Piše: Ognjen Vojvodić
Nova globalna geopolitička podjela svijeta, objelodanjena ratom u Ukrajini, predstavlja povratak vojnoj, vjerskoj, političkoj i ideološkoj ravnoteži čovječanstva. Religijsku ravnotežu svijeta srednjeg vijeka, i sredozemlja, središta obrazovanja odnosa novog svijeta, poremetilo je izdvajanje rimskog patrijarha – pape iz hrišćanske crkve u plemensko-političku religijsku ustanovu sa samoproglašenim vjerskim kodeksom rimokatolicizma po kojem rimski papa predstavlja i vrši vlast suverena svijeta papskog poretka.
Od kada je, odbranom evropskih naroda od rimokatolicizma, papska država svedena na granice Vatikana, do danas, kada se u svijetu uspostavljaju odnosi religijske ravnopravnosti, papstvo svoje pretenzije nije zadovoljilo poglavarstvom u rimokatolicizmu. Danas papstvo, lišeno vojne moći i prava pozivanja u vjerske ratove, strategiju suverena svijeta promoviše kao pax papalis «papski mir», pomirenje svijeta pod papskim paternalizmom, svjetski mir pod papskim pokroviteljstvom. Papski pozivi na pomirenje posvađanih naroda i država svijeta, od Ukrajine do Ugande, od Srbije do Sirije, sada posebno aktivni u Ukrajini i na Balkanu gdje je rimokatolička misija postavila osnove religijskog razdvajanja slovenskog naroda, predstavljaju primjer papskog prozelitizma – pomirenja pod papskim primatom i blagoslovom.
Katolička misija
Nova rimokatolička misionarska manipulacija u programskom prozelitizmu prema pravoslavnom srpskom narodu jeste političko podilaženje srpskom narodu navodnim nepriznavanjem „države Kosovo“ od države Vatikan (južne srpske pokrajine okupirane od atlansko-albanske alijanse). U tom prozelitskom programu Srbima se predočava da država Vatikan poštuje međunarodni pravni poredak, politički i istorijski integritet i suverenitet Srbije, a zbog čega bi Srbi i Srbija trebalo da budu blagodarni Vatikanu i rimskom papi. Zapravo, zato bi država Srbija (u kojoj živi 3 odsto rimokatolika) trebalo da papu pozove u posjetu koja je protekle dvije decenije često najavljivana od vlada i vladika vatikanske proevropske profilacije, a od pravoslavnog naroda i revnosnog sveštenstva osporavana kao papski program pastirsko-političkog prozelitizma.
Prema određenim saznanjima, stav neizjašnjavanja Vatikana o statusu takozvane države Kosovo je dogovoren sa srpskim propapskim crkvenim i prozapadnim državnim zvaničnicima posle okupacije Kosova i Metohije – da se ne bi prekidala saradnja sa Vatikanom srpskih državnih i crkveih zvaičnika u procesu sprovođenja jugoslovenskog projekta, kao i program pripreme papske posjete Srbiji, i da se u srpskom narodu ne bi obnavljali odnosi sa ruskom pravoslavnom crkvom kao najbrojnijim pravoslavnim narodom i najuticajnijom pravoslavnom crkvom. Navodno nepriznavanje takozvane države Kosovo od strane Vatikana predstavlja i političku podršku proevropskim partijama Srbije i propapskim crkvenim zvaničnicima u procesu vjerskih evroatlantskih integracija. Posle okupacije Kosova i Metohije sve Vlade Srbije organizuju posjetu pape Srbiji, predsjednici i premijeri Srbije posjećuju Vatikan i oduševljeno objavljuju da Vatikan ne priznaje takozvanu državu Kosovo i pripremaju političko i duhovno stanje u Srbiji za posjetu rimskog pontifika.
