Velikim pokoljem do Velike Hrvatske ili tajna istorija ustaštva

1. Živimo u strogo kontrolisanom svijetu u kome se svijest usmjerava na vrlo rafiniran način, putem lažnih kultova kojim su prave vrijednosti zamijenjene lažnim, što obesmišljava svaku potragu za istinom, eliminišući mogućnost preispitivanja nametnutih dogmi i autoriteta. U vremenu smo kada se putem rijeliti-programa promoviše koncept logora kao vrhunski vid savremenog čovjeka; u kome ne izaziva kontradiktornost što naziv srpski Bošnjaci – ne može, a bosanski Srbi – može; ili što su komunisti 1944. godine strijeljali 72 pilota samo zato što su služili Draži, da bi potom ustaški komandant vazduhoplovstva postao predvodnik Titove, partizanske eskadrile.

Naša svijest puna je užasnih zabluda, posebno onih vezanih za Hrvate i genezu genocida nad Srbima počinjenog od strane kvislinške NDH, a osmišljenog još u vrijeme Habsburške monarhije; plana koji je otpočeo da se provodi sa prvim svjetskim ratom, da bi u razdoblju 1941-1945. dobio razmjere velikog pokolja. Taj pomno planirani i po fazama provođeni genocid okončao se 1995. godine egzodusom Srba iz Hrvatske koji je imao razmjere etničkog čišćenja. Uprkos ovim razornim promjenama devedesetih godina čini se da ni do danas nije dovoljno rasvjetljena geneza fabijanskog projekta zatiranja Srba kojem je cilj bio i ostao stvaranje etnički čiste velike Hrvatske.

Jedan od rijetkih koji se latio zadatka da razobliči zlo koje je samo u drugom svjetskom ratu odnijelo preko milion nedužnih srpskih života je redovni član Srpske akademije nauka i umjetnosti Vasilije Krestić, čiju knjigu “Genocidom do velike Hrvatske”[1] raščitavamo i na njenim marginama u vidu dijaloga ispisujemo vlastite komentare. Kao istraživač ove zabranjene teme koju je otvorio tekstom O genezi genocida objavljenim u Književnim novinama još 1987. godine, akademik Krestić se onda i danas, u ovom navodno postideološkom vremenu, našao `ponovo pod prismotrom pa i pritiskom ne toliko politike i političara koliko novih medija i pojedinih nevladinih organizacija`, mondijalističkih, dakako, koje su stekle dominantnu moć u kreiranju svijesti građana, predvođenih Sonjom Biserko, Natašom Kandić, Borkom Pavićević, Oliverom Milosavljević i drugima. Sve one svojim razornim antisrpskim djelovanjem i kritikom na račun Krestićeve geneze genocida kod Hrvata, svjedoče kontinuitet ponašanja srpskih komunista od titoističkog do globalističkog poretka, mada, prema njegovim riječima, “pojma nemaju šta je nauka, naučni moral, istorijski metod, istorijska činjenica, šta je naučni rezultat, a šta falsifikat` (117).

2. Uranjajući u ovu iznimno važnu knjigu koja predstavlja svojevrsnu sintezu Krestićevog višedecenijskog istraživanja, prilika je da se još jednom opomenemo da uzroci velikog progona Srba iz Hrvatske devedesetih godina nisu bili samo stvar odluke hrvatskog Sabora od 22. decembra 1990. godine da Srbe od konstitutivnog naroda preko noći pretvore u nacionalnu manjinu, već je problem zatiranja čitavog jednog naroda daleko dublji. Srbi su tu nasilnu odluku primili skoro pa zatočene percepcije ko su mu neprijatelji, nesvjesni da će biti vinovnici završnog čina genocodnog projekta konačnog rješenja srpskog pitanja u Hrvatskoj. Činilo se da su strašne istorijske lekcije koje su od Hrvata dobili u prošlom svjetskom ratu bile nedovoljne, premda je sve ukazivalo na postojanja plana o totalnom uništenju Srba, koji se provodio još od vremena aneksije Bosne i Hercegovine od strane Austrougarske. Potom se nastavio sa prvim svjetskim ratom, da bi u doba NDH zadobio razmjere velikog pokolja, kako imenujemo zločin genocida počinjen nad Srbima, za koji su Hrvati do danas ostali nekažnjeni, kao što su to bili i nakon prvog svjetskog rata kada im je kralj oprostio veliku ratnu odštetu.

Za razliku od fabrika smrti koje su radile u nacističkim konc-logorima uz korištenje gasnih komora, specifičnost genocida nad Srbima ogledala se u tome što je provođen kroz pokolj, što ovome magnum krimenu daje upravo okultnu dimenziju žrtvoprinošenja Luciferu. U tom pogledu ova knjiga koju je izdalo Udruženje za odbranu ćirilice “Dobrica Erić” iz Beograda, svojevrsno je upozorenje Srbima da nikada više ne čekaju starog neprijatelja na utabanoj stazi, dresirani i `poslušni kao stoka, kao ovce koje bleje, slepi kao nojevi koji zavuku glavu u pesak, koji puštaju da ih nosi struja, da ih odvedu do malja bez opiranja, bez suprotstavljanja, ne tražeći čak ni izlaz`, kako nas je opominjao ubijeni antiglobalista Saša Marković u svome Manifestu protiv imperije.

