Na čitavom prostoru Jugoslavije u toku čitavog perioda Drugog svetskog rata jedini pravi borci protiv stranog okupatora kao i oružanih formacija nacističke Nezavisne države Hrvatske su bili pripadnici Jugoslovenske Vojske u Otadžbini. Njihova vojno-operativna strategija se zasnivala na planovima da se u odlučujući frontalno-direktni sukob sa Nemcima i Italijanima u vidu opštenarodnog (srpskog) ustanka može stupiti tek nakon Nemačkog poraza na nekom od glavnih ratnih frontova i nakon toga uz anglo-američko vojno iskrcavanje na Balkanu uz priželjkivanje da to bude na jugoslovenskoj jadranskoj obali. Do tog vremena JVuO bi se organizaciono i vojno pripremala za konačni obračun sa okupatorskim vojskama i samo gerilskim akcijama nanosila štetu okupatoru naročito na njegovoj glavnoj liniji snabdevanja severnoafričke vojske Vermahta – Moravsko-vardarskoj dolini. Ovakvom taktikom bi se izbeglo streljanje velikog broja (srpskih) civila na osnovu Hitlerove naredbe za Srbiju 100:1 i 50:1 kao i nanošenje većih gubitaka JVuO od strane znatno jačeg okupatora.[4] Naravno, prekodrinskom Hrvatu Josipu Brozu Titu kao i nesrpskom rukovodstvu KPJ nije bilo nimalo stalo koliko će Nemci streljati srbijanskih civila radi odmazde za vojne akcije protiv Vermahta.
Međutim, na kraju se ipak ispostavilo da su ravnogorci izgubili rat protiv komunista pre svega iz razloga što nisu kao partizani sarađivali sa okupatorom koji je na ovakvu vrstu saradnje bio i spreman i voljan bez obzira što se bilo kakvoj saradnji bilo sa partizanima ili četnicima Berlin, tj. Hitler, žestoko protivio. Sam Draža ovakvu saradnju, pre svega iz moralno-političkih razloga, nikada nije dozvolio i protiv nje se zdušno borio, a 11. novembra 1941. g. je čak odbio u selu Divcima povoljan predlog nemačke komande u Beogradu o zajedničkoj nemačko-četničkoj kolaboraciji protiv partizana. Ovakva pogrešna i pre svega nepragmatična taktika ga je na kraju koštala glave, a Srbe još jedne anti-srpske Jugoslavije nakon 1945. g. od kojih se ni do dana današnjeg nisu otreznili.
Ispostavilo se da su mnoge, ako ne i većina uspešnih gerilskih akcija četnika protiv nemačkih snaga i objekata u toku rata[5] iz političkih razloga od strane i Sovjeta i Britanaca pripisivane Titovim partizanima od kojih je na taj (veštački) način stvaran netačan imidž jugoslovenskih patriota, rodoljuba i što je najnetačnije – boraca protiv okupatora Jugoslavije. Tako su Čerčil i BBC propagirali da Tito navodno u Jugoslaviji blokira čitavih 20 nemačkih divizija, koje bi se inače našle na Severnoafričkom ili Istočnom frontu, dok je u stvarnosti u Jugoslaviji u toku rata bilo svega tri nemačke divizije i to nekompletne.[6]
Na kraju bismo naveli i jedan karakterističan titoistički propagandni trik za vreme rata a to je slanje „apela rodoljuba iz Jugoslavije“ u kojima se četnici Draže Mihailovića optužuju za otvorenu kolaboraciju sa Nemcima, a partizani prikazuju kao jedini rodoljubi i borci za oslobođenje čitave zemlje. Naravno, ovakve apele su pisali sami titoisti a potpisivali ih u ime jugoslovenskih rodoljuba. Tako je, npr., kominternin radio Slobodna Jugoslavija (koji se emitovao iz Kujbiševa) objavio 6. jula 1942. g. navodni poziv „patriota Crne Gore, Sandžaka i Boke Kotorske“[7] u kome su ravnogorce Draže Mihailovića otvoreno nazvali kolaboracionistima ali i jedinim pokretačima „bratoubilačkog rata“. Tekst ovog dokumenta je tri dana kasnije prenela agencija TASS a ubrzo objavili i neki komunistički listovi na zapadu što je Staljin naravno samo i čekao kako bi i formalno imao povoda da prizna pokret austrougarskog kaplara kao jedine patriotske vojne formacije koje se bore u Jugoslaviji za oslobođenje od okupatora.[8] Taj pokret i jeste bio patriotski ali hrvatski i antisrpski a pogotovo antisrbijanski.
