Čemu ti glava Srbine? (I deo)

Falsifikovanje srpske istorije

Neshvatljivo je da deo srpskih istoričara i to vrlo uglednih u svetu priznatih, bez imalo stida pristaje na plasiranje falsifikovane istorije koja čak nema nikakve temelje koji mogu eksplicitno da se brane.
Razumem dnevnopolitičku, potrebu istoričara, političara, istrazivača koji ili su komotni ili doista ubeđeni da je ,,sve što neko izvana nametne,, bolje od onog do čega smo došli sami, vrednije ili bliže istini.
Ne razumem oholost i prepotentnost, samoljubivost mnogih istoričara koji čak nisu ni spremni raspravljati sa istraživačima, arheolozima i istoričarima sa kojima se ne slažu, sa onima ,,koji imaju svoja istraživanja saznanja i objašnjenja analize određenih istorijskih dešavanja,,.
Osporavanje svih sa kojima se jedan deo istoričara koji se bave modernom i dogovorenom istorijom ne slažu, čini ogromnu štetu našoj istoriji.
Ne počinje srpska istorija u 7 veku niti tobožnjim doseljavanjem Srba na balkan, naša istorija počinje upravo stvaranjem
čoveka ,,Adama i Eve,,.
Svi koji misle drugačije, spadaju u rang Darwina čija teorija o nastanku čoveka do danas nije eksplicitno dokazana i potvrđena.
Pristati na teoriju jedne grupe istoričara da mi nismo potomci Adama i Eve je apsurd. Svi smo mi potomci prvostvorenih, možda postoje i oni po Darwinu naslednici Homo sapiensa, ja to sigurno nisam.
–
Zagovornici teze o dolasku Slovena na Balkan u 6. i 7. veku posle Hrista nemaju ni jedan izvor o tome – osim Spisa vizantijskog cara Konstantina Sedmog Porfirogenita. Međutim, mnogo je pouzdanih izvora da su Sloveni od biblijskih vremena u slivu srednjeg i donjeg toka Dunava. Spisi vizantijskog cara Porfirogenita, iz desetog veka, osnova su zaključaka u zvaničnoj istoriji da su naši preci na Balkanskom poluostrvu tek od Srednjeg veka. Dr Jovan I. Deretić osporava ovakve naučne sudove i za to navodi nekoliko najednostavnijih objašnjenja:

1) Porfirogenitovi spisi su jedini srednjevekovni dokument u kojem se nagoveštava neki vid doseljavanja Slovena na Balkan (ne tvrdi se izričito).
2) Svi drugi istorijski izvori, hronike, letopisi, knjige i pisma Srednjeg veka označavaju stanovnike Balkana kao slovenska plemena, pod raznim imenima.
3) Najpoznatiji srednjevekovni istoričari i hroničari ostavili su zapise o Srbima (Slovenima) na Balkanu i u današnjoj Rumuniji.
4) Većina evropskih istoričara, poslednja tri stoleća, opredeljivala se za tvrdnju da su Sloveni starosedeoci Podunavlja i Balkana.
5) Logički je neprihvatljiva mogućnost da se toliki narod doseli na područje od Alpa i severne Italije do Carigrada, a da o tome ne ostanu brojna dokumenta. Pa takav potres na većem delu Evrope (kad se uzmu u obzir i predeli prapostojbine), morao bi da ostavi neizbrisiv trag u kolektivnoj svesti i starosedelaca i došljaka.
6) Nemoguće je pretpostaviti da su nepismeni došljaci (kako se tvrdi) mogli da starosedeoce nauče svom jeziku, umesto da prime jezik kulturnih i pismenih stanovnika Vizantije.
7) Nemoguće je verovati da su nepismeni Sloveni mogli da organizuju tako masovno i tako uspešno seljenje i to na najprivlačnije područje Vizantije – tada najmoćnije evropske sile.

Nemci veći istinoljupci od mnogih srpskih istoričara!

