Stravični podaci: Zločini komunista nad srpskim narodom u 20. veku

Prvo, genocid komunista nad Srbima vršen je namjernim slanjem partizanskih srpskih jedinica protiv daleko nadmoćnijeg i bolje naoružanih okupatorskih trupa, da bi što više ginuli (Kadinjača, Pljevlja, Sremski front).

Drugo, „slučajnim pogibijama“ naročito srpskih komunističkih rukovodilaca, kao što su, na primjer, pogibija crnogorskih komunističkih rukovodilaca Buda Tomovića i Baja Sekulića, komandanta Save Kovačevića, Ivana Milutinovića, Save Belovića i desetine drugih srpskih komandanata koje su kasnije proglašavali narodnim herojima. Prema nekim ispitivanjima, od oko 1.200 narodnih heroja, oko 900 su Srbi, a većinu njih ubili su s leđa njihovi drugovi po „zadatku partije“, zbog navodnih grešaka ili promašaja u borbi.

Treće, partizani su strijeljali sve zarobljene četnike i to po Brozovoj naredbi „na licu mjesta“, a ostalim zarobljenicima: ustašama, domobranima, muslimanskoj miliciji, balistima, mađarskim honvedima, i drugim, nudili su primanje u partizanske redove, a ako nijesu htjeli, uzimano im je oružje i puštani su kućama. Na ovakav način je strijeljano na destine hiljada srpskih četnika još u toku rata, a poslije rata nekoliko stotina hiljada.

Četvrto, strijeljanje samo Srba prilikom zauzimanja gradova i sela naročito pred kraj rata. Tako je, na primjer, samo u Beogradu od oslobođenja 20. oktobra 1944. godine do kraja rata ubijeno 30.000 Srba od kojih je veliki broj učestvovao u borbi za oslobođenje Beograda, a među njima oko 60 profesora i drugog osoblja beogradskog Univerziteta.

Poseban zločin komunista je neposredno poslije rata kada su kao „škripare“ ubili oko 350.000 Srba bez suda i zakona. Deset godina poslije rata trajala je hajka na „škripare“, među kojima su 99 procenata bili Srbi.

Inače, Srbi su počeli ustanak protiv okupatora pod vođstvom pukovnika Draže Mihailovića 13. maja 1941. godine, u Ivanjici, i do početka avgusta zauzeli veći dio Šumadije sa gradovima Užice, Čačak i Loznica. Istovremeno su na tom prostoru četnici dozvolili komunistima da provode mobilizaciju svojih pristalica koje su nazivali parizanima (partizani – parijska vojska), da formiraju komunističke organizacije i nove organe vlasti u vidu narodnooslobodilačkih odbora. Četnici su obnavljali staru vlast parlamentarne monarhije Jugoslavije.

Četnici su nastojali u ratu da sačuvaju srpski narod od velikih borbi zbog kojih je okupator vršio odmazdu, radili su na tome da ga sačuvaju od uništenja, da sačuvaju biološku supstancu svoga naroda jer su znali da se rat na Balkanu vodi uglavnom protiv Srba. Ali komunisti nisu vodili računa o žrtvama, jer se radilo o srpskom narodu, srpskoj nejači i srpskim četnicima i partizanima koje su Njemci ubijali. Prema tome, komunisti su bili spremni da vode rat „do posljednjeg Srbina“, srpskog đeteta i srpske kuće i imanja. Sve treba podrediti osvajanju vlasti – govorili su komunisti, a koliko će Srba biti ubijeno – to nije važno.

Prema tome, osnovni cilj komunista nije bio borba protiv okupatora za oslobađanje zemlje, nego borba za vlast: ne borba protiv okupatora, nego borba protiv suparnika u vlasti – protiv srpskih četnika. Komunistima je bilo važno da unište srpske četnike, borbu sa okupatorom su izbjegavali gđe god su mogli. Partizani su svoju borbu protiv okupatora svrstali u tzv. sedam ofanziva, što je u stvari bilo sedam njihovih defanziva, sedam odstupanja pred okupatorskim snagama i sedam bježanja od velikih sukoba, iako neke nisu mogli izbjeći – na primjer, Neretva, Sutjeska, desant na Drvar, i sl.

