Sagledavajući koliki duhovni i ekonomki interes za Srpski narod predstavlja Kosovo i Metohija kao i Srpski djelovi današnje Albanije, smatramo da treba što češće iznostiti istorijske i svake druge činjenice koje idu u prilog našem narodu ali koje ni naše zakavkaske komšije Albance ne ostavljaju poniženim i odbačenim je ni faktički ni pravno bez osvjetljavanja istorijskih činjenica i događaja nije moguće doći do rešenja kompikovanog baklanskog čvora između dva ključna naroda balkanskog poluostrva.
Piše : Dejan Bešović
Kako za Srbe i srpsku istoriju , ali i za čitavu evropsku i svjetsku istoriju nameće se – internacionalno iznuđeni i gorući problem o Albancima kao lažnim potomcima Ilira, narodu koji je živio na Kavkazu i u Prikaspiju i tek na početku II milenijuma doveden u Evropu, najprije na Siciliju u Južnu Italiju, pa odatle prebačen na Balkan u upravo opustošenu srpsku pokrajinu Zetu. Dakle, ovdje ćemo naučno utemeljeno govoriti o srpskom višemilenijumskom staništu na Balkanu (i u Evropi), uz istovremeno razobličavanje zlokobne mitomanije u Albanaca – kao, navodnih, ovdašnjih starosjedioca i, čak, o njihovom, izmišljenom, ilirskom porijeklu. Kada se čovjek udibi u istorijsku nauku vidimo a to ćemo i naučno obrazložiti: oni su narod sa Kavkaza, gdje su milenijumima obitavali sve dok ih arapski kalifat nije odveo prilikom svojeg osvajanja zemalja u Mediteranu i razmjestio ih po Siciliji, Kalabriji i Apuliji (južna Italija).
Autor ovog saopštenja je u dva maha obilazio pomenute provincije (Siciliju, Kalabriju i Apuliju) istražujući tragove, staništa tu dovedenih kavkaskih Albanaca, prije nego što su prebačeni na Balkan 1043. godine; kako svjedoči vizantijski istoričar Mihailo Ataliota „ti albanski fisis sojevi su razmješteni oko Kroje, gdje tada nije bilo srpskog življa jer je napustilo te predjele (sve od Epira) zbog pustošećeg rata između srpskog (zetskog) kneza Vojislava i vizantijskog cara Konstantina. Uskoro po nastanjenju ovih fisova oko Kroje taj kraj nazvan je Arbanon“. Sveti Sava bilježi da je njegov otac Stefan Nemanja – ujedinitelj «od Boga postavljen da caruje svom srpskom zemljom. I pošto je obnovio propalu svoju djedovinu – pridobi od Pomorske zemlje Zetu sa gradovima, od Rabna (Vrake) oba Pilota, a od grčke zemlje Patkovo, Hvosno i Podrimlje, Kostric, Draškovinu, Sitnicu, Lab, Lipljan, Globočicu, Reke, Ušku i Pomoravlje, Zagrlatu, Lijevče, Bjelicu … Sve ovo pridobi, to mu je pripadalo od srpske zemlje, a oduzeto mu nekada nasiljem od svoje dedovine».1 (Zanimljivo je da Sveti Sava ne spominje riječ «Kosovo», iako nabraja tamošnje župe).
O svemu ovome: oslobađanju i ujedinjavanju srpskih zemalja sa naznakama ko su bili njihovi uzurpatori – (Vizantijci, te nakratko pridošli «Rabanci»-Albanci u oba Pilota), puno toga mogu da predoče – kao prenošenje tradicije ili naučni pristup – oni čije geneološko stablo doseže svojim korijenima u ovdje spomenute srpske zemlje, pogotovo oni čija je djedovina Stara Srbija, ili Metohija (kod Svetog Save naznačena kao «Hvosno»).