Pred nama je istoriografsko djelo nulte kategorije napisano s ciljem da se to `zlo razobliči, da se iskorijeni i nikad više ne ponovi`, od istoričara koji do danas nosi stigmu da je kao “tvorac teorije o genocidnosti hrvatskog naroda” (173) zagovarao “teoriju krvi i tla” te da je kao takav “ratni zločinac”. Ovakve kvalifikacije izrečene sa `mnogo zlobe i političke podlosti`, pale su samo zato što je akademik Krestić analizom istorijske građe nepobitno utvrdio da je veliki pokolj Srba kao ideja `odavno postojao u pojedinim militantnim hrvatskim krugovima`. Genocid je bio predviđen još pod Austrougarskom te se stoga ideja o uništavanju čitavog jednog naroda nipošto ne može pripisivati nekakvoj velikosrpskoj hegemonističkoj i šovinističkoj politici, što je do danas ostala zvanična shema hrvatske politike i istoriografije. Projekat stvaranja `etnički čiste i na raznim krivotvorenim papirima vijekovima sanjane velike, vjerski katoličke jedinstvene hrvatske države`, koju je valjalo `ostvariti nasiljem putem hrvatizacije, prevjeravanja, izgona i fizičkog uništenja Srba`, Krestić je sagledao u kontekstu frankovačko-ustaškog ideološkog programa koji je nastao na temelju hrvatskog državnog i prirodnog prava, opravdavanog kojekakvim istorijskim, prirodnim, etničkim, geografskim, ekonomskim, geopolitičkim i drugim lažnim razlozima. U svojoj geomaniji ovaj pravaški plan imao je velikohrvatske težnje o jednom, “političkom” narodu, u koji je uvršten i onaj iz “hrvatske Bosna”, kako je glasio naslov `zatrovane knjižice` sa podnaslovom “Mi i oni “tamo”, štampane 1907. godine u Sarajevu.

Ukratko: pravaški projekat koji je smjerao na konačno rješenje srpskog pitanja u Hrvatskoj uz demonizaciju Srba kao naroda Božijeg, bio je pomno osmišljen, kao što je i zatiranje zločina bilo planski provođeno, tako da je svako pominjanje velikog pokolja nad pravoslavnim narodom u zemlji bratstva i jedinstva proglašavano jezikom mržnje. Glavno pitanje kod Hrvata bilo je kako kroz naučne paragrafe kojim su preparirali umove uvjere naraštaje da je pokolj bio deset puta manji[2]. Drugo pitanje glasilo je: kako formirati mišljenje koje se do danas održava da Srbe od stradalnika prikažu kao krivce; tj. kako počiniti genocid, u kome su po ulicama hrvatskih gradova nuđene na prodaju sakupljene iskopane oči Srba, po trideset i četrdeset očiju odjednom – a pred svijetom ostati nedužan i moralan.

3. Uprkos pravoj političkoj kampanji koja je protiv njega vođena, akademik Krestić oslobodio je genezu genocida nad Srbima u NDH[3] u kome je stradalo preko milion nedužnih života srpskih civila, prapagandističkih teza koje je nametao unutrašnji okupator iz redova kroatokomunista[4] i kroatomasona. Nije se radilo ni o kakvim protivhrvatskim nacionalističkim tezama kojima se potkopava bratstvo i jedinstvo, što mu je imputirano u okolnostima `malo proučene i pogrešno naučene istorije Srba u Hrvatskoj`, već o tome da je svojom neumoljivom analizom ušao u same korijene ovog zla, u istorijske pretpostavke za nastanak genocida u NDH, baveći se periodom do drugog svjetskog rata[5]. Time je bitno doprinio da se popuni praznina u istorijskoj nauci koja se odnosila na pitanje “povijesnog zločina” zvanog “veliki pokolj”. Naime, dok su s jedne strane postojale `čitave biblioteke o genocidnom uništavanju Srba, o broju žrtava, tehnologiji satiranja, logorima, jamama, ubicama, ustašama i njihovim zločinima` – “niko nije pokušao da objasni kako je, kada, zašto i s kojim ciljevima, nastala monstruozna ideja i ista takva politika o genocidnom uništavanju Srba u Hrvatskoj, Slavoniji i Dalmaciji” (165-166).

Ako ne želimo da dajemo anacionalne i trivijalne odgovore, već da istinski dekodiramo veliki pokolj, onda se skupa sa akademikom Krestićem mora ući u istragu ustaštva u kome rimokatolička crkva u Hrvata snosi veliki dio krivice. Međutim, iza etnocida nad Srbima u Hrvatskoj skrivala se tajna istorija ustaštva. Ona se nije ticala samo genocidnih izjava vođe pravaša Ante Starčevića, već prvenstveno ideoloških stavova Eugena Kvaternika te franko-furtumaša Josipa Franka. U tom pogledu valja se debelo odmaći od teze akademika SANU hrvatskog porijekla i masona Viktora Novaka da je za ustaški veliki zločin kriv klerofašistički Vatikan koji je stupio u spregu sa ustaštvom. Ono se, naime, ne može valjano tumačiti bez uzimanja u obzir činjenice da je pokolj nad Srbima imao okultnu dimenziju talmudske osvete nad Srbima tretiranih od strane eugenikom zatrovanih judeomasona kao “malih Rusa”, žrtvoprinošenih paganskom bogu Baalu, tj. Luciferu.

