Sistematsko umanjivanje srpskih žrtava: kockice su najzad došle na svoje mesto

Institut za istraživanje Jasenovca (Jasenovac Research Institute) iz Njujorka održaće svoje prvo zasedanje u Srbiji, u Hotelu M u Beogradu, 22-23 aprila 2023. godine. Konferencija u hotelu M, koji se nalazi na adresi Bulevar Oslobođenja 56a, telefon 011 3090401, počinje sa radom u subotu 22. aprila u 10 sati pre podne.

Organizator ovog važnog događaja, Institut za istraživanje Jasenovca, pod rukovodstvom njujorkškog profesora Beri Litučija, već godinama radi na utvrđivanju istine o razmerama genocidnog stradanja srpskog naroda u NDH za vreme Drugog svetskog rata. Kada je reč o razmerama, Institut se ni u jednom trenutku nije ustručavao da ih prikaže realno i dokumentovano, u stotinama hiljada, ne samo u Jasenovcu nego širom NDH. Takvim stavom, Institut je došao u sukob sa naporima hrvatske revizionističke politike tokom zadnjih nekoliko decenija koja teži da obim i svirepost počinjenih zločina umanji, zataška, pa čak i lažno i cinično prikaže kao opravdani čin hrvatske samoodbrane.

Nažalost, sa malobrojnim izuzecima, među kojima se ističu pregaoci kao prof. Srboljub Živanović, Institut je naišao na vrlo malo podrške među Srbima. Stavovi svih režima koji su se u Srbiji menjali u ovome su bili jedinstveni i vremenom su postajali sve bliži hrvatskom revizionističkom stanovištu. Pod izgovorom „regionalne stabilnosti“ i „dobrosusedskih odnosa“ čelnici tih režima uvek su bili spremni da žrtvuju istorijsku istinu i moralne interese srpskog naroda. Jedan broj srpskih intelektualaca i zvaničnih ustanova, primerice Muzej žrtava genocida, podlegao je pritisku. Usvojili su metodologiju koja najviše odgovara hrvatskim falsifikatorima istorijskih činjenica, tvrdeći da je 80 godina posle događaja poimenični spisak žrtava jedini validan način da se dođe do broja stradalih. Na takav način, srpsko stradanje u NDH su obesmislili spuštanjem broja na oko osamdeset do sto hiljada žrtava, što se uklapa u hrvatske tvrdnje. Hrvatski plan da se materijalne činjenice o genocidu u NDH radikalno preinače, i to srpskim rukama, a da se hrvatska krivica za zločine koji su šokirali čak i njihove nemačke i italijanske saveznike do krajnosti umanji, time je u znatnoj meri uspeo.

Bez vidljive institucionalne podrške, u saradnji sa nizom odvažnih pojedinaca tom podlom planu beskompromisno se suprotstavlja Institut za istraživanje Jasenovca iz Njujorka. To sigurno jeste jedan od glavnih razloga zašto srpski mediji ovaj značajan skup ignorišu. Može li iko da zamisli da bi izraelski mediji i institucije prećutali skup u Tel Avivu ili Jerusalimu na temu holokausta?

Ali uprkos zaveri ćutanja, srpska javnost je sada upoznata. Ko ne može da skupu u Hotelu M prisustvuje lično, moći će da ga prati na Zumu. Poveznica je:

Zainteresovani koji žele da zaprate ovaj skup na svojim Smart telefonima, to mogu da učine koristeći lozinku: 074050

Značaj ovog skupa o stradanju srpskog naroda u NDH treba razmatrati u sklopu dve važne okolnosti.

Prva je besramno odbacivanje, pre godinu dana, od strane političkih statista koji se predstavljaju kao poslanici parlamenta Srbije predložene rezolucije kojom se osuđuje masovno ubijanje srpskog naroda u NDH i komemorišu nevine žrtve. O tome smo tada podrobno pisali (ovde i ovde). Pritisak okupacione vlasti na sve činioce u javnom prostoru bio je toliko snažan da se malo ko tada usudio da nam se pridruži.