Zar Albancima ne bi bilo u nacionalnom interesu da se ustanovi njihova prava etnička identifikacija; jer dobili bismo opis znamenitog naroda na Kavkazu sa milenijumskom civilizacijom i tradicijom, umjesto da se prkosno predstavljaju kao potomci Ilira, svjesni da je po sredi laž i najgori vid moralnog propadanja – samoobmana? Zar ne bi bogatiji bili njihovi udžbenici istorije uz spominjanje da je u njihovoj praotadžbini na Kavkazu boravio Aleksandar Veliki u II vijeku prije nove ere pri osvajanju Persije, čiji je vazal bila kavkaska Albanija, najpitomija i najkultivisanija država u Predkaspiju? A ta država je zbog svoje klime, originalnog irigacionog sistema i obilja plodoreda primamila sve okolne narode da kod nje «zimuju», to jest uzurpiraju njeno tlo, kao što Šiptari već tri vijeka čine u Staroj Srbiji(«Kosmetu i Maćedoniji »).
S tim u vezi, bilježimo dragocjeni naučni doprinos koji daju ruski naučnici na čelu sa akademikom prof.dr. Svetlanom Pletnjovom (čije je djelo «Hazari» nedavno objavljeno u Beogradu ). Akademik Pletnjova (sa saradnicima) saopštava rezultate istraživanja kroz izvore (iz antičkog i ranosrednjevjekovnog razdoblja) hazarske, jermenske, persijske, vizantijske, arapske i turske provenijencije. Uvjereni smo da ta saznanja mogu ne samo osvijestiti neupućeni svijet, već preporoditi Albance– i one umne i one traumatizovane; oni ne bi više svoje mitomanske predrasude i lažne etničko-zulumćarske predstave u mozgu pretvarali u tenzije i prijetnje susjedima; niti u nekontrolisane disfunkionalne emocije koje prouzrokuju rušilačke nastupe ravne vjerskom (ali i ideološkom) fanatičnom razaračkom ludilu i izmišljotinama .
Prvo: jedno dramatično kazivanje iz lične empirije o prvom saznanju da Albanci nisu nikakvi Iliri, već da potiču sa Kavkaza. Kasnije je uslijedilo sučeljavanje sa starim mapama koje striktno određuju stanište i položaj Albanije, kao državice na jugoistočnim padinama Kavkaza i u Prekaspiju. Drugo, nekorektno i nenaučno prihvatanje – od strane srpskih faktora, uključujući neke akademike i institucije – teze da su Albanci potomci Ilira, a da su ih Srbi okupirali. Treće, ekscerpe iz naših višegodišnjih istraživanja o župama Stare Srbije, koju je Kominterna, (preko pritajenih masonsko-katoličkih povjerenika) preimenovala u «Kosmet», a Tito perfidno predao Albancima kao«Kosovo» što su oni preimenovali u «Kosovâ».
Jedan istaknuti nučnik Albanac i to ne bilo ko već Akademik i predsjednik drušva istorije Albanije i šef katedre za istoriju na Tiranskom uiverzitetu dr. Selami Pulaha zapisaće: „Albanci nisu Iliri, već narod sa Kavkaza. Dakle, – prvo: kad su nas, zatočene partizane, iz kazamata «Učerdone» u Palermu (Sicilija) prebacivali, na godišnjicu napada Hitlerove Njemačke na SSSR, 22. juna 1942. godine, na vulkansko ostrvo Ustika, usred Tirenskog mora, pored brojnih iznenađenja po iskrcavanju na ostrvo, najupečatljivije je bilo ono kad nam je prišao i ponudio usluge jedan od ranijih logoraša, koji se predstavio kao Pijetro Marku, Albanac iz Elbasana, profesor književnosti. Posle nekoliko dana u logorskom međunarodnom komitetu (u kojem sam bio kooptiran), Marku mi je saopštio istorijsku istinu, to jest razbio zabludu o porijeklu Albanaca. Kazao je: «Mi, Albanci, nismo nikakvi potomci Ilira, niti su naši prvi preci bili na Balkanu. Mi smo sa Kavkaza. Tamo smo imali svoju državu, dok nas Arapi nisu prebacili na Siciliju i u južnu Italiju. Eto, u ovim krajevima – oko Mesine i Ređo Kalabrije – i dan danas ima mojih rođaka, ostataka tih Albanaca sa Kavkaza. »rekao je Pjetro Marku tada zarobljeniku Selami Pulahiju, kasnije vodećem istoričaru ne samo Albanije već i šire.Uzaludna su bila nastojanja da se dosegnu bilo kakva naučno dokazana saznanja kojima bi sepotvrdila kazivanja profesora Pijetra Marka. Čak, ni istraživanja na Bliskom i Srednjem istoku, nisu dala nikakve opipljive rezultate, izuzev jedne stare arapske mape na kojoj se vidi zemlja (država) Albanija na jugoističnoj podgorini Kavkaza,i sa širokim osloncem na Kaspijsko more. Onda je došla zbunjujuća informacija ambasadora Arsa Milatovića, koji je izvijestio da je dočekao na aerodromu u Tirani predsjednika Albanije Enver Hodžu, koji je, sa stepenica aviona, u obraćanju uobičajenoj masi svijeta, kazao: «Prenosim vam pozdrav velikog Staljina. On mi je rekao: Vi, Albanci, niste Iliri, kako vam Njemci podmeću, vi potičete od starih Pelazga».
