Tri temeljne laži o Srbima koje su kreirali drugi u istoriji srbstva – „velikosrpska – politika, hegemonija i agresija“
U Srbiji se često čuju mišljenja među običnim narodom: “Nećemo mi ginuti u novim ratovima, nećemo na Hrvata, na muslimane… za sve su krivi političari, oni nas huškaju na rat, nemojte dati da vas zavedu…”
Meni je jasno zašto prosečan Srbin tako razmišlja, ali prosečnom Srbinu nije jasno da Hrvati i muslimani tako ne razmišljaju. I nije mu jasno zašto ne razmišljaju tako. Razlog je vrlo jednostavan, odnos Hrvata i muslimana prema Srbima se zasniva na tri temelja, tri laži:
1. „Velikosrpska politika“
2. „Velikosrpska hegemonija“
3. „Velikosrpska agresija“
„Velikosrpska politika“
“Velikosrpska politika” je laž koju je 19. veku izmislila Austro-Ugarska.
Kako nije imala kolonije po svetu, Austro-Ugarska je jedino mogla kolonizovati Balkan. Na putu Bečkih kolonijalnih ambicija stajala je mala kraljevina Srbija. Srbi su bili jedini narod koji se sam oslobodio od Turaka. Rumnima su pomogli Rusi, Grcima Englezi, a Srbi su potpuno samostalno izborili svoju slobodu. No, većina Srba tada je živela izvan te oslobođene srpske države, uglavnom na prostorima pod turskom okupacijom.
Kako je Tursko carstvo bivalo sve slabije, bilo je samo pitanje vremena kada će se svi Srbi ujediniti u jednu državu od Bosne i Hercegovine do severne Albanije (tada još ne postoji albanska nacija, samo razna plemena koja ni ne pričaju isti jezik) i Makedonije (Stare Srbije). Srbija nije imala ni najmanje pretenzije da u svoju državu uključi i Krajinu i Dalmaciju koje su tada naseljene gotovo isključivo Srbima, ali je zato Austro-Ugarska htela i Bosnu i Hercegovinu i Srbiju, Crnu Goru, Makedoniju. Svaki pokušaj Srba da se obrane od velikogermanske ekspanzionističke politike Beča, Austrija je proglasila “velikosrpskom politikom”.
Kad je u drugoj polovini 19. i početkom 20. veka počelo veliko katoličenje Srba i prevođenje u Hrvate, svaki Srbin koji bi se tome odupirao bio bi proglašen “velikosrbinom”. A čak i kada bi Srbija bila u granicama tzv. Velike Srbije, od Makedonije do Karlovca, to opet ne bi bila velika Srbija jer je etnički prostor Srba u srednjem veku bio daleko veći. Dušanova Srbija izlazila je na tri mora, prema genetičkim istraživanjima, a i jezično, severna Albanija, deo Rumunije i Bugarske je i danas naseljen Srbima.
Rumuni su do 19. veka pričali slavenski, deo Bugarske koji se naslanja na Srbiju i danas govori dijalektom bližem srpskom jeziku nego bugarskom, severna Albanija je puna srpskih toponima koji na albanskom ne znače ništa.
Prema tome, za Beč i Vatikan, svaki pokušaj Srba da se obrane od njihovih kolonijalističkih aspiracija bio je proglašavan velikosrpskom politikom.
„Velikosrpska hegemonija“
„Velikosrpska hegemonija“ je laž koju su izmislili komunisti.
Nakon što je pobednička srpska vojska oslobodila Sloveniju, Hrvatsku, Dalmaciju, Slavoniju, Krajinu, Bosnu i Hercegovinu i Vojvodinu i stvorila Jugoslaviju, gde je Hrvatima i Slovencima dala punu ravnopravnost, nastala je druga laž, ona o velikosrpskoj hegemoniji. Komunistička partija je po direktivni kominterne (centralno telo svih komunističkih partija sveta) optuživala Srbe da vladaju Jugoslavijom. Komunisti su kao najvećeg protivnika svog dolaska na vlast videli Srbe, narod sa slobodarskom i državotvornom tradicijom koji nije trpeo totalitarne režime.
Koliko je njihova optužba o velikosrpskoj hegemoniji bila suluda vidi se iz sledećih podataka: Zagreb je imao najveći industrijski, populacijski i ekonomski rast u kraljevini Jugoslaviji i u svojoj istoriji za te 23 godine „velikosrpske hegemonije“ od 1918. do 1941.godine. U Hrvatskoj je samo do 1932. podignuto 27 odsto od svih ukupnih industrijskih postrojenja u Jugoslaviji, a u Srbiji samo 14 odsto. Od ukupno investiranog kapitala Hrvatska je dobila 37 %, a Srbija 17 %.
Hrvatska je prosečno plaćala po stanovniku 713 dinara, dok je jugoslovenski prosek bio 777. Porez na zemljište u Srbiji je bio dvostruko veći nego u Hrvatskoj (5,56 : 10,53).
Iako su Hrvatska, Slovenija i Bosna učestvovale u napadu na Srbiju u Prvom svetskom ratu, Kraljevina Jugoslavija je nemačku ratnu odštetu ravnomerno podelila na sve delove Jugoslavije.
