Odmah nakon Aprilskog rata 1941. godine, uspostave Nezavisne Države Hrvatske i podele na velike župe, krenulo sa megalomanskim planovima da se u Banjaluci (središtu velike župe Sana-Luka) izgrade vladine ustanove, velike katedrale, trgovi i saobraćajnice, a da se sam grad preimenuje u Antingrad (u čast Starčevića i samog Pavelića) ili jednostavno u Luka
Grad na Vrbasu nije izabran za novu prestonicu samo zbog svog geografskog položaja u središtu „povijesnih hrvatskih zemalja“ na koje su tamošnji nacionalisti i pravaši odavno bacali oko, već i zbog toga što je bilo neophodno pohrvatiti muslimanski živalj koji su ustaše nazivale „hrvatskim cvijećem“
Ustaše su bile pokret popunjen psihopatama od vrha do dna hijerarhije, ali to ne znači da nisu imale planove, “velike” planove.
Najbitnija tačka tog plana bilo je rešavanje srpskog “problema”, odnosno entičko čišćenje progonom i ubijanjem svog pravoslavnog življa na teritoriji koju su proglasili za svoju. Iz tog plana proistekli su svi ostali planovi.
Recimo, plan o brisanju srpskog imena iz svega u čemu se to ime nalazilo, pa čak i iz onoga u čemu se nije nalazilo direktno. Sremska Mitrovica i Sremski Karlovci su tako postali Hrvatska Mitrovica i Hrvatski Karlovci, sela Srpske Moravice, Srpsko polje i Srpska Kapela su, pogađate, postala Hrvatske Moravice, Hrvatsko Polje i Hrvatska Kapela. Ustaše su u nastupu ludila čak promenili i ime Sarajeva, i to na najbesmisleniji način;
Naime, odlučili su da se zove Sarajvo (izbacili su “e”). Zbog čega? Jer je taj naziv bio po njima pravi, te je odgovarao “izvornom narodnom govoru iz davnine”. Ovo je naravno bilo toliko glupo da su čak i ustaše posle nekoliko nedelja poništile tu odluku.
Možda najluđi plan je bio vezan za Banja Luku. Naime, još deset godina ranije u ustaškim i hrvatskim katoličkim krugovima došlo se na ideju da bi najbolje bilo da se od tog grada napravi nova prestonica Hrvatske, ne samo zbog svog geografskog položaja u središtu “povijesnih hrvatskih zemalja” na koje su tamošnji nacionalisti i pravaši odavno bacali oko, već i zbog toga što je bilo neophodno pohrvatiti (odnosno pokatoličiti) muslimanski živalj koji su ustaše nazivale “hrvatskim cvijećem”.
Takva taktika nije ništa novo, još je Makijeveli pisao da ako se želi istinsko i trajno pripajanje neke teritorije svojoj državi, vladar treba da premesti svoju prestonicu u srce te teritorije i da iz nje vlada.
Daljom razradom tog plana Ante Pavelić je 1939. godine naznačio ovaj grad kao “sjedište velike hrvatske države”, a ideja je bila da on postane politička, Jajce vojna a Zagreb da ostane kulturna prestonica Nezavisne Države Hrvatske.
Zato se odmah nakon Aprilskog rata 1941. godine, uspostave Nezavisne Države Hrvatske i podele na velike župe, krenulo sa megalomanskim planovima da se u Banjaluci (središtu velike župe Sana-Luka) izgrade vladine ustanove, velike katedrale, trgovi i saobraćajnice, a da se sam grad preimenuje u Antingrad (u čast Starčevića i samog Pavelića) ili jednostavno u Luka.
Pavelić je o ovome obavestio i samog Hitlera, koji mu je rekao da će Hrvatska, ako želi da bude stabilna i kompaktna, morati da se suoči sa barem pedeset godina nacionalno netolerantne politike (dakle, da se Srbi uklone iz jednačine, što se činilo nizom pokolja u i oko Banjaluke, budući da je već tokom prvih godinu dana rata stradalo na desetine hiljada naših sunarodnika u toj oblasti; naravno, ubijale su ustaše svuda ali sada pričamo konkretno o ovom gradu).
Za to im je svakako trebala podrška “hrvatskog cvijeća” ali da nisu svi muslimani delili njihov entuzijazam pokazuje i “Rezolucija banjalučkih muslimana” u kojoj između ostalog piše:
“Ubijanje sveštenika i drugih prvaka bez suda i presude, strijeljanje i mrcvarenje u gomilama često posve nevinih ljudi, žena i djece, gonjenje u masama od kuća i postelja čitavih porodica s rokom od jednog do dva sata za spremanje, za njihovo deportiranje u nepoznate krajeve, prisvajanje i pljačkanje njihove imovine, siljenje na prelazak na katoličku vjeru, rušenje bogomolja, sve su to činjenice koje su zaprepastile svakog poštenog čovjeka”.
Međutim, “poglavniku” to nije ništa značilo pa je odmah po povratku u Zagreb iz posete “fireru” odlučio da prebaci potpredsedništvo svoje vlade u Banjaluku, a odmah se krenulo i sa planovima o preseljenju pojedinih ministarstava, od kojih su se neka izgleda i preselila.
Uskoro je, prilikom posete trupama na Kozari 1942. godine, Pavelić uzeo kartu i nacrtao trasu pruge kroz Lijevče polje.
– Pruga ima da ide ovuda i tuda će biti, jer nam treba zbog prijestonice.
Dakle, ozbiljno su to planirali i to bi se i desilo da Nemačka nije izgubila rat. Razume se da je to bilo ključno; da je Nemačka, kao što nije, dozvolila borbu na fer, jedan na jedan, ustaše po svemu sudeći ne bi uspele u svom paklenom naumu, što se uostalom i videlo jednim delom u borbama sa četnicima, a drugim većim u borbama protiv partizana.
Čak ni uz nemačku pomoć, ustaše nikada nisu uspele da efektivno kontrolišu apsolutnu većinu “svoje” teritorije, tako da NDH nije u pravom smislu te reči bila država; a pošto definitivno nije bila nezavisna, budući hitlerovska marioneta, nije bila praktično ništa od onoga što je svojim imenom tvrdila da jeste.
