Zapadne zemlje odavno primjenjuju doktrinu da je bilo kakav režim, ukoliko je saglasan i podoban njihovim interesima, automatski prihvatljiv. Ukoliko neki vlastodržac interes vlastitog naroda pretpostavi onome što se od njega traži sa zapada, onda, prema viđenom scenariju tokom poslednjih decenija, protiv takvog lidera biće očekivano (neki bi rekli i legitimno) primjenjivanje ekonomske sankcije, obojene revolucije, pa čak i direktna vojna sila. U suprtonom slučaju, kada su naredbe zapadnih centara moći apsolutan prioritet za nekog „državnika“, bilo kakav oblik unutrašnje strahovlade biće tolerisan i, kako primjer Crne Gore najbolje pokazuje, čak i neposredno podržavan.
Indikativno je da nijedan vlastodržac u novijoj istoriji Evrope, nije nanio toliko štete ne samo sopstvenoj državi, već i budžetima zemalja EU kao Milo Đukanović. Mafijaška hobotnica organizovana od strane Đukanovića i njegovih domaćih i stranih partnera, na prostoru EU organizovala je šverc cigareta, narkotika, oružja i trgovine ljudima. U nekim od navedenih kriminalnih aktivnosti, kao, recimo, švercu cigareta i narkotika, Crna Gora je predstavljala osnovnu logističku bazu ovih kriminalnih grupa i uživala zaštitu crnogorskog državnog aparata.
Tone dokumentacije o kriminalnim poslovima Đukanovića i njegovih partnera Stanka Subotića, Darka Šarića, Nasera Keljmendija, Safeta Kalića i dr, pored tužilaštava i sudova Italije, Španije, Francuske, Njemačke i Švajcarske, čuva se i u arhivama njihovih tajnih službi.
Iz arhiva službi, kompromitijući materijali o Đukanoviću bivaju periodično dostavljeni medijima na Zapadu. To uglavnom važi u slučajevima kada zapadni moćnici posumnjaju u poslušnost Mila Đukanovića i njegovu posvećenost izvršavanju postavljenih zadataka.
Naravno, ni tada Đukanovićevo učešće u međunarodnim kriminalnim aktivnostima ne dobija sudski epilog, već biva zataškano čim njegova poslušnost bude dovedena na zadovoljavajući nivo.
Ovo objašnjava njegova konvertitstva od 90-ih do današnjeg dana. Podsjetimo da je počeo kao mladi komunista, fasciniran likom i dijelom prvo Josipa Broza, potom Slobodana Miloševića, dok danas sa jednakim žarom izražava divljenje prema Hašimu Tačiju i Bilu Klintonu.
Podsjetimo da je svoju lojalnost Đukanović dokazivao Slobodanu Miloševiću tako što je zbog hrvatske šahovnice zamrzio šah.
Kasnije je svoje podaništvo, uslovljeno prostim strahom da će izgubiti slobodu i kriminalom stečeno bogastvo, dokazivao predajom ratnih planova VJ NATO paktu i zahtjevom da se bombarduje „sjever Crne Gore“. Nastavio je sa cijepanjem Državne Zajednice SCG, priznanjem lažne države Kosovo, glasanjem za njen prijem u UNESKO, sankcijama Rusiji itd. Za poslednji zadatak šefu krimanalne organizacije, koji obavlja i funkciju crnogorskog premijera, određen je – ulazak Crne Gore u NATO po svaku cijenu.
Dakle Đukanović aboliciju svog kriminala, i imunitet od obojene revolucije traži kroz poslušnost i podaništvo zapadnim centrima moći. Neposlušnost, ili odlučnost da se sačuva nacionalni i državni interes vodi do upotrebe gore navedenih brutalnih instrumanta pritisaka pomenimo:
Protiv Srba krenulo se od sankcija, pomenimo za posledicu tragična dešavanja u banjalučkom porodilištu 1992. kada je na očigled čitavog svijeta umrlo je dvanaest beba. Potom je usijedila vojna agresija na Srpsku i SCG, da bi sve bilo okončano petooktobarskim prevratom.