U prvim mjesecima ustanka 1941. godine u Srbiji četnici i partizani nisu imali velikih sukoba, ali čim je 17. septembra došao među njih Josip Broz, pođela i sukoba između njih bili je. Pođelom ustaničkih snaga na dva ideološka bloka, na četnike i partizane, komunisti su Starčićevsko-ustašku parolu „Srbe na vrbe!“ zamijenili parolom „Srbe na Srbe!“; četnike protiv partizana; neka ginu samo Srbi. To je jedan od najkrupnijih komunističkih zločina u Jugoslaviji 1941-1945. godine.

Evo još nekih konkretnih zločina komunista nad Srbima u toku rata.

Prvo, poznato je da su komunisti prvi počeli da razoružavaju i ubijaju srpske četnike u Srbiji u jesen 1941. godine, a za odmazdu četnici su ubijali komuniste, što je bio pravi cilj komunističkog vođstva, tj. da se na obje strane ubijaju Srbi, jer su oni bili četnici i partizani.

Drugo, komunističko rukovodstvo vodilo je borbe na srpskoj teritoriji, u Srbiji, gđe su stradali ne samo srpski vojnici kao četnici i kao partizani, nego i srpski civili, njihove porodice i njihova imanja. Nijemci su donijeli odluku da se za jednog ubijenog njemačkog vojnika strijelja 100 Srba, pa su fašisti na osnovu toga 21. oktobra 1941. godine strijeljali 7.000 đaka u Kragujevcu, 6.000 građana u Kraljevu, 5.000 u Šapcu, 4.000 u Nišu na Bubnju, itd. Kada su Brozu kazali da su strijeljani đaci u Kragujevcu, on je odgovorio slično kao i Ficroju Meklinu: Ne mari, oni bi za nekoliko godina porasli i svi bi bili četnici i ratovali bi protiv nas.

Treće, komunističko vođstvo je poslalo oko 300 Srba radnika iz Užica, pred njemačku tenkovsku kolonu, koja je nastupala od Bajine Bašte prema Užicu, da ih dočeka samo sa golim prsima i lakim pješadijskim naoružanjem. Na uzvisini Kadinjača, 14 km zapadno od Užica, svi su u neravnopravnoj borbi izginuli, a preko preostalih ranjenika Nijemci su prešli tenkovskim gusjenicama. Komunističko rukovodstvo je pobjeglo preko Zlatibora prema Sjenici, a da nisu ni znali šta je bilo sa žrtvovanim „radničkim bataljonom“ koga su oni zločinački bacili na klanicu pod njemačke tenkove. U ratu je strijeljan svaki komandir koji svoju jedinicu natjera u tako neravnopravnu borbu sa neprijateljima.

Četvrti komunistički zločin desio se takođe tih decembarski dana1941. godine, ali u Crnoj Gori, u Pljevljima. Bježeći iz Srbije pred četničkim snagama, komunistički vođa Broz je naredio partizanskom rukovodstvu Crne Gore da napadne i zauzme grad Pljevlja u kome je bila jedna kompletna talijanska divizija i još 1.000 ustaša-mještana, uglavnom muslimana koji odlično poznaju teren oko grada utvrđenog bunkerima, rovovima, bodljikavom žicom, minskim poljima i tenkovima i topovima u samom gradu. A na tako utvrđena Pljevlja upućeno je oko 3.500 hrabrih crnogorskih momaka, uglavnom neiskusnih u ratovanju, bez teškog naoružanja, tako da su i oni poslani na klanicu i pravo u smrt. Samo u toku 24 sata borbe poginulo je i ranjeno oko 580 boraca, a grad nije zauzet. Istoričari i dans optužuju ovog ili onog komandanta bataljona, komandira čete i slično, za neuspijeh na Pljevljima, ili glavnokomandujućeg Ivana Milutinovića, ali niko ni danas ne smije da za tu tragediju, za taj zločin prema ovim mladim borcima, optuži pravog krivca, bivšeg austriskog kaplara Josipa Broza, kome je bilo u interesu da je što manje Srba, Crnogoraca, uopšte pravoslavnih. Što manje Srba, to će manje biti i četnika – imao je Broz običaj da kaže, uz osmijeh.