Hrvati su činili 23 % stanovnika Kraljevine Jugoslavije, a svugde su bili zastupljeni iznad proseka.
Od svih sudija, Hrvati su činili 28%, odnosno kasacionih sudija 40%, sudija upravnih sudova 34% i državnih savetnika 24 %. U čitavom nizu viših državnih službi, Hrvati su učestvovali sa 29,74 %. Učešće Hrvata među učiteljima narodnih, osnovnih i viših škola bilo je 26,1 %, učitelja građanskih škola 41,4 %, učitelja gimnazija 27,1 % i učitelja učiteljskih škola 28,1 %.
Iako je na Beogradskom univerzitetu studiralo 3.000 studenata više, Kraljevina Jugoslavija je Zagrebačkom univerzitetu davala 96% više sredstava.
1918. kad je ušao u kraljevinu Jugoslaviju Zagreb je bio provincijski gradić koji nije imao ni 80.000 stanovnika. 1941. Zagreb je imao preko 300.000 stanovnika.
Kralj Aleksandar izgradio je pola Zagreba, otvorio Zagrebačku filharmoniju, fabriku električnih instalacija, Zoološki vrt, tržnice Dolac, hotel Esplanadu, hotel Dubrovnik, prugu Zagreb – Split, radio stanicu, telefonsku centralu, katoličko sjemenište, gradsko kupalište, dalekovod do Karlovca, ogroman stambeni blok najveći u istoriji Hrvatske (celi centar Zagreba), nove pruge, prvi „oblakoder“ u Zagrebu i Hrvatskoj, kompleks škola u Križanićevoj, Fabriku električnih sijalica, kilometre tramvajske pruge, nove stambene komplekse na Trešnjevki i Trnju koji su do tada bili sela, železnički most preko Save, Rebro…
Prema tome, svaki pokušaj Srba da održe funkcionalnu Jugoslaviju, slobodnu i nezavisnu, bio je od komunista, a kasnije i fašista proglašavan „velikosrpskom“ hegemonijom.
Istorija je pokazala da su Slovenci, Hrvati, Muslimani, Makedonci (i ostale poluizmišljene nacije) svoj zlatni period – i ekonomski i kulturološki i sociološki – imali samo u Jugoslaviji. Kao što je Evropa dok je sarađivala sa Rusijom ekonomski jačala i napredovala, a od kada je uvela sankcije propada, tako su i južnoslovenski narodi bolje živeli u zajedničkoj državi sa Srbijom.
Ali, Amerika Evropu plaši Rusijom, a južnoslovenske narode Srbijom.
„Velikosrpska agresija“
Treća antisrpska laž je ona o „velikosrpskoj agresiji“ kao razlogu za raspad Jugoslavije.
Po toj laži koju su izmislili Tuđman i njegovi zapadnjački nalogodavci, za rat nisu krivi Hrvati koju su rasturali Jugoslaviju, nego Srbi koji su bili protiv rasturanja Jugoslavije.
Za rat nije kriv Tuđman koji je izbacio Srbe iz ustava, koji je izvršio etničko čišćenje Srba iz hrvatskih gradova i agresiju na Krajinu, nego Srbi koji su se branili. Nije kriv Tuđman koji se borio za uništenje Jugoslavije nego Milošević koji je bio za to da se u uređenje Jugoslavije ne menja. Srbi nigde nisu prešli pragove svojih kuća, a krivi su za agresiju.
Srbi koji su u Kninu činili 96 % stanovnika, izvršili su agresiju na taj isti Knin, valjda su sami sebe okupirali?
Dok su Srbi pevali o bratstvu i jedinstvu, Katolička crkva je organizirala orgomne proustaške mitinge još od sedamdesetih godina koje komunističke vlasti nisu zabranjivale. 1971. počele su masovne demonstracije u Hrvatskoj, tzv. Maspok u kojem se Srbima iz Hrvatske pretilo progonom. Gde je bio Milošević 1971.?
Na izborima 1990. hrvatski narod je glasao za Tuđmana i HDZ koji su u svom programu imali izlazak iz Jugoslavije, a Srbi u Hrvatskoj su glasali za SDP koji je u svom programu imao ostanak u Jugoslaviji.
Prema tome, svaki pokušaj Srba da brane svoja vekovna ognjišta u Hrvatskoj i Bosni proglašen je „velikosrpskom agresijom“.
Hrvati i muslimani tvrde da Srbi već više od 100 godina provode velikosrpsku politiku, hegemoniju i agresiju. Zato je danas u Hrvatskoj 4 % Srba, a 1910. ih je bilo 25 % (samo pravoslavnih, bez katolika koji su se izjasnili kao Srbi).
Zato je danas u Bosni 30 % Srba, a 1895. ih je bilo 98 % (od toga pravoslavnih 43 %).
Dokle god te tri laži budu temelj odnosa Hrvata i muslimana prema Srbima, zapadnim centrima moći neće biti teško da ih pokrenu u nove ratove protiv Srba.
Ove tri laži su ideološki okvir za sve ratove na Balkanu poslednjih 100 godina.
I za sve nove ratove koje će doći.
Srbi, jesmo li toga svesni?
