Tabloidi vladaju građanskim mišljenjem
Politički, društveni, privatni i nacionalni život Srbije sve je više i dublje u kandžama tabloidnih listova, žute štampe, TV stanica sa nacionalnim frekvencijama. Sistematski se vodi kampanja uvlačenja miliona ljudi u sadržaje koji su izvan realnog života prosečnog građanina Srbije i njegovih egzistencijalnih potreba. Medijsko tržište se utrkuje sa raznim rijaliti progamima koji deluju kao Pavlovljev „uslovni refleks“ sa stalnom potrebom praćenja sadržaja bizarnosti i bez moralnih skrupula. “Tabloidizacija“ javnog i društvenog života u Srbiji je znak slabosti društvenih, duhovnih, ali i političkih vrednosti. Društvene vrednosti u eri globalnih medija i sadržaja traže da se Srbija i njeni građani negde prepoznaju kao etnicitet i nacionalni identitet, ali i evropski realitet. Umesto toga stvara se slika Srbije primitivizma, političkog nepotizma, tajkunizacije i tzv. „ološ kulture“, odnosno perverzne javnosti. Duhovna slabost je propagiranje kiča, kulturološkog taloga i javnog nemorala, gde se kao uzor pojavljuju ljudi moralnog i društvenog ožiljka i takvi su uzor mladim ljudima, da nije potrebno raditi na sebi, učiti i biti radan, već pratiti tokove novca, društvenog haosa i političkog kameleonstva. Preko tabloidne javnosti širi se i politička poruka da vrednosti nisu bitne u politici već samo javno pojavljivanje, jeftina i primitivna politička retorika i duh zabave i oblika političke pornografije. Politika preko tabloidizacije postaje deo društvene nehigijene i vladavina moralnih prljavština gde nema adekvatne vode i sapuna da se očisti. Tako funkcionišu i političke partije koje izdižu svoje ciljeve na nivou najgorih poriva gde se afirmiše laž, prevara, obmana, demagogija, manipulacije, spinovanje i medijsko ispiranje mozgova.
Tabloidna „lobotomija“ Srbije
Preko medijske lobotomije vode se politički ratovi partija, političkih vođa, uz gubitak realnosti kako živi narod u Srbiji, na taj način su i tabloidni politički ratovi realnost, gde se protivnici utrkuju da na najvulgarniji način stilom, jezikom i ponašanjem unize demokratski, politički poredak u Srbiji, pretvarajući ga u forme i oblike političke prostitucije. Politička scena tako postaje moderno pozorište govora mržnje i uvlačenja državnih organa i prvih ljudi države u spiralu obračuna suprotstavljenih tabloida i medijskih tajkuna. Duboka je trauma kada se voljno ili nevoljno premijer ili šef države, ministri ili poslanici razvlače po modelu Kaligule, po tabloidima. Zašto dozvoljavaju političari u Srbiji da tabloidi budu njihovi promoteri? Odgovor je ili u prihvatanju uloge da političari u Srbiji budu tabloidni akteri ili su tabloidi toliko jaki da utiču na političare i njihove političke sledbenike. Politika jedne države i vlade se ne vodi, niti se ona sme predavati tabloidima i žutoj štampi i medijima, jer na taj način se umesto političkih autoriteta i snage institucija nameću tabloidni interesi, urednici i vlasnici pisanih medija i TV stanica, koji posredno ili indirektno vode političke kampanje i na taj način jačaju svoj društveni, javni i finansijski interes.
Srbiji nisu potrebni takvi oblici javnosti u kojima tabloidni urednici šire vesti ili preporuke državnim funkcionerima treba li ili ne treba da putuju po svetu i tako šire političke i javne senzacije i stvaraju psihologiju „vanrednog stanja, državnog udara ili političke nestabilnosti“
Političari kao tabloidne zvezde
Političari na vlasti treba da budu obazrivi u odnosima sa tablodima, jer oni žive na senzacijama, izmišljenim ili spinovanim vestima, koje su od „istine do trača“. Tabloidnim medijima istina i stvarnost nisu bitne. Oni sami prave svoju istinu, koristeći realne situacije i aktere i njima ništa nije važno osim uticaja u političkoj i biznis sferi i profitu svojih medija. Tako političari i najuticajniji u Srbiji od premijera, šefa države, javnih ličnosti, postaju samo akteri u političkom šou programu koji podiže tiraž i gledanost sadržaja, ali obara ili diskvalifikuje autoritet javnih ličnosti i institucija. Kada se politika i političari spuste na nivo tabloida i sami postanu „tabloidni“ junaci, tu započinje carstvo opšteg neukusa koji govori o padu moralnih vrednosti političara, kulture govora, demokratskog kapaciteta države, ali i slobode društva. Nema napretka Srbije i političkih oligarhija ukoliko se prepuste moći tabloidne javnosti koja ne treba da bude i ukinuta ali redukovana jer se tako stvara slika da je put ka vlasti i moći preko tabloida i raznih sadržaja koji vređaju inteligenciju prosečnog građanina i ubeđuju ga na način nepoštovanja građanskih prava i njegovih sloboda. Nedavno se postavilo pitanje – Ko hoće da ruši sadašnju vlast u Srbiji? Optužuje se Zapad, a pravi rušitelji vlasti, društvenog i moralnog poretka su tabloidi i tabloidni mediji koji se prilagođavaju svim vlastima i političkim liderima, proždiru im dušu, porodice, novčanike, i tako ih privremeno uzdižu, a onda ih bacaju u blato, ogovaraju ili ih stavljaju na stub srama. Protivnici svake demokratske vlasti su redukovana i neodgovorna javnost, neizgrađenost institucija i podizanja na pijedestal jednih, a bacanje u javnu „kanalizaciju“ drugih ličnosti i politika. Političari koji sebe i svoju politiku prepuštaju tabloidima na kraju postaju tabloidni tragičari i odlaze u medijsku i društvenu reciklažu.
Tomislav Kresović
Vidovdan