Rečeno bez autokolonijalne bijede kojom su zaraženi brojni srbisti, ideja o zatiranju Srba u Hrvatskoj sazrela je u franko-futumaškim redovima pohrvaćenih Hazara još u okvirima Austrougarske kada jača ovaj najsrbofobniji pokret ikad formiran, koji je izvršio najteži genocid na svijetu poklavši više od milion Srba. Projektanti tog ”najstrašnijeg zločina koji istorija čovječanstva poznaje” (Rafael Lemkin) potekli su od strane hazarsko-masonske kolonijalne mafije ophrvane rasnim mitom o nacionalnoj izabranosti Hrvata kao “gospodujuće rase” u odnosu na Srbe kao inferiorne i “balkansko smeće”. Ustaštvo, taj najmilitantniji klerofašistički pokret izrastao je na eugeničkim osnovama koje je prihvatila Stranka prava, pri čemu je uvijek radi, masonskim rječnikom kazano, “skretanja pogleda”, u prvi plan nominalno istican autodidakt Ante Starčević, titulisan za “oca” hrvatske domovine, po majci, Milici Bogdan, Srbin kao i po ocu, poteklom iz pokatoličenih hercegovačkih Starčevića.

Međutim, tvorac pogromaške ideologije bio je kudikamo više njegov prvi saradnik Eugen – Dido Kvaternik, pokatoličeni Hazar, koji je stranačku ideologiju tijesno vezao sa klerikalnim redovima po mnogim nacionalno-političkim pitanjima, a naročito u stvaranju velike u nacionalnom i vjerskom pogledu čiste Hrvatske uz pomoć Habsburške monarhije. Ta ideja imala je svoje glasonoše u vrhovima rimokatoličke crkve, naročito u liku pokatoličenog Hazara J. J. Štrošmajera, promotora ideologije jugoslovenstva koja, prema Krestićevim riječima “nije bila ništa drugo nego poseban vid velikohrvatstva ” (129) te kod po porijeklu hazarskih biskupa poznatih po srbofobiji, Ante Štadlera i Ante Bauera.

Pravaška ideologija se u drugom svjetskom ratu ospoljila kroz pokolj koji nije učinjen, da se jednom već zna, u ime ideologije nacional-socijalizma. Poglavnik Ante Pavelić, čiji su “doglavnici” bili dvojica pohrvaćenih Jevreja, Ivica Frank, sin Josipov i Slavko Kvaternik, koji će imati čast da proglasi NDH kao hrvatski davno “željkovani” san, nije partijski bio nacista već je kao vođa ustaša bio ideološki pravaš. Još kao gimnazijalac pristupio je stranci prava, sazdanoj na mržnji prema srpskom narodu, njegovoj kulturi, tradiciji te potpunom negiranju srpskih nacionalnih interesa u Hrvatskoj. Upravo na takvoj ideologiji utemeljen je ustaški pokret koji je od strane samih nacista bio optužen za “judenprotektore”.

Pisac rasističkog programa Stranke prava bio je Jošua Josip Frank, finansijski stručnjak iz Osijeka, koji je nakon smrti Ante Starčevića 1896. preuzeo Stranku prava i pod čijim rukovođenjem pravaši pojačavaju srbofobiju do mjere da je upravo on sklopio sporazum sa najvišim vojnim krugovima u Beču da će u slučaju eventualnog rata sa Srbijom povodom aneksije Bosne i Hercegovine, “glasno da se izvrši pokolj i iseljenje svih Srba u Hrvatskoj”. Članove i simpatizere ustaškog pokreta zvali su frankovcima, prema Josipu Franku, koji su s radošću dočekali prvi svjetski rat kao priliku da se oslobode, kako su isticali, “vlaškog nakota” i “posrbica”, kojim su pogrdno nazivali jugoslovenski opredijeljene Hrvate. U njihovom programu te 1914. godine bilo je istrebljenje Srba i razbijanje jedinstva hrvatsko-srpske koalicije, a među najbjesnijim frankovcima bio je tada još nepoznat široj javnosti Ante Pavelić, koji je predlagao radikalan obračun sa Srbima. Značajan ustaški ideolog pored Franka bio je takođe osječki Jevrejin Ivo Korski. Sva genocidna politika prema Srbima provođena je na platformi pravaša i ustaškog pokreta iz njih proisteklog s ciljem stvaranja velike Hrvatske države koja bi obuhvatala znatan dio Balkanskog poluostrava. Druga tačka pravaškog srbofobnog ideološkog programa nalagala je totalno istrebljenje pravoslavnog srpskog naroda na teritoriji te hrvatske države.