Peti zločin komunističkog vođstva nad srpskim narodom u toku rata 1941-1945. bilo je tzv. „lijevo skretanje“ u Crnoj Gori i Hercegovini, što u stvari predstavlja poseban oblik komunističkog genocida nad srpskim narodom. To se može nazvati „sječom srpskih knezova“ jer su ubijani najugledniji Srbi. To je poseban oblik komunističkog zločina, primjenjivan na više načina i u više mjesta nad srpskim narodom. Ovaj masovni zločin komunisti su nazvali „lijevo skretanje“, tobože, to su samo greške pretjerivanja komunista u revolucionarnosti, u „ljevičarenju“, a inače većina ubijenih su, i po današnjoj ocjeni komunista, bili krivi – zaslužili su smrt. U tom zločinu je u Crnoj Gori ubijeno oko 1.600 najobrazovanijih ljudi: oficira, đaka, pravnika, profesora, ljekara, inženjera, studenata, uglednih domaćina, junaka sa Mojkovca, Bregalnice, Taraboša, najuglednijih ljudi toga vremena u Crnoj Gori. Da je toliko intelektualaca i obrazovanih ljudi ubijeno u cijeloj Evropi osjetilo bi se u svim oblastima njenog života, a ne u maloj Crnoj Gori u kojoj je tada bilo jedva 400.000 stanovnika. Samo za jednu noć 1942. godine u Kolašinu ubijeno je oko 300 najuglednijih ljudi toga kraja. Čak su ubili i jednog psa koji nije htio da se odvoji od svoga gazde, pa su ga razapeli na groblju tih nesrećnika i to nazvali „Pasje groblje“. U srpskom plemenu Vasojevićima ubili su samo za jedan dan 250 ljudi, a u brastvu Karadžića ubili su 72 muškarca, napunili su Srbima oko sedam dubokih jama u Crnoj Gori, čime su se izjednačili sa ustašama koji su u približno u isto vrijeme u Hercegovini bacili 12 hiljada Srba u oko 30 hercegovačkih jama dubokih i do 200 metara.

Prema tome, komunisti su u Hercegovini i Crnoj Gori isto kao i ustaše bacale Srbe u jame, ubijali noževima, kamama, sjekiricama, maljevima, raznim tupim predmetima, kidali dijelove tijela živih nevinih ljudi, sve dakle kao i hrvatskih fašisti-ustaše, jer su direktive dobijali iz istog centra – iz Vatikana.

Komunisti su tokom „lijevog skretanja“ u Hercegovini ubili oko 500 najuglednijih Srba, gotovo u isto vrijeme kad su i ustaše u njoj ubili oko 12.000 Srba, od čega su veliki broj bile žene, đeca i starci. Za razliku od njih, komunisti su se trudili da ubiju što više Srba muškaraca, naročito srpske intelegencije i srpskih uglednika, srpsku nacionalnu elitu, da bi na taj način obezglavili sav srpski narod i tako ga lakše pretvorili u poslušno roblje.

Šesti veliki komunistički zločin nad Srbima u tom ratu bio je odluka partizanskog Vrhovnog štaba 12. marta 1943. godine na Neretvi da se svaki zarobljeni srpski četnik strijelja na „licu mjesta“, bez bilo kakvog ispitivanja. Istovremeno je izdata naredba da se svi drugi zarobljenici – ustaše, domobrani, balisti, hortijevci, pripadnici muslimanske milicije, „Handžar – divizije“ i drugi, ponude da pređu u partizane, a ako neće, da im se samo uzme oružje i puste kućama. To je, ne samo genocidna odluka prema srpskom narodu, nego i ratni zločin – jer se po ratnom pravu zarobljenici ne smiju ubijati. Broz je to znao, pa je naredio članu Vrhovnog štaba, jednom Crnogorcu, da to potpiše. Kada smo pitali toga generala zašto je to potpisao, odgovorio je: „Neizvršavanje naredbe Vrhovnog komandanta povlači smrtnu kaznu – strijeljanje na licu mjesta.“