Gotovo istovjetan red koraka, zapadne sile sprovele su i prema Republici Srpskoj. Jedina razlika je što zadrška između vojne agresije i pokušaja obojene revolucije, razvučena na dvije decenije. Jasno je da su aktivnosti Zapada na Balkanu motivisani, podsticani i da se realizuju u namjeri da se oslabi ruski uticaj i preciznije da se oslabi sama Rusija tako što će NATO kontrtolisati srpski narod i prostor na kojem živi.
Pošto dolazim iz Crne Gore, markirao bih još jednom sudbonosnu važnost sprečavanja ulaska BJRCG u NATO pakt, za očuvanje pravoslavne i tradicionalne komponete Balkanskog poluostrva. Zapadni moćnici, uz pomoć mafijaškog režima Mila Đukanovića, proces usisavanja Crne Gore u NATO, kao poslednje tačke na Jadranu, ali gotovo i na Mediteranu izuzev Sirije, van formalne kontrole zapadne vojne alijanse, planiraju okončati u prvoj polovini sledeće godine. Nakon toga, svi potencijali Zapada koncentrisaće se na realizovanje obojenih revolucija u Republici Srpskoj i Makedoniji, a kroz nekih 4−5 godina Srbija bi mogla u potpunosti da bude okružena NATO zemljama i vremenom ostane kao poslednji plijen.
Stoga značaj sprečavanje ulaska Crne Gore u NATO, daleko prevazilazi značaj male zemlje. Zaustavljanjem NATO pakta u Crnoj Gori, relaksirala bi se pozicija Republike Srpske i pozitivno uticalo na očuvanje njene državnosti. Očuvanje RS predstavljalo bi garanciju da ni Bosna i Hercegovina u ovim granicama neće postati članica NATO. Moguće je, ne mora da znači, da bi to uticalo i na sprečavanje širenja NATO na Makedoniju. Dakle bitka koju trenutno vodimo u Crnoj Gori nije samo naša, već bitka za očuvanje tradicionalne pravoslavne vertikale Balkana.
Srbija, Republika Srpska i Rusija ne smiju ponoviti model ponašanja prema Crnoj Gori od prije jedne decenije. Podsjetiću da su vlasti Srbije i Rusije među prvima priznale pokradeni referendum o državnopravnom statusu Crne Gore 2006. godine, a da je značajan podsticaj crnogorskom ocjepljenju došao, nažalost, i iz Republike Srpske.
Lekcija nije naučena. Svi direktori srbijanskih preduzeća i predstavnici srbijanskih robnih marki u Crnoj Gori su nacionalni Crnogorci i drugi, a kao po pravilu nikad Srbi, (osim u slučaju M-tel gdje nisam siguran). Ruski investitori su kao po pravilu za svoje najbliže saradnike birali, vjerovali ili ne, upravo rusofobe. Hotel Splendid kao najveća grinfild investicija u Crnoj Gori, stoprocentno finansirana od ruskog investitora koristi se kao centar za NATO prpagandu.
Vjerujemo da je integracija zapadnog Balkana u NATO usmjerena protiv interesa Ruske Federacije. Osim plana NATO-a da razmjesti odbrambeni sistem na zapadnom Balkanu u međuvremenu se dešavaju brojne druge aktivnosti koje za cilj imaju “istisnuti sjećanje i pomen Rusije iz Srpske, Crne Gore i Srbije”.
Jedna od aktivnosti NATO-a u srpskim zemljama je slabljenje povjerenja i gubitak poštovanja prema Rusiji – te se kod nekada stoprocentnih rusofilskih Srba kroz aktivnost prozapadnih nevladinih vladinih organizacija, uz neaktivnost same države Rusije, polako javlja rusofobično oblikovanje srpskog društva. Dakle, od rusofilije izuzetno izražene kod Srba do rusofobije put je jednostavan i dovoljno je da ruska birokratija ostane nezainteresovana po ovom pitanju.
O ulozi srbijanskih političara u antisrpskoj histeriji u Crnoj Gori kakao onih na vlasti, tako i u opoziciji iz poštovanja prema organizatoru i ovom skupu ne bih danas govorio.
Neophodno je, bez suvišnog kalkulisanja povezati srpske i ruske prostore, jednako snažno kao što su bili povezani kroz istoriju.
Važnost zaustavljanja NATO u Crnoj Gori danas uporediva je sa zaustavljanjem Turaka i Tatara na Gazimestanu i Kulikovom Polju.
Gojko Raičević
Vidovdan