Potražili smo Ptolomejevu mapu (II vijek) i vidjeli da su Pelazgi bili narod u Tesaliji na središtu južnog Balkana, bez dodira sa tu prisutnim okolnim morima: Jadranskim, Egejskim i Crnim. Nije bilo odgovora za enigmu o Albancima na Kavkazu. Između dva svjetska rata, nije postojalo interesovanje za traganje za ilirskim ili kavkaskim porijeklom tih došljaka u najbogatiju drevnu srpsku župu; jer, tada se još nije bio razbuktao plamen osvajačkih težnji prema srpskim zemljama od strane uljeza s one strane Prokletija. Zavojevački fanatizam kod doseljenih Albanaca, prožet agresivnom i mitomanskomideologijom o njihovom navodnom ilirskom porijeklu, te time istorijskom pravu na srpske zemlje,buknuo je negde krajem 1971. godine, kada je Tito smislio da pomoću takozvanih ustavnih amandmana, pogodnih Hrvatima i Albancima, rasparča Srbiju, znajući dobro da se time razbija Jugoslavija. U takvom sklopu događaja, sa vidnim utemeljenjem dekonstrukcije na Balkanu, dolazi do rigidnog iskazivanja učinka šiptarske mitomanske ideologije o ilirstvu, sa ciljanim metodama za širenje na prostoru srpskih zemalja. Ilustraciju toga zaokreta vidjeli smo prekotelevizijskih ekrana kada je prenijeta atmosfera sa jednog časa istorije u gimnaziji u Bujanovcu. Na pitanje nastavnika: «Ko smo mi?», nastao je zanesenjački ponavljani urlik: «Nuk jom Iljir!» (Mi smo Iliri). Mada, nije nikako iz sećanja mogao da iščili onaj doživljaj kada je za vreme okupljanja osnovaca, okićenih za Vrbicu 1929. godine, kod najstarije srpske kuće u Metohiji, hanu Mališića (pored mosta na Bijelom Drimu) grupa mladih Šiptara kliktavo zapjevala lament o Bajramu Curiju; pritom zaslepljeno su podvriskivali: «Pošt Škija, rnoft Šipnija male» («dole Srbija, živela velika Albanija»).
Neki akademici i urednici u Srba povlađuju mitomaniju Albanaca
U toj nedostojnoj ulozi našao se i tim srpskih akademika, (onako kako danas u Srbiji opstaju Soroševi plaćenici namješteni u takozvanim nevladinim organizacijama. U Zborniku, objavljenom u režiji Srpske akademije nauka, pod naslovom «Iliri i Albanci», potrudili su se vrlo znani akademici (na čelu sa Milutinom Garašaninom) da se, pomoću arheoloških nalaza (ostataka u tumulima i drugim antikvitetima), dokaže da su Albanci tu, na Balkanu, od pamtivijeka; i da su oni potomci onih brojnih ilirskih plemena koje je Rimska imperija porazila i podvrgla svojoj upravi 168. godine pre n. e.
