Samo nekoliko dana nakon pokolja u nacionalno mješovitom selu Sijekovac u tadašnjoj opštini Bosanski Brod, pripadnici agresorskih snaga iz susedne Hrvatske, potpomognuti domaćim Hrvatima počinili su novi masakr nad nedužnim srpskim civilima. Tog 4. aprila 1992. spaljeno je i opustošeno nebranjeno selo Kostreš u opštini Derventa gdje je za manje od sat vremena izmasakrirano dvanaestoro srpskih civila, uglavnom žena i starih, nemoćnih osoba koje nisu mogle napustiti svoje domove. Četvoro se i dalje vode kao nestali. Ovdje nisu vođene nikakve borbe, niti je u selu bilo vojnih formacija.
Malo selo Kostreš se nalazi se sjeverno od grada Dervente, na uzvišenju od oko 200 metara nadmorske visine sa blagom padinom južno prema rijeci Ukrini i sjeverno prema rijeci Savi. Od grada je udaljeno pet kilometra, a od reke Save do granice sa državom Hravtskom nešto više od tri kilometra. Selo je oduvijek bilo nastanjeno pravoslavnim srpskim življem, a graničilo je sa selima gdje su nastanjeni Hrvati.
Napad na selo su izvršile formacije regularne vojske Republike Hrvatske uz pomoć i podršku lokalnih muslimanskih i hrvatskih ilegalnih paravojnih i parapolicijskih grupa i jedinica.U ovim akcijama pominju se 124. i 153. hrvatska brigada, riječka „Handžar divizija“, zagrebačka 103. domobranska bojna i pretežno muslimanske formacije: „Crna legija“, „Patriotska liga“, „Zmaj od Bosne“ i druge.
SRBI STRADALI MASOVNO I U DRUGOM SVJETSKOM RATU
Tokom Drugog svjetskog rata 1941.godine, selo Kostreš je spaljeno i razoreno od strane ustaša a većina imještana je bila ubijena na kućnom pragu ili je skončala po ustaškim logorima Jasenovca i Slavonske Požege. Nakon rata i pada zločinačke NDH uspjeli su mještani da obnove ovo selo i započnu novi život sve do ponovnog rata koji opet započeše Hrvati i to sa istim ciljem stvaranja nove NDH bez Srbi. Opet dođe do novog pogroma, proganstva od komšija, rušenja kuća i uništenja svega što je srpsko na Kostrešu.
POKOLJ NAJAVIO ZLA U DERVENTI I POSAVINI
Preživjeli bilježe da je tog aprila 1992. godine, stotine Kostrešana protjerano sa svojih ognjišta. Neki nisu mogli ni pobeći jer ih stigla sudbina njihovih djedova i pradjedova “ustaška kama“ i metak u glavu od “dobrih“ komšija Hrvata, koji se nisu stideli da se nazivaju ustašama. Tog 4. aprila 1992. hrvatski vojnici čine nove stravične zločine ali ovaj put po selima u opštini Derventa. Za samo jedan sat masakrirano je dvanaest nevinih civila – žena i staraca. Žrtve su izmasakrirane noževima, sekirama i ostalim hladnim oružjem. Niko od stradalih nije doživeo brzu i „laganu“ smrt, već su svi mještani prethodno bili izloženi strašnim torturama i mučenjima da bi potom bili ubijeni.
ŽRTVE MASAKR U SELU KOSTREŠ:
1. Gospava Trivunčević, 1921;
2. Mile Škrga, 1933;
3. Stoja Plavšić, 1922;
4. Desanka Pivaš, 1949;
5. Risto Pivaš, 1947;
6. Petra Mitrović, 1945;
7. Ljeposava Sekulić, 1922
8. Mile Sekulić, 1924
9. Đorđo Lazić, 1923;
10. Petra Lazić, 1927;
11. Anđa Strinić, 1918
12. Simo Milojević;
U Kostrešu, baš kao i u Sijekovcu i drugim posavskim mjestima, žene i djevojke srpske nacionalnosti iz ovog mjesta ili iz drugih okolnih mjesta, su bile okrutno mučene, zlostavljane, silovane i mučene, a neke su uslijed zlostavljanja i preminule. Tako je mlada žena Desanka Pivaš /42/ zarobljena sa svojim suprugom Ristom i komšinicom Petrom Marković /46/ gdje su svo troje zlostavljani i mučeni. Žene su doživjele teška poniženja, dok je Risto bio primoran sve to da gleda. Svo troje su odvedeni u obližnju šumu i tamo masakrirani. U Kostrešu su pronađene masovne i pojedinačne grobnice ubijenih srpskih civila iz ovog ali i drugih obližnjih mjesta. Dok je bilo pod hrvatskom kontrolom, mjesto je služilo kao svojevrstan logor za Srbe iz čitave Posavine. Tako su kamere zabilježile ispovijest Alije Selimagića, hrvatstkog borca koji se hvalio da je silovao djevojčice i žene srpske nacionalnosti koje su u Kostreš dovedene iz susjednih mjesta.
UNIŠTENA PRAVOSLAVNA CRKVA, IMOVINA SRBA OPLJAČKANA
Srpska pokretna imovina opljačkana, a nepokretna dobrim delom spaljena i razorena. U nepovrat su samo za tren otišla sva materijalna dobra vrijednih Kostrešana, srušena je i minirana crkva posvećena Svetoj Ognjenoj Mariji koja je izgrađena krajem 19. veka a razorena je i seoska četvorogodišnja škola koja je služila kao logor. Ni predstavnici međunarodne zajednice, koji su bili svjedoci događaja, ništa nisu preduzeli da bi obavijestili svjetsku javnost i zaštitili ugroženo stanovništvo.
Masakr u selu Kostreš bio je prvi masovni zločin u ovoj opštini a nakon toga usledili su napadi da susjedna srpska sela gdje su počinjeni identični zločini. Tokom hrvatske agresije (1992-1995) ubijeno je i stradalo 608 boraca Vojske Republike Srpske kao i 144 civila uglavnom srpske nacionalnosti, među kojima i jedanaestoro dece. Ubijeno je i 29 muslimanskih civila, osmoro Roma i desetoro Hrvata civila. Preko 5500 Derventskih Srba je tokom agresije ranjeno ili su prošli logorske torture.
Za zločine niko nije odgovarao uprkos brojnim dokazima i svjedočenjima preživjelih.