4. Na marginama Krestićeve knjige ostala je neispisana skrivena istorija ustaštva iza koje se skrivao tumor judeomasonstva i britanske genocidne politike prema Srbima, koja je svoje pravo lice pokazala naročito kroz izdaju četnika[6]. Hrvatsku ideologiju krvi i tla osmislili su Josip Fran i frankovci, koji su u njenom provođenju upotrijebili najvećim dijelom pokatoličene i poturčene Srbe sa budu njihova udarna pesnica. U igri judeomasonske obmane, pomno kontrolisane od strane evroatlantske imperijalne elite, sva krivnja bačena je na katoličku crkvu.

Postavi li se pitanje kome je dat toliki autoritet da pod plaštom istorijske nauke skine anatemu sa ustaštva i odgovornost za najveći ljudski pokolj svih vremena nad jednim narodom prebaci na katoličku crkvu, odgovor je: nekadašnjem klerikalcu i masonu Viktoru Novaku, autoru knjige Magnum krimen[7]. Preko nje je u posljeratnoj Jugoslaviji skrenut pogled sa ustaštva i ustaškog duha kojim je bio prožet posljeratni kroatokomunizam, na rimsku crkvu na koju je bačena najveća krivnja te tako stvoren masonski antiklerikalni mit da su zločini ustaša nad Srbima zločini rimokatoličke crkve[8]. Prema Novakovoj interpretaciji katolička crkva bila je provodilac ustaške ideologije te da su ustaštvo i nacizam jedno te isto, a nisu. O tome svjedoči činjenica da je Titova vlast organizovala suđenje Alojziju Stepincu da bi ga stavila u kućni pritvor, dok nikada nije ni podigla optužnicu protiv vođe ustaša, Pavelića, koji je tvrdio da je “zajednička ideologija koju ispovijedamo bila zapečaćena u Rimu”, gradu u kome je nakon rata skrivan skupa sa zlatom opljačkanim u Jasenovcu.

Upravo u Italiji Pavelić je osnovao terorističku organizaciju “Ustaša – hrvatska revolucionarna organizacija” 1930. godine, da bi mu najrevnosniji aktivista i duhovni vođa emigracije bio Ivan – Ivica Frank, sin pravaškog vođe Josipa Franka i Slavko Kvaternik, pokatoličeni Jevrej, osnivač masonske lože “Libertas” koju je povezao sa jevrejskom ložom B`nai B`rit, oženjen Olgom Frank, kćerkom Josipa Franka. Dvojica doglavnika Pavelićevih, čija je supruga Mara bila Jevrejka, bili su Hazari Ivica Frank i Andrija Betlehem. Šef, pak, ustaške tajne policije bio je Hazar Oto Krezimir dok je jedan od upravnika logora Jasenovac bio blizak Pavelićev prijatelj Hazar Ivo Hajnrih. Da bi Hazar Stevo Krajačić nakon Brionskog plenuma na otvaranju jasenovačkog spomenika srpskoj delegaciji u lice dobacio: Malo smo vas ovdje pobili!

5. Na franko-furtumaškoj srbofobnoj ideologiji stasali su najzvjerskiji u zlu zlikovaci koji su, prema Srđi Trifkoviću, prije drugog svjetskog rata u Njemačkoj tretirani kao separatistički i prokomunistički pokret. U komunističkom pokretu ustaše nisu vidjele neprijatelja već doborodošlog saveznika u “slamanju kičme srpstvu i pravoslavlju”, kako stoji u drugoj tački sporazuma između ustaškog pokreta i Komunističke partije Jugoslavije koji su u Sremskoj Mitrovici 1935. potpisali ustaški prvak Mile Budak i Titov emisar, Jevrejin Moša Pijade. Tri godine ranije, 1932. godine, Centralni komitet Komunističke partije Jugoslavije objavio je proglas u kome “pozdravlja ustaški pokret i stalja se potpuno na njegovu stranu”. Tako su se komunisti, ideološki nastali na antihrišćanskim, iluminatskim postavkama Aškenaza Mozesa Mordekaja Levija, poznatijeg kao Karl Marks, potpuno izjednačili sa ustašama, nastalim na fašističkoj platformi Josipa Franka i frankovaca, naročito u činjenju zločina genocida nad Srbima, radi stvaranja kroatokomunističke Jugoslavije, pobivši za samo četiri mjeseca po oslobođenju 60.000 Srba[10]. U vremenu bojkota srpske nacionalne i državne ideje koji je trajao od 1945 -1990. godine, dva najkriminalnija i po Srbe najpogubnija pokreta, ustaški i komunistički, kao dva ogranka zavjereničke iluminatske hazarokratije, imali su potpuno iste stavove po pitanju satanističkog plana za radikalno slamanje kičme pravoslavlja srpskog stila i iskustva. Mnogobrojne političke, naučne i kulturne institucije osnovane s ciljem zatiranja srpskog nacionalizma, kontinuirano su ispunjavale instrukcije judeomasonske elite, imajući u vidu da je njihov agent bio Ante Pavelić, mason iz lože “Libertas” kao i Tito, mason 33 stepena, obojica britanski agenti.

