Izlaganje na mini-konferenciji „Referendum u Republici Srpskoj – demokratski odgovor na nedemokratske metode“, u organizaciji Predstavništva Republike Srpske u Beogradu i Fonda strateške kulture, Medija centar, Beograd 19.9.2016.
Sažetak:
Zašto, u stvari, Republici Srpskoj treba referendum? Zato što se njena dejtonska pozicija ne poštuje, smišljeno i brutalno uništava i zato što se njene institucije, zakonodavne, izvršne i sudske vlasti – ne priznaju! Jasan je i poznat stav svih ovih institucija o pitanju koje je predmet izjašnjavanja na referendumu – ali on se smatra nebitnim i podložnim nasilnoj promjeni. Referendum je samo utvrđivanje mišljenja naroda po pitanju o kome su se sve institucije Republike Srpske razišle sa njemačkom i američkom ambasadom, Valentinom Inckom, Bakirom Izetbegovićem i političkim naslijeđem Alije Izetbegovića. Ipak ovo nije samo objava rata Srbima sa druge strane Drine i njihovoj Republici Srpskoj. Ovo je primjer daljeg urušavanja Srbije i njenog značaja na ovom djelu Balkana. Srbija je jedina država, koja je sebi dozvolila takvo urušavanje i da za dvadeset godina uz stradanje Srba u Hrvatskoj i Srba na Kosovu – bude zauvijek izbačena sa tih prostora koje više i ne smije pominjati kao svoje ili kao prostor na kome su živjeli, ubijani i protjerani predstavnici srpskog naroda.
Pitanje za sve analitičare i stručnjake je, kako je referendum u Republici Srpskoj postao najvažniji geopolitički događaj na Balkanu i „crvena linija“ koju ni Srbija ni srpski narod ne smiju preći?!
Referendum je jedan od osnovnih elemenata demokratije, tako da stepen razvijenosti ovog instituta u konkretnoj državi, kao upravnom aparatu određenog društva, može poslužiti za ocjenu demokratičnosti ustavnog sistema. Iz održanog referenduma, odnosno iz datog odgovora na referendumsko pitanje, jasno se vidi kolika je saglasnost odnosno raskorak između izabranih nosilaca vlasti, u odnosu na narodnu volju i stavove.
Aneks 4 Opšteg okvirnog sporazuma za mir (Ustav BiH) ne sadrži rješenja koja se tiču referenduma kao oblika neposrednog izjašnjavanja građana, odnosno neposrednog učešća građana u odlučivanju. Ustav Bosne i Hercegovine, dakle, ne sadrži odredbu koja izričito dopušta ili zabranjuje referendum (za razliku od ustava velikog broja savremenih država), otvoreno favorizujući posrednu demokratiju, i cjelokupno ustavno uređenje oslanja na mehanizme posrednog političkog predstavljanja. Takođe, Ustav muslimansko-hrvatske Federacije, kantonalni ustavi i Statut Brčko distrikta nemaju izričite odredbe, koje uređuju ili pominju pitanje referenduma.
Zašto, u stvari Republici Srpskoj treba referendum? Zato što se njena dejtonska pozicija ne poštuje, smišljeno i brutalno uništava i zato što se njene institucije, zakonodavne, izvršne i sudske vlasti – ne priznaju!
Jasan je i poznat stav svih ovih institucija o pitanju koje je predmet izjašnjavanja na referendumu – ali on se smatra nebitnim i podložnim nasilnoj promjeni. Referendum je samo utvrđivanje mišljenja naroda po pitanju o kome su se sve institucije Republike Srpske razišle sa njemačkom i američkom ambasadom, Valentinom Inckom, Bakirom Izetbegovićem i političkim naslijeđem Alije Izetbegovića. Ipak ovo nije samo objava rata Srbima sa druge strane Drine i njihovoj Republici Srpskoj. Ovo je primjer daljeg urušavanja Srbije i njenog značaja na ovom djelu Balkana.
Srbija je jedina država, koja je sebi dozvolila takvo urušavanje i da za dvadeset godina uz stradanje Srba u Hrvatskoj i Srba na Kosovu – bude zauvijek izbačena sa tih prostora koje više i ne smije pominjati kao svoje ili kao prostor na kome su živjeli, ubijani i protjerani predstavnici srpskog naroda.
Takva slaba, obesmišljena, trulim kompromisima i kukavičkom politikom uništena Srbija je zaboravila NATO bombardovanje i zločine, ubijanje svojih građana i trovanje osiromašenim uranijumom. Takva Srbija se danas klanja do zemlje zbog pilićarnika i trgovinskih lanaca koje zapadne zemlje instaliraju na njenom tlu, zaboravljajući koliko fabrika, mostova, vijadukta, zgrada i infrastrukture je taj zapad uništio na tlu Srbije da bi od nje otcjepio 15% njene teritorije na kome su srpska duhovnost i vjera rođeni.
Danas je na redu Republika Srpska i samo to je stvarna tema referenduma. Jedini prijatelj i brat – jedina prijateljska država i njeno snažno političko vođstvo trebaju biti uništeni da bi i Republika Srpska za vladu u Beogradu postala prijatelj u onoj mjeri u kojoj su Srbiji prijatelji ustaški vladari u Zagrebu, radikalni islamisti u Sarajevu, kriminalci iz Podgorice i narko kartel Hašima Tačija u Prištini koga je sramotno nazivati istorijski časnim imenom KOSOVO.
Ostaje nada da će Rusija pomoći Republici Srpskoj i samoj Srbiji, više nego što to vlada u Beogradu želi i hoće. Da li neki narod ima pravo u svojoj republici slaviti svoj dan, tačnije rođendan, proglašen u drugom ustavnopravnom sistemu koji je vladao 9.1.1992. godine i da li će o tome suditi sudija iz Njemačke, Moldavije i Makedonije – to tako malo pravo naroda, da o tome na referendumu iskaže svoju volju, upravo je metodološki postulat zapadnog odnosa prema srpskim nacionalnim interesima, njihovom državno-pravnom uređenju i njihovim pravima. Ni to zapad ne dozvoljava Srbima a Bakiru Izetbegoviću dozvoljava sponzorstvo nad terorističkim organizacijama, prijateljstvo prema Erdoganu i njegov patronat nad „Bosnom“ kao „Alijin amanet“ – Bakiru dozvoljava korupciju i pljačku, politička ubistva čak i šurovanje sa vladom u Teheranu.
Odluka ovog političkog provizorija, koji sebe zove Ustavnim sudom a čijih 80 presuda nikada nije provedeno u Sarajevu, je konačni završetak mučnog geopolitičkog procesa poništavanja Dejtonskog sporazuma, odmazde nad srpskim narodom i objava rata za konačno uništenje Republike Srpske.
Dževad Galijašević
Fond strateške kulture
