Tokom građanskog rata u Hrvatskoj (1991-1995) na području Osijeka ubijena su i nestala najmanje 193 civila srpske nacionalnosti.
Govore to zbrojeni podaci koje su objavili različiti izvori poput hrvatskog lista Feral, zatim DIC Veritas, Centar „Documenta“ iz Zagreba ali i popis žrtava koji je objavljen na interaktivnoj Mapi žrtava ratova 1991. – 2001. na području nekadašnje SFRJ, a koja je rezultat rada nevladinih aktivista iz Hrvatske, Srbije, Bosne i Hercegovine.
Srpski civili ubijani su po kućama, zatim u zloglasnim hrvatskim logorima, na radnim mestima i po ulicama. Veliki broj civila završio je u Dunavu a posmrtni ostaci mnogih do danas nisu pronađeni.
Uprkos protivljenju porodica žrtava, hrvatske vlasti grada Osijeka upisala su na spomen obeležje u centru grada imena više desetina srpskih civila likvidiranih od HV-a predstavivši ih kao žrtve velikosrpske agresije. Iako su ti nevini ljudi ubijeni od hrvatskih terorista, to zlikovce iz gradskih vlasti i „braniteljskih udruga“ nije sprečilo da svoje zločine nastave i u periodu mira. Porodice još jednom pozivaju vlasti grada Osijeka da uklone imena srpskih civila i puste žrtve da počivaju u miru kada im već nisu dozvolili da žive.
Među brojnim žrtvama Osijeka i okoline bila je i Ljiljana Obradović. Ljiljana, kći Zdravka, rođena je 27. februara 1946. godine u Osijeku gde je živela sa svojom porodicom. Kao civil, prisilno je nestala u svome rodnom gradu gde je odrasla, gde se obrazovala i gde je provela čitav svoj, nažalost, ne tako dug život. Njen nestanak registrovan je 20. novembra 1991. godine. Bilo je to u periodu kada su vršeni najteži zločini nad Srbima, kada su crnokošuljaši paradirali gradom i nezakonito hapsili i privodili nedužne civile „krive nacionalnosti“. Zbog svog imena, te nacionalne i verske pripadnosti, Ljiljana je zarobljena od pripadnika hrvatske vojske.
Nakon mučenja i zlostavljanja svirepo je likvidirana. Nisu se hrvatski ekstremisti sažalili ni na činjenicu što je u pitanju žena. Pucali su joj u glavu a potom njeno telo bacili u reku.Njene posmrtne ostatke je izbacio Dunav u Novom sadu 1994. godine, a patolozi su konstatovali povrede po telu, pa tako i prostrelnu ranu na glavi nanetu vatrenim oružjem. Sahranjena je kao NN osoba na Novosadskom groblju, odakle je i ekshumirana 2009. godine. Nakon identifikacije posmrtni ostaci su predati 27.04.2009. Komisiji za nestale. S obzirom da joj je rodbina nastanjena u današnjoj Hrvatskoj, po njihovoj želji Ljiljana je sahranjena na lokalnom groblju u Osijeku.
Njena teška i tragična sudbina nikada nije bila interesantna ni medijima, ni organizacijama ni raznim borcima za ljudska prava.
Osiječki kasapin, kako ga sugrađani nazivaju, Branimir Glavaš ponovo je proglašen krivim za ratni zločin nad srpskim civilima u Osijeku. Glavaš je osuđen na sedam godina, a pet godina i tri meseca već je odslužio. Glavaš je do tada odradio i većinu osmogodišnje kazne u zatvorima u BiH gde je otišao uoči izricanja prve presude.
Ponovljeno suđenje započelo je 2017, a još je jednom iz početka krenulo u oktobru 2021. Vrhovni sud je početkom januara 2020. ukinuo odluku vanraspravnog veća zagrebačkoga Županijskog suda iz marta 2019. prema kojoj se ponovljeno suđenje Glavašu trebalo odvojiti od postupka njegovim kooptuženicima. Reč je o slučajevima koji su javnosti poznati kao „Garaža“ i „Selotejp“ u kojima se Glavaš po komandnoj odgovornosti tereti za ubistva više srpskih civila, od kojih su neki bačeni u reku Dravu vezanih ruku i sa selotejp trakom zalepljenom preko usta.
Neke od žrtava su bile prisiljene da piju kiselinu iz akumulatora u garaži Sekretarijata za narodnu odbranu u Osijeku, na čijem čelu je bio Glavaš. Među žrtvama je bilo i žena i starijih osoba. Po hrvatskim logorima u Osijeku vršena su silovanja i zlostavljanja.