Poznavalac politike papskog prozelitizma i uopšte Vatikana, akademik istoričar Dragoljub Živojinović je o odnosu Vatikana prema `samoproglašenoj državi` Kosovo rekao da je Vatikan u Hrvatskoj zbog hrvatske politike protjerivanja pravoslavnih Srba izgubio 500.000 potencijalnih katolika, pa je papa Francisko oprezniji kada je posrijedi odnos prema pravoslavlju. „Vatikan je veliki gubitnik poslednjih ratova na Balkanu. Tokom rata i Tuđmanovom politikom protjerivanja Srbi su otišli iz Hrvatske. To znači da su oni izgubili potencijalne katolike, koji bi za deset ili 20 godina bili pounijaćeni i postepeno prevedeni u rimokatoličku veru.“ Akademik Živojinović procjenjuje da je moguće da je papino interesovanje za opstanak malog broja rimokatolika na Kosovu i Metohiji nešto što ga sprečava da donese odluku o priznavanju Kosova. „Priznavanje bi se, verovatno, završilo katastrofom za to malo katolika koji žive po gradovima, a već ih je veliki broj sa Kosova otišao u Hrvatsku.“ On napominje da ne postoji „papski dokumenat koji bi bio jasan i na osnovu kojeg bi moglo da se kaže da se papa jasno izjasnio o odnosu prema pravoslavlju ili Kosovu“.
Vatikan se nije izjasnio o priznavanju takozvane države Kosovo, ali je papa imenovao „kosovskog biskupa – Albanca i projektovao Kosovsku katoličku crkvu. Papa Francisko je 5. septembra 2018. podigao apostolsku upravu kao novu biskupiju i imenovao Dodea Đerđija za njenog prvog dijecezanskog biskupa. Sledeće godine posle postavljenja, jula 2019. „kosovski biskup“ Dod Đerđi je sa nadbiskupom barskim Zefom Gašijem sa sveštenstvom služio misu u pravoslavnom hramu Svetog Nikole u Novom Brdu. Misi je prisustvovao i direktor prištinskog Zavoda za zaštitu spomenika kulture Ismet Hajrulah. Misa je održana povodom albanskih dana dijaspore. Javnost je o događaju obaviještena preko glasnika Rimokatoličke biskupije u Prištini. Prethodno je Arheološki institut Kosova vršio radove na temeljima hrama Svetog Nikole, bez dozvole i znanja Srpske pravoslavne crkve. Arheološki institut Kosova, protivno zakonskim odredbama, izveo je radove na pravoslavnoj crkvi u Novom Brdu uz finansijsku podršku njemačke ambasade u Prištini. Krajem maja ambasador Kristijan Helt i Ramuš Haradinaj proglasili su završetak radova „na katoličkoj crkvi”.
Eparhija Raško-prizrenska Srpske pravoslavne crkve je saopštila da „služenjem mise na temeljima pravoslavnog hrama rimokatolička Biskupija kosovska narušava korektne međuvjerske odnose na Kosovu i Metohiji i politizuje baštinu SPC koja je Ahtisarijevim planom upravo na predlog naše Crkve uključena u specijalnu zaštićenu zonu uz saglasnost predstavnika kosovskih Albanaca. Govori na jučerašnjoj misi ne doprinose međuverskim odnosima Pravoslavne Crkve sa Rimokatolicima i SPC će morati da pokrene ovo pitanje sa predstavnicima Vatikana.“
Iste 2019. godine predsjednik Srbije je posjetio papu Franciska i posle posjete izjavio „da bi voleo da papa poseti Srbiju, ali, za to je potrebna saglasnost SPC, kao što znate, tako da je to pitanje za našu crkvu“. Znamo da je na to pitanje aktuelni srpski patrijarh nekoliko puta javno dao potvrdan odgovor – da bi volio da rimski papa posjeti Srbiju i da je od pape čuo mnoge mudrosti. U kontekstu i kontinuitetu kosovske katoličke misije aktuelni premijer Crne Gore, albanske narodnosti i islamske vjeroispovijsti, posjetio je rimskog papu i pozvao papu da posjeti Crnu Goru, kao što su to radili prethodni predsjednici i premijeri Crne Gore pravoslavni samo po matičnim knjigama prađedova.
Papa formalno nije priznao državu Kosovo ali prima posjete albanskih vođa okupiranog dijela srpske države kao legitimne zvaničnike takozvane države Kosovo. Državu Vatikan i papu su posjetili skoro svi zvaničnici takozvane države Kosovo, kao i ratni lider nezavisnog Kosova, koji je kao musliman u svojoj radnoj sobi bio postavio svoju fotografiju sa papom Vojtilom. Tradiciju posjeta papi su nastavili aktuelni zvaničnici tkz. države Kosovo, od kojih su se pojedini predstavljali kao katolici iako su islamisti koji formiraju islamističku državnu tvorevinu iz koje progone pravoslavne hrišćane. Takvu tradiciju je nastavio i aktuelni predsjednik takozvane države Kosovo, iako islasmista i ideološki komunista, koji je ovog mjeseca posjetio Vatikan i papi poklonio monografiju srpskih srednjovjekovnih crkvi Kosova i Metohije kao albansko istorijsko nasleđe.
