Ekskluzivno objavljujemo depešu Vikiliksa iz koje se vidi da je Vatikan (po sopstvenom priznanju!) faktički priznao Kosovo kao nezavisnu državu!
Vatikan je još poželeo Kosovu i uspešnu izgradnju nove nacije! Za Vatikan je Kosovo bivša srpska pokrajina! Vatikan je rekao da je kosovska nezavisnost proces koji se ne može osporiti i vratiti nazad! Vatikan je rekao i da ne isključuje formalno priznanje Kosova u budućnosti!
Vatikan je priznao američkoj abasadorki Glendon u Vatikanu da nije (još uvek) formalno priznao Kosovo, iako jeste faktički, samo zato što je “neki zvaničnik SPC“ rekao papistima da će SPC nastaviti “ekumenistički dijalog“ sa Vatikanom (odnosno dalji pad u jeres i gaženje Pravoslavlja) ukoliko Vatikan ne prizna Kosovo i formalno.
Napominjemo da ova depeša nije objavljena u knjizi “Srpska Crkva i Vikiliks“ Zorana Čvorovića i Vladimira Dimitrijevića.
Pre nego što pređemo na sadržaj depeše, neophodno je da čitaocima ukažemo na dve stvari:
PRVO, u udžbeniku međunarodnog prava za svaki pravni fakultet stoji da je jednu državu kao nezavisnu moguće priznati na dva načina: faktički (de facto) i pravno (de iure). Faktičko priznanje je kada vi određenim radnjama priznajete neku državu kao nezavisnu kroz sklapanje ugovora, primanje državnih izaslanika… ili kada prosto kažete eksplicitno da vi tu i tu državu priznajete kao faktički nezavisnu.
Formalno priznanje je kada razmenite ambasadore na stalnoj bazi ili to jasno istaknete kao činjenicu. Međutim, pravna nauka je saglasna da su efekti oba vida priznanja – ISTI, tj da između dva vida priznanja država NEMA suštinskih razlika. U oba slučaja priznata država vuče pravne posledice iz međunarodnih odnosa.
Srbija recimo nema diplomatske odnose sa mnogim svetskim državama, ali ih istovremeno priznaje faktički kao države ili se sa istima spori pred međunarodnim sudovima. Britanija je 1921. priznala SSSR faktički, a formalno 1924. Isto tako je i SAD prvo priznao Izrael faktički, a onda i formalno. No, u oba slučaja su veze, obaveze, prava i odnosi između faktički priznatih država postojali, jedina je razlika što nisu bili na najvišem diplomatsko-ambasadorskom nivou.
DRUGO, za sinodalce ekumeniste je bitnije da Vatikan “ne prizna formalno“ Kosovo (iako ga je faktički priznao) od čistote naše pravoslavne vere! To je kao da su se svi naši sveti mučenici i ispovednici Pravoslavlja rukovodili sledećom logikom – zagazićemo u jeres svesno samo da ne bi naš komšija priznao da parče naše njive (iako najdragocenije) koje nam je ukrao lopuža nije naše nego lopužino! A Vatikan nam ne može čak ni vratiti kontrolu nad Kosovom, već mu jedino ostaje da formalno prizna, ono što je već faktički priznao!
A niko se nikada nije od naših svetih rukovodio ovakvom paklenom logikom, svi su bili spremni da se odreknu svega što imaju, ali – da im vera ostane čista po svaku cenu. To i jeste jedina odlika Pravoslavlja u odnosu na sve druge jeresi i neznaboštva – beskompromisno insistiranje na čistoti vere.
Nikada naši sveti Nemanjići i Lazarevići nisu gazili svoju veru da bi dobili kilavu “podršku“ od pape, nikada, čak i kada su gubili zapadno Zahumlje, Makedoniju, Kosovo od osvajača i okupatora, iako im je papa nudio svu pomoć samo da ekumenišu sa njim. Tu logiku koju danas slede srpski ekumenisti su prihvatali samo Vuk Branković koji je šurovao sa Venecijancima i papom da bi očuvao svoje zemlje od Turaka iza leđa sv. despotu Stefanu, Venedikt Kraljević dalmatinski, Pavle Zorčić marčanski i ostale izdajice kojima su zemaljska blaga bila bitnija od vere i identiteta. Time što trguju našom verom, našim Pravoslavljem zarad bedne i besmislene podrške iz ustaškog Vatikana, sinodalci i ekumenisti beogradske Patrijaršije (zajedno sa svojim urbanim tzv. dendijima i oprelešćenim guruima) nama poručuju da bi sutra trgovali vrlo lako i nekim drugim kamenom našeg srpskog identiteta (jezikom, pismom, srpskim imenom…) samo da bi se suludo dodvorili Vatikanu ili nekoj drugoj belosvetskoj propalici!
***
A sada najbitniji delovi depeše koju je u Vašington poslala američka ambasadorka Glendon iz Vatikana u 10:15 časova, 30 aprila 2008, nakon susreta sa monsinjorom Miguelom Maurijem (vatikanskim glavnim čovekom za balkanska pitanja) – link cele depeše http://cables.mrkva.eu/cable.php?id=151866:
“Sveta Stolica nije spremna da formalno prizna Kosovo zato što bi to potkopalo njene odnose sa vladom Srbije i ekumenistički dijalog sa Srpskom Pravoslavnom Crkvom. Visoki dostojnik Srpske Pravoslavne Crkve, kako je Mauri istakao, priznao mu je da je odlaganje formalnog vida priznanja Kosova za SPC bilo važnije od mnogih koraka koji su preduzeti da se ojača ekumenistički dijalog između Pravoslavnih i Katolika. Mauri je umanjio značaj vatikanskog oklevanja da se Kosovo formalno prizna, podvlačeći da je Vatikan ‘de fakto’ priznao novu republiku i poželeo joj uspeh u mirnom procesu izgradnje nacije. Mauri je istakao da je Sveta Stolica bila prva koja je komentarisala javno da je nezavisnost Kosova stvar koja se više ne može osporavati – i to 18 februara, samo dan nakon što je Kosovo proglasilo svoju nezavisnost. Mauri je podsetio i kako se papa sreo sa predsednikom Kosova Fatmirom Sejdijuom i kako su katolički klirici na Kosovu pozdravili nezavisnost bivše srpske pokrajine. (…) Mauri je istakao da je Vatikan ‘de fakto’ priznao Kosovo i da ZA SADA nema potrebe da preduzima druge akcije.“
“The Holy See is not ready to formally recognize Kosovo because this would undermine its relations with the government of Serbia and the ecumenical dialogue with the Serbian Orthodox Church. A Serbian Orthodox Church official, he noted, had told him that the decision to hold off extending recognition „was more important (to the Serbian Orthodox Church) than many of the steps taken to foster ecumenical dialogue between Catholics and Orthodox. Maury downplayed the Holy See’s reluctance to formally recognize Kosovo by underlining what he described as the Vatican’s „de facto“ recognition of the new republic and the desire for Kosovo to succeed in a peaceful process of nation-building. He noted that the Holy See was the first entity to comment about the independence of Kosovo in terms that acknowledged its irreversibility: on February 18 – just a day after Kosovo declared its independence. Maury also recalled how the Pope had met with the President of Kosovo, Fatmir Sejdiu, on February 2, and how Catholic officials in Kosovo have welcomed the former Serbian province independence. Maury has introduced a different spin to the Holy See’s position, maintaining that the Vatican has „de facto“ recognized Kosovo and needs not take further action at this time.“
www.kmnovine.com
