Proustaški domovinski pokret, inicijator je donošenja najnovijeg Zakona o grobljima.
Baš na tridesetu „obljetnicu Oluje”, u Hrvatskoj je počela primena ovog zakona, čiji je cilj da se iz ove zemlje izbrišu i poslednji tragovi srpskog postojanja. Po slovu ovog zakona, moraju se ukloniti svi spomenici koji veličaju srpsku „agresiju” na Hrvatsku i vređaju hrvatske verske, moralne i nacionalne osećaje.
Tako se uklanjaju spomenici samo zbog ćirilice ili zbog najmanjeg simbola koji je tamo nekom zasmetao. Po usvajanju ovog zakona, u hrvatskom „Saboru” prikazana je fotografija spomenika Babića Mile te je zaključeno: „E baš ovakve ćemo skidati, ovakvih četničkih spomenika je puna Hrvatska.”
Milu je „Zbor narodne garde” streljao u Karlovcu 21. septembra 1991. godine, a porodica mu je proterana. Danas im smeta i Milin spomenik jer je on poslednji dokaz da su Srbi nekad ovde disali. Mnoge srpske porodice ne čekaju nalog za uklanjanje spomenika, već same to rade skidajući ih cele ili brišući samo neke detalje sa njih. U suprotnom, ako porodica ne ukloni takav spomenik, biće uklonjen silom, uz kaznu od 1.000 do 5.000 evra.
Trenutno se u Borovu kod Vukovara uklanja spomenik Vukašinu Šoškoćaninu.
Vukašin je 2. maja 1991. godine komandovao odbranom Borova Sela koje je napadnuto od više stotina hrvatskih „mupovaca.” Bilo je ovo najveće selo u istočnom delu Hrvatske.
Dve nedelje kasnije, Vule je misteriozno nestao u talasima Dunava, dok se vraćao iz Srbije gde je išao da obiđe porodice izbeglih Srba. Bio je četnički vojvoda, posthumno je proglašen krajiškim narodnim herojem.
U Hrvatskoj, on je ostao „vođa srpske pobune” u Borovom Selu i organizator ubistva 12 „redarstvenika.” Samo stotinjak kilometara dalje, nalazi se pitomi posavski gradić, Derventa. U derventsko naselje Jasikovača, krajem aprila 1992. godine upale su regularne jedinice hrvatske vojske i zaklale tročlanu porodicu Živković.
Preko 3.000 pripadnika 108. brigade HVO-a prešlo je marta ’92. godine na tenkovima most na reci Savi u Slavonskom Brodu, potpuno fokusirani da završe posao đedova iz 1941. godine. Pored Živkovića, u Derventi su zatrli porodicu Lazarević iz naselja Gakovac koja će završiti u masovnoj grobnici zajedno sa svojim konjem, kao i cele porodice Ćudića i Zorića.
Derventa je oslobođena 4. jula ’92. godine, a iza ustaško-muslimanskih koljača su ostali logori, mučenja, paljevine i masovne grobnice. Sa područja Dervente u ratu je poginulo 608 naših boraca, a preko 4.000 ih je ranjeno.
Dok se u Hrvatskoj ruše spomenici zbog ćirilice, širom Republike Srpske nalaze se velelepni ustaški spomenici. Ipak, Derventa prednjači, pa se spomenici poginulim hrvatskim agresorskim vojnicima nalaze u Modranu, Rabiću, Kulini, Vrhovima i Bijelom Brdu. Derventom već 20 godina marširaju agresorski demobilisani borci sa punim oznakama, a počasnu stražu im drže vojnici OS BiH. Ne zaboravimo da je pre dve godine u Derventi predsednik Hrvatske Zoran Milanović odlikovao 103. brigadu HVO Derventa, dok ga je čuvao MUP Republike Srpske.
U mestu Rabić stoji spomenik na kome piše:
„U spomen poginulim vitezovima 103. derventske brigade HVO-a.“ Ovaj spomenik se nalazi par stotina metara dalje od logora Rabić, kroz koji je prošlo više od 200 srpskih civila.
Ipak, spomenik u Modranu je nešto neviđeno u novijoj srpskoj istoriji.
Ovaj ustaški spomenik je u obliku velikog slova „U”, tj. oznake koju su za vreme Drugog svetskog rata na svojim uniformama nosili pripadnici Pavelićeve vojske, na kome čak i šahovnica počinje prvim belim poljem. Gradnju ovog spomenika za poginule agresorske borce HVO-a, finansirao je hrvatski „nogometaš” Vedran Ćorluka i njegov otac Jozdimir.
Za njegovu gradnju niko nije ni tražio odobrenje, i on tako već 17 godina krasi srce Republike Srpske.
Svake godine pred Vaskrs, stanovnici Dervente sećaju se ubijenih sugrađana svoje opštine, gledajući na ustaške spomenike. Nikad veće vreme poniženja Srba nego danas…
Nikad veće vreme neizvesnosti i straha…
Piše: Deki RS
