Slobodanka Miličić je civilna žrtva rata odbrambeno-otadžbinskog rata. Ova mlada žena prošla je teške torture, mučenja i silovanja od pripadnika hrvatske vojske nakon čega je svirepo ubijena u leto 1992. godine.
Slobodanka je rođena je 1. oktobra 1961. godine u multietničkom mestu Sijekovac u opštini Brod (ranije Bosanski Brod), koje je u bivšoj Jugoslaviji bilo postalo poznato po suživotu Srba i Muslimana ovog kraja ali i kao rodno mesto Duška Trifunovića, čuvenog srpskog književnika, pesnika i autora mnogobrojnih televizijskih emisija. Slobodanka je svoje detinjstvo provela u rodnome Sijekovcu gde se i školovala. Odrasla je u uglednoj i vrednoj porodici okružena i ispunjena ljubavlju svojih bližnjih: oca Nedeljka, majke Mare i svoje mnogobrojne rodbine. U svome Sijekovcu je Boba, kako su je često zvali njeni poznanici, nažalost, i okončala svoj život mučeničkom smrću. Imala je samo trideset godina a „proglašena je krivom“ zato što je bila Srpkinja pravoslavne veroispovesti.
Opština Brod u Posavini je tokom poslednjeg rata pretrpela velika razaranja i tako postala sinonim srpskog stradanja tokom velikohrvatske agresije. Ovde je tokom hrvatskog terora (1992-1995) ubijeno je pet stotina građana, uglavnom Srba. Ipak, na spisku žrtava su i Muslimani, Romi, Jugosloveni, Ukrajinci pa čak i brojni lojalni Hrvati. Tokom okupacije ove opštine od strane hrvatske vojske formirano je ukupno deset logora, dok ih je na prostoru čitave Posavine bilo 54. U posavskim logorima je silovano i zlostavljano više stotina srpskih žena i devojčica. Hrvatsko rukovodstvo imalo je za cilj da grad potpuno očisti od Srba i tu naseli Hrvate iz Slavonskog Broda, i tako poveže ova mesta u jednu celinu što su inače bile ideje i ustaških poglavnika još iz doba Drugog svetskog rata.
Prva žrtva rata u Brodu bio je Vojislav Goranović koji je ubijen u septembru 1991. godine tokom jednog od mnogobrojnih artiljerijskih napada hrvatske vojske iz RH na područje ove opštine. Već 3. marta 1992. započela je agresija na Brod i hiljade uniformisanih crnokošuljaša iz Hrvatske tada prelazi most i upada u grad gde vrše masakr nad srpskim civilnim stanovništvom. Jedno za drugim padala su srpska sela a svaki ulazak hrvatskih agresora u mesta naseljena Srbima bio je praćen jezivim zločinima koji su uključivali zlostavljanja, silovanja i surove likvidacije.
Slobodankino mesto Sijekovac napadnuto je 26. marta 1992. kada su horde naoružanih hrvatskih vojnika okupirale ovo multietničko mesto i počinile pravi pokolj nad nevinim civilima. Ukupno je ubijeno 50 civila, žena, dece i staraca. Neki civili su odmah zarobljeni i pobijeni baš tog krvavog martovskog dana, a drugi su mučeni i ubijeni u narednim mesecima okupacije.
Na spomeniku sijekovačkim žrtvama u porti Spomen-crkve Svete Velikomučenice Marine Ognjene Marije, uklesano je i ime Slobodanke Miličić. Slobodanka je zarobljena već prvih dana po ulasku hrvatske vojske u selo. Bila je u kućnom pritvoru i baš kao i ostali meštani često izložena maltretiranju i zlostavljanju a okupatori su joj naredili da služi njihovoj vojsci. Slali su je na prinudne radove i terali je da obavlja razne poslove za njihovu vojsku, da ide na prvu liniju zbog čega je njen život često bio u velikoj opasnosti. Propatila je Slobodanka tih meseci mnogo; bila je robinja – obezvređena i ponižena i kao žena i kao ljudsko biće.
U avgustu 1992. hrvatski vojnici odvode Slobodanku na nepoznatu lokaciju gde je muče i višestruko siluju. Nakon zlostavljanja i silovanja ubijena je na svirep i podmukao način. U Sijekovcu je inače bio formiran i logor za Srbe gde su dovođene brojne žene i devojke kako iz samog Broda, tako i iz susedne Dervente i drugih opština. Tamo su mučene i silovane, a neke i ubijene.
Hrvatskim ekstremistima nije bilo dovoljno što su nesrećnu ženu ponizili na najgori mogući način i svirepo je ubili, već su svoje zlo nastavili da šire i nakon njene smrti. Tako se na guglu može naći podatak da je samozvana nepriznata organizacija „Hrvatska pravoslavna crkva“ na Mirogoju, u više navrata održala panihidu za nekakve „pale hrvatske pravoslavne branitelje“. Na spisku se nalazi i ime Slobodanke Miličić za koju navode da je bila „pripadnica 101. brigade HVO, i da je poginula u Sijekovcu“. Treba napomenuti da je tzv. „Hrvatska pravoslavna crkva“ zločinačka tvorevina koju su osnovale ustaše u periodu NDH tokom sprovođenja genocida nad srpskim narodom gde su nasilno pokrštavali srpsku siročad u katoličku veru ili u „hrvatske pravoslavce“ u cilju brisanja i zatiranja srpskog identiteta.