Svi smo svjedoci, ovih proteklih dana, da su se, u nas, pored pomenutog inkriminisanog Zbornika SANU «Iliri i Albanci» pojavile dvije nove knjige, koje su u pravom smislu – skandalozno falsifikovanje istorije; obije opet govore o Albancima kao navodnim Ilirima. Ne bi to, možda, bilo za čuđenje i osudu, da u međuvremenu nisu mnoge nedoumice o kavkaskom porijeklu Albanaca rasvijetljene. Najpre, pojavom nekolike drevne mape u knjizi istaknutog srpskog Jevrejina Hugha Rotha «Kosovo – iskoni»; u tim mapama se vidi Albanija na podgorini Kavkaza i u Prikaspiju. Nešto kasnije, u nas su objavljeni rezultati istraživanja ruskih naučnika, pa i istoričarke Svetlane Pletnjove u knjizi «Hazari»; saopšteni su antički i srednjovjekovni izvori koji prate postojanje i uzurpiranje (od strane susjeda) Albanije, kao vazalne države moćnog persijskog carstva; i to prikazano, iz vijeka u vijek, za čitavih dva milenijuma. Na kraju tamu Srpskih naučnika rastjerao je vodeći svjetski albanolog Akademik prof.dr.Kaplan Burović u studiji „Ko su Albanci“?
Ovo je trebalo da imaju u vidu i naši akademici, a na koje smo ljuti , jer su olako zaključili da su Albanci porijeklom Iliri, čime su podstaknute njihove (albanske) frustriranosti i naučno pohranjena svirepa agresivnost, jednog nama susjednog i do pojave Josipa Broza, prijateljskog naroda.
SPOMENIK SKENDERBEGU
Radi održavanja kontinuiteta u hronologiji praćenja kretanja Albanaca iz njihove prapostojbine put Evrope (i Balkana) da saopštimo ono što ne pominje Pletnjova, a vrlo je bitno za ovu temu: šta se to događa u praskozorju albanskog iskrcavanja (od strane Arapa) na Siciliju. Između 827. i 878. godine vođene su na Siciliji ogorčene borbe između Arapa i Romeja (Vizantinaca). Još nešto vrlo bitno: u tom periodu, kad još ni jednog Albanca nema u Evropi (pa ni na Balkanu), održava se svenarodni sabor u Duvnu, gdje su prisutni predstavnici Srba iz svih njihovih kneževina-knjaževina i župa od Epira do Istre. Car Konstantin Porfirogenit u svom djelu «De administrando imperio», navodi da uvažava sve te srpske kneževine: Duklju-Zetu, Travuniju (Hercegovinu), Zahumlje (oko Neretve) i Paganiju, kao i sva njihova ostrva u Jadranu, za koja kaže da su naseljena Srbima, ističući njihovu radinost i svestrano razvijenu pomorsku i agrikulturnu privredu; car sa žaljenjem konstatuje da nije mogao da poseti veliku «pokrštenu Srbiju» iza Dinarida na severu (koju dr Jovan Deretić naziva «Zapadna Srbija»). Sabor u Duvnu (877. godine, dok se na Siciliji privode kraju žestoke borbe Romeja (Vizantinaca) i Arapa, bio je pod papskim pokroviteljstvom. Okupio je predstavnike svih tadašnjih srpskih kneževina, sa prostora nekadašnjeg srpskog Ilirikuma (Ilirije). Nema tada ni pomena o bilo kakvom tragu postojanja nekakvih «Albanaca – Ilira». I to saznanje trebalo bi da doprinese obuzdavanju paranoičnosti albanskih lidera i izmanipulisanih masa, njihovu umišljenost da su oni naslednici na zemljama srpskim nekadašnjeg Ilirikuma. Ta opsjednutost istorijskim falsifikatom, prema zaključcima socijalne psihologije, izaziva traumatične posledice: uvećava agresivnost Albanaca a Bogami i svih ostalih zemaljskih naroda koje „bombarduju “ istorijskim falifikatima i interpolacijama. Na saboru u Duvnu određeno je a na prostorima saveza srpskih kneževina (od Rimljana naziv Ilirikumom), na ogromnoj teritoriji – od Livna do Skadra bude organizovana mreža srpskih episkopija. Njihovo rukovođenje povjereno je «Glavnom saboru u Duklji». Naznačeni su nazivi tih udruženih episkopija: «Antivarum, Budiam, Ekateram, Dulcignum, Suakium, Skodrum, Drivastus, Poletum, Sorbium, Bosonium, Tribunium, Zac (Homlium).
