Da li neko razuman može poverovati, da su naši velikani Nemanjići, Kralj Milutin, Car Dušan i ostali, svoje zadužbine,kojima se ceo svet divi, zidali u nekoj tuđoj zemlji, u kojoj su vladali Albanci, Šiptari, Arnauti?
Manastiri, kao što su: Pećka patrijaršija, Dečani, Sv. Bogorodica Ljeviška, Gračanica, pa monumentalna zadužbina Cara Dušana Sv, Arhangeli, u kojoj je i sahranjen ktitor po sopstvenoj želji i mnogi drugi manastiri i crkve, da li je moguće, da je Car Dušan odlučio da u miru počiva u nekoj, nečijoj i tuđoj zemlji, koja nije srpska? Doduše kasnije, dođoše Turci, razrušiše njegovu (i srpsku) zadužbinu i od zidina i kamenih blokova sazidaše džamiju u Prizrenu. Kako je moguće, da jedna od najslavnijih bogoslovija bude osnovana i smeštena u nekoj stranoj zemlji, a ne u Srbiji? I opet dođoše tuđini i napraviše nedavno još veći zulum, stradanja i paljevine i crkava i domova srpskih.
Nema potrebe, da o ovome iznose dokaze istoričari, srpska crkva, političari. To mi izgleda, kao da treba dokazivati, da Sunce izlazi na istoku, a zalazi na zapadu! Običan čovek srednjeg obrazovanja, kao što sam i sam, dobro zna ove činjenice, pred kojima se sada nalazimo, okruženi svetom, koji je spreman, da izvrne istoriju i činjenice i da nam otme naše blago, našu grudu, naš narod. Surovi pokušaji u još surovije vreme.
Sveti Savo, rumenih obraza, pogledaj sa zidova prelepe Mileševe preko brda i dolina, na propaćeni narod Kosova i Metohije, dođi i pomozi srpskoj zemlji i narodu, proteranom i ojađenom, a u glave nerazumnih, usadi ljubav i istinu.
autor:Mišo M. Mladenović