EU TREBA DA ŠTITI SVOJE GRANICE ALI NA BALKANU TO NISU GRANICE HRVATSKE VEĆ – GRČKE
- EU je ponovo pokazala dvostruke standarde. Mađarskog premijera Viktora Orbana je osuđivala zbog bodljikave žice na granici, protiv Bjelorusije sprema sankcije. A Poljsku za ispoljenu brutalnost prema migrantima niko u Briselu ni u kontekstu nije spomenuo
- Od balkanskih država, prvenstveno od BiH i Srbije, traženo je da se migranti prihvate, omogući im se pristojan smještaj, evropski zvaničnici upuštali su se i u unutrašnja pitanja BiH, pa su tako tražili da se migranti rasporede po cijeloj teritoriji te države, naročito po Republici Srpskoj
- Guranje migranata na obod EU, odnosno njihovo zadržavanje u Srbiji i BiH, nije rješenje, a zemljama na čijoj se teritoriji migranti nalaze, sve već postaje noćna mora. Bezbjednosni rizici su veliki, broj krivičnih djela i prekršaja koje migranti čine je jako veliki (samo u Bihaću je počinjeno 3000 krivičnih djela, prema riječima kantonalnog ministra)
- U Briselu nikako da shvate da je krojačima migrantske krize glavni cilj destabilizacija EU i obaranje evra
Piše: Predrag ĆERANIĆ
ESKALACIJA migrantske krize na bjelorusko-poljskoj granici postala je vijest od prvorazrednog značaja. I dok zemlje EU pripremaju nove sankcije za predsjednika Bjelorusije, optužujući vlast u Bjelorusiji da „uvozi“ migrante iz Iraka i reeksportuje ih prema EU, konkretno preko Poljske za Njemačku, nije zgoreg podsjetiti se „kako je sve počelo“, odnosno šta je sve prethodilo pogoršanju odnosa između Bjelorusije i Poljske (ali i Litvanije).
Naime, nakon što su 9. avgusta 2020. godine održani opšti izbori u Bjelorusiji, rezultati su ukazali na ubjedljivu pobjedu Aleksandra Lukašenka, koji se na vlasti nalazi već četvrt vijeka. Slijedile su optužbe za izbornu krađu i ulični protesti koje je organizovala opozicija. Ni podrške izvana nije nedostajalo.
Lukašenko i provladini mediji optuživali su opoziciju da je u funkciji stranih vlada, i da opozicionari rade protiv interesa svoje zemlje. Protesti su ubrzo poprimili karakter obojene revolucije, ali je vlast reagovala, demonstracije razbijala, a najglasnije demonstrante privodila.
Na kraju, i pored zdušne podrške Zapada, pri čemu su Poljska i Litvanija bile zemlje „izvođači radova“, opozicioni lideri su se povukli, pojedini i emigrirali (poput Svetlane Tihanovskaje), a život je nastavio da ide dalje.
Naravno, Poljska i Litvanija su nastupile u ime drugih, većih geopolitičkih igrača, Sjedinjenih Država i Njemačke, dok je Lukašenka podržao predsjednik Rusije, Putin.
Od 2015. godine ukazujemo da su migranti oružje koje se koristi za političke i geopolitičke obračune i da je migrantska kriza prvenstveno bezbjednosno pitanje. Svemu su prethodile opsežne studije o „novom oružju“, rađene za potrebe Pentagona.
Zapadni centri moći „naciljali„ su EU, kako bi usporili ekonomski rast konkurenta, oslabili evro, i onemogućili bilo kakvo povezivanje EU, a naročito Njemačke, sa Rusijom.
Nakon bombardovanja Libije, prema Evropi je prvi put upotrebljeno oružje u vidu brodova s migrantima, koji su najprije preplavili italijansko ostrvo Lampeduzu, a zatim zapljusnuli italijansku obalu.
Kako su otvarana nova ratišta, poput sirijskog, migranata koji su se preko Turske kretali prema zemljama EU, prvenstveno Njemačkoj, bilo je sve više.
Saudijska Arabija i Katar su „odriješili kesu“ držeći se bajkovitog sna o Islamskoj Republici Njemačkoj i uopšte, sna o ekspanziji islama u Evropu.
Trebalo se riješiti i šiita, koji su pružali žestok otpor fantomskoj tvorevini, tzv. Islamskoj državi i njenim saveznicima, kojih je bilo i na istoku i na zapadu. I turski predsjednik Erdogan je shvatio da migranti mogu biti upotrebljeni, odnosno da problemi koje migranti stvaraju i briga o njihovom zbrinjavanju, debelo naplaćeni od EU.