Ova crkvena organizacija u savezu srpskih kneževina se dešava u jeku kampanje organizovane po naredbi cara Vasilija I da Srbi primaju hrišćanstvo (od 867. – 886. godine). Albanci su tada na Kavkazu. Oni su primorani, od Arapa, da pređu u islam. Uskoro će biti raseljeni i rasuti po arapskom kalifatu, a jedan njihov značajan dio je prebacivan na Siciliju i u južnu Italiju – tada u arapskom posjedu. Odatle će znatan dio tih Albanaca biti prebačen preko Jadrana, na Balkan, na srpsko tle (oko Kroje u Zeti). U vjekovima koji će poznije doći ti će Albanci postati najamnički zulumćari, ustremljeni na Srbe i njihova dobra. Ali, uzurpacija je usmerena prema župama Stare Srbije, a ne prema drugim srpskim zemljama Ilirikuma.
Porfirogenit je zabilježio da su «arhonti Travunije (Hercegovine) uvijek bili pod vlašću arhonata Srbije» (riječ je o velikoj «pokrštenoj Srbiji» kako je car, istoričar, naziva. Ta Srbija se protezala od Drine na Istoku do Istre na zapadu i od Jadranskih planina do Drave.
Srbofobi i istoričari znaju, takođe, za bulu pape Aleksandra II (1061-1073.) da je «među devet biskupija reorganizovane Dukljansko-barske Metropolije» i jedna «za Staru Srbiju, a druga za Pilot, koja se na istoku graniči sa malom rijekom Valbonom». Znano je, takođe, da su u to vrijeme, u Pilotu bili nastanjeni Albanci, dospeli tu nedavno od Kroje – svog utočišta posle prelaska Jadrana (iz Sicilije i južne Italije), pa će i Stefan Nemanja njih staviti pod svoju kontrolu, što i bilježi u njehoom «Žitiju» njegov sin Sveti Sava, stavljajući im na znanje da imaju prebivalište na srpskim imanjima, koje su vlasnici napustili za vrijeme srpsko (Zeta) – vizantijskog rata, kada su odredi srpskog kneza Vojislava namamili u gudure od Epira do Bara silnu vojsku Romeja, čijih je šest «stratega» (komandanata korpusa) poginulo kao i 40.000 boraca.
Na molbu srpskog kralja Bodina, koji je objedinio sve srpske kneževine i proširio granice do Soluna (a poginuće 1101. godine, na Kosovu – u Nerodimlju: grob mu je bio očuvan do 1967 .godine ), papa Kliment III Vibert podigao je barsku episkopiju na stepen «Dukljansko-barske arhibiskupije ».
Odredio je da njoj budu potčinjeni sledeći biskupi: kotorski, ulcinjski, svački, skadarski, drivastski, polatski (u Pilotu), srpski, bosanski i travunjski (Trebinje). Dakle, još je bilo prerano da se šaka Albanaca deportovana iz Sicilije i dužne Italije i razmeštena oko Kroje, registruje kao neki novi entitet u balkanskim zbivanjima. Vidjeli smo tek će na početku vladavine Stefana Nemanje, koji je obnovio «Svoju djedovinu», to jest: sve djelove Bodinovog kraljevstva, Drivest i Pilot biti nastanjeni Albancima. Podsećamo da u poveljama cara Vizantije («Istočnog rimskog carstva») Vasilija II, nazivanog «ubicom Bugara», iz 1019. i 1020. godine nema ni pomena o postojanju Albanaca na Balkanu, a Vasilije je baš u to vrijeme, sa svojim trupama, «češljao» upravo predjele na kojima će se, dvadeset i tri godine kasnije, nastaniti «Albanci», dovedeni iz južne Italije i sa Sicilije. Nažalost, na sramotu srpske istoriografije, ovaj proces početka širenja Albanaca iz Kroje, najprije ka severu, pa potom ka jugu, i na kraju ka istoku, nije obrađivan niti tumačen. Zadržali smo se na ovim događajima (saborima u Duvnu i u Splitu-Spljetski Sabor , te ratu između Arapa i Romeja – Vizantinaca oko Sicilije) da bismo konstatovali, sa čuđenjem, da naši akademici – pisci saopštenja u Zborniku SANU «Iliri i Albanci» nisu obratili pažnju na ta zbivanja, jer bi im bilo jasno da tu nema nigdje spomena o prisustvu Albanaca na Balkanu. Takođe, bilo im je poznato (tačnije trebalo bi da bude!) da prisustvo Albanaca na Balkanu prva registruje princeza Ana Komnina, objašnjavajući da su 1081. «Albanoi», tj. Albanci, napali oko Kroje, normanske invazione odrede na Vizantiju. (Albance su u taj predio nastanili Vizantinci 1043. godine prebacivanjem sa Sicilije, gdje su ih sa Kavkaza doveli Arapi).