Sedmi zločin komunista prema srpskom narodu desio se takođe tih martovskih dana 1943. godine, a za vrijeme bitke na Neretvi ili, kako to parizani nazivaju, za vrijeme četvrte neprijateljske ofanzive, kada su svi partizani sa Vrhovnim štabom bili sabijeni u kanjon Neretve.
To je ugovor o napadanju između njemačke komande u Zagrebu sa generalom Gleze fon Horstenauom na čelu i Brozove delegacije od članova Vrhovnog štaba, Milovanom Đilasom, Kočom Popovićem i Vladimirom Velebitom (sva trojica Srbi, Brozovi generali i članovi najužeg rukovodstva). U ugovoru su Brozovi predstavnici potpisali ono što nikada Draža Mihailović nije potpisao sa okupatorima, iako je i on u borbi protiv komunista-partizana sarđivao sa okupatorima. To su dvije tačke: 1) da parizanima nisu Nijemci glavni protivnici i neprijatelji, nego su to srpski četnici, i 2) ako se Englezi iskrcaju na Jadransku obalu, partizani će sa Nijemcima ratovati protiv njih i i njihovih saveznika četnika.

Broz je, dakle, na Neretvi 1943. godine počinio dvostruki zločin prema srpskom narodu: naredio je strijeljanje zarobljenih četnika i obećao fašistima savez protiv Engleza i četnika.

Osmi zločin protiv srpskog naroda bila su dva dogovora Broza i pape 1943. godine: da partizani ne zauzimaju logor Jasenovac i da Broz primi cijelu Pavelićevu vojsku u partizane. Kada su se dvije partizanske brigade sastavljene od Krajišnika Srba, čije su porodice bile zatočene u logoru Jasenovac, spremale da napadaju logor i da iz njega oslobode nekoliko desetina hiljada Srba, Jevreja i Cigana, Broz je, po nalogu pape, to zabranio preko Bakarića i Josipa Krajačića-Steve koji je bio Staljinov obavještajac i kasnije šef komunističke policije u Hrvatskoj. Za uništenje oko milion Srba u tom ustaškom logoru, rimski papa je poslije rata nagradio zagrebačkog nadbiskupa Alojzija Stepinca i unaprijedio ga u kardinala te proglasio blaženim.

Drugi zahtjev pape Brozu bio je prijem Pavelićeve vojske u partizane, tj. prevođenje hrvatskih ustaša iz bloka fašista u antifašiste, jer je međunarodna situacija za njih tada bila nepovoljna pa ih je trebalo spašavati. Broz je na papski zahtjev 1943. godine izdao takvu naredbu te je za nepunih godinu dana u partizane došlo oko 250.000 ustaša i domobrana kojima su priznat puni ratni staž i oficirski činovi, nekima dati veći činovi kao da su sve vrijeme, umjesto u fašističkim vojnim formacijama, bili u parizanima. Tako su desetine hiljada najvećih zločinaca koji su po Krajini, Hercegovini i Bosni ubijali srpski narod učestvovali u genocidu nad Srbima 1941. godine, sada došle u partizane sa istim pravima kao i Srbi koji su ratovali od 1941. i koji su pobjegli sa jama i stratišta na koja su ih vodili i gonili mnogi od ovih Pavelićevih vojnika.

Primanje tolikog broja zločinaca nad srpskim narodom, tolikog broja vojnika i oficira koji su tri godine ratovali u fašističkim vojnim formacijama, njihovo prevođenje u antifašistički blok, od poraženih proizvesti pobjednike i čak im davati u toku rata sve veće funkcije – bio je pravi zločin, jer su time početni principi partizana: jugoslovenstvo i bratstvo i jedinstvo – počeli naglo da gube na značaju, da se jednostavno gase, da nestaju. To je bio pravi zločin, u prvom redu prema srpskom narodu i Srbima partizanskim borcima koji su otišli u partizane i naivno vjerovali da su komunisti borci za slobodu srpskog naroda, borci za slobodu i pravdu za Jugoslaviju, za bratstvo i jedinstvo, za kažnjavanje svih zločinaca, za ravnopravnost među jugoslovenskim narodima. Sve je to u očima Srba partizana, prijemom u partizane Pavelićeve vojske, stavljeno pod veliki znak pitanja kao velika prevara srpskog naroda, a kasnije se viđelo da je upravo to pravo lice komunista i njihove borbe, da je to suština njihove antisrpske politike, njihova prava strategija od početka đelovanja u Jugoslaviji.