Vladislav B. Sotirović, Predsednik Organizacionog komiteta Političkog foruma autohtonih Srba Srbije
www.pfass.info
pfass@pfass.info
Za koga su se borili Brozovi partizani (1)
__________________
Napomene uz tekst:
[1] Paul Robert Magocsi, Historical Atlas of Central Europe. Revised and Expanded Edition, Seattle: University of Washington Press, str. 154.
[2] Revolucionarno-udarna pesnica titoista je u toku rata trebala da bude Prva proleterska brigada osnovana u Rudom (u Bosni) na Staljinov rođendan 21. decembra 1941. g. Brigada je sastavljena uglavnom od članova KPJ i njenog SKOJ-a, a ne od seljaka obzirom da je Prva proleterska trebala da postane zametak revolucionarne Crvene armije u Jugoslaviji; dakle drukčije od partizanskih jedinica (Jože Pirjevec, Tito i drugovi, I deo, Beograd: Laguna, 2013, str. 168)
[3] O otvorenoj i direktnoj saradnji Brozovih partizana i Pavelićevih ustaša videti opširnije u: Vladislav B. Sotirović, „Saradnja Brozovih partizana i Pavelićevih ustaša“, Na odru titografije. Zbirka devetnaest članaka, Viljnus: Štamparija Litvanskog edukološkog univerziteta „Edukologija“, 2012, str. 102-130; O kolaboraciji jugoslovenskih partizana sa Nemcima, ustašama i Šiptarima videti u: Miloslav Samardžić, Saradnja partizana sa Nemcima, ustašama i Albancima, Kragujevac: Pogledi, 2006.
[4] O strategiji ratovanja JVuO, a naročito o strategiji gerile, videti u: Kosta Nikolić, Istorija Ravnogorskog pokreta 1941-1945. Knjiga prva, Beograd: Srpska Reč, 1999, str. 60-66; Miloš Aćin Kosta, Draža Mihailović – Apostol slobode, Vašington, 1993, str. 40. Borba Mihailovićevih četnika svim raspoloživim sredstvima se predviđala samo protiv hrvatsko-bošnjačkih ustaša iz razumljivih i moralno-životnih razloga zaštite golih života srpskih civila na području NDH: Arhiv Vojno-istorijskog instituta, Četnička arhiva, Beograd, 16-1-2; Sergije Živanović, Đeneral Mihailović i njegovo doba. Treći srpski ustanak, I, Čikago, 1962, str. 75.
[5] O aktivnim borbama JVuO protiv Nemaca i ustaša videti u: Miloslav Samardžić, Borbe četnika protiv Nemaca i ustaša 1941-1945., I-II, Kragujevac: Pogledi, 2006.
[6] O Čerčilovoj i Ruzveltovoj predaji Jugoslavije Josipu Brozu Titu i izdaje Draže Mihailovića videti u: Robert Makdauel, Streljanje istorije. Ključna uloga Srba u Drugom svetskom ratu, Beograd: Poeta-Rad, 2012, str. 140-221.
[7] Ovde treba obratiti pažnju da za komuniste Boka Kotorska i Sandžak (tj. Raška) nisu u Crnoj Gori!
[8] Jože Pirjevec, Tito i drugovi, I deo, Beograd: Laguna, 2013 str. 184.