Ostavimo, začas, po strani naše zabludjele titoističke akademike i njihov Zbornik SANU «Iliri i Albanci», da bismo se zgranuli nad najskorašnjijim falsifikatorskim i antinacionalnim radom dvije naše nacionalne institucije – o istoj temi.
Te dve nacionalne institucije, koje drastično krivotvore istoriju na štetu Srba su: «Politika» i Zavod Srbije za izdavanje udžbenika. Tako, Politikina «Enciklopedija Britanika» (koju je priredio doskorašnji glavni urednik tog lista Milan Mišić) eksplicitno tvrdi, povlađujući mitomaniji Tirane i izmišljotinama dva njemačka srbofoba: «Albanci su potomci Ilira ..“
Nad ovim istorijskim procesom nisu se nadvili pomenuti akademici, autori radova u Zborniku SANU «Albanci i Iliri». Takođe, Zanemarili su podatke koje daje znameniti istoričar Ajnhard, zvanični hroničar na dvorovima Karla Velikog Ludvika. Za vrijeme borbi franačkog carstva protiv Srba pod vođstvom Ljudevita Posavskog (822.-825.) – Ajnhard piše da su Srbi «kao silan narod nastanjeni u Dalmaciji». Ajnhard se tada čudio (kako će 1878. godine da se zgražava i Feliks Kanic, hroničar rata Srbije protiv Turske, kada Njemac ne može da shvati da Srbi tako tolerišu albanske zulume) kako Srbi pod Ljudevitovim vođstvom ne dobijaju pomoć od velike srpske države južno od Save, a zazirali su od Guduskana – budućih «Hrvata», šćućurenih u Zagorju, a koji su se stavili na stranu Franačkog carsta.
Na Kosmetu (Staroj Srbiji) bilo je, pola vijeka posle Kosovske bitke, samo 46 novouseljenih albanskih kuća, kako svjedoči prvi turski popis iz 1445. godine za oblasti Drenice i Podrima.
A srpskih kuća: 12.844. U župama: Kosovo, Sirinićkoj, Sredačkoj, Ibarskom Kolašinu, Biničkoj moravi, Prizrenskom Polju, Labu nema, tada, Albanaca. U Peći, na primjer, tada nije bilo ni jedne albanske porodice. Ilustracije radi 1848. godine, skoro 400 godina posle prvog turskog popisa – u Peći (kako je zapisao Jozef Miler): Srbi čine 97,09 odsto stanovništva. A danas, posle NATO agresije, pod podlačkim nazivom: «Milosrdni anđeo» u Peći (sjedištu srpskog patrijarha) živi samo jedan Srbin!
U «Dečanskoj povelji» iz 1330.godine precizirano je da Metohija i okolni krajevi pripadaju Dečanskom vlastelinstvu (89 naselja, od kojih su samo dva nastanjena Albancima, i to na zapadnoj strani Prokletija). U tim naseljima je bilo 3.433 kuće, a od toga arbanaških samo 14 (0,8 % ).
U vizantijskim izvorima ime Albanci kao «Albanoi» (dovedeni naseljenici, a ne – autohtonivnarod) je prvi put pomenuto 1081. u opisima najezde Normana, a među samim Albancima tek 1595, kada je Marko Gini izrekao: «La mia natione Albaneze».
A evo kako u tim vekovima, od uspostave turske okupacione uprave u Staroj Srbiji (gdje su se Turci vratili tek 36 godina posle boja na Kosovu), svedoče najpouzdaniji suditelji: vatikanski biskupi.
