Pozivanje na odgovornost postaje najčešće spominjana reč u našem političkom životu, ona je dobila posebno na značaju nakon 3 maja ove godine kada je Srbija doživela dve nezapamćene tragedije u kojima su život izgubili mladi ljudi u beogradskoj osnovnoj školi Ribnikar i selima u okolini Mladenovca, Duboni i Malom Orašju.
Protesti građana nastali nakon ove tragedije bili su krik protiv nasilja i poziv na odgovornost predstavnika naprednjačke vlasti, koji su u protekloj deceniji stvarali atmosferu razobručenog nasilja, primitivizma i bahatosti, što je kao rezultat dovelo do potpunog gubljenja osećanja za odgovornost u svim sferama našeg razorenog društva.
Bez odgovornosti u političkom životu i vršenju vlasti svako pozivanje na demokratiju i volju naroda gubi smisao. Pored poštovanja i sprovođenja principa podele vlasti, postojanja i uticaja kritičkog mišljenja i delotvorne javnosti, funkcionisanja pravne države istinskog političkog pluralizma , princip utvrđivanja i sprovođenja političke odgovornosti nezaobilazni je činilac u funkcionisanju demokratskog sistema i unošenja promena i dinamike u političko delovanje. Na taj način se pokazuje da u jednom društvu postoji praksa i atmosfera u kojoj uski partijski i klijentelistički porivi ne mogu biti iznad opštih interesa društva i temeljnih moralnih principa, na kojima počiva svako iole demokratsko i uređeno društvo. Politička odgovornost je ona moralna i civilizacijska granica do koje može ići svaka vlast, ona je brana za pokušaje uzurpacije i apsolutizacije nečije vladavine.
U našoj javnosti se često može čuti da nakon demokratskih promena 5. oktobra 2000. godine nije došao 6. oktobar koji se i danas često priziva. Odgovor je veoma jednostavan, nije uspostavljen pre svega (pored krivične i moralne) princip doslednog sprovođenja političke odgovornosti, jer gotovo niko od ljudi koji su činili vladajuću nomenklaturu i oligarhiju devedesetih godina nije politički odgovarao. Naprotiv, oni su nikad življi i aktivniji na našoj političkoj sceni obavljajući značajne državne i političke funkcije.
Ni zakon o lustraciji kao izraz zahteva za utvrđivanje političke odgovornosti nikada nije sproveden, ostao je mrtvo slovo na papiru. Nedostatak odgovornosti je doveo do toga da u našoj politici više ne postoje elementarni demokratski i moralni principi, ona je postala kaljuga u kojoj preovlađuju primitivizam i osionost predstavnika naprednjačke vladajuće oligarhije i njihove klijentele. Jedna od pogubnih posledica ovakvog odnosa prema principu odgovornosti je odsustvo svake načelnosti, ozbiljnosti, doslednosti, osećanja mere i dužnosti u našoj politici. Zato se i može sve češće čuti da se demokratija pretvara u vladavinu ohlokratije (ološa) o čemu je Platon svojevremeno govorio.
Stoga i ne treba da nas čudi što su mnogi funkcioneri iz stranaka koji su činili koaliciju Demokratske opozicije Srbije sada postali udarne pesnice autoritarnog naprednjačkog režima. Otužno je gledati kako svakodnevno izražavaju vernost svom novom vođi – učestvujući zdušno u izgradnji njegovog kulta ličnosti. Zato i ne treba mnogo da nas iznenađuje već notorna činjenica da su političke stranke u Srbiji izgubile na ugledu i uticaju a politika se smatra za prljavu delatnost nedostojnu čestitih i principijelnih ljudi.
Isti proces se dešava i danas kada neki od istaknutih predstavnika naprednjačke vlasti gubeći dotadašnje funkcije i ministarska mesta postaju odjednom poželjni sagovornici posebno pro-evropskih, građanističkih i tzv. „objektivnih medija“ (NIN, DANAS, N1, NOVA), a predviđa im se i nastavak izgledne političke karijere. U medijskim nastupima oni sada nastoje da ukažu na autoritarni i nedemokratski karakter vladavine Aleksandra Vučića, a bili su njegovi bliski saradnici i koristili su svaku priliku da iskažu svoju odanost velikom vođi.
Nakon što su ostali bez funkcija (ministarskih i savetničkih) oni se javljaju kao zakasneli glas naknadno probuđene „savesti“ kritikujući naprednjačku vlast za izneveravanje njenih tzv. izvornih principa za koje je izuzetno teško navesti šta su ikada predstavljali osim zadržavanje na vlasti po svaku cenu.
Sve je to više nego bedno i samo svedoči da je politička odgovornost u ovom društvu nestala kao temeljna kategorija demokratije i kritičke javnosti. Najbolja ilustracija ove tvrdnje može se videti u učestalim nastupima Zorana Mihajlović u tzv. nezavisnim pro-evropski orijentisanim medijima, u kojima ona bez ikakvog osećanja odgovornosti i stida iznosi svoje „kritičke“ opaske na račun naprednjačke vladavine i vrlo selektivne primedbe na račun A. Vučića. Kao da ona nije bila potpredsednik vlade i ministar u nekoliko navrata (punih jedanaest godina kao njen pro-zapadni deo) i sada ona bez ikakvih skrupula i moralnih obzira javlja se kao „kritičar“ razornih poteza vlasti, posebno u oblasti energetike čije je ministarstvo ona vodila.