Iza ustaša je stajao zakulisni hazarsko-masonski ideološko-politički lobi, onaj isti koji je stvorio i ustaštvo i partizane. U tome je karakteristika djelovanja okultne hazarokratije na jugoslovenskom tlu u drugom svjetskom ratu, koja je osmislila oba srbofobna pokreta koja su trebala da dovedu do pogreba pravoslavlja. O ovome je vijek i više podanički ćutala naša nacionalno nesamosvjesna, a često i otvoreno antisrpski orijentisana elita, dok Vasilije Krestić nije dokumentovao rasističku platformu frankovaca prožetih osjećanjem rasne preuzvišenosti i satanske žeđi za uništenjem Srba. Pri svemu tome, duboko skrivana prava istorija ustaštva, ali i komunizma na južnoslovenskim prostorima, nezamisliva je bez britanskih[11] judeomasonskih uticaja. Po Čerčilovim instrukcijama, koje je Titu donio general Meklin 1943. godine, uoči konferencije u Teheranu, a u svrhu priznavanja partizanske vojske od strane saveznika i njihovog dovođenja na vlast, komunistički lider je “Direktivom 765” regulisao ”fuziju ustaša u partizane” i rad “partizanskih trojki na likvidaciji četničkih komandanata korpusa i brigada”. Taj podmukli plan, osmišljen od strane Britanaca, da od četnika napravi ratne zločince, Tito je izvršio po Čerčilovoj direktivi. Tako je još 2. jula 1943. godine opunomoćenim predstavnicima Vrhovnog štaba proslijedio depešu da se hrvatskim vojnicima (ustašama i domobranima) koji se predaju garantuje bezbijednost i priznaju činovi stečeni u formacijama u kojima su bili, omogući napredovanje te da budu iskorišteni u obračunu protiv četnika u istočnoj Bosni.

Ustaše – Irodovi sinovi

1. U borbi istine i laži, pravde i nepravde, neutralnost znači pomaganje zlu, riječi su arhimandrita Pantelejmona. Vrijeme je da se osvijestimo i deprogramiramo od velike laži koja nam je nametnuta o ustašama kao proizvodu hrvatskog nacionalizma, mada je ustaštvo teroristička organizacija instalisana od strane hazarokratije radi zatiranja Srba kao “malih Rusa”. Neoprostivo malo se znalo o tome da je genocidna mržnja ustaša prema Srbima rukavac osvetničke mržnje talmudista koji nisu dozvolili da istina o ustašama, Stepincu, Paveliću[12] uopšte dospije u Izrael u kome “nikad nisu čuli za Jasenovac”, prema riječima Gideona Grajfa, autora knjige “Jasenovac, Aušvic Balkana”. A kako bi i čuli, ako se zna da Hazari koji ne prestaju da atakuju na Svetu Rusiju još od vremena kada je razrušen hazarski kaganat. Taj trnov vijenac koji već 10 vijekova nosi ruski narod kao predvodnik hristocentrične, ćirilične slavenske civilizacije, ponijeli su u dvadesetom vijeku i “mali” Rusi, kako Srbe doživljava zapadna evroatlantska hazarsko-iluminatska elita i njena kultura[13].

Kao u svakoj velikoj obmani, tako je i u slučaju projekta velike Hrvatske, koja bi prema megalomanskim težnjama vođe hadezeovaca Franje Tuđmana, obuhvatala Bosnu i Hercegovinu, neprobojnim zidom dobro sračunatog ćutanja obavijena istina o njegovim hazarskim korijenima. Okovan nam je bio um i duhovne oči da ne vidimo ko su pravi projektanti plana o istrebljenju jednog autohtonog i starostavnog naroda. Tome je kumovala posljeratna kroatokomunistička vlast i njena prva sluškinja, istoriografija, da ne saznamo punu istinu o pravim pokretačima velikog pokolja, koji su u svojoj patologiji osmislili logore smrti ne samo za odrasle nego i za djecu.[14] Postojala je usmena naredba da se sa njima postupa kao neprijateljima hrvatske države, što je u praksi značilo trovanje kaustičnom sodom kroz hranu i smrt u najvećim mukama, uz svakovrsna druga bestijalna iživljavanja samo zato što su pravoslavna. Djeca oteta od majki odvođena su u konc-logore i umorena mučeničkom smrću, dok je ostatak preveden u rimsku vjeru, da bi potom spiskove pokatoličene djece nakon rata OZNA uništila da se nikad ne bi saznalo o razmjerama prisilnog pokatoličavanja srpske nejači. U tom pogledu ustaše su Irodovi sinovi 20. vijeka, o čemu treba otvoreno svjedočiti, kako bismo umanjili memorocid kojim je okovana naša svijest kad su u pitanju hazarski korijeni ustaštva. Za početak neophodno je učiniti prepravku i Magnum crimen preimenovati u Veliki pokolj srpskih civila i nejači od strane ustaša, koji su tijesno sarađivali sa Titovim partizanima nakon što su počinili pokolj nad Srbima, a onda stekli vlast i pred svijetom ostati moralni; da bi se posljeratnim suđenjem Stepincu i nesuđenjem Paveliću, ustaše ispregle od odgovornosti za počinjeni genocid. Tako je bila obesmišljena svaka potraga za istorijskom pravdom i valjanom rekonstrukcijom golgotskog, hristopodobnog srpskog stradanja, sramno zabetiniranog od strane i danas jugoslovenstvujušćih srpskih istoričara. Onih koji su povjerovali progandističkim tezama Vikora Novaka da je za veliki zločin odgovorna katolička crkva i njenih 1400 sveštenika koji su okrvavili ruke u velikom pokolju, dok su franko-furtumaški judeofašisti, kojima je ukorijenjen hrvatski identitet, oprani od odgovornosti za pokolj učinjen posredstvom pokatoličenih i i poturčenih srpskih konvertita. Štaviše, ustaše su bile predstavljene kao teroristička organizacija koja je kopirala naciste, dok su za balkanskog Hazara[15], Cincara Miroslava Krležu[16], “ustaše bile mala, sasvim neznatna četa plaćenika”.