Mletački poslanik, kod turskog padišaha, Jakov Sorenco je zabilježio da ulazi u Srbiju kada je 1575. prešao reku Drim kod Svetog Spasa u današnjoj Albaniji. O Srbiji sa autohtonim srpskim stanovništvom bez primjese Albanaca tako piše i barski nadbiskup Marin Bici 1610.godine . Demografsku sliku o gotovo stopostotnoj etničkoj srpskoj supstanci u Staroj Srbiji (na «Kosmetu») iznose i buskup Petar Mazareki 1623. i nadbiskup Đorđe Bjanki 1638. godine.
Te nepobitne činjenice o utemeljenosti Srba na Kosmetu, nerazumno i sramno, izazivački i maliciozno (a svakako ignorantski), negira nadobudni pomoćnik masona i srbofoba Marti Ahtisarija «posrednik u pregovorima o statusu Kosova», Albert Roan nadahnut srbofobijom i rusofobijom.
Nadahnut Albert Roan, valjalo bi da zaviri u arhive (njemu nadređenog) Vatikana, gdje bi našao ne samo citirane navode najupućenijih zvaničnika Svete stolice, već i izveštaj skopskog nadbiskupa Matije Masareka iz 1764. godine. (Roanu je ta godina polazište za pravo Šiptara da prisvoje Kosmet). Masarek tada saopštava da su Albanci tek počeli da prodiru u Staru Srbiju, u rejonu Đakovice (oblast Has). Nadbiskup papi piše da su albanski zločinački fisovi provalili iz gudura Prokletija, tek u drugoj polovini 18. veka: «Maledetti Albanesi, i quali per forza si sono impadroniti di quasi tutti gli terreni scismatici e cattolici serviani» (Prokleti Albanci, koji su silom zaposeli zemlju Srba pravoslavnih i katolika)“.
Tada će nastati i proces prelaska srpskih domaćinstava, pritiješnjenih zulumima, u islam, kao i njihovo uključenje u albanske «fisove». (I dan-danas u mnogim takvim domaćinstvima čuvaju se ikone svetaca – slave, što je srpska posebnost jedinstvena u hrišćanstvu i čovječanstvu).
Otuda i zaključak njemačke istraživačke grupe, posle studijskog ispitivanja na Balkanu u drugoj polovini 19. vijeka: «U stvari, veliki dio današnjih Albanaca nisu ništa drugo nego albanizovani Srbi.» Istraživači nabrajaju gotovo sve Malisore, Dukađince, Mirdićane, Koćane, Klimente, stanovnike okruga Elbasan, jedno od najvećih albanskih plemena Krasniće.
Svega je još bilo u potonjim zulumćarskim vremenima na tom prostoru (pod Turcima, Austro- Ugarima, Italijanima, Njemcima, komunistima), da bi već dvije decenije odjekivao – razvijački, poguban za cijelu našu planetu anticivilizacijski, zasnovan na šovinističkom etnocentrizmu, poklič «nezavisno Kosovo».
Oduzimanje Srbiji njene matične teritorije, nazvane «Srpski Jerusalim» i „vaseljenskim svetilištem’ , proglašenjem nezavisnog Kosova bilo bi kao planetarnii upaljač cijepanja mnogih država. Od španske Baskije, rumunske Transilvanije, Belgije, Francuske, ruskog prostora, preko alžirsko-marokanske Kabilije (sa Berberima), do kineskog dvadeset pet milionskog Sinkjanga i više državica SAD: počev od Teksasa do Kalifornije (sa većinom Meksikanaca); trebalo bi prva na udaru «po presedanu Kosova» da bude i Velika Britanija – ona bi se raspala na Škotsku, Vels, Englesku, Irsku. Naši istoričari se sluganski ustručavaju da otvoreno spomenu te prijeteće mogućnosti.