Ali, tada je za Srbe u partizanima i izvan njih sve bilo kasno jer je Broz već obezbijedio dovoljan broj poslušnih ljudi čak među Srbima, koji su spremni za svoju funkciju da izvrše svaku Brozovu zapovijest, pa čak da ubiju svoje najbliže. Komunisti su sa pomenutom katoličko-masonskom trojkom Broz-Kardelj-Bakarić forsirali i unapređivali one koji su im podobni, one koji su za lični interes spremni na sve, i tako stvorili pozamašan sloj i među Srbima, koji su izvršavali sve antisrpske odluke komunističkog rukovodstva. Broz je dakle još u ratu stvorio lični kult, mit o nepogrešivom, mudrom, genijalnom, nenadmašnom vođi, čiji autoritet više niko nije ni pomišljao da dovede u pitanje jer bi nestajao sa lica zemlje čim bi na takvo nešto i pomislio. Broz je jednostavno likvidirao svoje protivnike, neistomišljenike, ljude koji mu se zbog bilo čega nisu sviđeli – tako kaže njegov prvi saradnik Milovan Đilas, koga je Broz poslije rata, kad je odslužio svoje, politički likvidirao i držao na robiji nekoliko godina.

Naredni komunistički zločin protiv Srba bilo je ubijanje oko 30.000 Beograđana poslije oslibođenja toga grada tj. poslije 20. oktobra 1944. godine. Među ubijenim Beograđanima bilo je oko 60 profesora univerziteta i drugog univerzitetskog osoblja, kao i veliki broj onih Srba koji su izašli na ulice Beograda, uzeli oružje i pomogli partizanima i Crvenoj armiji da oslobode grad. Svi oni su gonjeni u „crnoj marici“ kao što su Nijemci za vrijeme rata odvodili Jevreje u kamionima-gasnim komorama, ubijali ih otrovnim gasom za vrijeme vožnje kroz grad, a usput puštali muziku da se ne čuju krici umirućih u tim komorama. Za razliku od Nijemaca, Srbe je Brozova UDB-a (tajna policija) trpala u kamione i „marice“ odvozila izvan grada i tamo ubijala ispred velikih grobnica koje bi sami uhapšenici iskopali. Komandant beogradske policije bio je tada jedan Crmogorac, kasnije ambasador u Moskvi, a Broz ga je izabrao zato da bi Srbi u Beogradu što više zamrzili Crnogorce. Broz je, pored ostaloga, u zauzimanje Beograda poslao Osmu crnogorsku brigadu sa istim ciljem – da svi u Beogradu znaju da su svi poginuli u toj borbi od crnogorskih partizana. To je komunistička politika „Srbe na Srbe!“. Komunisti su sve radili planski i ništa nisu prepuštali slučaju. Mnogo su lukavije ubijali Srbe od ustaša, pa ih i sada neki naivni Srbi hvale.

Jedan od najtežih komunističkih zločina za vrijeme Drugog svjetskog rata nad srpskim narodom bila je pogibija oko 180.000 srpskih mladića za samo dva mjeseca borbe na Sremskom frontu od februara do aprila 1945. godine, neposredno pred kraj rata. Naime, čim je Broz stigao na ruskim tenkovima 1944. godine u Beograd, naredio je mobilizaciju svih mladića od 17 godina pa dalje u cijeloj Srbiji, i poslao ih samo sa pješadijskim naoružanjem, potpuno neiskusne, golobrade momke, koji boja ni viđeli nisu, da svojim grudima razbijaju dobro utvrđene njemačke bunkere, rovove, šančeve, da raskidaju nekoliko redova žice kojima su njemačke jedinice bile okružene na području kod Šida i Sremske Mitrovice. Dva mjeseca su ti mladići jurišali na njemačke utvrde i ginuli kao snoplje, kao glineni golubovi, od njemačkih mitraljeza sa tenkovima i dobro utvrđenim bunkerima. Za dva mjeseca te zločinačke akcije komunističkog vođstva, od oko 250 hiljada srpskih mladića, koliko ih je stiglo na front, za dva mjeseca je poginulo, ranjeno i nestalo oko 180 hiljada, a da se mnogima ni za grob ne zna, ostali su u kaljavoj sremskoj ravnici u to rano, zlo proljeće 1945. godine.

