Nemanjića manastiri u Dalmaciji jasno omeđuju srpski etnički prostor na zapadu, a bečki dvorski savetnici uplašeni od osmanske nemani ponudiše Srbima da se napuste prostore provincija carevine (sve do Bele krajine) sa brojnim povlasticama i nasele, ali da budu svojim grudima „predziđe kršćanstva“, iako su sami pravoslavni hrišćani. Puste carske predele, a ne nikakvu navodnu hrvatsku zemlju kako to danas povijestničari lažu, odbranili su krvlju svojom, znojem i trudom je oplemenili, urastajući sa njom ko hrastovi koje su negovali za krstove, kad se presele u sećanje, ako već nisu ostali negde na mnogobrojnim bojištima.
Silom je bečki dvor vraćao izbegle katolike koji su čak u slovenačku pokrajinu Kranjsku dospeli, bežeći pred osmanskim osvajačima. Zato ih Krajišnici sa porugom i prozvaše „kranjcima“, a bečki dvor dodeli im pretekavšu zemlju koja nije tako ziratna (plodonosna) na koju će i porezu plaćati, što „carski ljudi“ nisu morali jer su puškom cara branili!
Zajednički su Vatikan i bečki dvor gazili povlastice garantovane potpisom carskim (ko to kaže da se carska, ali latinska, ne poriče!), težeći ili pounijatiti ili pokatoličiti Srbe u tim krajinama vojnim, koje ipak zaštitni zid pred osvajačima osmanskim stvoriše.
Srbi su se osipali na rubnim područjima, kako su opasnosti osmanske najezde proterivane sve dalje od Beča i Pešte, dok do Une, Dunava i Save, ne dopre carska granica i ustali se.
Upro je Vatikan da iskoreni Pravoslavlje u carevini jer i sa druge obale u Otomanskoj državi opet žive pravoslavni Srbi, iako osvajači i tu nemilosrdno nasilno „turče“, kako su to opisivali sveštenici pravoslavni kao hroničari vremena, kada je narod srpski na svojoj zemlji razapet između konopca i koca, u dve nemile okupatorske carevine.
Nekoliko vekova poživeće tako Krajišnici, u stalnim ratnim pohodima za cara bečkoga, uporno braneći svoju svetosavsku veru i krst časni, u pesmu ulazeći – „poznaješ li latinsko Primorje i u njemu rišćanske Kotare“ – dajući ne samo vojnike već i naučnike i pesnike.
Carevina ih nije mnogo štitila od Vatikana, ali ni carski dekret o nasilnom prevođenju na veru latinsku (RKC) ipak nije donela, te se Vatikan i pravoslavni Srbi nekoliko vekova popreko gledaju, u bečkoj carevini.
Politička podela jedinstvene države na dva dominantna dela, podelila je opet Srbe i oni koji su očuvali pokvareni Beč od ugarskih ustanika i svoje Vojvodstvo stekli, ponovo su usitnjeni voljom Vatikana koji je savetovao da se nipošto ne dozvoli embrion srpske autonomije, a poraženi Mađari brže bolje ukinuše im Vojnu krajinu, kao posebnost.
Značajno povećanje srpskog stanovništva posle razvojačenja krajine, izazvalo je odmah otvoren sukob sa pristalicama političke stranke HSP (Hrvatska stranka prava), čiji su članovi izraziti vernici RKC i deluju kao produžena ruka Vatikana. Samoorganizujući se u političku stranku srpski prvaci, sveštenici, trgovci i privrednici, osnovaše i strukovno udruženje „Srpski privrednik“ školujući buduće majstore i ugledne građane, a u Sremskim Karlovcima otvoriše Veliku srpsku gimnaziju, koja uz već postojeću bogosloviju, postade rasadnik nacionalno osveštene inteligencije usmerene za delanje u očuvanju svoga narodnoga identiteta, u okruženju katoličko klerikalne sredine malograđanskih težnji u dokazivanju vernosti bečkom caru i Vatikanu. Okupacija BiH 1878.godine okupila je Srbe „prečane“ u jednu državnu celinu koja iako strana, nije mogla da zaustavi njihovo političko konsolidova nje i razvoj ideje o ujedinjenju sa Srbijom!
Tokom XIX veka narasle su tenzije toliko da hrvatski sveštenici RKC početkom XX veka sazivaju u Zagrebu, prvi hrvatski katolički koncil, na kome donose program za obavezno delanje na jačanju mesta i uloge RKC u društvenom i javnom životu, pokušavajući da nametnu taj katolički model i pravoslavnom narodu Srpskom, preko državnih programa u prosveti. Nemoćni da se izbore sa pametnijim i veštijim od sebe u redovima srpskih prvaka, oni posežu za silom, po onoj čuvenoj NJegoševoj – „kome snaga leži u topuzu, tragovi mu smrde nečoeš tvom!“ – otvarajući aferu sa lažnim i montiranim Veleizdajničkim procesom u Zagrebu i Fridjungovim u Beču!
Deo nacionalno osveštene inteligencije kod Hrvata, otresao je vatikanski jaram i prihvatio pruženu ruku bratsku, te se stvara hrvatsko-srpska koalicija koja plaši i Vatikan i bečku dvorsku kamarilu, ali naročito ostrašćene frankovce, jer želi stvaranje slovenske zajedničke države na brdovitom Balkanu! Vatikan će bečku carevinu uz nemačkog cara i u rat sveopšti gurnuti, samo da se spreči stvaranje takve slovenske države!