Kada nije podnela ostavku nakon havarije u EPS-u, koštala je naše građana milijardu evra, ona je izgubila moralno pravo da sada kritikuje naprednjačku politiku, koja očigledno vodi u pravcu privatizacije našeg elektro-energetskog sektora.
Da je ostala i dalje u sastavu i ove naprednjačke vlade ne bi imali prilike da slušamo njene kritičke opservacije na račun naprednjačke vlasti , bila bi ona prilježni i gorljivi branitelj lika i dela A. Vučića, što je inače tako prilježno činila. Ona se ni sada, kada nije više u vlastodržačkoj orbiti, nije osetila odgovornom za razorne posledice njegove vladavine, koga u svojim nastupima u velikoj meri i sada podržava.
Ne bi me iznenadilo, poznavajući naš politički život i način funkcionisanja političkih stranaka, da se ona pojavi kao “veliko“ pojačanje u nekoj od pro-evropskih i građanističkih stranaka, ili nevladinih organizacija slične političke orijentacije. Jer ona je uvek slovila za pro-evropski i prozapadni faktor u naprednjačkim redovima što joj otvara vrata za nesmetani nastavak političke karijere.
U ovom vremenu rušenja svih moralnih i civilizacijskih vrednosti bilo bi vredno i opominjuće navesti gest Pala Telekija predsednika mađarske vlade koji je nastojao da odvrati regenta M. Hortija od učešća Mađarske u razbijanju kraljevine Jugoslavije u vreme napada na nju aprila 1941 godine. Pošto nije uspeo da ga ubedi da odustane od sramne nagodbe sa Hitlerom (Mađarskoj je obećano da će moći da okupira Bačku) i razbijanja Jugoslavije on je 3 . aprila pred samoubistvo regentu M. Hortiju napisao“ Bićemo lešinari! Najprljavija nacija. Nisam te sprečio. Kriv sam“. Ne živimo više u herojskim vremenima , ali ovakvi primeri nas podsećaju da bez osećaja odgovornosti nije moguće sačuvati ni ljudsko dostojanstvo ali ni temeljne moralne i civilizacijske vrednosti i načela.
autor:Marinko M. Vučinić
Gospodine Marinko M. Vučiniću, citirati ću Vas : “ ……….. nakon demokratskih promjena 5. Oktobra 2000. nije došao 6. oktobar koji se i sada priziva. “ !! O čemu Vi mozete pisati , ukoliko je za Vas 5. Oktobra došlo do “ demokratskih promjena “ . Napisana je knjiga američkog autora “ Porodični dragulji “ u kojoj je detaljno opisano koliko novaca je potrošeno da se (“ demokratski „) sruši Milošević, sa preciznim detaljima, sa koliko novca se kupio odnosno prodao svaki pojedinačni veleizdajnik. Koliko su bili blesavi i naivni, neki od njih su učestvovali u TV seriji , hvaleći se odlascima u američku ambasadu u Madjarskoj, odakle su donosili novace, koji su bili ušiveni u odjeću. Junak „demokratskih “ promjena, bio je i Joe ili DZO bagerista, koji je omogućio upad rulje u Skupštinu ,i dok je onaj dio koji je bio rulja, krao slike, fotelje, namještaj, onaj „intelektualni dio“ se bacio na posao i pod hitno , na “ naj demokratskiji način “ spalio glasačke kutije. Tom paljevinom, je u potpunosto obezbedjena „demokratska procedura izbora“ , da ne bi bilo slučajnih zabuna. Savjest moze biti i gadna stvar, tako je odmah poslije preuzimanja vlati, Koštunica izjavio na Tv “ nisam baš siguran da sam pobijedio na izborima „………….. mogu samo zamisliti kako ga sada peče savjest zbog svega, obzirom da je i onda imao „grizu savjesti “ zbog kradje i podvala. Djindjiću je uspijelo da u doslovnom smislu riječi “ PRODA “ , Miloševića sudu u Hagu. On je inkasirao raspisanu nagradu sa potjernice. Onda su po inerciji, cijeli politički i vojni vrh, koji je branio Drzavu i Narod od NATO agresije, predani na sudjenje u Hag. Prodajom ČAST I OBRAZA , prešlo se u rasprodaju svega preostalog. Od tada mi nismo DRZAVA , nego kolonija . Oni koji su organizirali DRZAVNI UDAR 5. Oktobra, ubili su i neposlušnog Djindjića 2003. kojem se odjednom probudila „nacionalna svjest“ , što je uvjek bilo smrtno opasno. Sve što nam se dogadja, normalan je i isplaniran slijed dogadjaja od dana poslije ……………. ! “ 6. Oktobar , koji se i danas često priziva “ , moze doći tek kada se do kraja shvati i prihvati, da je “ 5. Oktobar “ bio drzavni udar, kao „Majdan“ u Ukrajini, organiziran od istih rezisera. Svojim pisanjem, neznanjem ili po naručenom zadatku , pokvarenošću i drskošću, Vi ste jedan od onih koji koči istinske promjene u drzavi ……………jer ukoliko su se 5. Oktobra 2000. dogodile demokratske promjene , onda ste i Vi častan i dobar čovjek !! 5.Oktobra, došli ste na pogešan peron i ušli u pogrešan voz, svaka prolazna stanica biti će pogrešna, kao i ona posljednja, koja je cilj putovanja !!
Zorane, molim vas da li bi bili ljubazni da navedete ime americkog autora koji je napisao knjigu „Porodicni dragulji“ koju navodite. Hvala