Ustaše – predmet istorijskog revizionizma

1. Ustaškoj koljačkoj organizaciji koja je ubijala tijela u ime rasne preuzvišenosti s istom žeđi s kojoj je katolička crkva ubijala tijela i duše pravoslavne, bilo je naknadno pripisano antijudejstvo, sve kako bi se stvorio utisak o njenom nacističkom porijeklu. Na toj osnovi kreiran im je kroatošovinistički identitet, što spada u najpodmuklije primjere istorijskog revizionizma koji je pomno konstruisan i kontinuirano provođen u posljeratnoj jugoslovenskoj istoriografiji pod presudnim uticajem Viktora Novaka i akademika SANU, te Titove lažne srpske elite koja nas je učila da ne budemo Srbi. Ona je provela reviziju cjelokupnog kulturnog i nacionalnog nasljeđa Srba, pa i onog koji se tiče genocida nad Srbima u drugom svjetskom ratu, pored dokumentovane istorije koja potvrđuje da su same ustaše od strane nacista bile optužene za judenprotektore.

Najčvršći dokaz o izvornom franko-furtumaškom porijeklu ustaštva, a nikako nacističkom, sadržan je u činjenici da su konačno rješenje srpskog pitanja ustaše počele da provode kroz pokolj 18 dana od osnivanja NDH, a čak pola godine(!) prije nacističkog konačnog rješenja jevrejskog pitanja koje je počelo masakrom u Babinom jaru u Ukrajini! Ovo potvrđuje pronađeni dosije u Arhivu Vojvodine u kome je bio pohranjen izvještaja Gestapoa koji predstavlja revoluciju u istorigrafiji drugog svjetskog rata jer nesumnjivo dokazuje da je ustaško konačno rješenje u vezi sa Srbima počelo daleko prije nego nacističko. On bjelodano dokazuje da ustaški zločin nije rezultat nacional-socijalističke ideologije, ali jeste proizvod autonomne ustaške ideologije krvi i tla koju su na hrvatskom prostoru posijali franko-furtumaši i sljedbenici Josipa Jošue Franka.

Uz to, u Dosijeu 562 fonda Slavko Odić sačuvano je pismo nadbiskupu Alojziju Szepincu od 8. februara 1942. godine, potpisano od strane “katolika, hrišćanina, pa tek onda Hrvata”, koje konkretno i autentično dokazuje da je Stepinac[17], direktno odgovoran za nasilno pokrštavanje metodom “pokrsti se ili umri”, bio upoznat sa stravičnim ustaškim zločinima nad Srbima dajući im duhovnu i moralnu podršku,

U tom pogledu veza Jevreja i ustaša u zatiranju Srba nije samo stvar prošlosti u kojoj se ustaše krenule u pokolj daleko prije nego nacisti u pogrom Jevreja, nego i sadašnjosti. Postavi li se pitanje ko je pozivajući se na hrvatsko državno pravo obnovio ustaštvo[18] u drugoj nezavisnoj državi Hrvatskoj, s ciljem stvaranja etnički čiste Hrvatske u kojoj su Srbi preko noći rasistički proglašeni za nacionalnu manjinu, dobijamo odgovor da su to bili upravo oni hazarskog porijekla. Tako je Hrvatsku stranku prava 1861 (HSP), ideološkog tvorca ustaštva, kao “autentičnu hrvatsku državotvornu stranku”, 1990. obnovio Dobroslav Paraga, sa majčine strane jevrejskog porijekla. Ovaj nasljednik Pavelićevih ustaša obnovio je i HOS[19] (Hrvatske odbrambene snage), a sa njima i neofašističko crnokošuljaštvo koje će da služi narastajućem jevrejskom imperijalizmu. U isto vrijeme, Slavko Goldštajn 1989. je sa bratom uveo višestranačje osnivajući HSLS kao hrvatsku političku stranku, prije HDZ-a. Njene programske odrednice pretvorio je u antisrpsku histeriju te bio među prvima koji su odlazili u ustašku emigraciju da je pozovu u domovinu.