Stefan Prvovenčani Nemanjić je samo prvi krunisani vladar u dinastiji Nemanjića, a nikako prvi krunisani srpski kralj Srednjeg veka. Jer, Srbija je osnovana 490. godine s prestonicom u Skadru, a od tada – pa do 1171. godine, kad vlast preuzima Nemanja, Srbija je trajala oko 700 godina i imala je više od četrdeset krunisanih kraljeva.

Prednemanjićka Srbija se prostirala od Crnog mora do iza Trsta, što svedoči u 18. stoleću i Andrija Kačić Miošić i tadašnji istoričar iz Venecije Sebastijan Dolči.

Znači, insistiranje zvanične istorije – da su Srbi došli na Balkan i u Podunavlje iz Rusije tek u 7. veku Nove ere, te da su se opismenili i pokrstili tek u devetom veku, potpuni je falsifikat.

Pre Stefana Nemanje, Srbjom su vladale tri dinastije: Svevladovići (od 490. do 641. godine), Svetimirovići (od 641. do 794. godine) i Oštrivojevići (od 724. do 1171. godine)..
Zbog zanemarene istine o prošlosti Srba i ostalih Slovena, nije se došlo do imena svih srpskih kraljeva pre Nemanjića, ali do imena većine jeste, te se navode ta imena u sve tri prednemanjićke dinastije:

Svevladovići: Oštroilo, Svevlad, Selimir, Vladan, Radimir Drugi i nepoznato ime sledećeg;
Svetimirovići: Svetimir, Budimir Svetopelek, Svetolik, Vladislav, Tomislav, Sebislav, Vladimir, Kadomir, Tvrdislav.
Oštrivojevići: Oštrivoj, Tolimir, Pribislav, Krepimir, Svetorad, Rodoslov, Časlav (nepoznata imena vladara od 865. Do 926 – no, pronađena su ovih godina dokumenta o kraljici Domoslavi, u zidanama jedne crkve u Dalmaciji – početak 10. veka, za koju su Hrvati napisali da je hrvatska kraljica.

U njihovoj „povjesti“ (istoriji) piše, da su tada vladali „hrvatski vladari“: Tomislav, Trpimir Drugi i Krepimir Prvi, Palvimri Ratnik, Tjecimir, Prelimir, Silvestar, Tugimir, Hvalimir, Dragimir, Vladimir Drugi, Dobrosav Vojislav Prvi, Mihailo, Bodin, Dobrosav Drugi, Vladimir Treći, Đuro i Grubiša.

Neverovatno je da zvanična istorija ne spominje ovoliki broj vladara Srbije u Srednjem veku. A koliko su oni važni (to se podrazumeva), videćemo iz vremena srpskog kralja Krepimira Oštrivojevića, vladao od 815. do 840. godine.
–
Početkom 9. veka, Srbiju su vojno napale: Franačka, Bugarska i Istočno rimsko carstvo (Vizantija) – isto kao i NATO 1999. godine! Tad su Bugari okupirali istočnu Srbiju, a iz nje je pobegao plemić s delom vojske i naroda i stigavši do Srema, kojeg su okupirali Franci, zajedno sa Slavonijom i severnoistočnom obalom Jadrana. Borna se predao Francima. Franci su mu ustupili severoistočni deo jadranskog zaleđa, koje su okupirali, te je tim područjem Borna administrativno upravljao i sprovodio politiku franačkih okupatora.

Ove činjenice danas priznaju i nemački istoričari.

– Odbacuju nametnute laži o Srbima i ostalim Slovenima, koje su u društvene nauke uneli zvaničnici germansko-nordijske istorijske škole u 19. veku. Danas, nemački naučnici osporavaju svedočanstvo Konstantina Sedmog Porfirogenita, jer nema osnova verovati u njegov sadržaj i njegov navod o doseljavanju Slovena na Balkan u 7. veku.

Nemci tvrde da je Porfirogenit jedini izvor tvrdnje o doseljavanju Srba i Hrvata na Balkansko poluostrvo u VII veku. Porfirogenita su se slepo držali i Vatikan i predstavnici germansko-nordijske istorijske škole.