Svjedoci smo anticivilizacijskog procesa preimenovanja, u kome je Stara Srbija na svim starim kartama označavana kao «Vecchia Serbia», da bi tokom jednog vijeka, (HH-og), pojmovno bila preobraćena u Kosmet, onda u Kosovo, odnosno Kosovâ. Albanci su (pod zaštitom NATO-a) promijenili i mnogovjekovne srpske nazive gradova, svih naselja, rijeka, planina. Jednom riječju opustošili su topografiju kako na Kosovu i Metohiji tako i širom Albanije.
Gledano u istorijskoj provjeri, Kosovo je samo jedna od devet župa Stare Srbije. Jedino je župa Drenica, koja obuhvata 496 km2, manja od župe Kosovo (502 km2). Od Kosova su, na primer, trostruko prostranije Binička Morava, a dva i po puta Metohija.
Tako su ekspanzionistički mozgovi i stratezi tim «sublimirajućim» nazivom (Kosovo), izbrisali vjekovna imena preostalih osam župa Stare Srbije, uključujući i Metohiju koja je kao Hvosno – milenijumski pripadala Duklji – Zeti (Crnoj Gori), što bi joj trebalo vratiti, da postane njen prestižni razvojni region, a i odbrambeni bastion srpstva.
U svemu tome se prepoznaju neokolonizatorske ambicije i strateški apetiti zapadnih velikih sila, jer su Kosovo i Metohija, tj. Stara Srbija, ne samo izvanredno bogato područje, već i pravac od nezamjenjive strategijske važnosti koji vodi ka Bosforu i dalje ka Aziji i Rusiji.
Uostalom, ne tvrdi Zbignjev Bžežinski zalud da je «Balkan potencijalno geopolitička nagrada u borbi za evropsku supremaciju». Potvrdu ove teze dokazala je istorija: Rim i Vizantija su očuvali svoju hiljadugodišnju vladavinu na kontinentu osloncem na Balkan; takođe, Otomanska imperija je posedujući Balkan trajala pola milenijuma. Vjerovatno bi i Staljin to ostvario (imajući u rukama Varšavski pakt) da mu se nije ispriječila Jugoslavija pod Titom (sa Srbijom u središtu Balkana). Broz je žrtvovao Srbiju zarad opstanka Jugoslavije.
Među projektima o «konačnom rešenju statusa Kosova i Metohije», gotovo da nema dalekosežnih vizionarskih projekata. Izuzetak je ideja Adema Demaćija o stvaranju «Balkanije», neke vrste ekonomske unije Srbije, Albanije, Crne Gore, Makedonije i Grčke. Takav projekat, mudro komponovan i prilagođen realnosti i vizionarskim razvojnim perspektivama mogao bi biti: «Evro-ruski». Sa sporazumnom razmenom teritorija ili drugačijim nagodbama, projekat bi počivao na planu: «za 500 godina burnog razvoja». Zapodjenulo bi se gradnjom pet koridora: transportnih, energetskih, vodenih. Prema tom projektu: cela Stara Srbija («Kosmet») i zapadni deo Albanije, eventualno zapadna Makedonija: (nadovezani na centralnu Srbiju) postali bi veliki razvojni region globalnog značaja. Prava košnica međunarodnog preduzetništva.
Umesto sadašnjih (i eventualnih) protektorata (sa oružanim «nadgledanjem»), što, u praksi, znači plan Ahtisarija i njemu naklonjenih država Zapada, «sporna teritorija» Kosmeta i okolna područja postali bi milenijumsko gradilište (koje bi svjetlile restaurirane pravoslavne svetinje – sada uništeni ili oštećeni hramovi, stjecišta civilizacije).
Kroz taj poduhvat, značajniji od čuvenog američkog «New deal»-a, prišlo bi se gradnji četiri koridora, za koje veliki interes mogu imati: Rusija, Evropa, Azija i Mediteran.
Sagledavajući koliki duhovni i ekonomki interes za Srpski narod predstavlja Kosovo i Metohija kao i Srpski djelovi današnje Albanije, smatramo da treba što češće iznostiti istorijske i svake druge činjenice koje idu u prilog našem narodu ali koje ni naše zakavkaske komšije Albance ne ostavljaju poniženim i odbačenim je ni faktički ni pravno bez osvjetljavanja istorijskih činjenica i događaja nije moguće doći do rešenja kompikovanog baklanskog čvora između dva ključna naroda balkanskog poluostrva.
