Ruski vojskovođa, državnik, knez, jedan od ljubavnika ruske carice Katarine (Ekaterine) Velike i verovatno otac jedne od njenih kćeri, Grigorije Aleksandrovič Potemkin (Paćomkin, 1739-1791) posle Rusko-turskog rata (1787-1782) postavljen je za upravnika Krima i ostalih novoosvojenih oblasti severno od Crnog mora.
Pored puteva, kraj nepostojećih naselja, naredio je da se postave kulise kuća, dovedu seljaci i stoka, a sve sa ciljem da se carica Katarina Velika, prilikom obilaska tih krajeva 1785. godine „uveri“ u veliki napredak ovih oblasti kojima je on upravljao.
Ovaj Potemkinov doprinos prividnoj izmeni izgleda i ulepšavanja čovekove okoline, koji je, pošto je shvaćena priroda njegovih lažnih naselja, dobio je naziv Potemkinova sela.
Ona su postala metafora za slične zamisli političara i državnika širom sveta, koji su ih koristili iz sličnih pobuda kao i njegov tvorac: da prikažu nepostojeću „stvarnost“ , koja im i takva može biti od koristi radi postizanja odgovarajućih ciljeva.
Dvadeset prvog oktobra u Vranju, sedam godina posle namerno podmetnutog požara u kome je izgorelo, otvoreno je obnovljeno Narodno pozorište „Bora Stanković“. Velikoj svečanosti prisustvovali su ugledni gosti iz raznih krajeva Srbije, a uvodni govor održao je Aleksandar Vučić, u kome je naglasio značaj ovog kulturnog događaja, obećao veće plate pozorišnim ljudima i ponovo nadahnuto raspalio po opoziciji.
Pre 21. oktobra gradska vlast se našla u velikoj brizi zbog jedne stare zgrade u neposrednoj blizini Pozorišta, koja se već godinama nalazi u zapuštenom stanju, ali se ništa ne preduzima da se popravi.
Ona je, naime, predmet restitucije, što je dovoljno da se razume kako će se zgrada vratiti vlasnicima i obnoviti jednoga lepog dana a možda i pre. Kao što je to, uostalom, u Srbiji već uobičajena pojava za mnoge sudske sporove kojima se zna početak, ali se kraj teško ili nikako ne nazire.
I tako su se gradske vlasti Vranja našle u nebranom grožđu. Dolaze ugledni gosti, pre svih Aca Srbin, da svečano otvori pozorište, pa će on i sve ostale zvanice morati da prođu pored rugla kraj Narodnog pozorišta.
Nije poznato koji se od gradskih otaca setio (važno je samo da jeste) ruskog vojskovođe, caričinog ljubavnika i upravnika novoosvojenih oblasti, a glavno je da je odlučeno da se oronula zgrada prekrije platnom a ugledni gosti kraj nje prođu, verujući kako su videli oslikanu fasadu nalik na pozorišni dekor za neku predstavu. A možda su se, iako samo u sebi, i slatko nasmejali pokušaju visprenih Vranjanac da izigravaju Grigorija Andrejevića.
Spasonosnim rešenjem, nesumnjivo nadahnutim Potemkinovim ulepšavanjem stvarnosti i obogaćivanja čovekove okoline, gradonačelnik Vranja i njegovi saradnici ukazali su na veliku mogućnost koju u sličnim okolnostima mogu da slede i sve njihove stranačke kolege u drugim gradovima i opštinama Srbije.
Kada u vreme predizborne kampanje (koja od 2012. godine traje bez prekida) ili prilikom puštanja u pogon nekog objekta dolazi AV sa svojim gostima, a mora da prođe pored neugledne zgrade ili ruševine, u svakom slučaju prizor nelep za gledanje, lokalni naprednjački moćnici mogli bi – kako ne bi umanjivali značaj nezaboravnog događaja – da ih prekriju kulisama kao što su učinile njihove kolege iz Vranja.
Razdragani sendvičari iz cele Srbije mogu da se šetkaju ispred njih – baš kao i nekadašnji Potemkinovi ruski seljaci dok je prolazila carica Katarina Velika – i kliču (ako Bog da) poslednjem srpskom caru.
