„Tek kada je sama dužnost ono što je opšte, tek tada se može ostvariti etičko. To je tajna savesti koji individualni život nosi u sebi: da je on istovremeno individualno i opšte”
Seren Kjerkegor
Dakako da se naslovni metonim odnosi na sportsku potkulturu zatočenu u raljama protivrečnosti sve intenzivnijih bipolarnih susretanja objektivne stvarnosti i umišljaja, na razumevanje postmoderne srpskog sporta čiji sadržaj sve ređe zadržava pažnju i dovodi u pitanje dosadašnja iskustva i spoznaje. Poimanje dvojstva umnogome zavisi od prihvatanja vrednosti, stoga rasuđivanje započinjemo pitanjem da li teorija sporta pretpostavlja oponašanje radi opšte privlačnosti ili sport posmatra kao stvaranje i oživljavanje ideja? Integracija moći i znanja kao metod.
Logos savremenog sporta svakako jeste proizvod značenja i smisla postmoderne kulture i predstavlja raskid sa modernim sportskim stvaralaštvom postajući instrument u transformaciji značenja sporta ne menjajuci svoj oblik. Pretpostavka je da bi takva transformacija trebala da prevede sportsku kulturu na viši nivo, nivo na kojem sport neće predstavljati samo trenutnu vrednost postavljenu izvan ontološke već će biti određen kontekstom i smislom usklađenim sa kulturološkim svojstvima tradicija u kojima se odvija. Tako se sport u javnom diskursu iskazuje kao elitna delatnost koja postaje oblik masovne kulture sa mitološkim karakteristikama sve manje otvorena za komunikaciju i transformaciju vraćanjem na čulnost bez intelektualnog i duhovnog poimanja postajući predmet eklektike moći.
Srpski sport se nalazi u trpnom stanju podnošenja dekonstrukcije sopstvene muze, rastakanju ukusa kao simbola rasuđivanja, posledice neminovnosti globalnog diskursa na palanačkom nivou, socrealističke onomatopeje koja mami u svoje odaje inferiornosti ne dopuštajući širenje znanja o stvaranju, odnosno nemogućnosti da napravi iskorak u budućnost. Ako postmodernističko oponašanje svetskih tendencija podrazumeva novo tumačenje sporta kroz dijalektičke formacije, onda srpska sportska teorija izgleda kao malograđanska misao u imitaciji trendova koji su svakako neprikladni za našu nemoć. Naučno-tehnička interpretacija sportske kulture moćnih jeste tačka gledanja na stvarnost koju sami proizvode, duhovnonaučna interpretacija nemoćnih jeste tačka vidjenja koja je data i praćena je mogućnošću reoblikovanja prema sopstvenim kulturološkim određenjima. Srpska sportska postmoderna ukazuje na permanentni diskontinuitet delom uzrokovan spoljašnjim delovanjem, ali ponajviše unutrašnjim fragmentiranjem i ne predstavlja prevazilaženje dekonstrukcije projektivnom i pozitivnom metodom već ostaje fetišizirana imitacija onog za čim se žudi. Izbledeli idealistički žar imanentan avangardi modernog srpskog sporta jeste oblik izražavanja stvarnosti ovdašnjeg logosa i predstavlja redak primer zdravlja u nesigurnom i maglovitom poklapanju takmičarskog sporta i pedagogije, primer harmonije kao najvišeg autoriteta među protivrečnostima, stoga je podražavanje trendovskih tendencija samo odraz trenutnih interesa određenih društvenih grupacija zaglavljenih u stalnom konfliktu bez mogućnosti izlaska iz začaurene učmalosti i tame koja obuhvata svaku ideju, sumnje i neznanja da kultura, pa i sportska, izvlači iz hermetizma i neprosvećenosti. Sve ovo poništava sopstveni smisao ukoliko srpsku sportsku kulturu posmatramo sa mesta sa kojeg se intencionalno upravlja besmislom kao oruđem u ostvarenju uniformisanog sveta ideja koji proždire čistotu nacije, konstrukta diletantskog uma lišenog talenta koji ne razume sopstvene ideje, nemoćnog za proizvodjenje razumom, impotentnog za rasuđivanje o prirodi, biću i uzrocima božanskog, prirodnog i ljudskog delovanja.
Integrativna metoda podrazumeva mudrost u moći i prefinjenost u znanju. Jer ne postoji delo, postoji njegovo izvođenje.
Željko Gmizović