Zapitamo li se ko je u postratnom periodu predvodio kroatofašizam, odgovor je: hrvatski Judeohazar Mladen Švarc, predvodnik Nove hrvatske desnice, koji je u pogledu veličanja ustaštva bio nekoliko kopanja iznad svih u Hrvatskoj. Ko je obnovio judovstvujušću instituciju masonstva kod Hrvata ako ne Nenad Porges, bivši ministar, dok je Silvije Degan obnovio veliku masonsku ložu Jugoslavije. U odrednici “Judeohazar” sadržana je tajna istorija ustaštva kao ekspoziture hazarske mafije koja bi da putem čipova[20] i potpuno kontrolisanog čovječanstva vlada svijetom zavodeći svoj anglocionistički poredak. Prvi na udaru u uspostavljanju njihove judeomasonske civilizacije bio je starostavni srpski narod, proglašen za varvare modernog doba, protiv kojeg su svjetski judeofašisti, nasljednici ustaša, iskazali najkrvoločnije antisrpsko raspoloženje podigavši protiv Srba 17 država koje su nas bombardovale 78 dana. Odlučni u nakani da potpuno zatru srpski genetski kod, trajno su kontaminirali srpsko tlo prljavim, osiromašenim uranijumom 235, najopasnijim za ljude i životnu sredinu zato što propada tek nakon 4,5 milijarde godina. Tako su na Srbiju, Crnu Goru i BiH, a najviše na Kosovo i Metohiju bacili 250 tona uranijuma i 40 tona plutonijuma u vidu nuklearnog otpada, da bi potom zvanični izvještaj NATO-a o razmjerama ekološke katastrofe bio cenzurisan; sve s ciljem da se Srbija, ubijena sa 170 atomskih bombi Hirošime, nikad ne oporavi od posljedica NATO bombardovanja i ekocida tada počinjenog. Ta nova vladajuća elita iz redova iluminiziranih judeokatolika spremno čeka ustoličenje lažnog svjetskog mirotvorca i mesije u obećanom[21] trećem Solomonovom hramu; onoga koga mi pravoslavci nazivamo Antihristom[22] . Preko tog nepomjanika anglocionisti planiraju da pokore cijeli svijet i zavedu svoj konc-logorski, robovlasnički poredak oličen u žigu zvjeri 666 sa Davidovom zvijezdom, koga nenavidnici spasenja već sada zovu “božjim pečatom”.

_____________________

Fusnote

__________

[1] Vasilije Đ. Krestić, Genocidom do velike Hrvatske, Udruženje za odbranu ćirilice “Dobrica Erić”, Beograd, 2019.

[2] U umanjivanju ustaških žrtava genocida prednjačili su jevrejski eksperi za genocid iz Hrvatske, uprkos izvještajima njemačkih zvaničnika poput generala Lera koji je obavještavao Berlin da je do februara 1943. godine umoreno 400.000 Srba, dok je SS general Ernst Fik 15. marta 1944. izvještavao Hajnriha Himlera da je u logorima HDH poklano 700.000 ljudi.

[3] Znak za negiranje ustaškog genocida, prema Životiju Đorđeviću, nastarijem istraživaču genocida nad Srbima (94) u NDH, dao je kardinal Franjo Kuharić 1981. godine. Đorđević je insistirao na činjenici da su ukupni demografski gubici Srba u drugom svjetskom ratu iznosili 1.820.000 ljudi. Ubijeno je 1.607.000, 57.000 je protjerano, a 156.000 srpske djece nije rođeno. U odnosu na druge narode u SFRJ Srbi su činili 90 posto žrtava.

[4] “Geslo komunista mora biti uništenje Srba i pravoslavlja. Program ustaškog režima je isti. Ako se tome doda politika katoličke crkve i njena misionarska penetracija na balkanski prostor, za koji ima dosta dokaza da već godinama vodi borbu protiv pravoslavlja, onda je istovetnost programa sva ova tri partnera ukoliko se odnosi na istrebljenje srpskog elementa još očiglednija. Ustaški režim vodeći ovakvu politiku ne odstupa ni za dlaku od svoje osnovne političke linije izražene u težnji biološkog uništenja Srpstva i pravoslavlja.” Ovako je glasio dio komunističko-ustaškog sporazuma od 17. 12. 1943. godine u kome je predviđeno da se u samim partizansko-komunističkim redovima zbijaju i uništavaju Srbi, a vodeća mjesta povjeravaju Hrvatima. Tako je u Bosanskoj krajini bio ubijen dr Mladen Stojanović, a favorizovani Ivica Marušić Ratko i Ivica Mažar Šoša.

[5] Aleksandar Karađorđević oprostio je Hrvatima ubistvo 50.000 žena, djece i staraca, samo u Podravini i Kolubarskom okrugu 1914. godine, kao i ratnu odštetu od 12 milijardi francuskih franaka u zlatu.

[6] Engleska vlada izdala je četnike, tako da je kralj bio prinuđen da preda mandat hrvatskom banu Subašiću čime je osujećena mogućnost da Srbi učestvuju u pregovorima o miru i diktiraju granice i ratnu štetu.