I ovim svojim bolesnim gestom su Hrvati otišli toliko daleko da su žrtve svojih razbojnika i ekstremista predstavili kao „pripadnicu hrvatske vojske“ koja navodno poginula za „hrvatsku grudu i tuđmanove ideje“. Međutim, prava je istina, podseća Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, da je Slobodanka bila civil, da je zarobljena od istih tih pripadnika 101. brigade HVO-a, da je od njih mučena i silovana i na kraju mučki ubijena. Nije to usamljen primer jer je na istom spisku navedeno još dvadesetak imena Srba za koje se zna da su prisilno mobilisani u hrvatsku vojsku, tamo mučeni pa poslati na prvu liniju ili kopanje rovova, te su mnogi i ubijeni upravo od hrvatske vojske. Na tom spisku je još troje Srba civila iz Sijekovca čija su imena uklesana u spomen crkvi a koji su ubijeni od hrvatske vojske i posle predstavljeni kao „pravoslavni branitelji“.
I Sarajevski Informaciono-dokumentacioni centar u svom „Atlasu ratnih zločina“ Slobodanku je označio kao osobu koja poginula kao „hrvatski vojnik“. Bez želje da se prethodno objektivno informišu o sudbini ove žene i detaljno ispitaju okolnosti njenog stradanja, oni su na najgrublji način ukaljali sećanje na njen lik a porodici i rodbini dosolili nikad zaceljene rane.
Zar je toliko bilo teško „tim stručnjacima“ da okrenu telefon boračke organizacije u Brodu ili opštinskog udruženja žrtava rata i da se raspitaju o svim neophodnim informacijama umesto što su napamet upisivali podatke. Njihov glavni i jedini izvor jeste „Spomenica poginulim i nestalim bojovnicima HVO“ što govori da su im podaci slobodankinih dželata bili preči od istine i informacija njene porodice.
Zašto niko od tih „objektivnih istraživača“ nije kontaktirao Udruženje žena žrtava rata Republike Srpske gde bi sigurno dobili detaljne informacije i podatke o stradanju srpskih žena, o logorima gde su vršena silovanja, mučenja i likvidacije? Odgovor je više nego jasan naročito ako pročitamo brojne kritike koje su na račun ovog centra uputila udruženja srpskih žrtava a prvenstveno Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica!
Srpske organizacije su u više navrata razotkrile brojne propuste navedenog centra zamerajući im smanjivanje broja ubijenih srpskih civila i vojnika (nedostaju imena više hiljada srpskih žrtava), kao i (najverovatnije plansko) izostavljanje imena velikog broja ubijene i stradale srpske dece o čemu je više puta u javnosti govoreno. U „Atlasu ratnih zločina“ su npr. tako izostavljena gotovo sva imena ubijenih srpskih civila sa područja Grbavice, Ilidže, Ilijaša, Lukavice, Doboja…registrovani su mnogobrojni netačni podaci o okolnostima stradanja brojnih srpskih civila, a mnoge civilne žrtve su predstavljene kao „vojnici izginuli u borbama“. Tu su i greške u imenima i prezimenima srpskih žrtava a zabeleženo je i nekoliko slučajeva gde su živi ljudi poput (Bojane i Jovanke Lečić) popisani kao poginuli. Toliko o „verodostojnosti i objektivnosti“ sarajevskih, bošnjačkih organizacija i udruženja.
Nasuprot tome, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica je popisao gotovo sve srpske žrtve, ukazao na nedoslednosti bošnjačkih izvora i objavio niz knjiga, dela i publikacija koje čuvaju uspomenu na žrtve rata.
Slobodanka je samo jedna od više stotina žena koje su silovane i zlostavljane na području Posavine. Uspomena na njenu hrabrost i dobrotu neće tako lako izbledeti. Njena žrtva nas obavezuje da se borimo za pravdu i spominjemo sve te zločine nad našim narodom.
Ante Prkačin, predvodio je i organizovao napad na Sijekovac a pravosudni organi poseduju podatke za 68 lica, učesnika u ovom zločinu. Proces protiv odgovornih za zločin u Sijekovcu pokrenuo je Haški sud, koji je 2006. godine predmet ustupio Tužilaštvu BiH, a rezultat je da je za ovaj zločin do sada procesuiran samo Zemir Kovačević. On je osuđen na desetogodišnju zatvorsku kaznu za ubistvo samo dva srpska civila, ali niko od njegovih nadređenih nije osuđen za ovaj zločin.