Nacionalna albanska agenda je plemenska politika – mnogi politkolozi kažu da je albanski narod u „predpolitičkom periodu“, možemo reći na nivou nomadskog plemena koje u svojim državnim tvorevinama otima i prisvaja prostor i povijest drugih naroda i država. Albanski katolici i komunisti, islamisti i ateisti imaju istu ideologiju plemenske politike protiv inoplemenika, dok novi srpski politički nacionalizam nije ni plemenske prirode niti vjerskih vrijednosti, razlog njegovog religijskog relativizma nije jedinstvo srpskog naroda nego ravnodušnost prema religiji i proste potrošačke potrebe.
Papske posjete
Papske posjete su, pored redovnog rimokatoličkog obilaska pastve, i redovna rimokatolička prozelitska praksa prema pravoslavnim narodima, posebno narodima poraženim od vojne evroatlantske alijanse, ili u opasnosti od evroatlantske ili islamske invazije, kao što je sada srpski narod na Kosovu i Metohiji u neposrednoj opasnosti od islamske invazije instrumentalizovane od evroatlantske alijanse u svrhu evroameričkog ekspanzionizma. Ili, kao što je sada pravoslavni narod u Ukrajini prepušten ratnim stradanjima i nemilosti aktuelne antihrišćanske vlasti.
Od desetog vijeka papstvo se izdvojilo u zasebnu političku i vjersku instituciju i proglasilo svoj vjerski kodeks. Pravo prvog među jednakima, koje je na Halkidonskom saboru dodijeljeno rimskom papi kao patrijarhu jedine patrijaršije na Zapadu, zbog izraženog paganizma na Zapadu i zbog značaja stare rimske prestonice, zloupotrebljeno je u svrhu politike plemenskog kolonijalizma. Posle raskida od matične Istočne Crkve u HI vijeku rimski patrijarh (papa) se samokrunisao prvosvešteničkom krunom, a zatim se samoproglasio suverenom svjetske vojne i vjerske vlasti, to jest proglasio papsko pravo na prozelitizam i sveti rat.
Postulat papskog učenja je dogmat o papskom primatu, o pravu na potpunu duhovnu i zemaljsku vlast rimskog pape, kao navodnog naslednika apostola Petra, kome je prema papskom tumačenju Gospod dao posebno pravo na vjersku i političku sabornost (rimokatolicizam), iz čega je izveden rimokatolički dogmat o nepogrešivosti rimskog pape, kao Hristovog namjesnika na Zemlji i vidljive glave crkve.
Rimski patrijarh od tada nije poglavar jedne od religija sa kojom možemo uspostaviti odnos tolerancije i ravnopravnih religijskih odnosa, već samoproglašeni suveren svijeta. Priznavanje papskog primata predstavlja priznavanje teološke teorije o rimskom papi kao bogomdanom vladaru vaseljene. Program priznavanja papskog primata predstavlja i pozivnje pape u posjetu svojoj državi i crkvi, kao poglavara koji pohodi potčinjene države i narode. Stoga susreti pravoslavnog sveštenstva sa papom, kao i političkih predstavnika pravoslavnih i nehrišćanskih naroda, osim na nivou birokratskog uređivanja međudržavnih odnosa, prema papskom programu znače čin priznavanja prerogativa papskog poglavarstva. Zato papske posjete ili posjte rimskom papi predstavljaju priznavanje vjerskog i političkog papskog primata, a odricanje svoje državne suverenosti i hrišćanskog Svetog Predanja.
Vatikan i Jugoslavija
Jugoslavija je katolički kolonijalni geopolitički i vjerski prozelitski projekat koji je sprovodila Austrougarska monarhija, a koji je, kao poseban politički projekat, sproveden posle raspada Austrougarske 1918. godine. Svrha jugoslovenskog projekta je bila evropska kulturna kolonizacija slovenskog stanovništva Balkana, germanizacija i romanizacija južnih Slovena, primarno srpskog naroda kao najbrojnijeg naroda koji je naseljavao prostor od germanske govorne granice do grčkog govornog prostora. Program rimokatoličkog jugoslovenskog prozelitizma je projektovan u mogućim misionarskim varijantama – prevođenje srpskog naroda u rimokatolicizam pod povjesnim nazivom srpskog naroda i prevođenje srpskog naroda u kreiranu katoličku slovensku novoimenovanu hibridnu hrvatsku političku naciju.