Sremski front nije trebalo probijati, jer su u febraru i martu 1945. godine ruske trupe već zauzele Mađarsku i približavale se Beču, pa su Nijemci iz Srema za nekoliko nedelja sami morali da odstupaju prema Zagrebu, kako tu ne bi bili zarobljeni. Ali Broz nije htio da čeka da oni sami odu, nego je na njih poslao srpsku omladinu da izgine, da se tako osveti Srbima što su ga 1941. godine protjerali i nije mogao da priviri u Srbiju sve dok nisu stigli ruski tenkovi generala Birjuzova, koji se srao na sred Beograda sa Crnogorcem Pekom Dapčevićem, i tu gđe su se oni bratski poljubili napravljena je zgrada ruske ambasade.
Zločin na Sremskom frontu je Brozov genocid nad srpskom omladinom, osveta za progon iz Srbije 1941. godine i želja da što više Srba baci na klanicu, da ih on kasnije ne bi ubijao i kažnjavao kao četnike i saradnike sa okupatorom, jer su za komuniste svi Srbi uvijek bili četnici i uvijek određeni za odstrel. Komunisti su Srbe koristili u ratu kao dobre borce, kao sredstvo pomoću kog su dolazili na vlast, u čemu su potpuno uspjeli.

Naredni zločin je ubijanje Srba u aprilu 1945. godine na Lijevče Polju kod Banja Luke. Tu su komunisti sa ustašama poubijali nekoliko hiljada četnika i njihovih porodica, pretežno iz Crne Gore i Hercegovine, koje je vodio Pavle Đurišić u odstupanju prema austrijskoj granici. Komunisti i ustaše su zarobili oko 150 najuglednijih hercegovačkih i crnogorskih četnika oficira, odveli ih u Jasenovac i tamo spalili. Tamo je ubijen i srpski književnik Dragiša Vasić, koga je čak i hrvatski književnik Miroslav Krleža smatrao dobrim piscem i literatom.

Jedan od najtežih zločina nad Srbima desio se na krajnjem sjeveru države, u Sloveniji, kod Zidanog Mosta i Blajburga. Tu su komunisti po završetku rata 13. maja 1945. godine zarobili oko 20 hiljada četnika i u toku ljeta iste godine u takozvanim „vozovima smrti“ odvozili ih po slovenačkim provalijama i rupama i tamo ubijali. Time je učinjen dvostruki zločin: ubijanje zarobljenika i ubijanje po završetku rata, bez suda i zakona.

Zločin nad srpskim narodom bilo je i bombardovanje srpskih gradova iz engleskih aviona 1944-1945. godine po navođenju partizanskih navigatora. Oni su bili dužni da navode avione na kasarne i druge vojne objekte okupatora, ali su ih navodili na srpske trgove. Tako je Beograd bombardovan šest puta i to uvijek civilni centar grada gđe nije bilo vojnih objekata, a jedno bombardovanje je bilo na Vaskrsenje Gospodnje 17. aprila 1944. godine, i tom prilikom ubijeno je oko 2.000 civila, najviše žena i đece. Niš je bombardovan dvanaest puta, Kruševac šest, a Podgorica 73 puta. U njoj je ubijeno više od 5.000 ljudi, pa su crnogorski komunisti u znak zahvalnosti „drugu Titu“ što ih je tako uspješno bombardovao, prvi u Jugoslaviji svoj grad Podgoricu nazvali Titogradom.

Ukupno su saveznočki engleski i američki avioni bombardovanjem srpskih gradova ubili oko 50.000 civila – najviše žena, đece i staraca koji nisu mogli da se sklanjaju u podrume i druga skloništa.
Jedan od posljednjih komunističkih zločina nad srpskim narodom u Drugom svjetskom ratu bilo je ubijanje 20.000 Srba u Miljevini kod Foče, početkom avgusta 1945. godine. Ova grupacija srpskih mladića od 16 do 20 godina kretala se iz Bosne u Srbiju svojim kućama u Užice, Čačak i Valjevo. Komunisti su im bacali letke iz aviona da se predaju, jer im garantuju život, i kamionima će ih prebaciti u Srbiju, u što su ovi naivni, iscrpljeni i izbezumljeni đečaci povjerovali. Kada su ih komunisti zarobili, povezali su ih u konope po 20 u grupi i tako ih većinom žive pobacali u jamu Ponor u Miljevini, 10 km zapadno od Srbinja.