Vojničke pobede srpske vojske počev od Cera, rodile su zajedničku državu od Timoka do Jadra na, od Triglava do Kajmakčalana, bez tuđeg cara ili sultana kao glavara.
Koliko god su Srbi iz bivše Dvojne monarhije pregli da svoju državu ojačaju i razviju, toliko je Vatikan pregao da je razbije i uništi, stvarajući neraskidivu vezu sa hrvatskim fašistima u klerofašistički pokret, koji će u trenutku okupacije Jugoslavije pokazati svoje genocidno lice u istrebljenju Srba, Jevreja i Roma u samoproglašenoj državi NDH!
Posle četiri duge godine neprestane borbe, poraziće Sovjetska armija nemačke naciste i omogućiti narodnooslobodilačkoj vojsci Jugoslavije (u kojoj krajinski Srbi od početka čine većinsko jezgro), da pobedi hrvatske fašiste.
Nekadašnji saveznici komunisti i ustaše, nažalost, nastavili su svoj zločinački posao u rasrbljavanju preostalih Krajišnika, jer su ustaše potpuno razbile viševekovno ustrojstvo SPC na tim prostorima, a komunisti pod vidom borbe protiv štetnosti religije, nisu dozvolili obnovu, ali se srpski narod ipak nekako uspravio i nastavio sakati život.
JOSIP BROZ nije dozvolio da se sudski sistemski gone ratni zločinci u redovima Hrvata i muslimana, pod geslom – „velikosrpski elementi“ – napadaju neosnovano hrvatski narod, te su mnogi nekažnjeno mirno poživeli iako ratni zločini ne zastarevaju.
Polovinom osamdesetih godina XX veka Vatikan je oberučke prihvatio predlog američkog predsednika Regana, da se zajednički poradi na rušenju berlinskog zida i Varšavskog saveza u Istočnoj Evropi a pritom da se razori zajednička država Južnih slovena na Balkanu. Nemačka politika i tajne službe, uz obimnu pomoć Vatikana, oslanjajući se na potomke hrvatsko-muslimanskih fašističkih zločinaca, potpaliće požar građanskog rata u zajedničkoj državi.
Srbi u R Hrvatskoj, kao konstitutivni narod, izabraše na referendumu da ostaju u zajedničkoj državi i stvoriše svoj entitet, RSK (Republika Srpska Krajina), pružajući punih pet godina oružani otpor povampirenom ustaštvu i belosvetskim neofašistima, koje će predvoditi vojni savez NATO. Usvajanje plana Vensa i dolazak „plavih šlemova“, po prvi put u funkciji razaranja međunarodno priznate države (Jugoslavija), uz priznavanje separatisti čki nasilno samoproglašenih „država“ sa vatikanskim blagoslovom, potpuno obelodani politiku unipolarne sile koja gazi međunarodno pravo i sve principe na kojima počiva UN, kao antifašistička tvorevina posle pobede antifašističkih saveznika.
Pune dve decenije, divlja povampireni neofašizam u državi koja je članica i NATO i EU a Srbi kao narod su nasilno prevedeni u status nacionalne manjine, vatikancima je dozvoljeno da pokrštavaju srpsku decu, dok razdragana rulja domoljuba peva na koncertima Marka Perkovića-Tompsona ode „Maksovim mesarima“, sanjajući reprizu!
„Drugosrbijanski soroš kursisti“ u sakatoj Srbiji, koju je NATO usrećio osiromašenim uranijumom a potom nametanjem vlasti preko niskopuzećih dalekovidih saradnika, uporno svakog avgusta ubeđuju prognane Srbe, koji su izbegli u nekoliko dana pred razularenom polumilionskom hrvatskom koljačkom bandom, da možda nije trebalo da se pokreću sa svojih vekovnih ognjišta, ali nije ni trebalo da odbace „mladu hrvatsku demokraciju“ obilato poškropljenu još vodicom Alojzija Stepinca!
Objavljeni tonski zapisi zajedničke sednice političkog i vojnog rukovodstva RH, jasno pokazuju i dokazuju presudnu ulogu američke poludržavne firme MPRI u planiranju i koordinaciji nastupa sa vazdušnim snagama NATO saveza, u uništavanju centara veze SVK.
Takozvani međunarodni sud za bivšu Jugoslaviju, već je osudio sve čelnike RSK zbog odbrane svoje Otadžbine i oslobodio sve ratne zločince iz redova hrvatske paravojne i parapoliciske terorističke ZNG, jer je po međunarodnom pravu tada jedina oružana formacija bila JNA i TO u čiji sastav su i ušli krajinski milicioneri, braneći svoj kućni prag!
Vatikan je uspeo da koristeći NATO zločince (većinski katolike) najzad pomeri pravoslavne Srbe sa Jadrana, gde su sada ostali samo nemanjićki manastiri, koje već merkaju fratri-franjevci za stvaranje tzv. „Hrvatske pravoslavne crkve“, samo da im srbijanski dalekovidi „dvojac sa kormilarom“ vrati crkveno blago, koje je srpski narod sobom poneo bežeći pred neoustaštvom! To blago naravno, nije nikakva hrvatska tekovina niti je RKC vlasništvo!
Manastiri nemanjićki nastali su na mestima ranohrišćanskih bogoslužbenih okupljanja i preživeli su sve nevolje, pa će i ovo neofašističkio divljanje po zemljama srpskim da prežive, a novi dan već sviće, uprkos upornog nošenja tamnih naočara raznih vatikanskih slugeranja!
Vladimir Frolov
fsksrb.ru