Vatikan je u Drugom svjetskom ratu, zajedno sa fašističkom Italijom i nacističkom Njemačkom, politički podržao raspad Kraljevine Jugoslavije i formiranje katoličke nacističke Nezavisne države Hrvatske koja je sprovela genocidni pogrom nad srpskim i jevrejskim narodom. Država Vatikan je prva priznala pravo secesije Slovenije i Hrvatske iz SFR Jugoslavije i pokrenula njihovo međunarodno priznavanje, pošto je hrvatska Skupština iz Ustava izbrisala srpski narod kao konstitutivni, čime je Vatikan blagoslovio početak ratnog razaranja i druge Jugoslavije i progon pravoslavnog naroda sa prostora R. Hrvatske. Zato se svaki hrvatski predsjednik prilikom proslave dana hrvatske državnosti zahvaljuje svakom novom papi „za nesebičnu pomoć u međunarodnom priznavanju Hrvatske“.
Zajedno sa Vatikanom, i Njemačka je podržala secesiju Slovenije i Hrvatske iz Jugoslavije, ali i sa podrškom Amerike, njemačko priznavanje Hrvatske i Slovenije bez podrške Vatikana, vjerskog vođe Vašington-Vatikan antikomunističke atlantske alijanse u rušenju Sovjetskog Saveza, ne bi imalo moralno-politički kredibilitet zbog nasleđa Njemačke kao izazivača Prvog i Drugog svjetskog rata (zločina protiv mira) i genocida koje je sprovodila.
Vatikan je tako treći put u 20. vijeku poveo križarski rat protiv pravoslavnih Srba i predao srpski pravoslavni narod kao jeretike sudu evroatlantske inkvizicije. Danas Vatikan, jezuitskom strategijom, podvodi srpski narod protjeran u užu Srbiju navodnim nepriznavanjem “države Kosovo“, radi prevođenja u rimokatolicizam, što predstavlja primjenu strategije nacističke Nezavisne države Hrvatske i na užu Srbiju, proklamovane od hrvatskog ministra vjera NDH u projektu holokausta: „Jedan dio Srba ćemo pobiti, drugi raseliti, a ostale ćemo pokatoličiti i pretopiti u Hrvate“.
Danajski darovi Vatikana
U određenim političkim okolnostima, potpisivanje sporazuma sa NATO-m bi se moglo opravdati kao povlačenje pred nadmoćnijom vojnom silom radi fizičkog opstanka naroda, ali potpisivanje pakta sa papom predstavlja odricanje i duhovne suverenosti naroda i države. Dobrovoljno priznavanje papskog paternalizma, kao personifikacije evroatlantskog ekumenizma, politički je pogubnije od dobrovoljnog pristanka na vojnu okupaciju. Zalog oslobođenja od vojne okupacije je očuvanje duhovne slobode, vjerskog i povjesnog prava na oslobođenje otadžbine i posle dugovjekovne okupacije, a priznavanje autoriteta papstva podrazumijeva pristajanje na političko i vjersko podaništvo, na dobrovoljno odricanje od prava na oslobođenje od okupacije. Učlanjenjem u uniju naroda i država papskog pastirskog pohođenja predstavlja priznavanje samoproglašenog papskog prava katoličkog kolonijalizma kao inkviitorskog evroatlantskog intervencionizma.
Kao nekada tako i danas, kada država Vatikan daje nekome neko pravo to su uvijek duhovni danajski darovi, a posebno pravoslavnima koje katolička Kongregacija programski nastoji konvertirati u rimokatolicizam. Takav primjer danas možemo vidjeti i u odnosu državnika Srbije prema zvaničnicima samoproglašene „države Kosovo“ – kada državnici Srbije zbog evropskih „danajskih darova“ prave sporazume sa „kosovskim zvaničnicima“ priznajući tako „državu Kosovo“, a Srbiji odriču političko i povjesno pravo oslobođenjem otadžbine od okupacije.