Poubijali su ih muslimani koji su samo tri mjeseca prije toga primljeni iz Pavelićeve vojske u partizane, a koji su kao ustaše 1941. godine učestvovali u masovnom ubijanju srpskog naroda. Dakle, isti ljudi 1941. godine, kao ustaše, a 1945. godine, kao partizani, ubijaju Srbe i to na najgrozniji način. Tako su komunisti ovđe počinili četvorostruki zločin: ubijali su zarobljenike, ubijali maloljetnike, ubijali poslije završetka rata i ubijali bez suda i zakona. Ali sve su to zapadni saveznici oprostili komunistima jer su ubijali Srbe, kao što su 1991-1995. godine oprostili bivšem komunističkom generalu Franji Tuđmanu masovno ubijanje i progon Srba u Krajini i Zapadnoj Bosni, jer je bio savjetovan od američkog ambasadora u Zagrebu Pitera Galbrajta koji je na čelu ustaške kolone 8. avgusta 1995. godine pobio ustašku šahovnicu na Kninsku tvrđavu.

Zločini komunističke vlasti nad srpskim narodom u „socijalističkoj Jugoslaviji“ 1945-1991. godine

Srpski narod je sa zadovoljstvom doživio kapitulaciju fašističke Njemačke, ali je dolazak na vlast Komunističke partije Jugoslavije doživio kao svoju drugu nesreću, svoju drugu tragediju. Usljed stalne komunističke antisrpske propagande i satanizacije, Srbi su iz rata izišli ozloglašeni gotovo kao zločinački narod. Komunisti su sve Srbe, osim Srba koji su bili pravi komunistički poltroni, prikazivali kao četnike, kao ubice, razbojnike, pljačkaše, pa je većina Srba ušla u novi državni sistem kao građani drugog reda, iako su srpski partizani najzaslužniji za pobjedu nad fašizmom na području Jugoslavije. Zvanično je od strane vlasti prihvaćena antisrpska komunistička teza da su Srbi i njihovi četnici u toku rata, bili jedina snaga i prijetnja stvaranju nove Jugoslavije, bratske zajednice „naroda i narodnosti“ koji bi živjeli u velikoj slozi i ljubavi da nije Srba. Prema tome, rezultat višedecenijske antisrpske propagande bio je takav da su Srbi faktički i pravno bili pribijeni na stub srama kao najgori narod. Stoga su poslije rata sva važnija mjesta u svim oblastima u komunističkoj Jugoslaviji zauzeli antisrpski kadrovi iz nesrpskih nacija ili pak iz srpske nacije, srpsko-komunistički kadrovi, koji su u toku rata provjereni kao srboubice, srbožderi, srbomrsci, karijeristi, poltroni, klimoglavci, takojevići i kako ih nije sve srpski narod sa odvratnošću nazivao. Oni su često za Srbe bili gori od komunista iz drugih nacija, jer su se morali svaki dan dokazivati u antisrpstvu, pa makar i kroz sitne antisrpske akcije. Prema tome, većina Srba bila je potčinjena, osjećali su se kao u nekoj okupiranoj zemlji koja nije njihova. Položaj Srba definisao je Broz kada je 1944. godine došao u Beograd i rekao: „Srbija je okupirana, pokorena zemlja i ona mora da se tako tretira i osjeća.“

Prema tome, Srbi su postali taoci novog komunističkog režima i stalno su pozivani u policiju na informativne razgovore „radi ratne prošlosti“. Hapšeni su bez poziva ili čak u toku noći trpani u kamione i odvoženi daleko od naselja i ubijani, zatim trpani u zajedničke grobnice za koje niko nikada nije saznao, niti je iko ikada smio da pita gde su i kako izgledaju. Srpski narod je znao za jame i stratišta u koje su ga 1941. godine bacale ustaše, ali nikada nije smio da pita gđe su grobnice onih koje su komunisti pobili poslije rata, a ubijeno je oko 350.000, a više od tri miliona prošlo je kroz zatvore.

