritom zloupotrebljava mlade ljude, indoktrinirajući ih mržnjom prema vlastitom rodu. Iako građani Novog Sada, slobodno i bez straha, šetaju svojim ulicama – čiji kosmopolitski duh je neupitan – Čanku ne smeta da širi laži i podgreva antisrpski sentiment.

Državni organi, nažalost, ništa ne čine niti preduzimaju zakonske mere protiv LSV i Nenada Čanka zbog širenja nacionalne, verske i rasne mržnje. Pogotovo što kao povod za širenje mržnje LSV koristi čak i jedan od najstrašnijih događaja u istoriji srpskog naroda na severu Srbije.

Umanjivanje broja žrtava

Ligaška omladina „zna“ da je u januaru 1942, godine ubijeno 1300 građana Novog Sada. Nažalost, takvo umanjivanje broja žrtava Racije prisutno je ne samo kod Čankovih „falangista“; takvim umanjivanjem broja žrtava služe se i neke zvanične institucije u Srbiji.

Dakle, Čankovi omladinci „znaju“ da je u Novosadskoj raciji ubijeno najviše Jevreja. A iza Jevreja, dolaze Srbi, onda svi naši narodi i narodnosti: Mađari, Rusi, Slovaci, Hrvati, Nemci, Rusini, Slovenci i Muslimani (velikim slovom). Začudo, u takvom LSV omladinskom spisku nedostaju Rumuni, ali i Albanci. Kako im se takva „omaška“ dogodila, teško je razumljivo, zar ne?

Ako se vratimo onoj ploči u Budimpešti, koju je u spomen Novosadskoj raciji podiglo mađarsko Ministarstvo pravosuđa, videćemo da sami Mađari navode brojku od 3400 ubijenih civila. Na toj istoj budimpeštanskoj spomen ploči jasno piše da je tokom Racije ubijeno najviše Srba i oko 700 Jevreja.

Ipak, Čankovoj propagandi takva istina nikako ne bi mogla da ide u prilog, pa se on zato strogo drži onih brojeva koje su „utvrdili“ srpski neprijatelji, ali, nažalost, i sami Srbi svojim nemarom prema vlastitim žrtvama. A pitanje koje već godinama ostaje bez odgovora jeste:

Da li je u Vojvodini zaista većinsko stanovništvo srpske nacionalnosti? A kako je nedvosmislen odgovor da jeste, onda je tačna konstatacija da su Srbi u Vojvodini najveći masovni mazohisti na svetu. Ni jedan drugi narod ne dozvoljava i ne nalazi zadovoljstvo u tome da ih, i žive i mrtve, omalovažava, vređa, laže i pljuje svakodnevno u lice bilo ko – u vlastitoj kući.