Nemački naučnici danas ovako opisuju kneza Bornu, koji je u zvaničnim društvenim naukama upisan kao hrvatski knez, mada je rođen u Kučevu, u Istočnoj Srbiji, gde je bio oblasni vladar zemlje oko Kučeva i oko reke Timoka.

Evo najnovijih nemačkih istraživanja o Borni:

– Najstariju vest o Borni nalazimo kod Ajnharda, poznatog letopisca na franačkom dvoru. Godine 818, beležeći kako su dva slovenska poslanstva stupila pred cara Ludovika – žaleći se na Bugare, on u nastavku iznosi da su to bili „legati Abodritorum ac Bornæ, ducis Guduscanorum et Timocianorum, qui nuper a Bulgarorum societate desciverant et ad nostros fines se contulerant“ (poslanici Braničevaca i Borne, kneza Guduščana i Timočana, koji su nedavno iz zajednice s Bugarima otpali i u naše krajeve prešli). Borna, Timočanin, bio je zajednički knez Guduščanaca i Timočana. Guduščanci su srpsko pleme tada nastanjeno u dolini Peka. Ime su dobili po antičkom gradu Guduskumu, današnje Kučevo, čiji se slabo istraženi ostaci nalaze nedaleko od današnje varošice Kučeva, na suprotnoj strani Peka, pri ušću rečice Kučajne. Temelji građevina ovog grada, zidani od opeke i kamena, protežu se duž Peka dužinom od 4 kilometra. Dakle, pleme Guduščanaca geografski se nalazilo između Braničevaca i Timočana. Borna je sklopio savez sa franačkom državom i sa svojom vojskom poslat da uguši ustanak Ljudevita Posavskog, u Slavoniji.

Sposobni knez Borna ubrzo postaje gospodar u primorskoj Hrvatskoj. Godine 818, pre izbijanja ustanka, on je kod Ajnharda zapisan samo kao knez Guduščana i Timočana (dux Guduscanorum et Timocianorum). Već iduće godine, kad je vodio na Kupi veliku bitku s Ljudevitom, bio je već „dux Dalmatiæ“. U trećoj godini ustanka (821), Borna postaje „dux Dalmatiæ atque Liburniæ“, dakle knez cele dalmatinsko-hrvatske oblasti.

Iz gradacije ovih titula, može se izvući zaključak: da su Franci Borni, kao nagradu i pomoć, davali sve veću vlast, na sve većoj teritoriji, dok mu najzad nisu dali i kneževski položaj.

Treba znati, da se Srbija pribrala u vreme Krepimirove vlasti i povela je oslobodilački rat, da bi oslobodila okupirane teritorije. Pobedila je Franke u Sremu, kod Slavonskog broda i u trećoj bici, takođe, 829. godine u Istri, te je polovina Istre i severoistočna obala Jadranskog mora vraćena u Srbiju, što je srpski kralj Krepimir proslavio u glavnom gradu Srbije – Skadru.
–
Iz gore navednog, logično je da savremeni istoričari koji pišu dogovorenu istoriju srpkog naroda, svoja istraživanja svode isključivo na falsifikate i falsifikovane spise Porfirogenita.
Ne podnoseći ni jedan dokaz o doseljavanju Srba i slovena na balkansko polustrvo, ne objašnjavajući gde smo živeli, kako i čime smo se bavili do 7. veka, oni bez imalo blama brane dogovorenu falsifikovanu i modernu istoriju srpskog naroda.

Žalosno da poznati istoričari uprkos vinčanskom pismu, arheološkim iskopima, srpskim kraljevima iz 4 veka, kalendaru koji broji 7528 godinu i postojanost slavena na balkanskom poluostrvu u kotinuitetu više od sedam i po hiljada godina, brane teze koje zagovaraju navodno doseljavanje Srba na balkan u 7 veku.

Grobni kamen cara Dusana silnog;