„Ventil“ migrantskih tokova Turska je, tako, po potrebi odvrtala i zatvarala.
U Njemačkoj dimenzije migrantske krize nisu bile prepoznate. Prve godine migrantima su upućeni pozivi i izrazi dobrodošlice zbog nedostatka radne snage. Međutim, već nakon godinu dana, i oko milion prispjelih migranata, problemi s migrantima su postali nekoliko puta veći od potrebe za radnom snagom.
Uslijedila je nulta stopa tolerancije prema migrantima i zatvaranje njemačke granice za njih.
Na alate za hibridno vojevanje niko nema monopol, pa je tako i Lukašenko shvatio da ih i on može koristiti protiv onih koji ga u primjeni psiholoških operacija, i drugih vidova hibridnog ratovanja, godinama nisu štedjeli.
Avio linija na relaciji Bagdad–Minsk bila je u punoj funkciji, a na osnovu sedmodnevne turističke vize (koja se prilično lako dobijala) u Minsk, glavni grad Bjelorusije, počeli su stizati talasi migranata. Naravno, Minsk je bio samo polazna stanica za put u Njemačku preko Poljske.
Poljska, koja od početka migrantske krize prema migrantima nije pokazivala ni najmanje empatije i bila neposlušna i kada je Brisel zahtijevao da preuzme kvotu migranata, postavila je najprije policiju, potom vojsku i žičanu ogradu na dijelu granice odakle su migranti nadirali.
Protiv migranata, koji su pokušavali da demontiraju žičanu ogradu, upotrebljeni su suzavac, šok bombe i vodeni topovi, a iz poljskih oružanih snaga su najavili da se neće libiti da upotrijebe ni bojevu municiju.
Posljedica obračuna poljskih snaga bezbjednosti s migrantima, pored poneke razbijene glave, modrica i suznih očiju, bio je i zahtjev oko 200 Iračana upućen iračkoj ambasadi u Moskvi da ih vrati u domovinu, te su već za 18. novembar najavljeni prvi evakuacioni letovi.
I to bi trebalo da bude početak kraja migrantske invazije na Poljsku. Ujedno, to bi moglo značiti da će se migranti ponovo vratiti staroj ruti preko Balkana.
EU je ponovo pokazala dvostruke standarde. Od balkanskih država, prvenstveno BiH i Srbije, traženo je da se migranti prihvate, omogući im se pristojan smještaj, evropski zvaničnici upuštali su se i u unutrašnja pitanja BiH, pa su tako tražili da se migranti rasporede po cijeloj teritoriji te države, naročito po Republici Srpskoj itd.
Hrvatska policija je optuživana za brutalnost ispoljenu prema migrantima, organizacije koje brinu o ljudskim pravima imale su pune ruke posla. EU je nudila i novac za smještaj migranata, ali on ni u kojem sluičaju nije mogao biti dostavljan organima države na čijoj se teritoriji migranti nalaze, već isključivo međunarodnim organizacijama.
Utrošak sredstava bio je potpuno netransparentan i lišen bilo kakve kontrole.
O osudama kojima je iz Brisela bio zasut mađarski premijer Viktor Orban zbog razapete bodljikave žice na granici i kanalisanja migrantsih tokova, degutantno je i govoriti. Poljsku za ispoljenu brutalnost prema migrantima niko u Briselu ni u kontekstu nije spomenuo, oglasio se tek ruski ministar inostranih poslova ističući da poljske snage bezbjednosti ni strane novinare nisu poštedjele mlazova vodenog topa i šok bombi.
U Briselu nikako da shvate da krojači migrantske krize ne miruju i da im je glavni cilj destabilizacija EU i obaranje evra. EU treba da štiti svoje granice, ali na Balkanu to nisu granice Hrvatske već Grčke.
Guranje migranata na obod EU, odnosno njihovo zadržavanje u Srbiji i BiH, nije rješenje, a zemljama na čijoj se teritoriji migranti nalaze, sve već postaje noćna mora. Bezbjednosni rizici su veliki, broj krivičnih djela i prekršaja koje migranti čine je jako veliki (samo u Bihaću je počinjeno 3000 krivičnih djela, prema riječima kantonalnog ministra).
U međusobnim obračunima različitih etničkih grupa dešavaju se i ubistva.
Talase migranata možemo ponovo da očekujemo u Srbiji i BiH. Oni se ponašaju poput vode, zaobilaze prepreke i traže put kojim mogu proći. Možda bi inicijativa za regionalno uvezivanje, zvala se ona „Mali Šengen“ ili „Otvoreni Balkan“, na ovom pitanju mogla biti testirana u smislu zaštite svojih granica, kad već EU pred migrantskom krizom zatvara oči?