Vidovdansko ili vatikansko opredjeljenje
Kosovski boj nije bio samo odbrana od osmanskog osvajača, već i odbrana otačastva i vjere od katoličkog kolonijalizma i unijatskih ultimatuma latinske Evrope. Srednjovjekovna strategija vojno-vjerske evropske alijanse nije se razlikovala od aktuelne atlantističke geopolitike. Doktrina `svete evropske alijanse` i `svete stolice` prema vanevropskim `varvarskim` narodima bila je uvijek kolonizatorska, posebno prema pravoslavnim narodima koje do danas smatra `šizmaticima`. Kosovski boj nije bio kontinuitet katoličkih križarskih ratova, naprotiv, već odbrane hrišćanstva i slovenskih naroda od latinskih i osmanskih osvajača, od germanskog globalizma i islamske invazije na Balkan. Latinski i islamski imperijalizam su u strateškom savezu od vremena latinskog i osmanskog osvajanja i okupiranja Jerusalima i Konstantinopolja, od naizmjeničnog latinskog i islamskog okupiranja i pljačkanja prostora pravoslavnih naroda.
U srednjem vijeku, kao i danas, pravoslavlje je, kao pravo ispovijedanje vjere i svjedok nekanonskog samoproglašenja „papskog primata“, bilo prepreka uspostavljanju jednopolarnog papskog katolicizma. Zato je papski progon pravoslavnih podrazumijevao sva sredstva koja su teološkim teorijima rimokatolicizma bila opravdana – od javnih ritualnih spaljivanja `jeretika` do podsticanja nomadskih islamskih plemena na osvajačke pohode na pravoslavne narode. Latinska alijansa je instrumentalizovala islamizam protiv pravoslavnih država kao što danas evroatlantska alijansa islamizmom pritiska pravoslavne i sve suverene narode u svrhu uspostavljanja jednopolarne vojno-vjerske atlantističke globalne dominacije.
U latinsko-islamskoj strategiji napada na pravoslavne narode Bosfora i Balkana, u periodu priprema napada na Kosovo i Metohiju, prema granicama pravoslavnog prostora Balkana ustoličen je katolički kralj Sigmund Luksemburški (1368 – 1437) – kralj Ugarske i Car Svetog rimskog carstva, markgrof Brandenburga, kralj Rimljana i kralj Češke. Kralj Sigmund je pripadao dinastiji Luksemburgovaca, bio je sin cara Karla IV. Kralj Sigmund je napadao srpskog Kralja Stefana Tvrtka I Kotromanića da krunu srpskog kralja preuzme germanska katolička dinastija Hermana Celjskog. Sigmund je bio jedan od organizatora katoličkog sabora u Konstanci (1414-1418) na kome je Jan Hus, kao protivnik papizma i rimokatolicizma, osuđen na smrt spaljivanjem na lomači.
Kralj Stefan Tvrtko I (Tvrьtko) Kotromanić (1338 – 1391), krunisan je u manastiru Mileševa, kod moštiju Svetog Save 1377. godine za Kralja „Srьblѥmь i Bosnѣ i Pomoriю i Zapadnimь Stranamь“. Kao većina srpskih vladara, Kralj Tvrtko je pokušavao da ujedini srpske srednjovjekovne države. Protiv Kralja Tvrtka papa Urban V u pismu od 14. decembra 1369. piše ugarskom kralju Ludoviku I, da kralj Tvrtko „ide mrskim stopama svojih prethodnika, i podržava i brani jeretike u tim krajevima (Bosni), koji se sa raznih strana svijeta slivaju (u Bosnu) kao u kakav smrdljiv slivnik“. U tom periodu papstvo je pojačavalo kampanju za pokretanje križarskih katoličkih pohoda na balkanske „jeretike“. Katolička korespondencija ukazuje na bosanske jeretike i patarene. Katolički Kralj Ludovik I u pismu iz 1358. godine spominje „jeretike i patarene u našoj kraljevini Bosni“. U katoličkoj kampanji na Balkan, 1387. godine na ugarski presto je postavljen Sigmund Luksemburški, koji je napao protivnike papstva, među kojima i Kralja Tvrtka Kotromanića i kneza Lazara Hrebeljanovića.