Da su ovi podaci tačni znamo iz izvještaja šefa komunističke policije Aleksandra Rankovića koji je u javnom izvještaju rekao da je od 1945. do 1950. godine kroz komunističke zatvore prošlo oko 3,5 miliona građana od kojih je polovina bila nevina, a trećina maloljetna. Ali Ranković nikada nije iznio dva mnogo važnija podatka o komunistočkom zločinu nad srpskim narodom poslije rata.
Prvi takav zločin je hajka komunističke policije, ozloglašene OZN-e (Ođeljenje zaštite naroda), kasnije UDB-e, od 1944. do 1954. godine u hvatanju tzv. „škripara“ tj. odbjeglih građana Jugoslavije koji su se krili od nove vlasti u pećinama i škripovima (škripama), a od kojih su 99 procenata bili Srbi i Crnogorci. Plašeći se „strijeljanja na licu mjesta“, kako je glasila Brozova naredba za srpske četnike od 1943. godine, srpski mladići koji nisu bili u partizanima krili su se jedno vrijeme poslije rata da ne bi bili ubijeni, ali su oni proglašeni za neprijatelje i dato je pravo policiji da vrši stalne potjere i ubijanja „ako pokuša da bježi“ svakog koga zatekne izvan naselja i kuća. U tim hajkama, u tom lovu na srpske glave, ubijeno je oko 350.000 uglavnom Srba, a poslednji su ubijeni 1956. godine u Crnoj Gori.

Drugi poslijeratni zločin je amnestija od komunističke vlasti za sve ratne zločince i zabrana suđenja tim zločincima, jer su 99 procenata to bili Hrvati, muslimani, Šiptari i ostali pripadnici nesrpskih nacionalnosti.

Treći veliki poslijeratni zločin komunista nad srpskim narodom je bilo hapšenje i uništavanje tzv. „informbirovaca“, srpskih komunističkih rukovodilaca koji su se izjasnili za tzv. „Rezoluciju Informbiroa“ 1948. godine. Pošto su u ratu i poslije rata likvidirali Srbe četnike, komunisti su riješili da likvidiraju i srpske komunističke kadrove i tako ispune svoj antisrpski plan masovnog uništenja srpskog naroda.

Sve pohapšene pristalice Rezolucije Informbiroa ulogorili su na Golom otoku, njih 60.000, uglednih Srba. Tada je stradala srpska komunistička elita, koja je stvorila Brozu oreol pobjednika u ratu. To su bili partizanski oficiri, istaknuti funkcioneri, komandanti, nosioci spomenica, heroji, generali, ministri UDB-e i drugi bivši Brozovi kadrovi.

Komunističko rukovodstvo Jugoslavije je time 1948-1956. godine dobrim dijelom zaokružilo svoj plan uništavanja srpskog naroda, srpske četničke i partizanske elite. Najzad je Broz likvidirao i svoja dva najbliža saradnika, dva nesrećna Srbina, koji su mu dvadeset godina (1934-1956) pomagali da izvrši to nečasno đelo – zločin nad srpskim narodom. To su bili Milovan Đilas, koji je za zasluge od Broza dobio devet godina robije u Sremskoj Mitrovici, i Aleksandar Ranković, šef OZN-e i UDB-e, kome je podmetnuto da prisluškuje Brozove razgovore, da bi bio smijenjen. Đilas je odbačen 1954. godine, a Ranković 1966. godine i oba su umrli a da im nije bilo jasno zašto su kažnjeni. Oni su umrli a nisu shvatili da su bili obično sredstvo i oruđe za uništavanje Srba od vatikansko-komunističke (masonske) trojke Broz-Kardelj-Bakarić. Umrli su, a da nisu čak ni saznali ko je Broz, kakvo mu je pravo ime i odakle je; nisu saznali da se Bakarić zove Kuperštajn, a Kardelj Eduardo Kardeli.

Dr Novica Vojinović
Izvor: nacionalist.rs