[7] Knjigom Magnum krimen Novak je kao jugoslovenski orijentisani Hrvat i srpski akademik uspio da uveliko oslobodi krivnje ustaše koje su masovno prišle komunistima u završnici rata, tako da je do 6. aprila 1944. u partizanske redove već bilo primljeno 80.000 ustaša, da bi potom ustaški oficiri preobučeni u partizane naređivali srpskoj mladosti da samoubilački juriša na Sremskom frontu. Na pitanje zašto čuveni partizanski avioni, tzv. “kuruzari”, nisu nikad doletjeli do Jasenovca da makar mitraljiraju ustaške straže, odgovor je u činjenici da je komandant ustaške eskadrile postao komandant partizanskog vazduhoplovstva.

[8] Tu tezu i danas podržava njemački istoričar Karlhajnc Dešner, najpoznatiji kritičar zapadnog hrišćanstva, tvrdnjom da su djela ustaša, djela crkve. U knjizi “Politika rimskih papa u 20. vijeku” Dešner je dokazivao da je papa unaprijed znao za sarajevski atentat u kome će prema ratu protiv pravoslavlja uzdržani Frans Ferdinand pasti kao žrtva.

[9] U Jasenovac, logor koji je `mogao da proguta neograničen broj Srba`, partizani su stupili tek početkom maja 1945. godine, deset dana nakon što su ustaše 22. aprila, napustile logor. U to vrijeme Titova vojska je imala 57 divizija. Ako se zna da su se Nijemci povukli iz Srbije 1944. godine, to znači da je Jasenovac radio punom parom još šest mjeseci.

[10] Od septembra 1944. do februara 1945. godine partizani su prema spiskovima OZNE, najčešće bez suđenja strijeljali 59. 554. građanina Srbije.

[10] Britanci su prema nedavno otkrivenim detaljima obmanuli Dražu Mihailovića kako su upravo oni došli da ga spasu, da bi ga potom sramno isporučili u kandže nekadašnjem austrougarskom vojniku iz zagrebačke “Vražje divizije” koja je sijala smrt po Srbiji, Josipu Brozu.

[12] U upornom nastojanju komunističkih konspiratora da prekroje istinu o pravom porijeklu ustaštva te da Paveliću naknadno pripišu antisemitizam, išlo se dotke da su bivšem poglavniku u času ranjavanja pripisane riječi koje je navodno uputio atentatoru, četniku Blagoju Jovoviću: “Majku li j…. srpsko-jevrejsku, komunističku!”

[13] O toj kulturi briljantnu analizu dala je Tatjana Gračova u fundamentalnoj knjizi “Sveta Rusija protiv Hazarije”.

[14] Masovna istrebljenje djece kao zločin biološkog uništenja nacije pamti Sveto pismo Novog zavjeta. U Matejevom jevađelju dat je zapis o pokolju djece u judejskom gradu Vitlejemu u kome je rođen Isus Hristos. Naredbodavac pokolja bio je judejski car Irod. Saznavši da se prema proročanstvima objavljenim u starozavjetnim knjigama u Vitlejemu rodio novi car, Irod se pobojao da mu novorođeni ne preotme presto. Stoga je naredio da se pobiju sva djeca u Vitlejemu i okolini od dvije godine i mlađe, nadajući se da će pod mač otići i prorokovani car. Irod je ostao prvi u istoriji koji je zabilježen kao masovni zločinac nad djecom. Najizravniji Irodovi sinovi u 20. vijeku bile su ustaše, koljači srpske djece od kolijevke do 14 godina.

[15] Cincari, poznati kao balkanski Hazari, primali su identitet većinskog naroda. Cincarskog porijekla bili su vođa zavjerenika u Majskom prevratu, Dragutin Dimitrijević Apis, diplomate Aleksandar i Dimitrije Cincar Marković, Nikola Pašić, a prema tvrdnjama episkopa Atanasija, Aleksandar Vučić je bugojanski Cincar.

[16] U Krležinom Leksikografskom zavodu u Zagrebu je nakon puštanja sa Golog otoka našao mjesta i dukljanski ustaša Savić Marković Štedimlija.

[17] Godine 1944. Stepinac, ratni zločinac odgovoran za najsvirepija ubistva Srba za koja je znao, a nije preuzeo ništa, primio je orden od ustaškog poglavnika Ante Pavelića.

[19]Prvi Tuđmanov saradnik, Jevrej Andrija Hebrang kao branilac ustaškog režima se uvijek blagonaklono odnosio spram obnovljenog ustaštva, Pavelića i Maksa Luburića, osnivača i prvog upravnika logora Jasenovac.

[19] HOS je bila skraćenica za Hrvatske oružane snage koje su nastale 1944. godine spajanjem domobranskih i ustaških jedinica.

[20] Poznata je Rokfelerova izjava: “Ko ne sluša, isključi mu se čip”.

[21] Obnovu Solomonovog hrama obećali su američki i ruski predsjednik.

[22] Antihrist će po predviđanjima prvo biti zacaren u Vatikanu, najboljem savezniku Jevreja. To savezništvo uspostavljeno u 19. vijeku kada su Rotšildi spasili Vatikan od bakrota, a učvrstilo se kroz religiozni sinkretizam, jeretički ekumenizam, putem koga bi sve religije bile reformovane i prilagođene judaizmu.

Autor: Dr Mirjana Stojisavljević

Izvor: frontal.rs