Sledeća kockica u ovom sramnom mozaiku je nedavno objavljena vest da je Ministarstvo prosvete Srbije akreditovalo program Muzeja žrtava genocida za nastavnike istorije: „Učenje o genocidu počinjenom nad Srbima.“ Ova vest bi trebalo da aktivira sva alarmna zvona i upali sve crvene lampice ali, naravno, nije. Kao toliko drugih stvari u sluđenoj Srbiji, prošla je gotovo neprimećena i neprokomentarisana. U najavi Muzeja genocida, kao jedan od specifičnih ciljeva navedenog programa navodi se „unapređivanje znanja nastavnika o genocidu izvršenom nad Srbima od strane hrvatske države u sistemu koncentracionih i logora smrti NDH u Jasenovcu, kao i na brojnim drugim gubilištima na teritoriji Nezavisne Države Hrvatske tokom Drugog svetskog rata, i to u svetlu aktuelnih istoriografskih istraživanja.“

Javnosti nije prikazan sadržaj ovog programa, za koji se kaže da će početi da bude primenjivan u obuci nastavnog osoblja već od maja ove godine. Međutim, to se lako može pretpostaviti na osnovu do sada ispoljenih stavova Muzeja genocida po ovom pitanju.

Navedeni ciljevi su formulisani da plemenito i uspavljujuće zvuče, ali ključna fraza je „u svetlu aktuelnih istoriografskih istraživanja.“

Već godinama, bez ikakvog naučnog utemeljenja i koristeći problematičnu metodologiju, Muzej žrtava genocida propagira drastično umanjeni broj srpskih žrtava u NDH. Muzej se nameće srpskoj javnosti kao referentna ustanova sa pravom da određuje šta „aktuelna istoriografska istraživanja“ imaju da kažu o stradanju srpskog naroda na područjima koja su se nalazila pod hrvatskom kontrolom od 1941. do 1945. godine. To pravo Muzej prisvaja pozivajući se na tezu da jedino „školovani istoričari“ smeju da raspravljaju o ovim temama, što po definiciji isključuje sve kojima stručnjaci Muzeja poriču taj status. Po tim kriterijumima, ni ocu istorije Tukididu ne bi bilo odobreno punopravno učešće u debati o razmerima srpskog stradanja u NDH, jer niti je bio saradnik Muzeja, niti je školovani istoričar, pošto nije diplomirao istoriju.

Osnovni razlog zašto je obuka školskog osoblja o masovnom istrebljenju Srba u NDH poverena Muzeju genocida a ne, na primer, Institutu za istraživanje Jasenovca iz Njujorka je to što je Muzej čvrsto pozicioniran na političkoj liniji režima na čijim jaslima se izdržava, što nije slučaj sa onom drugom ustanovom. Muzej već godinama dokazuje svoju političku podobnost grosso modo prihvatajući hrvatske procene jasenovačkih žrtava i insistirajući na metodološkom apsurdu, osamdeset godina posle događaja, da samo poimenični spisak žrtava može da posluži kao validni dokaz broja stradalih.

Da bi se došlo do unapred zacrtanog broja srpskih žrtava koji ne bi značajno odstupao od propagande koju vodi hrvatska „istoriografija,“ ciljano se usvaja defektni metodološki pristup koji, posle višedecenijskog uništavanja dokaza, jedino može da potvrdi traženi rezultat. Kompetentni izveštaji i procene verodostojnih izvora iz vremena kada su se događaji odigrali izostavljaju se ili se njihova pouzdanost diletantskim argumentima dovodi u pitanje.

Poigravanje srpskim žrtvama u Jasenovcu i širom NDH, i umanjivanje njihovog broja, u samomrzećim strukturama okupirane Srbije nije akademska nastranost nego državna politika. Ništa to ne ilustruje bolje od slike dvojice čelnika, jednog državnog, drugog crkvenog, u tekstu koji se odnosi na ovu temu:

Sa samozadovoljnim osmesima oni reaguju na vest da „Utvrđeni spiskovi navode 83.000 i 88.000 žrtava Jasenovca … Tačan broj žrtava Jasenovca nije nikada utvrđen. Spomen park Jasenovac je do 2012. utvrdio spisak od oko 83.000, dok je Muzej žrtava genocida sačinio spisak od oko 88.000 žrtava, prenosi RTS pisanje Tanjuga.“

Nota bene da je „Spomen park Jasenovac“ hrvatska državna ustanova koja deluje na mestu gde se za vreme rata nalazio hrvatski logor smrti. Muzej žrtava genocida je analogna ustanova koju finansira srpska država. Njihove konstatacije o broju žrtava u frapantnoj su saglasnosti.

Sve bi bilo isto da je obuka srpskih nastavnika i prenošenje srpskim đacima znanja o pokolju srpskog naroda u NDH bilo povereno hrvatskom Spomen parku Jasenovac umesto „srpskom“ Muzeju žrtava genocida iz Beograda.

Ko bude slobodan, i koga umesto fabula politički dogovorene „istorije“ zanimaju naučno utemeljene činjenice, neka ne propusti konferenciju Instituta za istraživanje Jasenovca koja počinje u subotu 22. aprila u 10 časova pre podne u hotelu M u Beogradu.

Autor: Institut Arčibald Rajs