Knez Lazar je bio prinuđen pred Kosovsku bitku da prizna vlast katoličkog Kralja Sigmunda – pod ultimatumom katoličke kampanje i pred napadima osmanskih osvajača, čiji bi zajednički zavojevački poduhvat potpuno porazio pravoslavnu Kneževinu i ukinuo svaku državnu i vjersku nezavisnost srpskog pravoslavnog naroda. (Despot Stefan Lazarević je osvetio oca pobijedivši vojsku Sigmunda Luksemburškog u boju kod Nikopolja, kao vojni saveznik osmanskog sultana Bajazita, posle čega je Sigmund bosansku Srebrenicu predao na upravu despotu Stefanu Lazareviću i pozvao Despota Stefana u Viteški red Zmaja, kao vojni savez otpora osmanskim osvajačima ali i savez približavanja rimokatolicizmu).
Istom strategijom je kasnije Car Konstantin XI Paleolog Dragaš bio uslovljen od latinske alijanse priznavanjem papskog primata za dobijanje vojne pomoći u odbrani od osmanskih osvajača. Kada je Carigrad 1453. godine potpao pod osmansku opsadu (pošto je pravoslavno Istočno rimsko carstvo prethodno oslabljeno poluvjekovnom latinskom okupacijom Konstantinopolja), evropska alijansa je vojnu pomoć Caru Konstantinu XI uslovila priznavanjem papskog primata. Car je pod otomanskom opsadom Carigrada, da bi sačuvao Grad od osvajanja i narod od pokolja, potpisao određene papske uslove nadajući se obećanoj vojnoj pomoći. U Konstatinopolj pod osmanskom opsadom je došlo onoliko latinskih vitezova koliko je moglo da zaštiti Cara od pobune protivnika unije, pravoslavnog naroda, sveštenstva i vlastele. Latinski vitezovi su poslani u Carigrad ne da bi odbranili Grad, već da bi omogućili da Car u Carigradu pogine kao papski podanik. U Konstantinopolju pod osmanskom opsadom carigradski patrijarh Genadije, sveštenici i vjerni narod su u protestnim litijama uzvikivali: `Bolje turski turban, nego papska tijara.`
Osmanska okupatorska vlast je bila manje zlo za pravoslavlje od rimokatolicizma – pod papizmom pravoslavlje nigdje nije preživjelo. Patrijarh jerusalimske patrijaršije je pod muslimanskom okupacijom imao određena prava, a kada su Latini osvojili Jerusalim i formirali krstaško kraljevstvo u Palestini, patrijarh je morao da napusti grad. Kada je, predvođen patrijarhom Arsenijem Čarnojevićem, bježeći od osmanske osvete nakon vojne intervencije evropske alijanse na srpskoj zemlji, srpski narod stigao na teritoriju rimokatoličke carevine, nad njim je sprovođen prozelitski pritisak a prelazak u rimokatolicizam je bio uslov za zadovoljenje osnovnih životnih potreba.
Političkoj manipulaciji po pravilu prethodi manipulisanje na nivou arhetipske i vjerske svijesti, sprovođenje svojevrsnog istorijskog inženjeringa. Tako je u sto godina jugoslovenstva srpskom narodu učitavano preinačeno predanje Kosovskog zavjeta po kome su se srednjovjekovni srpski vitezovi žrtvovali da bi zaštitili „hrišćansku“ Evropu, Vatikan i papizam u Rimu. Popularna propaganda o Srbima kao braniocima evropske civilizacije od „azijatskih hordi“ dio je kolonijalne kampanje evropskih integracija, umotane u milje anglosaksonskog epa, koja i posle NATO napada na srpski narod i okupacije djelova srpske otadžbine i danas nalazi pristalice u srpskom narodu. Zapravo, strateški evroatlantsko-islamski savez protiv srpskog pravoslavnog naroda traje od osmanske okupacije srednjovjekovnih srpskih država. Evroatlantska alijansa je u oslobađanju srpskog naroda od osmanske okupacije pomagala osmanskim saveznicima na Kosovu i Metohiji, u Crnoj Gori, Makedoniji, Bosni i Hercegovini. Svjedoci smo bili takvog strateškog saveza u Jugoslaviji, kao i u ratnom raspadu Jugoslavije, da je atlantska alijansa pomagala muslimane protiv pravoslavnog naroda, kao što danas na Kosovu i Metohiji naoružava i vojno pomaže albanske islamiste i albansku plemensku politiku progona pravoslavnog srpskog naroda.
